Όπως δήλωσε, «παντού, όπου το επιτρέπει η κατάσταση των κρουσμάτων, πρέπει να αποφεύγονται ή να περιορίζονται οι σοβαρές παραβιάσεις του Συντάγματος» – όπως είναι η στέρηση της ελευθερίας των ανθρώπων. «Η κυβέρνηση και οι αρμόδιες αρχές», συνέχισε, «πρέπει να κάνουν το παν προκειμένου να ενημερωθούν καλύτερα και να προσαρμόσουν τα μέτρα στις νέες συνθήκες. Αυτό πρέπει να συμβεί με έναν στόχο: να δώσει πίσω στους πολίτες την ελευθερία τους – σε περιβάλλον υπεύθυνης ασφάλειας». Ο κ. Σόιμπλε τώρα, πρόεδρος της ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας σήμερα, σε συνέντευξη του δήλωσε τα εξής:
«Δεν είναι με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής. Τα θεμελιώδη δικαιώματα περιορίζονται αμοιβαία. Αν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά δεν αποκλείει το ότι, θα πρέπει (κάποτε) να πεθάνουμε» (πηγή).
Με απλά λόγια ο πολιτικός που θεωρούμε τεκμηριωμένα υπεύθυνο για όλα τα δεινά της Ελλάδας, αμετανόητο Γερμανό, υποστήριξε κάτι εντελώς σωστό: πως ακόμη πιο πολύτιμο αγαθό από τη ζωή, είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια – μία απόλυτη αξία που προστατεύεται από το γερμανικό Σύνταγμα.
Εύλογα φυσικά και απόλυτα σεβαστό από τους Έλληνες πριν από μερικές δεκαετίες, όπως στο παράδειγμα του πολέμου του 1940 απέναντι στην Ιταλία πρώτα και μετά στη Γερμανία – όπου η ήττα από την τελευταία σηματοδότησε την αντίσταση των Ελλήνων στη διάρκεια της κατοχής. Τότε οι περισσότεροι Έλληνες θυσίασαν τη ζωή τους στο βωμό της εθνικής τους αξιοπρέπειας και της ελευθερίας – τεκμηριώνοντας με τον τρόπο αυτό πως είναι σημαντικότερα.
Εν τούτοις, ο ίδιος κ. Σόιμπλε που θεωρεί απαραβίαστη αξία την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, απαίτησε από εμάς τους Έλληνες το 2010 να τη θυσιάσουμε στο βωμό της Τρόικας και των μνημονίων – απλά και μόνο για να διασωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες. Ο ίδιος αυτός «άνθρωπος» απαίτησε να παραδώσουμε την εθνική μας κυριαρχία, έναντι μίας αμελητέας διαγραφής μέρους του δημοσίου χρέους μας το 2012 με την υπογραφή του PSI – με την ενδοτική τότε συνεργασία της κυβέρνησης. Ο ίδιος αυτός Γερμανός μας «υποχρέωσε» να αντιστρέψουμε το δημοψήφισμα του 2015 παραβιάζοντας το Σύνταγμα μας, καθώς επίσης να υπογράψουμε το τρίτο μνημόνιο – με τη βοήθεια μίας άλλης ενδοτικής κυβέρνησης.
Το ίδιο αυτό άτομο τώρα που μας στερεί έκτοτε την ελευθερία μας, μας εξευτελίζει και μας λοιδορεί όπου και όπως μπορεί, μαζί με τα ΜΜΕ της χώρας του, καταρρακώνοντας τόσο την εθνική, όσο και την ατομική μας αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια μας, τη θεωρεί απαραβίαστη για τη χώρα του – σημαντικότερη από τη ζωή! Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν εμείς οι Έλληνες συνεχίζουμε να έχουμε αυτήν την άποψη ή μήπως τοποθετούμε πλέον άλλες προτεραιότητες, αφού έχουμε αποδεχθεί τη γερμανική συμπεριφορά και κατοχή – όπως η επιβίωση μας, καθώς επίσης η έστω και περιορισμένη ευημερία μας, ακόμη και αν το αντάλλαγμα είναι το σκύψιμο του κεφαλιού, ο ραγιαδισμός.
Φυσικά δικαιολογούμε τη στάση μας με διάφορους τρόπους, όπως με το ότι όλες οι ευθύνες της χρεοκοπίας μας είναι δικές μας (ασφαλώς δεν ισχύει), με το γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης, καθώς επίσης με το ότι δεν είχαμε εναλλακτική λύση, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει:
η θυσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της εθνικής μας υπερηφάνειας και της ελευθερίας μας, στο βωμό της επιβίωσης.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την «πανδημία», όπου κλειδώσαμε αμέσως την οικονομία μας συνεχίζοντας να τη διατηρούμε κλειδωμένη παρά το χαμηλό αριθμό κρουσμάτων (σε όλα τα Βαλκάνια) και παρά το ότι διακινδυνεύουμε ξανά μία επόμενη χρεοκοπία, ένα επόμενο μνημόνιο κοκ. – με τις χρηματοοικονομικές μας δυνατότητες ανύπαρκτες.
Πριν δώσουμε απαντήσεις λοιπόν σχετικά με το εάν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στα μνημόνια, εάν οι γερμανόφιλες κυβερνήσεις μας αξίζουν τον έπαινο μας, όπως πρόσφατα της αξιοσέβαστης προφανώς κυρίας Αρβελέρ για τον πρωθυπουργό κοκ., οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι προτεραιότητες μας:
η εθνική μας αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια και η ελευθερία μας που ασφαλώς δεν συνάδουν με την υποταγή στους Γερμανούς και με τη σκλαβιά του χρέους ή η επιβίωση μας με τη θυσία των προηγουμένων, έστω και με κοινωνικά μερίσματα της ντροπής;
Σε ατομικό επίπεδο ισχύει βέβαια κάτι ανάλογο, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων θυσιάζουμε την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας, στο βωμό της επιβίωσης ή των όποιων αξιωμάτων/θέσεων/προνομίων μας προσφέρονται – από αυτούς που τυχαίνει ή που καταφέρνουν να κυριαρχούν σε διάφορους τομείς (στις επιχειρήσεις, στις οργανώσεις, στα κόμματα κλπ.). Οφείλουμε να γνωρίζουμε όμως πως όποιος άνθρωπος ή όποιος λαός αποδέχεται αυτές τις προτεραιότητες, δεν έχει ούτε αξία, ούτε ποιότητα – ότι είναι καταδικασμένος σε εσωτερικές «ψυχικές» συγκρούσεις που θα του στερούν τη χαρά της ζωής στο διηνεκές.
Μεταξύ άλλων τη δημιουργικότητα και όλα όσα έχουν πραγματικό νόημα – εμποδίζοντας τον να πετύχει αυτά που επιθυμεί. Θυμίζουμε επί πλέον εδώ τη φράση του Ρήγα, σύμφωνα με την οποία «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» – η οποία ισχύει και για το αντίθετο της, δηλαδή για το «Όποιος δεν συλλογίζεται, δεν σκέφτεται ελεύθερα, δεν συλλογίζεται καλά».
Κλείνοντας, δεν θα κρίνουμε ασφαλώς εμείς τις προτεραιότητες των συνανθρώπων μας – οι οποίες είναι σεβαστές, όποιες και αν είναι, οπότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παίρνουμε τη θέση του κριτή. Έχουμε όμως το δικαίωμα να κατακρίνουμε την υποκρισία – την επίκληση ψεύτικων δικαιολογιών για τη στάση, για τη συμπεριφορά και για τις επιλογές μας.
Έχουμε επίσης το δικαίωμα να κρίνουμε τις προτεραιότητες του Έθνους μας, των Ελλήνων – οι οποίες δεν μπορεί να είναι η επιβίωση εις βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας, της εθνικής μας υπερηφάνειας και της ελευθερίας μας, εάν δεν θέλουμε να είμαστε η γενιά της ντροπής στη μακραίωνη ιστορία μας. Το τίμημα της προστασίας αυτών των αξιών είναι ασφαλώς ακριβό και απαιτεί πολύ δουλειά για να τα καταφέρει κανείς να τις διατηρήσει αλώβητες – αποτελεί όμως υποχρέωση μας είτε να το πληρώνουμε, είτε να αποδεχόμαστε έντιμα την αδυναμία μας να τις υπερασπίσουμε, χωρίς σαθρές δικαιολογίες και χωρίς να εθελοτυφλούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου