Μετά από 45 περίπου μεταπολιτευτικά χρόνια, η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία οδήγησε τη χώρα τους Πολίτες στη χρεοκοπία, την οποία όλοι ζήσαμε και ζούμε – τονίζοντας πως δεν χρεοκοπεί ποτέ μία χώρα, αλλά οι Πολίτες της. Αυτή η δημοκρατία απέτυχε και αντί εμείς να συμφωνήσουμε όλοι μαζί ριζικές τομές, έτσι ώστε να περάσουμε στην Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία και να ανοίξουμε τους ορίζοντες της ελληνικής κοινωνίας στον 21ο αιώνα, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον ίδιο αποτυχημένο δρόμο που οδήγησε σε υποθήκευση της χώρας για όλο τον 21ο αιώνα. Το 2021 θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, σκλαβωμένοι στους δανειστές. Θα γιορτάσουμε δηλαδή τη νέα υποδούλωση μας; Χάσαμε το όνομα της Μακεδονίας, με ότι αυτό συνεπάγεται και ταυτόχρονα η Τουρκία είναι πάλι εδώ και αξιώνει τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία λοιπόν απέτυχε και πρέπει να προχωρήσουμε το ταχύτερο στην Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
(με μία μικρή προσθήκη)
Εισαγωγικά, καλούμαστε να συζητήσουμε για το Σύνταγμα επί μία ολόκληρη εβδομάδα, σε μία εποχή που η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα του πλανήτη, ειδικά όσον αφορά το κόκκινο ιδιωτικό της χρέος, καθώς επίσης έρμαιο των δανειστών της – οι οποίοι δημεύουν ουσιαστικά τη δημόσια και την ιδιωτική της περιουσία, όπως ο κάθε σύνδικος πτώχευσης σε μία εν λειτουργία χρεοκοπία.
Σε μία εποχή που τόσο το δημογραφικό της πρόβλημα, όσο και το μεταναστευτικό ευρίσκονται σε έξαρση – ενώ όλο και περισσότεροι Έλληνες έχουν εγκαταλείψει και θα συνεχίσουν να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν υπό τις συνθήκες της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που κλιμακώνονται. Πόσο μάλλον όταν η εγκληματικότητα προβλέπεται να αυξηθεί, με πολύ πιθανή τη σταδιακή απόσχιση της βόρειας Ελλάδας, ως αποτέλεσμα της ενδοτικής συμφωνίας με τα Σκόπια, καθώς επίσης της ενίσχυσης του ισλαμισμού στη Θράκη.
Ας μην ξεχνάμε εδώ την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και ηθική χρεοκοπία της χώρας μας εκτός από την οικονομική – όπως επίσης τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει ξανά οικονομικά το 2021 ή το 2022, έχοντας όμως ξεπουλήσει τα πάντα. Δυστυχώς δε η Φύση είναι ανελέητη με εκείνα τα Έθνη που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα τους – οδηγώντας τα χωρίς καμία διάθεση υπερβολής στον αφανισμό.
Επίσης δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει πως εάν δεν βοηθήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν θα μας βοηθήσει κανένας – οπότε σταδιακά η Ελλάδα θα μετατραπεί κυριολεκτικά σε έναν ευρωπαϊκό σκουπιδότοπο. Σε μία πολυπολιτισμική περιοχή πλημμυρισμένη με παράνομους μετανάστες και με έναν εξαθλιωμένο γηγενή πληθυσμό που αργά αλλά σταθερά θα εξαφανίζεται.
Εν προκειμένω ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, μιλώντας στις 6-11-19 στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ένταξη και η ενσωμάτωση των προσφύγων, δηλαδή η εκπαίδευση των παιδιών και η απασχόληση των γονέων, η διασφάλιση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων τους».
Ο υπουργός είναι κατά περίπτωση ελλιπώς διαβασμένος, αφού δεν φαίνεται να γνωρίζει πως οι Μουσουλμάνοι πουθενά και ποτέ σε όποια χώρα εγκαταστάθηκαν δεν ενσωματώθηκαν στις τοπικές κοινωνίες – επειδή απλούστατα, δεν παντρεύονται αλλόθρησκους.
Όπως επιτάσσει το Κοράνι, αντί για την ενσωμάτωση τους στις τοπικές κοινωνίες, παραμένουν σε κλειστά γκέτο – όπου καλλιεργείται και αναπτύσσεται ο Ισλαμικός Φονταμενταλισμός. Όταν εγκατασταθούν δε σε μια χώρα, έχουν αυξηθεί πληθυσμιακά και αποκτούν επί πλέον πολιτικά δικαιώματα, προωθούν σε δεύτερο στάδιο τον εξισλαμισμό των τοπικών κοινωνιών. Αντί δηλαδή να ενσωματωθούν, αυτοί ενσωματώνουν, εκδιώκουν ή και αποδεκατίζουν τους γηγενείς πληθυσμούς – υποκαθιστώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες με τη Σαρία.
Οι φόβοι μας πάντως ενισχύονται από το γεγονός ότι, μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου οι μεταναστευτικές ροές αυξήθηκαν κατά 200% – γεγονός που σημαίνει πως τουλάχιστον 40.000 παράνομοι μετανάστες πλημμύρισαν τα ελληνικά νησιά, μεταξύ των οποίων ένας μεγάλος αριθμός ανηλίκων, χρησιμοποιώντας νέες διαδρομές και μεγαλύτερη γεωγραφική διασπορά.
Εάν αυτό δεν είναι ένα οργανωμένο σχέδιο εποικισμού της Ελλάδας, το οποίο δυστυχώς στηρίζει η κυβέρνηση επιλέγοντας τη μεταφορά των μεταναστών στην ενδοχώρα για να αδειάσει τα νησιά, έτσι ώστε να μην εμποδιστούν οι ροές, τότε πώς φαντάζεται κανείς ότι θα εξελισσόταν κάτι τέτοιο; Ειδικά όταν στη χώρα μας ασκούνται ασύμμετρες πιέσεις από την Τουρκία, σημειώνοντας πως πάνω από 500.000 μετανάστες έχουν κατακλύσει την Κωνσταντινούπολη, με στόχο την εισβολή στην Ελλάδα, έτσι ώστε να ευοδωθούν τα γεωπολιτικά της σχέδια στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;
Σε κάθε περίπτωση ο βαλκανικός διάδρομος έχει κλείσει, οι επιστροφές προς την Τουρκία είναι μηδαμινές και οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας θεωρούν πως έχουν κάνει το καθήκον τους, σταματώντας τη χρηματοδότηση του μεταναστευτικού, σύμφωνα με τον πρώην επίτροπο μετανάστευσης στην ΕΕ. Έχοντας εμείς υπολογίσει το κόστος του μεταναστευτικού σε τουλάχιστον 1,8 δις € ανά 200.000 παράνομους μετανάστες, αδυνατούμε να καταλάβουμε από πού θα βρεθούν τα χρήματα στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας – θεωρώντας ως μοναδική λύση την κήρυξη της Ελλάδας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με το ερμητικό κλείσιμο των συνόρων της, σύμφωνα με το άρθρο 78 του Μάαστριχ ή/και με την ανάλογη συμφωνία του ΟΗΕ, αφού είναι αδύνατον η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία να παρέχει άσυλο, πόσο μάλλον να φιλοξενεί παράνομους μετανάστες.
Σε σχέση με το Σύνταγμα μας τώρα, θα ξεκινήσω με μία γενική αναφορά του κ. Κοντογιώργη στο πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία τα εξής:
“Επειδή το πολιτικό σύστημα έχει κατακτηθεί από το κομματικό σύστημα, το οποίο έχει τοποθετηθεί στη θέση του πολιτικού συστήματος, το κόμμα αντί να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας και αυτού, μετέβαλε το κράτος από θεσμό στην υπηρεσία της κοινωνίας και του έθνους, σε δυνάστη επί της κοινωνίας. Με δύο λόγια, το κομματικό κατεστημένο χρησιμοποιεί το κράτος για να ιδιοποιείται το δημόσιο αγαθό, όπως και οι πέριξ αυτού ομάδες συμφερόντων που υφαίνει και, κυριολεκτικά, για να λεηλατείται η κοινωνία.Το Ελληνικό σύστημα έχει υπερβεί τους αξιωματικούς κανόνες της ολιγαρχίας, και έχει μεταβληθεί σε ολιγαρχική συμμορία. Σε ένα σύστημα δηλαδή, που υποδομεί το σύνολο του κράτους σε επάλληλες ομάδες, που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, λειτουργώντας λεηλατικά εις βάρος της σύνολης κοινωνίας και του δημοσίου αγαθού”.
Σύμφωνα τώρα με έναν επιφανή νομικό, τα συμπεράσματα του οποίου δεν μπορούμε να κρίνουμε μεν αφού δεν ανήκουν στον τομέα των γνώσεων μας, αλλά οφείλουν να μας προβληματίσουν σοβαρά, τα παρακάτω:
Το Σύνταγμα του 1975 με όλες τις αναθεωρήσεις του, εγκαθίδρυσε ένα πολίτευμα κλειστό, το οποίο φρόντιζε μόνο για τη διατήρηση της εξουσίας των εμπνευστών του – χωρίς δυστυχώς να μεριμνάει καθόλου για τη χρηστή δημοκρατική διακυβέρνηση. Τα μεγαλύτερα προβλήματα του ευρίσκονται στο πεδίο της οργάνωσης του Κράτους όπου, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, τα εξής:
(1) Η Βουλή είναι δέσμια της εκάστοτε κυβέρνησης, λόγω της μη θεσμοθέτησης χωριστών εκλογών για την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία – σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη θεσμών εσωκομματικής δημοκρατίας. Οι βουλευτές δεν είναι ανεξάρτητοι, αλλά ψηφίζουν τα νομοσχέδια που καταθέτει η κυβέρνηση, υπό την απειλή της διαγραφής τους σε περίπτωση μη τήρησης της «κομματικής πειθαρχίας» – οπότε πράγματι δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαβάζουν τα νομοσχέδια ή τα μνημόνια στο παρελθόν, αφού δεν μπορούν να μην τα υπογράψουν. Οι εκλογές δε διενεργούνται όποτε κρίνεται σκόπιμο από την εκάστοτε κυβέρνηση για μικροκομματικούς καθαρά σκοπούς και όχι κάθε τέσσερα χρόνια – όπως συμβαίνει σε όλες τις ευνομούμενες χώρες.
(2) Το κόμμα, χωρίς η λειτουργία του να ρυθμίζεται παρά μόνο με μία γενική διάταξη του άρθρου 29, έχει αναδειχθεί σε υπέρτατο θεσμό του κράτους! Το γεγονός δε ότι, δεν ρυθμίζεται καθόλου ο τρόπος λειτουργίας του από το Σύνταγμα, έχει επιτρέψει την ύπαρξη τριτοκοσμικών κομμάτων – στα οποία δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί και τα καταστατικά, αλλά επικρατεί η θέληση του εκάστοτε αρχηγού, καθώς επίσης της «αυλής» του, σαν να είναι βασιλιάς. Ο αρχηγός, εάν ελέγχει το κόμμα, ελέγχει, εφόσον εκλεγεί το κόμμα του πρώτο, ολόκληρη τη Βουλή – φυσικά και την κυβέρνηση, ενώ διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης!
(3) Το Σύνταγμα, στο γνωστό άρθρο 44, προβλέπει τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος μόνο κατόπιν απόφασης της κυβέρνησης ή της πλειοψηφίας της Βουλής – άρα του κόμματος που κυβερνάει είτε μόνο του, είτε με τη συνεργασία κάποιου άλλου. Η Βουλή τώρα, επομένως το κυβερνών κόμμα, έχει τη δυνατότητα, χωρίς προσφυγή στους Πολίτες, να αλλάζει τα σύνορα της χώρας, να εγκαθιστά ξένα στρατεύματα στο εσωτερικό της, να εκχωρεί συνταγματικές αρμοδιότητες σε διεθνείς οργανισμούς (Τρόικα, ΔΝΤ κλπ., οπότε δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τη μη τήρηση του Συντάγματος από τα μνημόνια), να περιορίζει την εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης να αλλάζει το ίδιο το Σύνταγμα!
(4) Η Δικαιοσύνη είναι σαφώς ακρωτηριασμένη αφού, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος, η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση. Εκτός αυτού δεν υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο αυξημένου κύρους για να κρίνει τη συνταγματικότητα ή μη των νόμων – καθώς επίσης για να διαπιστώσει εάν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία ψήφισης τους.
(5) Τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης και όλοι οι βουλευτές έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά την προνομιακή μεταχείριση τους και την ατιμωρησία τους έναντι των υπολοίπων Πολιτών, με βάση τις διατάξεις των άρθρων 62 και 86 του Συντάγματος – τα οποία μεταφέρθηκαν στο Σύνταγμα του 1975 από τα Συντάγματα του 1864, του 1911 και του 1952.
Ενισχύθηκαν επί πλέον με την αναθεώρηση του 2001 ακόμη περισσότερο, με νόμους συντομότατης παραγραφής των εγκλημάτων μελών και πρώην μελών κυβερνήσεων – όπου ισχύει προφανώς το γνωστό «κόρακας κορακιού μάτι δεν βγάζει». Εκτός αυτού, δεν προβλέπεται σύστημα δημόσιας λογοδοσίας, όπως ισχύει ακόμη και για τον πιο μικρό σύλλογο – αφού στη Βουλή δεν κρίνεται ποτέ η τήρηση ή μη του εθνικού προϋπολογισμού του προηγουμένου έτους, ενώ δεν ευθύνεται κανένας για τις «νομοτελειακές» υπερβάσεις.
Λογικά λοιπόν υπερχρεώθηκε η χώρα, αφού αυτοί που διαχειρίζονται τα χρήματα μας δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη και δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Δεν κρίνεται καν η στοιχειώδης τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων που αναλαμβάνει κάθε κόμμα – οπότε οι Πολίτες ψηφίζοντας δίνουν ουσιαστικά λευκή επιταγή.
Ακόμη δε και ο θεσμός του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων της Βουλής είναι εντελώς «διάτρητος» – αφού διενεργείται μέσω μίας επιτροπής, στην οποία μετέχουν κατά πλειοψηφία μέλη της Βουλής, με αποτέλεσμα τα κόμματα να ελέγχουν ουσιαστικά τον εαυτό τους. Μεταφορικά, όπως όταν ο ίδιος ο κλέφτης εκτελεί ταυτόχρονα καθήκοντα αστυνομικού.
(6) Προφανώς δεν έχουν όλοι οι Έλληνες τα ίδια πολιτικά δικαιώματα – αφού τα κόμματα του κοινοβουλίου εξασφαλίζουν προνομιακή χρηματοδότηση και προβολή. Οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ πως στον απολογισμό του προϋπολογισμού του 2017, διαπιστώσαμε πως τα κόμματα έλαβαν μία έκτακτη επιχορήγηση ύψους 11.750.000 € επί πλέον της τακτικής, με την αιτιολογία πως δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα τους!
Αλήθεια πόσοι Έλληνες και πόσες ελληνικές επιχειρήσεις έλαβαν κάτι ανάλογο; Έγινε γνωστό ως όφειλε στους Πολίτες; Είναι σωστό για μία χρεοκοπημένη χώρα που μειώνει συνεχώς μισθούς και συντάξεις περιορίζοντας το κοινωνικό κράτος και αυξάνοντας τους φόρους είτε άμεσα, είτε με παραπλανητικά τεχνάσματα, όπως με τα τιμολόγια της ΔΕΗ;
Ο παραπάνω νομικός αναφέρεται σε πολλά άλλα σκόπιμα ή μη λάθη του Συντάγματος, τα οποία θα έπρεπε να διορθωθούν. Αλήθεια πόσα από αυτά συμπεριλαμβάνονται στην παρούσα αναθεώρηση; Σχεδόν κανένα.
Από την άλλη πλευρά τι νόημα έχει η συζήτηση, όταν το κυβερνών κόμμα θα είναι αυτό που τελικά θα αποφασίσει, ενώ όπου χρειάζεται θα στηριχθεί από το κόμμα που έχει συμβάλλει ανάλογα στην υπερχρέωση και στη χρεοκοπία της χώρας, όποιο όνομα και αν χρησιμοποιεί σήμερα;
Μήπως μόνο για να καταχωρηθούν οι απόψεις όλων μας στα πρακτικά της Βουλής, έτσι ώστε απλά να υπάρχουν; Τι ωφελεί όμως, αφού οι θέσεις μας είναι καταγεγραμμένες στο πρόγραμμα μας, το οποίο μπορεί να μελετήσει ο καθένας από το διαδίκτυο; Εν τούτοις, ίσως έχει νόημα να αναφερθούμε περιληπτικά σε τι δεν προέβη η σημερινή Βουλή, κατά τη δική μας άποψη. Εν προκειμένω τα εξής:
(1) Δεν τόλμησε να προχωρήσει έστω σε πρόταση αλλαγής του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας απ’ ευθείας από τους Πολίτες, με αυξημένες αρμοδιότητες.
(2) Δεν τόλμησε να προτείνει επιτέλους τη σύσταση Συνταγματικού Δικαστηρίου, για τον καθολικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων και για την προστασία των Ελλήνων, όπως έχουν όλα σχεδόν τα άλλα κράτη.
(3) Δεν τόλμησε καν να αγγίξει το άρθρο 110 για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να πάψει το Σύνταγμα να αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του πολιτικού προσωπικού. Δεν πέρασε καν ως σκέψη η δυνατότητα εμπλοκής των Πολιτών στις διαδικασίες τις σχετικές με την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως ισχύει σε πολλά άλλα κράτη. Εμείς προτείνουμε τη εκκίνηση της διαδικασίας αναθεώρησης και από τους Πολίτες, με τη συγκέντρωση 200.000 υπογραφών. Γιατί άραγε έχουμε την κοινωνία εξοστρακισμένη έξω από το πολιτικό σύστημα να ιδιωτεύει; Δεν αξίζει αυτός ο υπερήφανος λαός που γέννησε τη δημοκρατία να ορίζει μόνος του τις τύχες του; Τι μας εμποδίζει να του δώσουμε αυτές τις εξουσίες;
(4) Δεν τόλμησε να αγγίξει το ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, έτσι ώστε να υπάρξει πραγματική διάκριση των εξουσιών και να σταματήσει το ρουσφέτι στη χώρα μας.
(5) Δεν τόλμησε να προτείνει την κατάργηση του άρθρου 86 που αφήνει ατιμώρητους υπουργούς και πρωθυπουργούς.
(6) Δε προτάθηκε η ανεξαρτητοποίηση της Δικαιοσύνης, με τη μη επιλογή της ηγεσίας της από την κυβέρνηση.
(7) Έρχονται μεν στην παρούσα αναθεωρητική Βουλή σημαντικότατα θέματα άμεσης δημοκρατίας, όπως δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία και προτάσεις νόμων με λαϊκή πρωτοβουλία, τα οποία τέθηκαν κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με υπερβολικές απαιτήσεις, σε ότι αφορά τον αριθμό των απαιτούμενων υπογραφών.
Εμείς υποστηρίζουμε πως πρέπει να είναι 100.000 και 30.000 αντίστοιχα. Όλα όμως απορρίπτονται από την έχουσα την πλειοψηφία ΝΔ, η οποία θεωρεί αυτή τη συμμετοχή των Πολιτών επικίνδυνη! Άλλαξε άλλωστε αμέσως την απλή αναλογική, με την οποία ψήφισαν οι Έλληνες την τοπική αυτοδιοίκηση, με τη δημιουργία του αυταρχικού Επιτελικού Κράτους – αδιαφορώντας εντελώς για το ότι οι Πολίτες επέλεξαν με το συγκεκριμένο σύστημα αυτούς που θα τους διοικούσαν.
Κλείνοντας, μετά από 45 περίπου μεταπολιτευτικά χρόνια, η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία οδήγησε τη χώρα τους Πολίτες στη χρεοκοπία, την οποία όλοι ζήσαμε και ζούμε – τονίζοντας πως δεν χρεοκοπεί ποτέ μία χώρα, αλλά οι Πολίτες της.
Αυτή η δημοκρατία απέτυχε και αντί εμείς να συμφωνήσουμε όλοι μαζί ριζικές τομές, έτσι ώστε να περάσουμε στην Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία και να ανοίξουμε τους ορίζοντες της ελληνικής κοινωνίας στον 21ο αιώνα, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον ίδιο αποτυχημένο δρόμο που οδήγησε σε υποθήκευση της χώρας για όλο τον 21ο αιώνα.
Το 2021 θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, σκλαβωμένοι στους δανειστές. Θα γιορτάσουμε δηλαδή τη νέα υποδούλωση μας; Χάσαμε το όνομα της Μακεδονίας, με ότι αυτό συνεπάγεται και ταυτόχρονα η Τουρκία είναι πάλι εδώ και αξιώνει τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία λοιπόν απέτυχε και πρέπει να προχωρήσουμε το ταχύτερο στην Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου