Η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Πορτογαλίας που κέρδισε τις εκλογές το 2015, με τη στήριξη δύο ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων τύπου ΚΚΕ, κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να μετατρέψει μία κατεστραμμένη χώρα σε ένα επιτυχημένο κράτος – απλά και μόνο καταργώντας τη σκληρή πολιτική λιτότητας, τα μνημόνια δηλαδή που είχε επιβάλλει η γερμανική Τρόικα σε συνεργασία με τη δεξιά κυβέρνηση της, από το 2011 έως το 2015. Το πέτυχε δε χωρίς καν να διαγράψει χρέος της με ένα ανάλογα εγκληματικό PSI, όπως αυτό που υπέγραψαν στην Ελλάδα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – ενώ εμείς δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πως αυτό που χρειάζεται η οικονομία μας είναι η κατάργηση των μνημονίων. Κυρίως όμως ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων άνω των 10 δις € και ένα δικό μας σχέδιο ανάπτυξης – βασισμένο στον πρωτογενή τομέα με τη μεταποίηση του, στη βιομηχανία όπως στην ενεργειακή, στις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις με θετικές μελλοντικές προοπτικές, στην υψηλή τεχνολογία και στη ναυτιλία.
Ανάλυση
Περίπου δύο εβδομάδες πριν, εκλέχθηκε στην Πορτογαλία ξανά η αριστερή σοσιαλιστική κυβέρνηση που κατάργησε τα μνημόνια το 2015 – με 37% κερδίζοντας 4%, έναντι 28% της δεξιάς, με 106 έδρες από 86 προηγουμένως, καθώς επίσης με πλειοψηφία στις 15 από τις 20 εκλογικές περιφέρειες (+8). Εύλογα, αφού απέδειξε πως υπάρχει εναλλακτική λύση στην πολιτική των μνημονίων – ένας άλλος δρόμος που οδηγεί πραγματικά στην έξοδο από την κρίση.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η Πορτογαλία είχε βυθιστεί στη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση του 2008, στον ίδιο βαθμό με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου – ενώ της επιβλήθηκε τότε, εξίσου βάναυσα και ανόητα, η πολιτική των μνημονίων από την Τρόικα, μετατρέποντας την σε χώρα της LIDL. Η απόλυτα δουλοπρεπής κυβέρνηση της εκείνης της εποχής, υποχείριο της Γερμανίας, την είχε αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα – έως ότου οι Πολίτες αντέδρασαν, αρνούμενοι να σκύψουν το κεφάλι, με αποτέλεσμα να εκλέξουν το 2015 έναν συνασπισμό αριστερών κομμάτων που τους υποσχέθηκε να καταργήσει τα μνημόνια.
Για να είμαστε αντικειμενικοί οι Έλληνες αντέδρασαν επίσης το ίδιο έτος, εκλέγοντας μία αριστερή κυβέρνηση που τους είχε δώσει ανάλογες υποσχέσεις – χωρίς όμως να τηρήσει ούτε μία. Ακόμη χειρότερα, τους πρόδωσε όσο καμία άλλη στην ιστορία τους, με την παράνομη αντιστροφή του δημοψηφίσματος και με την ολοκληρωτική συνθηκολόγηση της τον Ιούλιο του 2015 – ενώ δεν δίστασε ούτε καν να ξεπουλήσει τη Μακεδονία, για να εξασφαλίσει τη μεταφορά των 96 δις € χρέους στο 2032.
Η αριστερή πορτογαλική κυβέρνηση λοιπόν του 2015, σε αντίθεση με την ελληνική, αρνήθηκε να ακολουθήσει το δρόμο της ανθρωπιστικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης – τις μειώσεις μισθών και συντάξεων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, την καταστροφή του συστήματος υγείας, το ξεπούλημα των αεροδρομίων και των λιμανιών, την απαξίωση με στόχο την εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας κλπ. κλπ.
Με απλά λόγια, την καταναγκαστική εξαθλίωση και το διεθνή εξευτελισμό της Ελλάδας και των Ελλήνων. Δυστυχώς δε το έχουν αποδεχθεί οι Πολίτες σήμερα σκύβοντας το κεφάλι, επειδή έχουν πλέον πεισθεί από τις ενέργειες της κατ’ επίφαση αριστερής «συμμορίας» πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση – ενώ η δεξιά, έχοντας «ξεπλυθεί» από τα εγκλήματα του παρελθόντος, συνεχίζει ανενόχλητη πλέον την ίδια καταστροφική πολιτική.
Το ότι μία τέτοια καταστροφή της εγχώριας ζήτησης και της αγοραστικής δύναμης δεν θα μπορούσε να οδηγήσει ποτέ σε οικονομική ανάπτυξη, ούτε να αυξήσει την επιχειρηματική δραστηριότητα και να αναζωπυρώσει την ελληνική οικονομία, ήταν κάτι που θα προκαλούσε απορία μόνο σε ηλιθίους – ενώ το να περιμένει κανείς σήμερα, εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική ότι, η Ελλάδα θα αναπτυχθεί βιώσιμα και θα καταφέρνει να εξυπηρετεί το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της στο διηνεκές ή το υπέρογκο κόκκινο ιδιωτικό της χρέος, αποτελεί ασφαλώς το άκρον άωτο της ανοησίας.
Αυτό που θα συμβεί λοιπόν δεν είναι άλλο από την υφαρπαγή της Ελλάδας – όπου οι Έλληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα καταλήξουν φθηνοί σκλάβοι χρέους των νέων ιδιοκτητών της χώρας και κάτοικοι μίας πολυπολιτισμικής περιοχής που θα εξυπηρετεί επί πλέον τους Γερμανούς ως χώρος συγκέντρωσης παράνομων μεταναστών.
Επιστρέφοντας στην Πορτογαλία, η αριστερή σοσιαλιστική της κυβέρνηση, με τη στήριξη δύο ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων τύπου ΚΚΕ, κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να μετατρέψει μία κατεστραμμένη χώρα σε ένα επιτυχημένο κράτος – απλά και μόνο καταργώντας τη σκληρή πολιτική λιτότητας που είχε επιβάλλει η γερμανική Τρόικα σε συνεργασία με τη δεξιά κυβέρνηση της, από το 2011 έως το 2015, χωρίς καν να διαγράψει χρέος της με ένα ανάλογα εγκληματικό PSI, όπως αυτό που υπέγραψαν στην Ελλάδα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (ανάλυση).
Ειδικότερα, κατ’ αναλογία με την Ελλάδα, τα εργατικά δικαιώματα των Πορτογάλων είχαν καταργηθεί, το κοινωνικό κράτος είχε περιορισθεί άγρια, η φτώχεια είχε αυξηθεί και η ανεργία είχε εκτοξευθεί στα ύψη – ενώ δεκάδες χιλιάδες, κυρίως νέοι, είχαν εγκαταλείψει τη χώρα μαζικά, δρομολογώντας το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα στην ιστορία της μετά το 1960. Όταν όμως ο κ. Σόιμπλε θέλησε να επιβάλλει στη χώρα ένα δεύτερο «πακέτο διάσωσης» το καλοκαίρι του 2016, η κυβέρνηση της αρνήθηκε – εφαρμόζοντας τα εξής μέτρα:
(α) αύξησε τους μισθούς και τις συνάξεις, ταυτόχρονα με τον προϋπολογισμό του κοινωνικού κράτους,(β) κατάργησε τους ειδικούς συντελεστές φορολόγησης (όπως είναι ο φόρος αλληλεγγύης στην Ελλάδα ή ο φόρος επιτηδεύματος), καθώς επίσης τις αυξήσεις πολλών φόρων – όταν στην Ελλάδα, στη μοναδική χώρα της υφηλίου με προκαταβολή φόρου 100%, η κυβέρνηση εμπαίζει τους Έλληνες θεωρώντας τους προφανώς ηλιθίους, όπως φαίνεται από τη μείωση της προκαταβολής κατά 5% στο 95%,(γ) υιοθέτησε το φόρο μεγάλης περιουσίας, αντί του ΕΝΦΙΑ που πληρώνουν την Ελλάδα ακόμη και οι μικροϊδιοκτήτες,(δ) επανέφερε τις τέσσερις αργίες που είχε καταργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, καθώς επίσης τις 35 ώρες εργασίας για τους ΔΥ και, το σημαντικότερο,(ε) σταμάτησε αμέσως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές, εθνικοποιώντας επί πλέον ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις που είχαν εκποιηθεί.
Τα αποτελέσματα τώρα της κατάργησης των μνημονίων και της παραπάνω απλής στην ουσία πολιτικής, ήταν τα παρακάτω:
(1) Η αγοραστική δύναμη των Πορτογάλων, η εσωτερική ζήτηση, η κατανάλωση και οι επενδύσεις αυξήθηκαν σημαντικά.
(2) Η ανεργία μειώθηκε στο 6,3% από 17,7% το 2013 – οπότε αυξήθηκαν οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία που έτσι εξυγιάνθηκαν, όπως και τα έσοδα του δημοσίου.
(3) Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της μειώθηκε στο -0,5% από -11.2% το 2010 (γράφημα), ενώ το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της είναι είτε θετικό (2016, 2017), είτε ελάχιστα αρνητικό (2018). Πλήρωσε πριν τη λήξη τους τα χρέη της προς το ΔΝΤ, ενώ σήμερα δανείζεται με 0,21% (δεκαετές ομόλογο).
(4) Το δημόσιο χρέος της μειώθηκε από 130,6% το 2014 στο 121,5% το 2018 (γράφημα) – ενώ, το σημαντικότερο, οι νέοι Πορτογάλοι επιστρέφουν πλέον μαζικά στη χώρα τους. Φυσικά δεν υπάρχει κανένα ακροδεξιό κόμμα στη χώρα – σε πλήρη αντίθεση με πολλές άλλες.
Βέβαια υπάρχουν ακόμη πολλά προβλήματα στην Πορτογαλία, τα οποία οδηγούν τους Πολίτες της σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας – κυρίως η κατάρρευση αρκετών δημοσίων υποδομών, οι σχετικά χαμηλοί μισθοί, η ανεργία των νέων και οι εισοδηματικές ανισότητες, μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων. Εν τούτοις η χώρα έχει ξεφύγει πλέον από την κρίση και είναι πολύ καλύτερα οχυρωμένη από πολλές άλλες, σε σχέση με την επόμενη που δεν θα αργήσει πολύ ακόμη.
Αντίθετα η Ελλάδα, συνεχίζοντας ανόητα να εφαρμόζει το τέταρτο κατά σειρά μνημόνιο, χωρίς χρηματοδότηση αυτή τη φορά (μνημόνια είναι τα θηριώδη μέτρα λιτότητας που δεν καταργήθηκαν, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οι πλειστηριασμοί της ιδιωτικής, η κατάργηση ακόμη περισσότερων εργασιακών δικαιωμάτων με το νέο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο κοκ.), βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην κρίση και εξαθλιώνεται ο πληθυσμός της – ενώ είναι φυσικά ανοχύρωτη απέναντι σε μία επόμενη.
Εκτός αυτού σχεδιάζει να πετύχει ανάπτυξη μέσω της ανόδου των ξένων επενδύσεων δια του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων, καθώς επίσης της παροχής «γης και ύδατος» στους επενδυτές – μεταξύ άλλων με τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών με εξαθλιωμένους εργαζομένους. Αδυνατεί δε να καταλάβει η κυβέρνηση της πως, όσον αφορά τις νέες θέσεις εργασίας που ισχυρίζεται πως θα δημιουργηθούν με το αναπτυξιακό, δεν φτάνει μόνο να υπάρξουν, αλλά πρέπει να είναι επί πλέον αξιοπρεπείς – αν μη τι άλλο για να στηριχθεί η εγχώρια ζήτηση και να διενεργηθούν βιώσιμες, μακροπρόθεσμες επενδύσεις.
Επίλογος
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι η άμεση κατάργηση των μνημονίων και ένα δικό της σχέδιο ανάπτυξης, βασισμένο στον πρωτογενή τομέα με τη μεταποίηση του, στη βιομηχανία όπως στην ενεργειακή, στις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις με θετικές μελλοντικές προοπτικές, στην υψηλή τεχνολογία και στη ναυτιλία.
Δευτερευόντως στον τουρισμό, ο οποίος όχι μόνο είναι εντάσεως κεφαλαίου, μεγάλου ρίσκου και κυκλικός κλάδος, οπότε ο πρώτος που θα υποφέρει από μία ενδεχόμενη παγκόσμια ύφεση, αλλά καταναλώνει σε μεγάλο βαθμό ξένα προϊόντα – οπότε στην ουσία το μεγαλύτερο μέρος αυτών που εισπράττουμε φεύγει στο εξωτερικό.
Σε κάθε περίπτωση, εάν το ΠΔΕ δεν υπερβεί τα 10 δις € από τα 6,5 δις € που υπάρχουν στον προϋπολογισμό, βιώσιμη ανάπτυξη δεν πρόκειται να έχουμε – αλλά ευκαιριακές, κερδοσκοπικές και ληστρικές επενδύσεις που θα αποβούν μακροπρόθεσμα καταστροφικές.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου