Δημόσιοι υπάλληλοι

Εάν οι μισθοί τους ήταν οι ίδιοι με αυτούς των ιδιωτικών υπαλλήλων, ο συντελεστής του φόρου εισοδήματος των επιχειρήσεων θα μπορούσε να είναι αρκετά κάτω από το 10% – αφού το επί πλέον μικτό κόστος τους είναι της τάξης των 3,8 δις € ετησίως, όταν ο φόρος εισοδήματος που πληρώνουν σήμερα οι επιχειρήσεις είναι περί τα 4,4 δις €. Ο στόχος μας βέβαια δεν πρέπει να είναι η μείωση των μισθών των ΔΥ, αλλά η αύξηση των μισθών των ΙΥ.

«Η ερώτηση είναι απλή: Έχετε υπολογίσει ποτέ τι επίδραση θα είχε στο ΑΕΠ όχι η απόλυση, αλλά η εξίσωση του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με αυτούς του ιδιωτικού τομέα; Δεν θα ήταν δίκαιο, χωρίς καμία διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού, χωρίς να θέλω δηλαδή να στρέψω τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης; Πόσο μάλλον όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τη μισή παραγωγικότητα και μία σταθερή εφ’ όρου ζωής θέση εργασίας, ενώ εισπράττουν όταν συνταξιοδοτηθούν μεγάλο εφάπαξ; 

Το ποσόν που θα εξοικονομούταν θα αρκούσε για να μειωθεί ο συντελεστής φορολόγησης στο 10%, χωρίς τις σημερινές υπέρογκες ασφαλιστικές επιβαρύνσεις για όλες τις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να ξεκινήσει η ουσιαστική και υγιής ανάπτυξη εντός της Ελλάδας; Δεν είναι οξύμωρο ο δημόσιος τομέας που χρεοκόπησε τόσο την Ελλάδα, όσο και τον ιδιωτικό τομέα που ήταν υγιέστατος το 2010, να συνεχίζει να τρέφεται από τον ιδιωτικό; 

Βέβαια, μία ενδεχόμενη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων θα επιβάρυνε πιθανότατα τις τράπεζες μέσω των κόκκινων δανείων που θα δημιουργούνταν – καθώς επίσης τα άλλα μακροοικονομικά μεγέθη, όπως την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Οφείλει όμως να ερευνηθεί, αφού δεν επιτρέπεται να θεωρείται μεσαία τάξη από όλες τις κυβερνήσεις μόνο ο δημόσιος υπάλληλος, επειδή αποτελεί δεξαμενή ψήφων για τα κόμματα, με αποτέλεσμα να τον προστατεύουν – αντί την παραγωγική οικονομία και την ποιότητα ζωής του ιδιωτικού υπαλλήλου».

Ανάλυση 

Εισαγωγικά, ο μέσος καθαρός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων (ΔΥ) το 2018 ήταν στα 1.075 €, ενώ των ιδιωτικών υπαλλήλων (ΙΥ) στα 777 € (πηγή) – γεγονός που σημαίνει πως πράγματι η απόκλιση είναι τεράστια, στα 298 € μηνιαία ή στο 38%. Φυσικά το ζητούμενο θα ήταν η αύξηση των μισθών των ΙΥ και όχι η μείωση των μισθών των ΔΥ – με στόχο την άνοδο της κατανάλωσης και των ιδιωτικών επενδύσεων (ανάλυση). 

Εν τούτοις, οι αυξήσεις αυτές πρέπει να βασίζονται στην άνοδο της παραγωγικότητας των εργαζομένων συν τον εκάστοτε πληθωρισμό – αφού διαφορετικά η χώρα χάνει την ανταγωνιστικότητα της και υπερχρεώνεται. Επομένως μπορεί να είναι επιθυμητό, αλλά πρέπει να είναι και εφικτό – ενώ δυστυχώς το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος, από το οποίο διαμορφώνεται η ανταγωνιστικότητα μίας οικονομίας, δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς αλλά, επί πλέον, από τις επενδύσεις σε νέα μηχανήματα, σε καινούργιες παραγωγικές διαδικασίες κλπ., όπου υστερεί σοβαρά η Ελλάδα. 

Περαιτέρω, ο αριθμός των ΔΥ έχει μειωθεί σημαντικά μετά την επιβολή της πολιτικής των μνημονίων – από περίπου 1.000.000 το 2009 (πηγή), σε 565.464 το Σεπτέμβριο του 2018, εκτός των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου (γράφημα αριστερά, όλα μεγεθύνονται πατώντας επάνω). Επί πλέον, υπήρχαν τον ίδιο μήνα 73.810 ΔΥ σε ειδικό καθεστώς (έκτακτο προσωπικό), εκ των οποίων μόνο οι 48.746 επιβάρυναν τον προϋπολογισμό (γράφημα δεξιά). Συνολικά λοιπόν οι ΔΥ στον προϋπολογισμό, χωρίς τα ΝΠΙΔ (εταιρείες όπως η ΔΕΗ κλπ.) είναι περίπου 614.210 άτομα – ενώ το επί πλέον καθαρό κόστος τους σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα είναι ετήσια 298 € Χ 14 = 4.172 € ανά άτομο (μικτά περί τα 6.200 €). 

Ως εκ τούτου, το επί πλέον κόστος τους σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, πάντοτε χωρίς τα ΝΠΙΔ, είναι 6.200 Χ 614.210 άτομα = 3.808.102.000 € (3,8 δις €) – ένα ποσόν φυσικά εξαιρετικά υψηλό, χωρίς να συμπεριλάβουμε τα εφάπαξ. Εάν τώρα υπολογίσουμε πως ο φόρος εισοδήματος που θα πλήρωναν οι επιχειρήσεις (νομικά πρόσωπα) το 2018 προβλεπόταν στα 4.420.000.000 € (4,42 δις €) το 2018 (σελίδα 53 του προϋπολογισμού), με συντελεστή 29%, με προκαταβολή 29% και με φόρο μερισμάτων 15%, η διαφορά ήταν μόλις 612.000.000 – γεγονός που σημαίνει πως εάν οι ΔΥ αμείβονταν όσο οι ΙΥ, ο συντελεστής των επιχειρήσεων θα μπορούσε να είναι αρκετά κάτω από το 10%. 

Εν προκειμένω, η επίδραση ενός τέτοιου ενδεχομένου στα μακροοικονομικά στοιχεία της χώρας δεν θα ήταν σίγουρα αρνητική, αρκεί να συνοδευόταν με μέτρα που θα παρείχαν κίνητρα στις επιχειρήσεις να επενδύσουν τα κέρδη τους από τους χαμηλούς συντελεστές – όπως η σταθερή φορολογική νομοθεσία, το ορθολογικό επιχειρηματικό πλαίσιο, η καταπολέμηση της διαφθοράς, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας κοκ. Φυσικά θα δημιουργούνταν προβλήματα στους ΔΥ, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους ΙΥ, αλλά η οικονομία θα αναπτυσσόταν με γρήγορους ρυθμούς – οπότε οι θετικές επιδράσεις θα ήταν μεγαλύτερες από τις αρνητικές. 

Συνεχίζοντας, οι αποκλίσεις μεταξύ των μισθών των ΔΥ και ΙΥ ήταν πάντοτε υπαρκτές (γράφημα) – γεγονός που τεκμηριώνει πως η συγκεκριμένη αδικία δεν είναι σημερινή. Ακόμη χειρότερα, δίνονταν ανέκαθεν μεγαλύτερα κίνητρα στους Έλληνες να επιλέξουν το δημόσιο – στα πλαίσια του διεφθαρμένου κομματικού-πελατειακού κράτους που απομυζεί την πατρίδα μας από την εγκαθίδρυση του (ανάλυση). Φυσικά τα επακόλουθα για την οικονομία και την πρόοδο της χώρας ήταν και είναι οδυνηρά – ενώ σε συνάρτηση με το κόστος της πολιτικής διαφθοράς, εκτόξευσε στα ύψη το δημόσιο χρέος. 

Ειδικότερα, εάν θεωρήσουμε πως ο αριθμός των υπαλλήλων που απασχολούνται σήμερα στο δημόσιο είναι ο σωστός, τότε στο παρελθόν πληρώνονταν χωρίς λόγο περί τις 386.000 – οπότε, με το σημερινό χαμηλότερο μέσο ετήσιο μικτό μισθό (υποθετικά 1.600Χ14=22.400 €), ο προϋπολογισμός μας επιβαρυνόταν μόνο από αυτούς κάθε χρόνο με 8.646.400.000 € – με 8,6 δις € δηλαδή, οπότε αύξαναν το δημόσιο χρέος κατά 86 δις € κάθε δέκα χρόνια! 

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, παρόλα αυτά και με την επιφύλαξη αριθμητικών λαθών, το θέμα μας δεν είναι η μείωση των μισθών των ΔΥ, αφού κάτι τέτοιο θα αφαιρούσε ζήτηση από την Οικονομία μας, θα μας βύθιζε στην ύφεση και θα δημιουργούσε νέα προβλήματα στις τράπεζες (εδώ έχουμε την άποψη πως επειδή έχουν ύπουλα αφελληνισθεί παρά το ότι μας έχουν κοστίσει πάνω από 60 δις €, θα έπρεπε να δημιουργηθούν καινούργιες ελληνικές και να μεταφερθούν σε αυτές οι καταθέσεις μας) – αλλά η αύξηση των μισθών των ΙΥ που όμως πρέπει να είναι ανάλογη της παραγωγικότητας τους και του πληθωρισμού. 

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα έχει αρκετές δυνατότητες για να αυξήσει το ΑΕΠ της και τα έσοδα του δημοσίου, συν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας – όπως με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια που συνεισφέρουν στο ΑΕΠ της Κύπρου 5% (άρα περί τα 9 δις € στην Ελλάδα, οπότε περί τα 2,5 δις € στα δημόσια έσοδα ή σχεδόν έναν ΕΝΦΙΑ και 180.000 θέσεις εργασίας με μέση παραγωγικότητα 50.000 € ανά άτομο ετήσια), με τα ναυπηγεία (περί τα 18 δις € με δημόσια έσοδα 5 δις € και πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας), με τη διαχείριση πλοίων (25 δις € ΑΕΠ), με τον πρωτογενή τομέα μαζί με τη μεταποίηση του που έχει τεράστιες προοπτικές, με την αύξηση των μέσων τουριστικών εσόδων (όχι αφίξεων), με την κατανάλωση μόνο ελληνικών προϊόντων (πάνω από 10 δις €) κλπ.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr