Η χώρα, μετά τα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης της, έχει εισέλθει στο σπιράλ του θανάτου – από το οποίο πολύ δύσκολα θα καταφέρει να βγει, αποφεύγοντας τη χρεοκοπία.
Ανάλυση
Σύμφωνα με φιλοκυβερνητική εφημερίδα της Τουρκίας (πηγή), η χώρα έχει προβεί σε όλες τις προετοιμασίες για τη μεγαλύτερη διασυνοριακή επιχείρηση στην ιστορία της – για την εισβολή στη Συρία, ανατολικά του ποταμού Ευφράτη. Περί τους 80.000 στρατιώτες είναι έτοιμοι για τη συγκεκριμένη επίθεση σε περιοχές που ελέγχονται από τις Μονάδες Προστασίας του Συριακού Κουρδικού Λαού (YPG) – ο διπλάσιος αριθμός δηλαδή από τα στρατεύματα που εισέβαλαν παράνομα στη Βόρεια Κύπρο το 1974, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη μεγαλύτερη διασυνοριακή επιχείρηση της Τουρκίας.
Όλα αυτά παρά τις προειδοποιήσεις του προέδρου Trump σχετικά με το ότι, θα την καταστρέψει οικονομικά εάν θελήσει να προβεί σε γενοκτονία των Κούρδων, όπως εύλογα υποθέτει κανείς – ενώ είναι δεδομένο πως ο Assad έχει κερδίσει τον πόλεμο της Συρίας (άρθρο), οπότε δεν θα έχει την «τύχη» του Καντάφι στη Λιβύη ή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ.
Προφανώς ο Τούρκος δικτάτορας προσπαθεί εναγωνίως να στρέψει την προσοχή των Πολιτών σε στρατιωτικά θέματα, για να μην επικεντρώνεται στα τεράστια προβλήματα της οικονομίας – ενώ έχει απομονωθεί γεωπολιτικά τόσο από τις Η.Π.Α., όσο και από τη Ρωσία, επιχειρώντας να προσεγγίσει σχετικά πρόσφατα τη Γερμανία, παρά τις κατηγορίες εναντίον της στο παρελθόν. Φυσικά καμία χώρα της ΕΕ δεν θέλει την Τουρκία ως ευρωπαϊκό εταίρο, πόσο μάλλον όταν κυβερνάται απολυταρχικά, χωρίς ίχνος δημοκρατίας και με «φυλακισμένα» τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ.
Ειδικά όσον αφορά την οικονομία της χώρας, μπορεί μεν το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ της να είναι χαμηλό, λόγω της αύξησης του ΑΕΠ της εξαιτίας κυρίως της ανόδου του πληθυσμού της, αλλά το εξωτερικό χρέος της στα 450 δις $ περίπου αποτελεί έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο – υπερβαίνοντας το 50% του ΑΕΠ της που θεωρείται ως ανώτατο όριο χρεοκοπίας. Εάν βέβαια μετρηθεί το ΑΕΠ της σε όρους δολαρίου, θα είναι κατά πολύ χαμηλότερο μετά τη ραγδαία υποτίμηση της λίρας – κάτι που θα φανεί αργότερα.
Εκτός αυτού, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της παραμένει έντονα ελλειμματικό (γράφημα) – επιδεινώνοντας τις προοπτικές της λίρας, καθώς επίσης του πληθωρισμού που κυριολεκτικά καλπάζει σε επίπεδα άνω του 20%, ιδίως στα τρόφιμα. Επί πλέον, το ιδιωτικό χρέος της Τουρκίας ήταν το 2016 στο 170,8% του ΑΕΠ της (πηγή), με το βασικό επιτόκιο στο 24% – γεγονός που σημαίνει πως έχουν δημιουργηθεί τεράστια προβλήματα στο δανεισμό της πραγματικής οικονομίας, άρα στις προοπτικές ανάπτυξης της, οι δανειολήπτες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τις δόσεις των οφειλών τους και κλιμακώνονται τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών.
Παράλληλα η βιομηχανική παραγωγή της Τουρκίας είναι αρνητική για τρίτο συνεχές τρίμηνο, πλησιάζοντας πλέον το -10% (γράφημα) – ενώ ασφαλώς οι πόλεμοι μπορεί στην αρχή να αυξάνουν το ΑΕΠ, αλλά στη συνέχεια είναι καταστροφικοί επειδή κλιμακώνονται τα ελλείμματα. Άλλωστε ακόμη και η Σαουδική Αραβία κινδύνευσε να χρεοκοπήσει από τους πολέμους που διεξήγαγε στην Υεμένη και αλλού – σημειώνοντας πως ένας επί πλέον λόγος, για τον οποίο η Τουρκία θέλει να εισβάλλει στη Συρία, είναι η εκτόνωση των τζιχαντιστών που ίδια είχε χρησιμοποιήσει και οι οποίοι κατέκλυσαν την Κωνσταντινούπολη. Όπως έχει αναφερθεί,
«Η Τουρκία έμεινε μόνη με τους αιμοβόρους τζιχαντιστές, τους οποίους υποστηρίζει τόσα χρόνια. Στο εξής δεν θα απομείνει κανένα άλλο μέρος στον κόσμο εκτός από την Τουρκία για αυτά τα κοπάδια δολοφόνων που συσσωρεύτηκαν στην Συρία από τις τέσσερις μεριές του κόσμου. Αυτοί οι δολοφόνοι έχουν κατακλύσει την Κωνσταντινούπολη. Κανένας δεν γνωρίζει πώς θα συμπεριφερθούν, αλλά σίγουρα δεν θα μείνουν ήσυχοι. Μεγάλος μπελάς στο κεφάλι της Τουρκίας. Ένα γεγονός που ενισχύει την πιθανότητα εσωτερικής αναταραχής».
Όπως βέβαια δεν γινόμαστε πιστευτοί όταν το αναλύαμε το 2013 (πηγή), γράφοντας πως σύμφωνα με τους προγόνους μας η μοίρα χτυπάει βάναυσα και ανελέητα τα θύματα της, αφού συμβάλλει προηγουμένως στη απομόνωση τους, έτσι και σήμερα – παρά το ότι η Τουρκία έχει ήδη βιώσει εκρηκτικές καταστάσεις. Δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα των οικονομολόγων – οι οποίοι προβλέπουν τα γεγονότα αρκετό χρόνο πριν συμβούν, με αποτέλεσμα να επαληθεύονται πολύ αργότερα.
Ιστορική αναδρομή
Εν προκειμένω υπενθυμίζουμε πως η εισβολή του ΔΝΤ στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε το 2001 – όπως έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο κείμενο μας «Η λεηλασία της Τουρκίας». Η γειτονική χώρα άντεξε μόλις δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης – υπογράφοντας ένα εξευτελιστικό μνημόνιο υποτέλειας, μέσω του οποίου οδηγήθηκε στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό των πολιτών της, παράλληλα με την εκποίηση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας της.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πατρίδα μας έχει αποδειχθεί πολύ πιο ανθεκτική από την Τουρκία – αφού συνεχίζει να αντιστέκεται, παρά το ότι έχουν περάσει ήδη οχτώ χρόνια από την εισβολή των «μπράβων των τοκογλύφων». Ελπίζουμε δε να κερδίσει στο τέλος τον πόλεμο, επειδή θα ήταν άδικο να αποδειχθούν άσκοπες οι θυσίες των Ελλήνων, των Κυπρίων, των Ιρλανδών, των Πορτογάλων και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι έχουν «πέσει» στα διάφορα πεδία των οικονομικών μαχών.
Εννοούμε φυσικά τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, εκείνους που υποφέρουν λόγω της μείωσης των μισθών και συντάξεων, όσους αναγκάσθηκαν να εκπατρισθούν, αυτούς που δυστυχώς αυτοκτόνησαν, τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν, τους πεινασμένους, τους αρρώστους και όλους τους υπόλοιπους – αφού αυτά είναι τα θύματα των σημερινών οικονομικών πολέμων.
Επιστρέφοντας στην Τουρκία, η παρούσα κυβέρνηση της αφενός μεν «εκποίησε» τη δημόσια περιουσία της στις πολυεθνικές, αφετέρου διεύρυνε την εξαθλίωση των πολιτών της – η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, παρά τα υψηλά ποσοστά ανάπτυξης της οικονομίας της.
Ως συνήθως, το ΔΝΤ φροντίζει έτσι ώστε οι πολύ πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, η μεσαία εισοδηματική τάξη να καταρρέει, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι – γεγονός που έχει αποδειχθεί στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και όπου αλλού δραστηριοποιήθηκε, ενώ αποτελεί έναν από τους παράπλευρους στόχους του.
Προσέχει δε πλέον, με ξεκίνημα την εισβολή του στην Τουρκία, να αφήνει αρκετά κενά, «ιούς» καλύτερα στις χώρες που «επιδιορθώνει», έτσι ώστε να χρειαστούν ξανά τις «υπηρεσίες» του – κάτι που δεν φρόντισε όσο έπρεπε στο παρελθόν, κινδυνεύοντας σχεδόν να χρεοκοπήσει. Ειδικά όσον αφορά τη γειτονική χώρα και χωρίς καμία απολύτως εχθρική διάθεση, παρά τις συνεχείς «φραστικές» ή άλλες επιθέσεις της, τα εξής:
Η εξαθλίωση των εργαζομένων
Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ανήκουν στην καθημερινότητα της Τουρκίας, η οποία κατέχει πανευρωπαϊκά την πρώτη θέση, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση παγκοσμίως, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση εργασίας ILO το 2013 – ένα πραγματικά θλιβερό ρεκόρ. Όπως λέγεται, η σημερινή κυβέρνηση της δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για το θέμα – ενώ τα εργατικά συνδικάτα, αποδυναμωμένα εντελώς από τις μεθόδους που εφάρμοσε το ΔΝΤ, είναι αδύνατον να αντισταθούν.
Αναλυτικότερα, οι εικόνες των πεθαμένων εργατών καλύπτουν την επιφάνεια ενός γνωστού πεζόδρομου της Κωνσταντινούπολης – ανθρώπων που όλοι βρήκαν το θάνατο στις θέσεις εργασίας τους: στα ναυπηγεία, στα ορυχεία και στις οικοδομές. Επίσης, στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες σχεδόν δωρίζονται στις χώρες του εξωτερικού – εν μέρει για προπαγάνδα, με την έννοια της «πολιτισμικής εισβολής», κυρίως όμως για να ικανοποιήσουν την «επιδειξιμανία», τη «μεγαλομανία» και τη ματαιοδοξία της κυβέρνησης.
Μία φορά κάθε μήνα, διαδήλωναν οι συγγενείς των πεθαμένων εργατών εναντίον της «συλλογικής λήθης» – όπως οι ίδιοι αποκαλούν τη συμπεριφορά τόσο της κοινωνίας, όσο και των «ιθυνόντων», απέναντι σε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στο βωμό της άκρατης «καπιταλιστικής υστερίας», την οποία έχει «εμφυτεύσει» το ΔΝΤ στη χώρα.
Όλοι όσοι διαδηλώνουν πιστεύουν ακράδαντα ότι, δεν πρόκειται για εργατικά ατυχήματα, αλλά για φόνους – για ανθρώπους δηλαδή που δολοφονήθηκαν από εκείνους που έχουν αναγάγει τον «πλουτισμό» (μέσω της, μέχρι θανάτου κυριολεκτικά, εκμετάλλευσης των εργαζομένων), σε επιστήμη.
Σε πάρα πολλές επιχειρήσεις δεν υπάρχουν καθόλου μέτρα ασφαλείας, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για την έλλειψη τους – ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πόσο μάλλον οι εταιρείες, οι οποίες τις θεωρούν περιττό κόστος και ανταγωνιστικό μειονέκτημα.
Η αιτία είναι το ότι, επειδή τα εργατικά ατυχήματα αποτελούν ένα πολύ συχνό φαινόμενο, αφού καθημερινά πεθαίνουν πέντε άνθρωποι, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές της δημόσιας υπηρεσίας κοινωνικής ασφάλειας, έχουν πάψει πλέον να προκαλούν την προσοχή της κοινωνίας. Φυσικά ο πραγματικός αριθμός τους είναι κατά πολύ υψηλότερος – εάν κρίνει κανείς από το εξαιρετικά αυξημένο ποσοστό «μαύρης», αδήλωτης και φθηνής εργασίας δηλαδή, στην Τουρκία.
Σύμφωνα τώρα με τους Τούρκους Πολίτες, «Οι επιχειρήσεις στοχεύουν στο μεγαλύτερο δυνατόν κέρδος, σε όσο πιο μικρό χρονικό διάστημα γίνεται – ενώ η ανθρώπινη ζωή στην Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξία» – όπως συμβαίνει δυστυχώς και σε αρκετές άλλες υποανάπτυκτες χώρες, τις οποίες επιλέγουν οι δήθεν ανεπτυγμένοι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, για να παράγουν φθηνά τα προϊόντα τους.–
Η λειτουργία των επιχειρήσεων
Το «επιχειρησιακό σύστημα» που υπερίσχυσε στην Τουρκία μετά την εισβολή του ΔΝΤ, είναι η ανάθεση έργου σε υπεργολάβους. Ειδικότερα, οι μεγάλες επιχειρήσεις, τόσο οι ιδιωτικές, όσο και οι εναπομείναντες δημόσιες, αναθέτουν τα έργα ή τις παραγγελίες τους σε μικρότερες, πολύ πιο «ανταγωνιστικές» εταιρείες – φθηνές, επειδή απασχολούν ανειδίκευτους μετανάστες (κατοίκους άλλων περιοχών), με εξαιρετικά χαμηλά ημερομίσθια και ανασφάλιστους (όπως λέγεται, σχεδόν τα εννέα στα δέκα εργατικά ατυχήματα συμβαίνουν στη συγκεκριμένη «σκιώδη» αγορά εργασίας).
Εάν τυχόν συμβεί οτιδήποτε παράνομο στην κατασκευή έργων ή στην παραγωγή προϊόντων, καταδικάζονται από τα αρμόδια δικαστήρια οι υπεργολάβοι – σχεδόν ποτέ οι μεγάλες εταιρείες ανάθεσης έργου. Επειδή δε πρόκειται συνήθως για δικαστικές διαδικασίες, οι οποίες διαρκούν πολλά χρόνια, οι περισσότεροι υπεργολάβοι, εάν τύχει να κατηγορηθούν, εξαφανίζονται – έτσι ώστε να αποφύγουν την ποινή.
Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στις τούρκικες εταιρείες, αλλά και στις ξένες, οι οποίες κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας – γεγονός που αποδεικνύεται από το εργατικό ατύχημα που συνέβη στο παρελθόν σε ένα εμπορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης (Marmara Park), το οποίο κατασκευάσθηκε με εντολή γερμανικής εταιρείας.
Ειδικότερα έντεκα εργαζόμενοι, οι οποίοι είχαν οδηγηθεί για να κοιμηθούν σε νάιλον σκηνές, κατά τη διάρκεια μίας εξαιρετικά κρύας νύχτας, κάηκαν μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε λόγω ηλεκτρικού βραχυκυκλώματος. Τα θύματα όμως, η αμοιβή των οποίων ήταν περί τα 2 € την ώρα, είχαν προσληφθεί από κάποιον υπεργολάβο – εναντίον του οποίου ασκήθηκαν ποινικές διώξεις, χωρίς καθόλου να κατηγορηθεί ο γερμανός εντολέας.
Βέβαια, σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία (Ιανουάριος 2013), η οποία προσαρμόστηκε στα ευρωπαϊκά πρότυπα, εάν κάποιος εργαζόμενος θεωρήσει επικίνδυνη την εργασία που του ανατίθεται, μπορεί να αρνηθεί να την εκτελέσει – όπως ισχύει και στην Ευρώπη. Όμως, η ανεργία στην Τουρκία διατηρείται σκόπιμα σε πολύ υψηλά επίπεδα – οπότε οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, εάν διαμαρτυρηθούν.
Επομένως, η νομοθεσία είναι ουσιαστικά «δώρο άδωρο» – ιδιαίτερα επειδή τα εργατικά συνδικάτα επιτρέπεται να διαμαρτύρονται ή να διαδηλώνουν, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Εκτός αυτού, εάν αποκαλυφθεί πως ορισμένοι εργαζόμενοι ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο, απολύονται μαζικά – εάν δε προσπαθήσουν να διαμαρτυρηθούν για την απόλυση τους, συλλαμβάνονται και κακοποιούνται από την αστυνομία.
Η κυβέρνηση τώρα της Τουρκίας προσπαθούσε ήδη από το 2012 απεγνωσμένα να προσελκύσει επενδυτές από ολόκληρο τον πλανήτη, με το εξής «σλόγκαν»: «Διευρυμένος χρόνος εργασίας, φθηνό εργατικό κόστος, το χαμηλότερο ποσοστό ασθένειας στην Ευρώπη και το μεγαλύτερο ωράριο – με 52,9 ώρες εργασίας την εβδομάδα«, χωρίς να αναφέρει φυσικά πως τα συγκεκριμένα «ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα» έχουν κοστίσει στη χώρα της πάνω από 10.000 θανάτους εργαζομένων τα τελευταία χρόνια.
Ολοκληρώνοντας, όπως εύλογα υποθέτουν οι περισσότεροι, το συγκεκριμένο σύστημα έχει «εγκατασταθεί» με τις (έμμεσες φυσικά) οδηγίες του ΔΝΤ – έτσι ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας, οπότε να εξοφλούνται τόσο τα χρέη, όσο και οι τόκοι των δανείων της.
Φυσικά, στη όλη διαδικασία έχουν βοηθήσει τα μέγιστα ορισμένα τουρκικά ΜΜΕ (ελίτ!), τα οποία «χειραγώγησαν» την κοινή γνώμη, με τη βοήθεια μίας προπαγάνδας υπέρ των εισβολέων (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση κλπ.) – αντίστοιχης με αυτήν κάποιων δικών μας ΜΜΕ, στην Ελλάδα του σήμερα.
Κάποια από τα κέρδη τώρα, τα οποία προέρχονται από το νέο «σύστημα», οδηγούνται στην τοπική ελίτ, κάποια άλλα στην ευρωπαϊκή, ενώ η μερίδα του λέοντος εισπράττεται από το αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο – έδρα του οποίου είναι (ακόμη) οι Η.Π.Α.
Η απειλή δίδυμης έκρηξης
Όπως συνέβη και στην Αργεντινή, μετά τη χρεοκοπία και την ύφεση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του ΑΕΠ της, η οικονομία της Τουρκίας άρχισε να αυξάνεται με έντονους ρυθμούς – αφού προηγήθηκε η «θεραπεία», στην οποία υποβλήθηκε από το ΔΝΤ. Πρόκειται ουσιαστικά για κάτι ανάλογο, με αυτό που παρατηρείται μετά από έναν συμβατικό πόλεμο – όπου, επειδή η χώρα έχει «ισοπεδωθεί» από τους βομβαρδισμούς, η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη.
Δυστυχώς όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της (30%), η ανάπτυξη στηρίχθηκε στις κατασκευές – με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία τεράστια υπερβολή ακινήτων (φούσκα), η οποία από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί, με έναν εξαιρετικά εκκωφαντικό θόρυβο.
Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει, μία τέτοια κρίση συνοδεύεται από μία ανάλογη κρίση του τραπεζικού συστήματος, λόγω επισφαλειών – αφού από αυτό «πηγάζουν» τα στεγαστικά και λοιπά δάνεια. Επομένως, εύλογα η Τουρκία οδηγήθηκε σε μία δίδυμη έκρηξη, με πολύ επικίνδυνα επακόλουθα για την οικονομία της.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι, στις εισροές ξένων κεφαλαίων κυριαρχούν οι βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις χαρτοφυλακίου – οι οποίες, το 2012, ήταν 40 δις $, έναντι μόλις 8 δις $ των άμεσων ξένων επενδύσεων. Όπως είναι γνωστό δε, οι περισσότερες χώρες, ακόμη και οι απολύτως υγιείς, καταστρέφονται από τη μαζική φυγή των ξένων κεφαλαίων – η οποία συνήθως συμβαίνει όταν για κάποιο λόγο, ο οποίος δεν αφορά πάντοτε την τοπική οικονομία, τρομοκρατούνται (αγελαία συμπεριφορά).
Σε κάθε περίπτωση όμως όταν οι μισθοί, όπως και όλα τα υπόλοιπα κόστη, συμπιέζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα μνημόνια του ΔΝΤ, η κερδοφορία εκείνων των τοπικών επιχειρήσεων που επιβιώνουν αυξάνεται γεωμετρικά – όπως επίσης των ξένων πολυεθνικών, οι οποίες συνήθως αγοράζουν πάμφθηνα και εκκαθαρισμένα από υποχρεώσεις τα «φιλέτα» της εκάστοτε χώρας, στην οποία εισβάλουν οι μπράβοι τους.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το σενάριο της διχοτόμησης ή τριχοτόμησης της Τουρκίας γίνεται όλο και πιο πιθανό – αφού δεν έχει πια την εμπιστοσύνη ούτε των Η.Π.Α., ούτε της Ρωσίας μετά τις πρόσφατες ενέργειες της. Όσον αφορά την Κίνα που συνηθίζει να μιμείται ο πρόεδρος της, ειδικά στο θέμα του Αιγαίου που συμπεριφέρεται όπως η κίτρινη δύναμη στην κινεζική θάλασσα, δεν επιδιώκει ποτέ συμμάχους αλλά υποτελείς – κάτι που χαρακτηρίζει επίσης τη Γερμανία.
Ως εκ τούτου, τυχόν εισβολή της στη Συρία, δήθεν για να πολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος, θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της – όπως άλλωστε συμβαίνει πάντοτε με όλες εκείνες τις χώρες που κυβερνώνται από πολεμοχαρείς δικτάτορες.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου