Οι επαναστάτες του διαδικτύου

Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα των «κίτρινων γιλέκων» για εμάς τους Έλληνες που έχουμε εξευτελιστεί διεθνώς, αποτελώντας ντροπή για την Ευρώπη; Που έχουμε χάσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία και την κυριαρχία μας, χωρίς καμία ουσιαστική διαμαρτυρία;

Επικαιρότητα

Εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε ασύγκριτα μεγαλύτερα προβλήματα από τους Γάλλους – ενώ έχουμε μία κυβέρνηση που κατηγορεί όποιον δεν συμφωνεί μαζί της ως φασίστα, ακροδεξιό ή εθνικιστή, ειδικά όταν πρόκειται για την επάρατη συμφωνία με τα Σκόπια. Θα έλεγε δε κανείς πως στηρίζει απροκάλυπτα τον κ. Soros, ο οποίος έχει υποσχεθεί στο κρατίδιο το όνομα Μακεδονία, προσβλέποντας στο διαμελισμό και στη διάλυση της Ελλάδας σε συνδυασμό με τη μεταναστευτική αλλοίωση του πληθυσμού της – ενώ έχει καταφέρει να επιβάλλει τη συμφωνία του Μαρόκου, στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης των ανθρώπων παράλληλα με αυτήν των κεφαλαίων και των προϊόντων, όπως προστάζουν οι αρχές της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης.

Εν τούτοις δεν έχουμε την πολυτέλεια της εξέγερσης, αφού μας έδεσαν χειροπόδαρα – οπότε παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στη Γαλλία, μήπως προέλθει από τους Γάλλους κάποια λύση στα προβλήματα μας. Κανένας βέβαια δεν γνωρίζει εάν θα συνεχιστούν οι αντιδράσεις των κίτρινων γιλέκων, οι οποίες έχουν περιοριστεί στους 23.800 σήμερα, από 66.000 το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και 136.000 πριν δύο εβδομάδες, σύμφωνα με το υπουργείο εσωτερικών της χώρας – όχι όμως εξαιτίας των αμελητέων παροχών του προέδρου Macron, πόσο μάλλον όταν ανήγγειλε ότι δεν θα αποκλίνει καθόλου από την πολιτική που του έχει επιβληθεί από τη Γερμανία.

Παραδόξως τώρα όλα τα πολιτικά κόμματα της Γαλλίας, συμπεριλαμβανομένου του πρώην Εθνικού Μετώπου της κυρίας Le Pen («Rassemblemend National» πλέον), απαιτούν το άμεσο τέλος των διαδηλώσεων – επίσης τα ΜΜΕ, ακόμη και τα φιλικά προς τα κίτρινα γιλέκα, αν και η πλειοψηφία του πληθυσμού φαίνεται να τα στηρίζει. Όσον αφορά δε τα αιτήματα τους, σύμφωνα με μία διαδικτυακή δημοσκόπηση πρόκειται για συνολικά 42 – τα οποία επικεντρώνονται στην αύξηση της αγοραστικής ικανότητας των Πολιτών, στη μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, στον περισσότερο σεβασμό των ανθρώπων και στην παραίτηση του κ. Macron, ενώ υπάρχουν και τοπικές διεκδικήσεις.

Περαιτέρω, από το ξεκίνημα της κοινωνικής εξέγερσης συζητήθηκε εάν τοποθετείται στα δεξιά ή αριστερά κινήματα. Εν τούτοις δεν μπόρεσε να δοθεί καμία απάντηση, ειδικά επειδή συμμετείχαν μαθητές και φοιτητές – γενικότερα μη έμπειροι πολιτικά Πολίτες που δεν μπορούν να καταχωρηθούν πουθενά. Από αυτό το σημείο φαίνεται καθαρά πως οι Πολίτες έχουν απαγκιστρωθεί από τις δήθεν πολιτικές αλλά στην ουσία κομματικές αντιλήψεις που εξυπηρετούν μόνο τις ιδιοτελείς τους σκοπιμότητες – κατανοώντας τη βρωμιά που τα χαρακτηρίσει.

Το κοινό χαρακτηριστικό τώρα των κίτρινων γιλέκων ήταν η βαθιά αποστροφή τους προς όλα τα κόμματα και τους αντιπροσωπευτικούς Θεσμούς – ενώ μπορεί μεν να υπήρχαν αριστεροί ή ακροδεξιοί ψηφοφόροι μεταξύ τους, αν και οι πιο πολλοί ανήκαν στα 16 εκατομμύρια που απείχαν από τις εκλογές του 2017, αλλά κανένας δεν ήθελε να έχει σχέση με την καθιερωμένη Πολιτική, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το κόμμα της κυρίας Le Pen. Άλλωστε η ακροδεξιά αντίληψη επιλέγει πάντοτε το νόμο, την τάξη και την αυταρχική διακυβέρνηση – σε καμία περίπτωση τις κοινωνικές αναταραχές και τις απ’ ευθείας δράσεις.

Από την άλλη πλευρά, τα κίτρινα γιλέκα ανήκουν πλειοψηφικά σε κοινωνικές ομάδες που δεν εκπροσωπούνται τόσο από τα μεγάλα συνδικάτα: όπως είναι οι εργαζόμενοι με χαμηλούς μισθούς, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικροί επιχειρηματίες, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Εκτός αυτού, όλοι οι συνδικαλιστικοί αγώνες των τελευταίων ετών που οργανώθηκαν από τα γαλλικά συνδικάτα είχαν καταλήξει σε μεγάλες ήττες τους – ενώ η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.

Επί πλέον, τα συνδικάτα αντιμετωπίζονται πια ως μεσολαβητές που δεν είναι ούτε ικανοί, ούτε πρόθυμοι να διεξάγουν μαχητικούς αγώνες – ενώ το φιλικό προς την κυβέρνηση συνδικάτο CFDT είναι πλέον ισχυρότερο από το εχθρικό CGT, κάτι που αποτελεί έναν παράδοξο «νεωτερισμό» για τη Γαλλία.

Σε κάθε περίπτωση, τα «κίτρινα γιλέκα» δεν έχουν κανέναν αρχηγό, καμία οργάνωση και δεν έχουν εκφράσει καμία απαίτηση – εκτός από αυτές που υπήρχαν γραμμένες από μερικούς στις διαδηλώσεις ή εκείνες που ερευνήθηκαν με διαδικτυακές δημοσκοπήσεις. Το μοναδικό που ενώνει τους διαδηλωτές είναι ένας ύμνος: η Μασσαλιώτιδα, το πασίγνωστο γαλλικό τραγούδι που γεννήθηκε στην επανάσταση του 1789. Εντυπωσιακό για εμάς τους Έλληνες που, παρά το ότι έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα επί οχτώ ολόκληρα χρόνια, έχουμε σκύψει το κεφάλι ισχυριζόμενοι πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επειδή δεν υπάρχει ηγέτης – ενώ όταν υψώνουμε τη σημαία μας ή τραγουδάμε τον εθνικό μας ύμνο, η κυβέρνηση μας κατηγορεί ως πατριδοκάπηλους!

Το πρόβλημα τους όμως παραμένει να είναι η οργάνωση – σημειώνοντας πως τα κίτρινα γιλέκα είναι οριζόντια δικτυωμένα ενώ απορρίπτουν κάθε είδους εκπροσώπηση. Εν τούτοις, παρά το ότι η ταχύτητα και η διάδοση των κοινωνικών μέσων μαζικής δικτύωσης έκαναν εφικτό το κίνημα, δεν φαίνεται να αρκούν για να διατηρηθεί αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα – πόσο μάλλον για να οδηγήσει σε αποφάσεις που θα άλλαζαν το μέλλον της χώρας, αν και είναι ακόμη πολύ ενωρίς για συμπεράσματα, ειδικά λόγω των χριστουγεννιάτικων εορτών.

Ποιό είναι όμως το ηθικό δίδαγμα για εμάς που έχουμε εξευτελιστεί διεθνώς, αποτελώντας ντροπή για την Ευρώπη; Που έχουμε χάσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία και την κυριαρχία μας, χωρίς καμία ουσιαστική διαμαρτυρία; Που έχουμε ανεχτεί την παράνομη αντιστροφή του δημοψηφίσματος, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, την εξορία 500.000 παιδιών μας, τη μεταφορά των χρεών μας στις επόμενες γενιές, τη φτωχοποίηση και τον εξευτελισμό μας ακόμη και από τους αδύναμους γείτονες μας, με μία αδιαφορία που κυριολεκτικά σκοτώνει;

Ασφαλώς ότι η αδράνεια και η υποταγή οδηγούν στην εξαφάνιση ενός Έθνους – όπως εκείνου του οργανισμού που παύει να αμύνεται απέναντι στην αρρώστια, οπότε πεθαίνει νομοτελειακά. Επίσης πως η έλλειψη ηγεσίας αποτελεί μία σαθρή δικαιολογία, ειδικά για ένα Έθνος που έχει σε τέτοιο βαθμό αλωθεί από το κομματικό-πελατειακό κράτος, ώστε να μην επιτρέπει σε κανέναν έντιμο Έλληνα να εισχωρήσει στην πολιτική και να επιβιώσει – εάν δεν δηλώσει προηγουμένως την πλήρη υποταγή του στις ελίτ που απομυζούν αχόρταγα τους Πολίτες.

Πηγή : https://analyst.gr/