Όταν το 1% κάποιων Ελλήνων (περίπου 100.000 Έλληνες) κατέχει περί το 60% του πλούτου της χώρας και όταν το 10% (περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες), κατέχει περί
το 90% του πλούτου της χώρας, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει ανάπτυξη, παρά μόνο με δανεικά.
Συγκεκριμένα, η ανάπτυξη επιτυγχάνεται μόνο με την αύξηση της κατανάλωσης, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε επενδύσεις για αύξηση της παραγωγής. Εκτός και αν θέλουμε να μετατραπούμε σε αποικία σκλάβων που θα δουλεύουμε έναντι ψιχίων για να παράγουν και να εξάγουν οι πολυεθνικές για δικό τους όφελος. Με λίγα λόγια χρειαζόμαστε ζωντανή και ευημερούσα εσωτερική καταναλωτική δύναμη.
Όμως το 1% κυρίως που κατέχει τη μερίδα του λέοντος του πλούτου, αλλά και το 9% ακόμα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αυξήσουν την κατανάλωση, όσα και αν ξοδέψουν, όπως θα την αύξανε το υπόλοιπο πολυπληθές 90% που προέρχεται από τα μεσαία και φτωχά στρώματα. Επομένως, η συσσώρευση πλούτου σε μια μικρή ελίτ, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κράχ.
Προσωρινά το κραχ αυτό αποφευγόταν στη χώρα μας με τον δανεισμό από τις τράπεζες των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων, αεριτζίδικου χρήματος, που αύξανε την κατανάλωση και μάλιστα εισαγόμενων αγαθών, καθόσον η εγχώρια ελίτ δεν θέλει ανάπτυξη της παραγωγής στη χώρα μας. Όμως η τακτική αυτή οδηγεί και οδήγησε τελικά σε φούσκες χρέους και μοιραία σε κατάρρευση τόσο του υπερχρεωμένου κράτους όσο και των τραπεζών. Εδώ ήρθε θρασύτατα η υπεύθυνη σάπια ελληνική ελίτ και σε απόλυτη συνεργασία με τους αλλοδαπούς δανειστές επέβαλε στο λαό τη σωτηρία των ευρωπαϊκών και των εγχώριων τραπεζών της, ξεπουλώντας όσο όσο τον δημόσιο πλούτο αλλά και ο,τιδήποτε απόκτησαν ατομικά οι Έλληνες.
Ο πλούτος του κράτους παραδόθηκε εσαεί στους δανειστές (ποιος θα θυμάται έπειτα από 100 χρόνια τι έγινε) και ταυτόχρονα γίνονται συνεχώς πλειστηριασμοί ατομικών περιουσιών και αυτοί θα αυξηθούν, ενώ ο λαός κάθεται σαν υπνωτισμένος και παρακολουθεί τον αφανισμό του. Έχει παραλύσει από την προπαγάνδα περί «ενότητας» και από το φόβο μην έρθουν τα χειρότερα. Έτσι παραμένει άπραγος, ενώ η άρρωστη ελίτ συνεχίζει ασφαλής την αρπαγή του πλούτου του.
Από όλα τα ανωτέρω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι, ανάπτυξη και μάλιστα αυτοδύναμη δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, αν δεν χρηματοδοτηθεί η κοινωνική βάση για να αυξήσει την κατανάλωση, και ταυτόχρονα να επιτρέψει η εγχώρια ελίτ την αύξηση της εγχώριας παραγωγής. Αυτά όμως για να γίνουν θα πρέπει πρώτα να αλλάξει το καθεστωτικό σύστημα ώστε να απεξαρτηθεί η πολιτική εξουσία από τα χέρια της εγχώριας οικονομικής ελίτ.
Πέτρος Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου