Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας μας, διαφορετικά, αν δεν το αντιληφθούμε αυτό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ, ούτε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για μια κοινή δράση, ούτε φυσικά θα μπορέσουμε ποτέ να διεκδικήσουμε κάτι συγκεκριμένο και να το επιτύχουμε. Θα πρέπει με άλλα λόγια να ξέρουμε τι ζητάμε.
Το πραγματικό πρόβλημα, σπεύδω να πω, είναι η πλήρης διάσταση μεταξύ κράτους και κοινωνίας, δηλαδή η πλήρης αυτονόμηση του πρώτου και η καταδυνάστευση της δεύτερης.
Όπως πολύ ορθά σημειώνει ο καθηγητής Κοντογιώργης, «Η κοινωνία, στην κομματοκρατία, δεν αντιμετωπίζεται ως η αιτία της ύπαρξης του κράτους, αλλά ως ο μείζων εχθρός που απειλεί το κεκτημένο της πολιτικής τάξης. Η κομματική αντιπαλότητα αποτελεί επιμέρους ζήτημα, που αφορά στη νομή του κράτους».
Με άλλα λόγια, αντί το ελληνικό κράτος να υπάρχει ως οργανωμένη νομική οντότητα του ελληνικού λαού προκειμένου να υπηρετεί την ελληνική κοινωνία, απεναντίας το κράτος, κάτω από την ηγεσία ενός σάπιου και διεφθαρμένου εξουσιαστικού συστήματος, το οποίο δημιουργήθηκε και υπάρχει με την απόλυτη διευκόλυνση του ισχύοντος πολιτειακού θεσμικού πλαισίου, έχει πλήρως αυτονομηθεί και χρησιμοποιεί τους κόπους, τα εισοδήματα και τις περιουσίες της κοινωνίας ως λάφυρα για την επιβίωσή του, την οποία επιβίωση έχει μετατρέψει σε αυτοσκοπό.
Ολόκληρο το κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό κατοχικό καθεστώς αποτελεί στην ουσία ένα παράσιτο που ζει σε βάρος του υγιούς και παραγωγικού κοινωνικού σώματος.
Όπως γίνεται τώρα πλέον αντιληπτό στον καθένα, όλα τα κρατικοδίαιτα πολιτικά κόμματα (στα οποία ως επί το πλείστον κυριαρχούν η οικογενειοκρατία, η κληρονομική διαδοχή, η διαπλοκή, η γραφειοκρατία και οι πολιτικές καριέρες), αντί να αποτελούν τμήματα της κοινωνίας και να την εκπροσωπούν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τουναντίον αποτελούν μέρη του ίδιου πολιτικού συστήματος, ως οργανωτικής δομής του αυτονομημένου από την κοινωνία κράτους. Επομένως, η μεταξύ τους διαμάχη δεν αφορά εξυπηρέτηση κοινωνικών συμφερόντων αλλά εσωτερική διαμάχη μέσα στα πλαίσια του ίδιου κατοχικού πολιτικού καθεστώτος, για την απόκτηση προνομίων επί της κρατικής εξουσίας και μέσω αυτής της νομής της κοινωνίας. Η προς τα έξω διαμάχη τους είναι καθαρά θεατρική, ενώ στο εσωτερικό υπάρχει πλήρης συνεννόηση, συγκάλυψη των τυχόν παρανομιών και διανομή των ποσοστών της εξουσίας που εξυπηρετούν την πολιτική τους πελατεία.
Αυτό λοιπόν πρέπει, αν κάποτε το συνειδητοποιήσουμε, να συνεννοηθούμε για να το αλλάξουμε.
Το παρασιτικό κράτος να πάψει πλέον να ζει εξαθλιώνοντας την κοινωνία, αλλά να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας (κοινωνικοποίηση του κράτους) για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη. Και αυτό δεν αλλάζει με αλλαγές προσώπων και κομμάτων, αλλά με αλλαγή του ίδιου του καταστατικού του κράτους (δηλαδή του Συντάγματος), ώστε κράτος και κόμματα να τεθούν (όπως είναι ο προορισμός τους σε όλα τα σύγχρονα πολιτισμένα κράτη), στην υπηρεσία της κοινωνίας.
Χρειαζόμαστε μια καινούργια εξ υπαρχής κοινωνική συμφωνία, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, για να περάσουμε στην μελλοντική Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου