Τόσο η μία χώρα, όσο και η άλλη αναπτύσσονται με τη βοήθεια της αύξησης του δανεισμού – του δημοσίου τομέα η πρώτη, με κύριο δανειστή την Κίνα και του ιδιωτικού η δεύτερη, μέσω των τραπεζών της.
Επικαιρότητα
Το χρέος όσον αφορά τα κράτη μετρείται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ (Χρέος / ΑΕΠ). Ως εκ τούτου περιορίζεται είτε μέσω της μείωσης του αριθμητή (πολιτική λιτότητας), είτε από την αύξηση του παρανομαστή (ανάπτυξη), είτε με συνδυασμό και των δύο. Στην Ελλάδα συνέβη το αντίθετο, όπου ο αριθμητής αυξήθηκε και ο παρανομαστής μειώθηκε – οπότε το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στο 185% από 127% το 2010, παρά το PSI.
Τόσο οι Η.Π.Α. τώρα, όσο και η Κίνα διεξάγουν έναν αγώνα δρόμου, με στόχο την αύξηση του παρανομαστή, στηριζόμενη στην άνοδο της εγχώριας ζήτησης – η οποία μπορεί να είναι είτε το αποτέλεσμα της ανόδου της παραγωγής, είτε του δανεισμού. Αντίθετα, η Γερμανία προσπαθεί να μειώσει τον αριθμητή και να αυξήσει τον παρανομαστή, με τη βοήθεια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της – έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται την εγχώρια ζήτηση των άλλων κρατών (εξαγωγές, μερκαντιλισμός).
Έτσι οι Η.Π.Α. αύξησαν το δανεισμό τους κατά 47 δις $ πάνω από τις προβλέψεις το πρώτο τρίμηνο του 2018, συνολικά στα 488 δις $ (πηγή) – στο μεγαλύτερο ύψος από το 4ο τρίμηνο του 2008 (569 δις $), όπου είχε ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση και δεν είχαν άλλη επιλογή (γράφημα). Την ίδια εποχή το ΑΕΠ τους αυξήθηκε κατά 2,3% και το χρέος τους ως προς το ΑΕΠ κατά 2,8% υπερβαίνοντας τα 21 τρις $ ή το 108% του ΑΕΠ (πηγή) – ενώ, εφόσον συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός, το έλλειμμα τους θα διαμορφωθεί στα 1,2 τρις $ το 2018, αυξάνοντας ανάλογα το χρέος και πιέζοντας το δολάριο.
Από την άλλη πλευρά το ιδιωτικό χρέος της Κίνας χωρίς τις τράπεζες συνέχισε επίσης να αυξάνεται, από το 141% του ΑΕΠ το 2008 στο 256% το 2017 (γράφημα, πηγή), παρά το ότι το δημόσιο χρέος της διατηρήθηκε σχετικά χαμηλά (47,6%) – κυρίως λόγω του κλιμακούμενου δανεισμού των καταναλωτών, ο οποίος επταπλασιάστηκε σε σχέση με το 2010! Το γεγονός αυτό είναι πιο επικίνδυνο για την Κίνα, από ότι για τις Η.Π.Α. – επειδή το κατά κεφαλήν εισόδημα της είναι στα 6.894 $ (ή στα 14.400 $ σε όρους αγοραστικής δύναμης, ΡΡΡ), ενώ των Η.Π.Α. στα 52.194 $ (53.272 ΡΡΡ), οπότε είναι δυσκολότερη η εξυπηρέτηση του δανεισμού.
Τόσο η μία χώρα πάντως, όσο και η άλλη, αναπτύσσονται με τη βοήθεια της αύξησης του δανεισμού – ο οποίος τροφοδοτείται από τις κεντρικές τράπεζες, με το τύπωμα νέων χρημάτων, καθώς επίσης από τις εμπορικές με τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά (ανάλυση). Η αύξηση όμως του χρέους χωρίς συνεπακόλουθο οικονομικό όφελος, οδηγεί αναπόφευκτα σε μία οικονομική κατάρρευση – ενώ ιστορικά από τις 43 χώρες που παρουσίασαν αύξηση των πιστώσεων ως προς το ΑΕΠ άνω του 30% μέσα σε πέντε χρόνια, οι 38 καταστράφηκαν.
Στα πλαίσια αυτά, όταν τόσο η πρώτη οικονομία του πλανήτη, οι Η.Π.Α., όσο και η δεύτερη, η Κίνα, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ τους όσον αφορά την ανάπτυξη, πυροδοτούμενη από την άνοδο των χρεών τους, το μέλλον του πλανήτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ρόδινο – ενώ τυχόν πρόβλημα της Κίνας, η οποία διαθέτει την τρίτη μεγαλύτερη αγορά ομολόγων παγκοσμίως, όπως θα ήταν η πτώση του ρυθμού ανάπτυξης της (ύφεση), θα είχε σοβαρές συνέπειες κυρίως για το γειτονικό Βιετνάμ, για τη Νότια Κορέα και τη Μαλαισία. Επίσης για τις Η.Π.Α., αφού η Κίνα είναι μία πολύ σημαντική αγορά για πολλές αμερικανικές εταιρείες, αλλά και για τη Γερμανία.
Περαιτέρω, τα επισφαλή δάνεια αποτελούν ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα της Κίνας, σημειώνοντας πως το 2016 αυξήθηκαν στα 576 δις γουάν από 117 δις το 2013 σε 41 τράπεζες της – ενώ τα ενυπόθηκα δάνεια υπερέβησαν το 25% τα τελευταία δύο χρόνια. Για να διατηρηθεί δε σταθερό το συνολικό χρέος της ως προς το ΑΕΠ στο 290%, θα πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσεται με ρυθμό 7% ετησίως – κάτι που είναι φυσικά πολύ δύσκολο.
Συνεχίζοντας, η Κίνα βασιζόταν παραδοσιακά στην αποταμίευση των νοικοκυριών, ως ασφάλεια απέναντι σε κρίσεις – επειδή το κοινωνικό της κράτος (πρόνοια και υγειονομική περίθαλψη) υστερεί σε σχέση με τα ανεπτυγμένα κράτη, τα οποία έχουν δημιουργήσει ένα κρατικό δίχτυ ασφαλείας. Λόγω όμως της αύξησης των ιδιωτικών χρεών, πολλά νοικοκυριά της θα αναγκασθούν να χρησιμοποιήσουν τις αποταμιεύσεις τους για την εξυπηρέτηση των δανείων τους – ειδικά εάν η κεντρική τράπεζα της χώρας αυξήσει τα επιτόκια της. Επομένως θα είναι ακάλυπτα εάν τυχόν ξεσπάσει κρίση – με δυσμενή επακόλουθα για την κυβέρνηση της χώρας και για την κοινωνική ειρήνη.
Επειδή τώρα η άνοδος του ΑΕΠ της Κίνας στηρίζεται πια κυρίως στην κατανάλωση και λιγότερο στις επενδύσεις (γράφημα), τότε η οικονομία της δεν θα μπορεί να αναπτύσσεται με αυτούς τους ρυθμούς – οπότε τα ιδιωτικά της χρέη αφενός μεν θα δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στους πολίτες της, αφετέρου θα εκτοξευθούν σε σχέση με το ΑΕΠ, βυθίζοντας την στην ύφεση (ανάλυση).
Συμπερασματικά λοιπόν ο αγώνας δρόμου των δύο υπερδυνάμεων με στόχο την αύξηση του ΑΕΠ τους και με καύσιμο την άνοδο των χρεών τους, για να παραμείνει σε λογικά επίπεδα η σχέση Χρέος / ΑΕΠ, όπου στις Η.Π.Α. αυξάνεται το δημόσιο χρέος (όπως στην Ελλάδα, Ιταλία κλπ. πριν την κρίση), ενώ στην Κίνα το ιδιωτικό (όπως στην Ιρλανδία, Ισπανία κλπ.), δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον – οπότε πιθανολογείται ότι πολύ σύντομα θα φτάσει στο τέλος του, με τα αποτελέσματα του να μη είναι καθόλου ευχάριστα για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου