Η επόμενη περιπέτεια της Ευρωζώνης είναι προδιαγεγραμμένη, οπότε όλες οι χώρες οφείλουν να είναι προετοιμασμένες – πόσο μάλλον η Ελλάδα που οδηγείται στο χάος από την κυβέρνηση της μετά τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης, παρά τα μεγάλα αλλά κενά λόγια περί τις δήθεν εξόδου της από τα μνημόνια.
Επικαιρότητα
Κατ’ αρχήν ανήκουμε σε αυτούς που δεν ενοχοποιούν το ευρώ για τα δεινά μας παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει η δομή της Ευρωζώνης, αλλά τη Γερμανία – ενώ μετά το 2010 θεωρούμε ξεκάθαρα υπεύθυνες τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες διαχειρίσθηκαν την κρίση με το χειρότερο δυνατόν τρόπο, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Το γεγονός αυτό και μόνο τεκμηριώνει πως το πρόβλημα μας δεν είναι πια το νόμισμα, αλλά η αδυναμία παραγωγής και διατήρησης πλούτου, καθώς επίσης η συνεχιζόμενη κακοδιαχείριση της οικονομίας μας – ενώ πιθανότατα οδηγούμαστε στη δραχμή, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.
Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί δε, σύμφωνα με τους οποίους μας υποχρέωσαν οι πιστωτές και δεν είχαμε εναλλακτικές δυνατότητες, είναι ανόητοι – αφού είχαμε πάρα πολλές λύσεις στη διάθεση μας, από την έκδοση εθνικών ομολόγων έως το μηδενισμό του χρέους και τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, υπό την προϋπόθεση της λήψης μέτρων (όπως θα ήταν ο έγκαιρος έλεγχος κεφαλαίων, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να μας εκβιάσει η ΕΚΤ με το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας – ενώ κανένας δεν μπορούσε να μας διώξει, αφού η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη).
Κατ’ αρχήν ανήκουμε σε αυτούς που δεν ενοχοποιούν το ευρώ για τα δεινά μας παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει η δομή της Ευρωζώνης, αλλά τη Γερμανία – ενώ μετά το 2010 θεωρούμε ξεκάθαρα υπεύθυνες τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες διαχειρίσθηκαν την κρίση με το χειρότερο δυνατόν τρόπο, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Το γεγονός αυτό και μόνο τεκμηριώνει πως το πρόβλημα μας δεν είναι πια το νόμισμα, αλλά η αδυναμία παραγωγής και διατήρησης πλούτου, καθώς επίσης η συνεχιζόμενη κακοδιαχείριση της οικονομίας μας – ενώ πιθανότατα οδηγούμαστε στη δραχμή, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.
Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί δε, σύμφωνα με τους οποίους μας υποχρέωσαν οι πιστωτές και δεν είχαμε εναλλακτικές δυνατότητες, είναι ανόητοι – αφού είχαμε πάρα πολλές λύσεις στη διάθεση μας, από την έκδοση εθνικών ομολόγων έως το μηδενισμό του χρέους και τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, υπό την προϋπόθεση της λήψης μέτρων (όπως θα ήταν ο έγκαιρος έλεγχος κεφαλαίων, έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να μας εκβιάσει η ΕΚΤ με το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας – ενώ κανένας δεν μπορούσε να μας διώξει, αφού η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη).
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, συμπεριφέρθηκε ακριβώς αντίθετα πριν το 2009 σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά το ίδιο καταστροφικά όσον αφορά το κοινό νόμισμα – με την έννοια ότι ζούσε κάτω από τις δυνατότητες της, όπως εμείς οι Έλληνες ή οι Ιταλοί πάνω (γράφημα). Με απλά λόγια, οι γερμανικές κυβερνήσεις επέβαλλαν τη χαμηλότερη αμοιβή των εργαζομένων τους σε σχέση με την παραγωγικότητα τους (μισθολογικό dumping), αυξάνοντας ύπουλα και ενάντια στους κανονισμούς του ευρώ την ανταγωνιστικότητα της χώρας εις βάρος των εταίρων της – ενώ οι ελληνικές επέτρεψαν την υψηλότερη αμοιβή των εργαζομένων σε σχέση με την παραγωγικότητα τους, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και να καταρρεύσει η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας.
Παρ’ όλα αυτά, η Γερμανία δεν έβαλε καθόλου μυαλό, συνεχίζοντας να εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους της – οπότε η Ελλάδα, αν και μείωσε σημαντικά τις ονομαστικές αμοιβές, δεν κατάφερε ακόμη να καλύψει την απόσταση με τη Γερμανία, ούτε φυσικά οι άλλες χώρες. Μόνο η Γαλλία τήρησε ακριβώς τους κανόνες του ευρώ, αλλά μειώθηκε σημαντικά η ανταγωνιστικότητα της σε σχέση με τη Γερμανία, λόγω της ύπουλης και αντικανονικής συμπεριφοράς της τελευταίας, όπως φαίνεται από τη μείωση των πλεονασμάτων της, όταν της Γερμανίας αυξάνονταν (γράφημα) – με αποτέλεσμα σήμερα, όπου ο Macron θέλει να επιβάλλει στη χώρα την ακραία νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική, να βιώνει μαζικές απεργίες, οι οποίες παραλύουν το κράτος.
Βέβαια, τα κύματα απεργιών στη Γαλλία προκλήθηκαν κυρίως από δύο μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα, τα οποία έχουν εξοργίσει αφενός μεν τους νέους, αφετέρου τους δημοσίους υπαλλήλους – δηλαδή, από την υιοθέτηση περιορισμών εισόδου στα Πανεπιστήμια, καθώς επίσης από το άνοιγμα των κρατικών σιδηροδρόμων στους ιδιώτες επενδυτές, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό κανόνα που επιβάλλει το διαχωρισμό των γραμμών από την κυκλοφορία (=από τα τραίνα), με τις γραμμές να προσφέρονται στους ιδιώτες προς εκμετάλλευση.
Η Γαλλία διαχώρισε μεν τις γραμμές από τα τραίνα ιδρύοντας δύο ξεχωριστές εταιρείες, όπως απαιτεί η ΕΕ, αλλά δεν άνοιξε την αγορά σε ιδιώτες – κάτι που προγραμματίζεται να ψηφιστεί από τη Βουλή, προκαλώντας τις απεργίες των εργαζομένων. Εν τούτοις οι αιτίες είναι βαθύτερες – αφού ουσιαστικά πρόκειται για την προσπάθεια της εφαρμογής μίας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τύπου Γερμανίας.
Περαιτέρω, η Γερμανία απαιτεί (α) τη διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας που επιβάλλει σε όλους την πολιτική λιτότητας, (β) τη συνέχιση της ρήτρας μη διάσωσης (no bail–out), η οποία απαγορεύει στις χώρες του ευρώ να βοηθήσουν χρηματοδοτικά τους εταίρους τους και (γ) ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο (ESM) που θα μπορεί όμως να λειτουργεί μετά τη συμφωνία ορισμένων κρατών, όπως η Γερμανία – ενώ τότε μόνο θα αποδεχθεί την πανευρωπαϊκή ασφάλεια καταθέσεων, έτσι ώστε οι Πολίτες της Ευρωζώνης να είναι εξασφαλισμένοι απέναντι στις τραπεζικές χρεοκοπίες.
Τα δύο πρώτα όμως είναι ακριβώς αυτά που κλιμάκωσαν σοβαρά την κρίση χρέους της Ευρωζώνης, η οποία δεν διαλύθηκε (α) επειδή η Ελλάδα υποτάχθηκε ανόητα στην εγκληματική πολιτική λιτότητας, ακολουθούμενη από τις άλλες προβληματικές χώρες και (β) λόγω του ότι η ΕΚΤ επενέβη το 2012, στηρίζοντας τα κράτη παρά τη ρήτρα μη διάσωσης. Όσον αφορά το τρίτο, το γερμανικό ΔΝΤ, ασφαλώς κανένας δεν το θέλει – πόσο μάλλον όταν όλες οι θέσεις-κλειδιά της Ευρωζώνης και της ΕΕ έχουν στελεχωθεί με Γερμανούς, ενώ επί πλέον δρομολογείται το 2019 να αναληφθεί η διοίκηση της ΕΚΤ από τον επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας.
Ολοκληρώνοντας, μετά την απόρριψη των προτάσεων της Γαλλίας από τη Γερμανία, σε σχέση με την αναμόρφωση της Ευρωζώνης, η επόμενη κρίση της νομισματικής ένωσης είναι προδιαγεγραμμένη – ενώ θα συμβεί το αργότερο όταν ξεσπάσει η παγκόσμια κρίση, η οποία συμβαίνει νομοτελειακά ανά δέκα περίπου χρόνια, λόγω της απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού κλάδου τη δεκαετία του 1990. Ως εκ τούτου όλες οι χώρες οφείλουν να είναι προετοιμασμένες, πόσο μάλλον η Ελλάδα – η οποία οδηγείται στο χάος από την κυβέρνηση της μετά τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης, παρά τα μεγάλα αλλά κενά λόγια περί τις δήθεν εξόδου της από τα μνημόνια.
Βέβαια, τα κύματα απεργιών στη Γαλλία προκλήθηκαν κυρίως από δύο μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα, τα οποία έχουν εξοργίσει αφενός μεν τους νέους, αφετέρου τους δημοσίους υπαλλήλους – δηλαδή, από την υιοθέτηση περιορισμών εισόδου στα Πανεπιστήμια, καθώς επίσης από το άνοιγμα των κρατικών σιδηροδρόμων στους ιδιώτες επενδυτές, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό κανόνα που επιβάλλει το διαχωρισμό των γραμμών από την κυκλοφορία (=από τα τραίνα), με τις γραμμές να προσφέρονται στους ιδιώτες προς εκμετάλλευση.
Η Γαλλία διαχώρισε μεν τις γραμμές από τα τραίνα ιδρύοντας δύο ξεχωριστές εταιρείες, όπως απαιτεί η ΕΕ, αλλά δεν άνοιξε την αγορά σε ιδιώτες – κάτι που προγραμματίζεται να ψηφιστεί από τη Βουλή, προκαλώντας τις απεργίες των εργαζομένων. Εν τούτοις οι αιτίες είναι βαθύτερες – αφού ουσιαστικά πρόκειται για την προσπάθεια της εφαρμογής μίας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής τύπου Γερμανίας.
Περαιτέρω, η Γερμανία απαιτεί (α) τη διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας που επιβάλλει σε όλους την πολιτική λιτότητας, (β) τη συνέχιση της ρήτρας μη διάσωσης (no bail–out), η οποία απαγορεύει στις χώρες του ευρώ να βοηθήσουν χρηματοδοτικά τους εταίρους τους και (γ) ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο (ESM) που θα μπορεί όμως να λειτουργεί μετά τη συμφωνία ορισμένων κρατών, όπως η Γερμανία – ενώ τότε μόνο θα αποδεχθεί την πανευρωπαϊκή ασφάλεια καταθέσεων, έτσι ώστε οι Πολίτες της Ευρωζώνης να είναι εξασφαλισμένοι απέναντι στις τραπεζικές χρεοκοπίες.
Τα δύο πρώτα όμως είναι ακριβώς αυτά που κλιμάκωσαν σοβαρά την κρίση χρέους της Ευρωζώνης, η οποία δεν διαλύθηκε (α) επειδή η Ελλάδα υποτάχθηκε ανόητα στην εγκληματική πολιτική λιτότητας, ακολουθούμενη από τις άλλες προβληματικές χώρες και (β) λόγω του ότι η ΕΚΤ επενέβη το 2012, στηρίζοντας τα κράτη παρά τη ρήτρα μη διάσωσης. Όσον αφορά το τρίτο, το γερμανικό ΔΝΤ, ασφαλώς κανένας δεν το θέλει – πόσο μάλλον όταν όλες οι θέσεις-κλειδιά της Ευρωζώνης και της ΕΕ έχουν στελεχωθεί με Γερμανούς, ενώ επί πλέον δρομολογείται το 2019 να αναληφθεί η διοίκηση της ΕΚΤ από τον επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας.
Ολοκληρώνοντας, μετά την απόρριψη των προτάσεων της Γαλλίας από τη Γερμανία, σε σχέση με την αναμόρφωση της Ευρωζώνης, η επόμενη κρίση της νομισματικής ένωσης είναι προδιαγεγραμμένη – ενώ θα συμβεί το αργότερο όταν ξεσπάσει η παγκόσμια κρίση, η οποία συμβαίνει νομοτελειακά ανά δέκα περίπου χρόνια, λόγω της απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού κλάδου τη δεκαετία του 1990. Ως εκ τούτου όλες οι χώρες οφείλουν να είναι προετοιμασμένες, πόσο μάλλον η Ελλάδα – η οποία οδηγείται στο χάος από την κυβέρνηση της μετά τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης, παρά τα μεγάλα αλλά κενά λόγια περί τις δήθεν εξόδου της από τα μνημόνια.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου