Στο ίδιο έργο θεατές

Αναγκασμένοι να ζούμε σε μία αγωνιώδη, γκρίζα εποχή, χωρίς υπερβολικές οδύνες, αλλά και χωρίς καμία προοπτική, χωρίς σαφήνεια όσον αφορά το μέλλον μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, πώς να συμπεριφερθούμε.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, τί είναι η Ελλάδα; Είναι το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο ορισμένων Ελλήνων που βλέπουμε γύρω μας τις τελευταίες δεκαετίες; Είναι αυτοί που διέφθειραν έναν ολόκληρο λαό, οδηγώντας τον στον υπερδανεισμό, στην υπερκατανάλωση και τελικά στην πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και κοινωνική χρεοκοπία; Είναι η απίστευτη διαφθορά, η ανικανότητα και η διαπλοκή της πολιτικής με την εγχώρια ολιγαρχία και με τα ΜΜΕ;

Είναι οι βρώμικες, απολίτιστες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται από τους περισσότερους γύρω μας, σαν να πρόκειται για κάτι απολύτως φυσιολογικό και μοντέρνο; Είναι η κουτοπονηριά, η απατεωνιά, ο καιροσκοπισμός και η παντελής έλλειψη ηθικών κανόνων; Είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο διεθνής εξευτελισμός και η δουλοπρέπεια, στα οποία έχουμε οδηγηθεί; Η διχόνοια μεταξύ μας, η ζήλεια, η κακεντρέχεια, η μισαλλοδοξία και ο φθόνος;

Ή μήπως Ελλάδα είναι ο πανάρχαιος, μοναδικός πολιτισμός μας, οι πραγματικές ρίζες μας, τα πατροπαράδοτα ιδανικά, οι παραδοσιακές αξίες μας και η πανέμορφη φύση, με την οποία μας προίκισε αυτός που τη δημιούργησε; Μήπως ‘Έλληνες είναι όλοι εκείνοι που πολέμησαν για να ζήσουμε ελεύθεροι και που μας επέτρεψαν να κατοικούμε αιώνες τώρα σε αυτόν τον παράδεισο; Που διέπρεψαν στην επιστήμη, στην πολιτική, στη φιλοσοφία και στις τέχνες;

Δεν είμαστε εμείς οι Έλληνες αυτοί που μεταδώσαμε τον πολιτισμό σε ολόκληρη τη Δύση; Σε αυτήν την Ευρώπη που έχει χάσει πλέον τη λάμψη της, ενώ ο ουρανός της καλύπτεται σταδιακά από τα σκοτεινά σύννεφα του φασισμού; Δεν είμαστε εκείνοι που φιλοξενούμε ανέκαθεν με ευχαρίστηση όποιον μας σέβεται και δεν εκμεταλλεύεται τη φιλοξενία μας; Δεν είμαστε αυτοί που ακόμη και ως κατακτητές, σε μία βάρβαρη εποχή, σεβαστήκαμε τους άλλους λαούς, όπως κάποτε ο Αλέξανδρος; Που ποτέ δεν είμαστε ρατσιστές και εθνικιστές, αγαπώντας όμως όσο κανένα άλλο Έθνος την πατρίδα μας και το λαό της; 

Δυστυχώς, οι περισσότερες από εμάς τις σημερινές Ελληνίδες, δεν μάθαμε στα παιδιά μας να αγαπούν την πατρίδα τους. Δεν τα διδάξαμε σωστά και δεν τους είπαμε τι σημαίνει Ελλάδα. Έτσι γίναμε ο μοναδικός λαός που κατηγορεί δημόσια τη χώρα του και τον εαυτό του, χωρίς όμως να κάνει απολύτως τίποτα για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Έτσι καταντήσαμε να είμαστε χρόνια τώρα στο ίδιο έργο θεατές, ανεχόμενοι όλο και χειρότερους ηθοποιούς στους άθλιους ρόλους που τους γράφουν οι κατακτητές μας.

Από τις απαντήσεις μας σε όλα τα παραπάνω ερωτηματικά θα εξαρτηθεί το μέλλον μας, από τίποτα άλλο. Εάν αποφασίσουμε να ανακτήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό και να αγωνιστούμε, αρνούμενοι να προδώσουμε τη χώρα που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας και επιλέγοντας συνειδητά να ζήσουν στην ίδια ελεύθερη χώρα τα παιδιά και τα εγγόνια μας, η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Εάν όχι, τότε η γενιά μας θα έχει διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα στη μακραίωνη ιστορία μας.

Σε κάθε περίπτωση, από εμάς εξαρτάται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας και η πατρίδα μας, από κανέναν άλλο. Από εμάς που έχουμε συμβιβαστεί με το γκρίζο χρώμα στη ζωή μας. Το γκρίζο, ειδικά το σκοτεινό γκρίζο, σε μπερδεύει. Σκέφτεσαι, δεν έχω μεν το λευκό, δεν είμαι όμως και μέσα στο μαύρο. Δεν έχω τα πάντα, δεν είμαι όμως στο τίποτα. Τότε εφησυχάζεις, σιωπάς, δεν πολεμάς και δεν αμύνεσαι. Εάν λοιπόν για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να κάνουμε το γκρίζο μαύρο, να δούμε ακριβώς όπως είναι τη ζωή που μας έχουν επιβάλλει, εάν είναι αυτό το τίμημα, δεν πρέπει να διστάσουμε καθόλου. Το γκρίζο πάντως δεν είναι ένα χρώμα που ταιριάζει στην Ελλάδα, είναι ντροπή μας ακόμη και να το σκεφτόμαστε, ενώ κακώς το ανεχτήκαμε τόσα χρόνια.

Πηγή : https://analyst.gr