Σκισμένα κομμάτια γνώσης

Είτε θα υπάρξει κάποια σαφήνεια και μία κοινή εθνική στάση στην Ελλάδα, είτε μόλις ξεκίνησε η κρίση – η οποία θα την οδηγήσει στη χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ θα τη σβήσει από το χάρτη ως Έθνος.

Άποψη 

Βομβαρδιζόμαστε, εισπράττουμε καθημερινά «σκισμένα κομμάτια γνώσης», σύμφωνα με την έκφραση του Σοπενχάουερ – τα οποία κατά κάποιον τρόπο δεν ταιριάζουν σωστά μεταξύ τους. Γνώσεις όμως και πληροφορίες που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, δεν γίνονται κατανοητές, ενώ είναι αποσπασματικές και κατακερματισμένες, δεν μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες θα είχαν κάποιο θετικό αποτέλεσμα – αντίθετα, κάνουν ακόμη πιο πυκνή την ομίχλη που μας τυλίγει, εντείνοντας την υφιστάμενη αδυναμία μας να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ενεργώντας ορθολογικά. 

Ειδικότερα, μαθαίνουμε πως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη, κυρίως στην Κίνα, τα συνολικά χρέη αυξάνονται συνεχώς – κάτι που όμως συμβαίνει από πολλά χρόνια τώρα, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί άλυτα προβλήματα. Μόνο στην Ελλάδα δεν αυξάνουν σημαντικά τα χρέη σε απόλυτα μεγέθη, αλλά τα προβλήματα της είναι άλυτα – οπότε κάτι δεν ταιριάζει. 

Περαιτέρω, ενημερωνόμαστε πως για κάθε 1 € μέτρων που επιβάλλονται στην Ελλάδα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μόνο απέναντι στο δημόσιο αυξάνονταν κατά 1,14 € από το 2010 έως το 2014 και κατά 2,83 € από το 2015 έως το 2017 (γράφημα) – ενώ εάν προσθέταμε όλες τις υπόλοιπες (τράπεζες, ασφαλιστικοί οργανισμοί κλπ.), ο αντίκτυπος των μέτρων στην οικονομία μας θα ήταν πολύ πιο οδυνηρός. Εν τούτοις η Τρόικα επιμένει στην τήρηση αυτών των μέτρων, παρά το ότι το ΔΝΤ που τα δρομολόγησε παραδέχθηκε πως ήταν λανθασμένα, χωρίς όμως να τα αποσύρει – οπότε ούτε εδώ ταιριάζει κάτι. 

Όσον αφορά τη φορολογία, οι συντελεστές αυξάνονται μεν στραγγαλίζοντας τους πάντες, αλλά τα έσοδα από τους φόρους μειώνονται συνεχώς (με εξαίρεση τη λεηλασία του 2016), ενώ αυξάνονται αυτοί που δεν πληρώνονται – εύλογα, αφού περιορίζονται τα εισοδήματα, οπότε δεν είναι μόνο οι συντελεστές υψηλότεροι, αλλά λείπουν επί πλέον εκείνα τα έσοδα που θα επέτρεπαν την πληρωμή τους. Ταυτόχρονα, λόγω των φόρων οι επιχειρήσεις κλείνουν «παράγοντας» ανέργους – οπότε επιδεινώνονται τα προβλήματα του ήδη αδύναμου ασφαλιστικού συστήματος. Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε εδώ λογική – όπως δεν υπάρχει στο μοίρασμα κοινωνικού μερίσματος με δανεικά, από μία χρεοκοπημένη χώρα που παίρνοντας ελεημοσύνη δίνει ελεημοσύνη, επιμηκύνοντας απλά τον επιθανάτιο ρόγχο της οικονομίας της. 

Με κριτήριο τώρα τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, η Ελλάδα μετατράπηκε σε αποικία χρέους των «δανειστών» της, έχοντας απολέσει την εθνική της κυριαρχία – οπότε λογικά η δημοκρατία στη χώρα έχει καταργηθεί, η Βουλή δεν μπορεί να ψηφίσει νόμους για βασικά θέματα χωρίς την έγκριση της Τρόικα, ενώ δεν υπάρχουν ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες. Η ιδιοκτησία έχει επίσης καταργηθεί, αφού τα ακίνητα δημεύονται μέσω (α) του ΕΜΦΙΑ, (β) της κατάρρευσης των εμπορικών τιμών τους, (γ) της μη ύπαρξης αγοραστών (δ) της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Πολιτών που δεν τους επιτρέπει να εξυπηρετούν τις δόσεις τους οπότε κατάσχονται/πλειστηριάζονται κοκ. 

Εκτός αυτού, είναι de facto δεδομένη η συμφωνία των Ελλήνων με όλα τα παραπάνω – αφού κανένας δεν διαμαρτύρεται και δεν υπάρχουν ούτε μαζικές διαδηλώσεις, ούτε εξεγέρσεις. Ταυτόχρονα όμως χιλιάδες Πολίτες και δεκάδες ΜΜΕ κατηγορούν την κυβέρνηση, ενημερώνοντας μας πως αυτή φταίει – κάτι που επίσης δεν ταιριάζει αφού, εκτός από την κοινωνική σιγή που επικρατεί, όλες οι προηγούμενες ακολουθούσαν την ίδια συνταγή της Τρόικα, ενώ όλα μαζί τα κόμματα ψήφισαν την τρίτη δανειακή σύμβαση που κατοχύρωσε τις δύο προηγούμενες, συμπεριλαμβανομένων των μνημονίων. 

Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, τα σκισμένα κομμάτια γνώσης και το αταίριαστο πάζλ που διαπιστώνουμε καθημερινά, δεν οδηγούν πουθενά – οπότε είτε θα υπάρξει κάποια σαφήνεια και μία κοινή εθνική στάση, είτε στην Ελλάδα μόλις ξεκίνησε η κρίση, η οποία θα την οδηγήσει στη χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ θα τη σβήσει από το χάρτη ως Έθνος. Εν προκειμένω είναι ανόητο να επαναλαμβάνεται κανείς, κάνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες διαπιστώσεις – οπότε είναι προτιμότερη η συγγραφική «αποχή».

Ιάκωβος Ιωάννου

Πηγή : http://www.analyst.gr