Διάλειμμα από το ευρώ;

Οι Έλληνες, ευρισκόμενοι μεταξύ της εγχώριας Χάρυβδης και της ξένης Σκύλλας, έχουν χάσει μεν την εμπιστοσύνη τους στην Ευρωζώνη, αλλά δεν είναι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή – εν τούτοις, επιθυμούν ακράδαντα την κατάρρευση της νομισματικής ένωσης.

Ανάλυση

Το ΔΝΤ «πιστεύει» και δηλώνει ότι, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό αλλά καθαρά πολιτικό – έχοντας την άποψη πως τόσο η κυβέρνηση, όσο και η κοινωνία, δεν θέλουν να υιοθετήσουν τις μεταρρυθμίσεις που το ίδιο θεωρεί απαραίτητες. Εν τούτοις, δεν αναφέρει τα τεράστια «λάθη» που έκανε στο παρελθόν – τα οποία το ίδιο παραδέχθηκε (άρθρο). 

Ο κ. Σόιμπλε από την πλευρά του, βασικός συντελεστής της λεηλασίας της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική, είναι βέβαιος πως η Ελλάδα δεν έχει καταλάβει αυτά που ο ίδιος θέλει, παρά τα επτά οδυνηρά χρόνια που μεσολάβησαν – οπότε πρέπει να αποχωρήσει προσωρινά από την Ευρωζώνη, για πέντε χρόνια, έτσι ώστε «να υποφέρει περισσότερο και να μάθει». Είναι πρόθυμος δε να της προσφέρει ένα ποσόν, για την κάλυψη των αναγκών ανθρωπιστικής φύσης που γνωρίζει πως θα προκύψουν – γεγονός που σημαίνει ότι, είναι πεπεισμένος πως η χώρα θα βιώσει τρομακτικές καταστάσεις.

Φυσικά έχει λάβει ήδη τα μέτρα του, μεταξύ άλλων με την υπογραφή του PSI, καθώς επίσης του τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε να μπορεί να επιτύχει τους στόχους του είτε με το ευρώ, είτε με τη δραχμή – αν και προτιμάει σαφώς τη δραχμή, αφού η λεηλασία θα του κοστίσει πολύ λιγότερο, αλλά δεν είναι σε θέση να την επιβάλλει, επειδή η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι εφικτή εάν δεν το αποφασίσει η ίδια η χώρα.

Όσον αφορά τους Έλληνες Πολίτες τώρα, θεωρούν πως το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό – πολύ λιγότερο οικονομικό. Εκτός αυτού πιστεύουν ότι στην Ελλάδα έχει επιβληθεί, ιδίως μετά το 1980, ένα «ληστρικό σύστημα» εκ μέρους των εγχωρίων ελίτ, το οποίο δεν έχει σαφείς κανόνες – επειδή αυτό ακριβώς εξυπηρετεί τις λίγες ισχυρές οικογένειες τις πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας, επιτρέποντας τους την στυγνή εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Ως εκ τούτου έχουν την άποψη πως ο εχθρός τους δεν είναι οι ξένοι, το ΔΝΤ δηλαδή ή ο κ. Σόιμπλε, αλλά ο κρατισμός και το κράτος – οι συγκεκριμένες οικογένειες καλύτερα που άμεσα ή έμμεσα κυριαρχούν στη χώρα, ενώ συντάχθηκαν αμέσως με τους δανειστές αντί με τους ίδιους, όταν χρεοκόπησε η Ελλάδα με δική τους (των ελίτ) κυρίως ευθύνη.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούν πως οι όποιες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν από την κάθαρση της χώρας – από την πλήρη αλλαγή του συστήματος με τη θέσπιση νέων κανόνων που θα ισχύουν για όλους, αφού προηγηθεί η παραδειγματική τιμωρία εκείνων που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή της εξαθλίωση.

Εν προκειμένω δεν αναφέρονται μόνο στα πολιτικά κόμματα αλλά, επίσης, σε εκείνη την εγχώρια οικονομική ελίτ που ληστεύει μεθοδικά τη χώρα συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ΜΜΕ, στους διεφθαρμένους συνδικαλιστές, στους δημοσίους υπαλλήλους που διορίζονται με κομματικά κριτήρια πλουτίζοντας αδικαιολόγητα, στους μεγάλους φοροφυγάδες, στους δημοσιογράφους της διαπλοκής που εκτελούν «παραγγελίες» κοκ.

Περαιτέρω, οι Πολίτες είχαν ταχθεί υπέρ της συμμετοχής τους στην Ευρωζώνη, επειδή νόμιζαν ότι έτσι η χώρα θα κυβερνούταν καλύτερα – εμπιστευόμενοι τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, οι οποίοι δεν θα επέτρεπαν τη συνήθη ασυδοσία της εγχώριας ελίτ και των δορυφόρων της.

Άλλωστε, με τα μέσα που διέθεταν και διαθέτουν, δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν με επιτυχία απέναντι σε μία διαφθαρμένη και πανίσχυρη «οντότητα», όπως το κράτος με τη μορφή που περιγράψαμε παραπάνω – πόσο μάλλον όταν εκλέγονταν ανέκαθεν κόμματα που δεν τηρούσαν ποτέ τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, έχοντας αποκλειστικό στόχο τη νομή της εξουσίας, σε συνεργασία με τις ελίτ και τους εκάστοτε «παρατρεχάμενους» τους.

Το αργότερο όμως μετά την καταστροφή που προκάλεσαν τα μνημόνια, τα οποία τους επέβαλλε η Ευρώπη, καθώς επίσης όταν συνειδητοποίησαν την αχόρταγη εκμετάλλευση της νομισματικής ένωσης εκ μέρους κυρίως της Γερμανίας, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην Ευρωζώνη – ευρισκόμενοι ουσιαστικά μεταξύ της εγχώριας Χάρυβδης και της ξένης Σκύλλας, σκοπός της οποίας δεν είναι η διάσωση της Ελλάδας, αλλά η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της, έτσι ώστε να μετατραπεί σε μία χώρα της Lidl.

Από την άλλη πλευρά, παρά το ότι γνωρίζουν πως μόνο με τη συνεργασία όλων των κομμάτων θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι καλύτερο για την Ελλάδα, αφού έτσι θα αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικότερα οι δανειστές, ενώ θα εξασφαλιζόταν η απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα, δεν το επιδιώκουν – επειδή μία τέτοια συνεργασία δεν θα οδηγούσε ούτε στην απαραίτητη κάθαρση της χώρας, ούτε στην παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων της καταστροφής.

Την ίδια στιγμή ντρέπονται αφόρητα για την πολιτική των υποκλίσεων, καθώς επίσης της διεθνούς ζητιανιάς των κυβερνήσεων τους, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής – μέσω της οποίας θεωρούνται αναμφίβολα η μεγάλη ντροπή της Ευρώπης, ειδικά επειδή αρνούνται να πληρώσουν τις συνέπειες των λαθών τους, μεταφέροντας τες επαίσχυντα στις επόμενες γενιές.

Εν προκειμένω η πληρωμή των συνεπειών θα απαιτούσε μία οδυνηρή χρεοκοπία, η οποία θα συνοδευόταν από σημαντικά γεωπολιτικά και οικονομικά ρίσκα – με την ελπίδα πως η καταγγελία των μνημονίων, καθώς επίσης των δανειακών συμβάσεων ενώπιον του ευρωπαϊκού δικαστηρίου θα στεφόταν με επιτυχία, αφού έχουν αφενός μεν καταστρέψει την οικονομία, αφετέρου είναι παράνομα με βάση το ελληνικό σύνταγμα και την κοινοτική νομοθεσία.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να δρομολογηθεί από κάποιο κόμμα, το οποίο θα στήριζαν από κοινού όλοι μαζί οι Πολίτες – κάτι που θεωρούν πως δεν είναι ρεαλιστικό. Εν προκειμένω κρίνουν αφενός μεν από την ανικανότητα/ανεπάρκεια/ιδιοτέλεια των κομμάτων, αφετέρου από την οδυνηρή εμπειρία του παρελθόντος – όπου ποτέ δεν είχαν αποτέλεσμα και δεν έγιναν από κανέναν πολιτικό σεβαστές οι επιθυμίες, καθώς επίσης οι θυσίες των Ελλήνων.

Παρά το ότι λοιπόν οι Έλληνες είναι ένας ικανότατος λαός (μεταξύ άλλων αφού έχουν επιβιώσει πάνω από τέσσερις χιλιετίες σε μία πανέμορφη χώρα, περιτριγυρισμένη από εχθρούς που ανέκαθεν επιβουλεύονταν την εδαφική της ακεραιότητα, ενώ η γεωπολιτική της σπουδαιότητα την καθιστά συνεχώς στόχαστρο διεθνώς), οπότε θα μπορούσαν να τα καταφέρουν με τις αντιξοότητες της χρεοκοπίας, αρκεί να υπήρχε μία κυβέρνηση που θα εμπιστεύονταν, καθώς επίσης δίκαιοι κανόνες ίσοι για όλους που να τηρούνταν, έχουν παγιδευτεί σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο. Ειδικότερα οι Έλληνες, ευρισκόμενοι στα όρια της εξαθλίωσης και της πλήρους καταστροφής, είναι αντιμέτωποι με τα εξής:

(α) Με μία κυβέρνηση που δεν έχει προδώσει μόνο τους ίδιους αλλά, επίσης, την ιδεολογία και το κόμμα της – ενώ, για να μη χάσει την εξουσία, είναι ικανή να υπογράφει τα πάντα, να ξεπουλάει ότι της ζητηθεί, να υποκλίνεται δουλικά στη γερμανική κυβέρνηση και να ζητιανεύει χωρίς να ντρέπεται.

(β) Με μία αξιωματική αντιπολίτευση που συντάσσεται εκ των προτέρων και απροκάλυπτα με τους δανειστές, καθώς επίσης με την εγχώρια ελίτ, χωρίς κανένα δικό της σχέδιο – θεωρώντας πως δεν έχει κανένα λόγο πια να μην το κάνει, αφού το κόμμα της αποτελεί μονόδρομο.

(γ) Με ένα ΔΝΤ που επιμένει στην ίδια πολιτική, την οποία το ίδιο αποδέχθηκε ως εσφαλμένη – προσθέτοντας μόνο την ανάγκη αναδιάρθρωσης ενός μέρους του χρέους αλλά μόνο από τους Ευρωπαίους.

(δ) Με μία γερμανική πλέον Ευρωζώνη, αυταρχική, επικίνδυνη και αιμοβόρα, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης, η οποία θέλει να τους λεηλατήσει – ή δυνατόν χωρίς το δίχτυ ασφαλείας του ευρώ για ένα διάστημα πέντε ετών (αν και όλοι γνωρίζουμε πως συχνά δεν είναι τίποτα πιο μόνιμο από το προσωρινό).

(ε) Με όλο μαζί το «Washington Group», με τη διεθνή οικονομική επιτροπεία δηλαδή που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, αποτελούμενη από την ΕΚΤ, από το ΔΝΤ, από την Κομισιόν, από το Euro Group, καθώς επίσης από τους υπουργούς οικονομικών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας – υπεύθυνη μεταξύ άλλων για την επόμενη δέσμη μακροπρόθεσμων μέτρων με στόχο τη διευκόλυνση αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.

(στ) Με τον ίδιο τους τον εαυτό, ο οποίος έχει σε τέτοιο βαθμό χειραγωγηθεί, ώστε να θεωρεί πια πως είναι θύτης αντί θύμα – επειδή είναι δήθεν ο μοναδικός λαός στον πλανήτη που «τα έτρωγε μαζί» με τις ελίτ, που φοροδιέφευγε, που διαφθειρόταν, που διέφθειρε, που «έκλεβε» το κράτος και τους έντιμους/ηθικούς Ευρωπαίους αποικιοκράτες με διάφορα πονηρά τεχνάσματα, που δεν εργαζόταν όσο έπρεπε, που κατανάλωνε με δανεικά κοκ.

Δεν δίνουν λοιπόν καμία σημασία στο γεγονός ότι, η Γερμανία είναι μία από τις πρώτες χώρες στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος και όχι μόνο (ανάλυση), η Ολλανδία είναι η βασίλισσα της φοροδιαφυγής, το Λουξεμβούργο δεν πάει πίσω, η Deutsche Bank είναι η πρωταθλήτρια της απάτης, η Volkswagen επίσης κοκ. Ούτε στο τι έχει συμβεί σε άλλες χώρες με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, όπως στην Ισπανία και στην Ιταλία – ή που οδηγούνται τα πακέτα της ΕΕ (ΕΣΠΑ), τα οποία προσφέρονται μεν στην περιφέρεια, αλλά τελικά καταλήγουν στο κέντρο μέσω της αγοράς μηχανημάτων, της διεξαγωγής εγχωρίων επενδύσεων από τις πολυεθνικές (βλ. αεροδρόμια) κοκ.

Συνεχίζοντας, αν και οι περισσότεροι Έλληνες έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους στην Ευρωζώνη, αφού κινδυνεύουν να λεηλατηθούν, καθώς επίσης να εξαθλιωθούν χωρίς κανένα αντάλλαγμα, δεν είναι μεν υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, αλλά επιθυμούν ακράδαντα τη διάλυση της – γεγονότα ουσιαστικά οξύμωρα οπότε θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, έχει επικρατήσει μία πλήρης σύγχυση.

Εν τούτοις δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά, αντίθετα, σκέφτονται πολύ λογικά και συνετά – γνωρίζοντας πως η εγχώρια Χάρυβδη δεν είναι καλύτερη από την ξένη Σκύλλα, ενώ η δραχμή δεν θα τους προστάτευε ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη. Θα το ρίσκαραν όμως, εάν έπαυε να υπάρχει το ευρώ – οπότε δεν θα επρόκειτο για δική τους επιλογή, αλλά για μια αναγκαιότητα.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα έξι παραπάνω μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες Πολίτες, δεν είναι καθόλου εύκολα στο χειρισμό τους – με αποτέλεσμα να έχουν βυθιστεί σε μία συλλογική αποχαύνωση, η οποία λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο ως ένας αμυντικός μηχανισμός αποφυγής της πραγματικότητας, έως ότου συμβεί κάτι ή/και εμφανισθεί κάποια λύση ή κάποιος που να μπορέσουν να εμπιστευθούν.

Ολοκληρώνοντας, κάτω από αυτές τις καταστάσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ούτε κοινωνικές εξεγέρσεις, ούτε να ξεφύγει η χώρα από την κυλιόμενη χρεοκοπία, στην οποία έχει καταδικαστεί – με πιθανότερο ενδεχόμενο να εξαθλιωθούν εντελώς οι Έλληνες και να επαναστατήσουν βίαια, όταν δεν θα έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν.

Λύσεις πάντως ασφαλώς υπάρχουν, αλλά δεν υφίστανται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, ούτε δρόμος που να οδηγεί στη διακυβέρνηση της χώρας τους αρκετούς ικανούς, σοβαρούς και ανιδιοτελείς Έλληνες – ενώ όσον αφορά τις απόψεις μας για τους Πολίτες, πρόκειται για εκτιμήσεις που δεν είναι απίθανο να μην ευσταθούν.

Βασίλης Βιλιάρδος 

Οικονομολόγος
E-mail: viliardos@analyst.gr
Ειδικότητα : Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία 
Πηγή : http://www.analyst.gr

Thanks to Basilis Biliardos