ΟΙ ΛΕΣΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΙΤ

Από τον Χαράλαμπο Νικόπουλο

Στα στιβαρά τους χέρια κρατούν τις τύχες του κόσμου. Ισχυρά λόμπι, μυστικιστικές κάστες, λέσχες εξουσίας. Κάθε ιστορικό γεγονός και μια απόδειξη της συνωμοσίας τους. Το Homme κράτησε την ψυχραιμία του.

Γνωρίζουν το μέλλον καλύτερα από τον καθένα-εξάλλου είναι οι ίδιοι που το προετοιμάζουν. Ανατροπές, διχοτομήσεις, πόλεμοι, η πτώση του Τείχους, η άνοδος του πετρελαίου –απροσδόκητα για τους πολλούς γεγονότα- δεν είναι γι’ αυτούς πάρα το αποτέλεσμα μακρών, οργανωμένων μεθοδεύσεων. Τα κόμματα, τα κινήματα, οι εκλογές υπάρχουν απλά για να τηρούνται τα προσχήματα. 

Όλα είναι υποκινούμενα, μα και τόσο καλοσχεδιασμένα ώστε να μοιάζουν απόλυτα φυσικά. Συναντιούνται με άκρα μυστικότητα, σε απομονωμένα ξενοδοχεία, σε επιβλητικές αίθουσες ιστορικών κτιρίων που κοσμούνται από εραλδικά σύμβολα και φυλάσσονται από μικρούς ιδιωτικούς στρατούς. Αποφασίζουν κεκλεισμένων των θυρών. Ο μόνος τρόπος για να πληροφορηθεί το ευρύ κοινό τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι να εντρυφήσει στα αποκαλυπτικά πονήματα της συνωμοσιολογίας, που αν και κυκλοφορούν ελεύθερα και αφειδώς από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία μέχρι το τελευταίο επαρχιακό κανάλι, οι εκδότες τους επιμένουν να τα χαρακτηρίζουν «απαγορευμένα»…

Τι δεν μαθαίνει κάποιος από τα συγκεκριμένα βιβλία; Πρώτα πρώτα, το ότι όλοι αυτοί οι κύκλοι προωθούν καταστάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αυτό που συνδέει τα μέλη τους δεν είναι κάποια εθνικοθρησκευτική θεωρία συνωμοσίας που σαν υγρό διατρέχει συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά η εξέχουσα οικονομική, επιχειρηματική, πολιτική και κοινωνική δύναμη που διαθέτουν και θέλουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν. Η εκπλήρωση της επιδίωξης αυτής είναι τόσο αναγκαία για την επιβίωσή τους που οδηγεί ντετερμινιστικά στο σχηματισμό ελίτ ισχύος και ομάδων πίεσης. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι πιο διαπρεπείς από αυτές: Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριμερής Επιτροπή, το εβραϊκο λόμπι, το Βατικανό…

Λέσχη Μπίλντερμπεργκ

Πήρε το όνομα της από το ξενοδοχείο που φιλοξενούσε την πρώτη της συνάντηση. Μια γελαστή μαγιάτικη μέρα του 1954 βρήκε 120 από τους ισχυρότερους ανθρώπους του Δυτικού κόσμου στα ανατολικά της Ολλανδίας, κοντά στο Αρνεμ. Πολιτικοί οι περισσότεροι, συναντήθηκαν για να δουν πως θα αντιμετώπιζαν τα σύννεφα του αντιαμερικανισμού που είχαν αρχίσει να μαζεύονται πάνω από τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες και πώς θα συνέσφιγγαν τις σχέσεις των χωρών τους, δηλαδή της δυτικής Ευρώπης, των Η.Π.Α. και του Καναδά. Από τότε, η Λέσχη ξανασυναντιέται κάθε χρόνο για ένα τετραήμερο, κάθε φορά σε άλλη χώρα και πόλη -το 1993 στη Βουλιαγμένη. Η ατζέντα διαμορφώνεται βάσει της επικαιρότητας, με το στόχο η καλλιέργεια στενών σχέσεων στην οικονομία, την πολιτική και την κουλτούρα να παραμένει διαχρονική. Η Λέσχη απαρτίζεται από μια ολιγομελή οργανωτική επιτροπή, έναν επίσης ολιγάριθμο πυρήνα ιστορικών μελών-που δίνει το «παρών» σε κάθε συνάθροιση -και τους προσκεκλημένους, που καλούνται από τις δυο προηγούμενες ομάδες.

Ο συνολικός αριθμός συμμετεχόντων κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 120 και 130, με τα 2/3 να προέρχονται από τη Γηραιά Ηπειρο καιτο 1/3 από τη Βόρεια Αμερική. Από ελληνικής πλευράς έχουν κατά καιρούς συμμετάσχει πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, προβεβλημένοι πολιτικοί και ορισμένοι επιχειρηματίες. Αν και αναπόδεικτο, θεωρείται βέβαιο ότι η παρουσία στις συναντήσεις αυτές δίνει μεγάλη ώθηση στην καριέρα καθενός εξ αυτών. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Μέσα σε λίγα χρόνια, βουλευτές έγιναν υπουργοί, υπουργοί πρωθυπουργοί, κυβερνήτες πολιτειών πλανητάρχες και άσημοι έως τότε επιχειρηματίες ανέλαβαν το τιμόνι μεγάλων εταιρειών, οργανισμών κ.λπ. Για τον λόγο αυτόν, το κάλεσμα σε κάποιον να παραστεί διερμηνεύει συνήθως το ότι είναι εκλεκτός της αποκαλούμενης και «Παγκόσμιας Κυβέρνησης» και προαλείφεται για τα ύπατα αξιώματα. Η ατζέντα των προς συζήτηση θεμάτων δίνεται επίσημα στη δημοσιότητα από τη Λέσχη, όχι όμως και οι θέσεις που εκφράζονται. Η επίσημη δικαιολογία για αυτό είναι ότι ο σκοπός των συνάξεων είναι η καλλιέργεια στενότερων σχέσεων και η ανταλλαγή απόψεων, χωρίς αυστηρό πρωτόκολλο και άλλους περιορισμούς.

Τριμερής Επιτροπή

Το 1973 ένα διακεκριμένο μέλος της Μπίλντερμπεργκ πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commision): Ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Τα τρία μέρη που την αποτελούν είναι οι Η.Π.Α., η Ευρώπη και η Ιαπωνία και ο σκοπός της είναι η ανάπτυξη δράσεων αμοιβαίου συμφέροντος σε θέματα πολιτικής στρατηγικής και οικονομικών σχέσεων. Ο φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση των αγορών, το διεθνές εμπόριο, η δημοκρατία, η ανάγκη για συνεχείς μεταρρυθμίσεις αποτελούν ορισμένες από τις σταθερές επιδιώξεις της Επιτροπής, που κάθε χρόνο δημοσιεύει εκθέσεις και προτάσεις για προβλήματα που θεωρούνται ότι υπερβαίνουν την εθνική κυριαρχία και χρήζουν της συνεργατικής παρέμβασης των μεγάλων χωρών.

Συναντιούνται μια φορά το χρόνο εκ περιτροπής στις τρεις αυτές γεωγραφικές περιοχές και στις εργασίες τους παίρνουν μέρος περί τους 350 διακεκριμένους επιχειρηματίες, πολιτικούς, διανοούμενους, επικεφαλής φορέων, μέσων ενημέρωσης, μη κυβερνητικών οργανισμών. Πέραν του off the record, προκειμένου να διατηρηθεί ο ανεπίσημος χαρακτήρας της Επιτροπής, όταν κάποιο μέλος της αναλαμβάνει κυβερνητικά καθήκοντα, χάνει την ιδιότητα του μέλους. Αρκετές φορές προτάσεις της επιτροπής έχουν υιοθετηθεί από τις μεγάλες χώρες και αυτό αρκεί για να προκαλέσει τα «πυρά» των επικριτών της.

Εβραϊκό Λόμπι

Λόμπι υπάρχουν πολλά, σαν αυτό όμως κανένα. Η επιρροή του στις Η.Π.Α. δεν αμφισβητείται, με τους επικριτές του να το χαρακτηρίζουν κράτος εν κράτει. Αν και η εβραϊκή κοινότητα στις Η.Π.Α. αντιπροσωπεύει μονάχα το 2% περίπου του πληθυσμού, η δύναμη του είναι εξαιρετικά μεγάλη. Αυτό οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: στην τεράστια οικονομική δύναμη που διαθέτουν τα μέλη του και στον υπολογίσιμο αριθμό Αμερικανών εβραϊκής καταγωγής που εκλέγονται στο Κογκρέσο ή διορίζονται σε ανώτατες κυβερνητικές θέσεις.

Κύριος εκφραστής του λόμπι είναι το περίφημο A.I.P.A.C (American Israel Public Affairs Committee), που από το 1950 εργάζεται συστηματικά για την ισχυροποίηση των σχέσεων των δύο χωρών (Η.Π.Α.- Ισραήλ). Αυτοχαρακτηρίζεται ως εθνικό κίνημα με ρίζες στην αμερικανική κοινωνία, με πάνω από 100.000 μέλη. Συνεργάζεται τόσο με το δημοκρατικό όσο και με το ρεπουμπλικανικό κόμμα, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του Ισραήλ και χρηματοδοτείται αποκλειστικά από δωρεές. Πέραν από τις προσβάσεις – παρεμβάσεις στο αμερικανικό σύστημα εξουσίας, το A.I.P.A.C επιτελεί σημαντικό επιμορφωτικό έργο, εφοδιάζοντας τα μέλη του με επιχειρήματα – «ασπίδες» για να αποκρούουν τις κατηγορίες που εξακοντίζουν οι αντίπαλοι.

Εκκλησία

Θεωρητικά η δύναμη της δεν είναι επί του κόσμου τούτου. Η χριστιανική διδασκαλία θεωρεί ασύμβατη την άσκηση πολιτικής εξουσίας από τους εκπροσώπους του Θεού και οι ποινές για τους κληρικούς που υποπίπτουν στο αμάρτημα της ανάληψης κοσμικών καθηκόντων φθάνουν μέχρι την καθαίρεση. «Δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτόχρονα δύο αφεντάδες» είναι το πνεύμα, που απουσιάζει όμως από την εκκλησιαστική πρακτική (τουλάχιστον τους τελευταίους δώδεκα αιώνες). Μάλλον είναι δύσκολο να αφεθεί ανεκμετάλλευτη η φοβερή και τρομερή ισχύς που προσφέρει η δυνατότητα διαχείρισης της μεταφυσικής αγωνίας των ανθρώπων.

Η δύναμη των Εκκλησιών δεν πηγάζει μόνον από τη γεμάτη με πιστούς κολυμπήθρα του θρησκεύειν, αλλά επιπλέον βασίζεται σε πάγια περιουσιακά στοιχεία, νόμους και εθιμικό δίκαιο, που έχουν δημιουργήσει σχέσεις αλληλεξάρτησης με την Πολιτεία. Το φαινόμενο της ανάμειξης της εκκλησιαστικής ηγεσίας στην πολιτική έχει ονομαστεί «παποκαισαρισμός» και ουκ ολίγες φορές έχει πάρει άγριες μορφές, «δένοντας χειροπόδαρα» ακόμη και αυτοκράτορες, προκαλώντας αιματοκυλίσματα, σε ένα άγριο παιχνίδι νομής εξουσίας, χωρίς ταπεινότητα και διάθεση συνδιαλλαγής. Μακάριοι οι ισχυροί.

Η Ανατολική Εκκλησία δεν έμεινε έξω από αυτήν την λογική, το έκανε όμως σε πολύ μικρότερη έκταση, λιγότερο οργανωμένα από το επίζηλο Βατικανό, η κεφαλή του οποίου γίνεται παντού αποδεκτή με τιμές αρχηγού κράτους. Το Βατικανό, άλλωστε, είναι κράτος, με δική του δικαστική εξουσία, τράπεζα, φρουρά, υπουργούς, πρέσβεις, σημαία, ύμνο και άλλα στοιχεία κοσμικής ισχύος. Η μόνιμη απολογητική επωδός της Ανατολικής Εκκλησίας για τη δικαιολόγηση της ανάμειξης στα πολιτικά τεκταινόμενα είναι οι χαλεποί καιροί που διάγει κατά περιόδους το έθνος. Ωστόσο, αυτό δεν φαίνεται να ισχύει πάντα.

Και η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Μασονικές στοές, ινστιτούτα μελετών, ομάδες συνεργασίας, επιχειρηματικά λόμπι κάνουν ό,τι μπορούν για ακόμη περισσότερη ισχύ και επιρροή. Η μασονία, ή αλλιώς τεκτονισμός, πέρα από τις όποιες φιλοσοφικο-θρησκευτικές αφετηρίες της, απευθύνεται σε άτομα ανώτερης κοινωνικής μόρφωσης και θέσης. Οι ροταριανοί οι Lions στα μεσοαστικά στρώματα, ενώ στα επιχειρηματικά λόμπι (πετρελαϊκό, καπνοβιομηχανίας, αυτοκινητοβιομηχανίας, ποτοποιίας, όπλων) συμμετέχουν οι του σιναφιού ανεξαρτήτως προέλευσης. Για ιδιαίτερα διακεκριμένους ανθρώπους υπάρχουν οι Illuminati, οι Ροδόσταυτοι και άλλοι πεφωτισμένοι, που προσεύχονται αδιάλειπτα για λίγη ακόμη δύναμη.

Δύο πράγματα είναι αξιοσημείωτα σε όλες αυτές τις συνομοταξίες: Πρώτον, η απόλυτη εφαρμογή στην πράξη της αλληλοβοήθειας. Η ανάπτυξη προσωπικών σχέσεων μεταξύ των μελών ενθαρρύνεται και σφυρηλατείται μέσα από τακτικές συναντήσεις. Δεύτερον, η τμηματοποίηση (segmentation), γιατί ακόμη και οι στοές έχουν το target group τους. Και στο μεταξύ, κάθε μέρα που περνάει είναι και μια υπέροχη ευκαιρία για την αναζήτηση ακόμη περισσότερης δύναμης…

Πηγή : hommemagazine.gr