Το τίμημα της αποτυχίας

Ασφαλώς η κυβέρνηση έχει αποτύχει, όπως άλλωστε όλες οι προηγούμενες τυπικές κυβερνήσεις της χώρας. Έχει αποτύχει όμως και η σκιώδης διακυβέρνηση των δανειστών, όπως έχει αποδεχθεί πολλές φορές το ίδιο το ΔΝΤ επίσημα (άρθρο). Επειδή τώρα το ΔΝΤ διαπίστωσε πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις επιτυχίας, όπως η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους λόγω άρνησης των Ευρωπαίων, αποσύρθηκε ουσιαστικά από το νέο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας (αφού έπαψε να το χρηματοδοτεί, συμμετέχοντας μόνο με κάποια στελέχη του, με συμβουλευτικό χαρακτήρα). 

Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως κάπως ανάλογα θα έπρεπε να συμπεριφερθεί και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, παραιτούμενη επίσημα, αφού δεν εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις που η ίδια έχει απαιτήσει (διαγραφή μέρους του χρέους, ευρωπαϊκές επενδύσεις για να επιτευχθεί ανάπτυξη, περιορισμός των απαιτήσεων των δανειστών για πρωτογενές πλεόνασμα κλπ.). Αυτό είναι άλλωστε το τίμημα της αποτυχίας και πρέπει να το πληρώσει. Ταυτόχρονα θα βοηθούσε σε κάποιο βαθμό την Ελλάδα, με την έννοια που έχει αναφερθεί από το συνάδελφο (ανάλυση). 

Εύλογα βέβαια ο πρωθυπουργός δειλιάζει να κάνει ένα τόσο σημαντικό βήμα. Πόσο μάλλον αφού έχει προδώσει τη χώρα του, μετατρέποντας το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, οπότε φοβάται τις συνέπειες όταν δεν θα καλύπτεται πλέον από τη θέση του. Παράλληλα δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων (άρθρο) ενώ είναι υπεύθυνος για το σκάνδαλο των τραπεζών (ανάλυση). Επομένως δεν έχει μόνο υλικές ευθύνες αλλά, επίσης, ηθικές, οι οποίες δεν είναι καθόλου ασήμαντες, οπότε λογικά δεν το αποφασίζει. 

Εν τούτοις έχει θεσμική υποχρέωση να τολμήσει να παραιτηθεί, αφού διαφορετικά θα καταστραφεί εντελώς η Ελλάδα, έχοντας προηγουμένως χάσει ολόκληρη τη δημόσια και ιδιωτική της περιουσία. Σημειώνω εδώ πως η αντικειμενική αξία των ακινήτων άνω των 200.000 € συνολικά 502.894 Ελλήνων, έχει υπολογισθεί το 2016 στα 607 δις € (πηγή, σελίδα 4), οπότε υπάρχουν ακόμη σημαντικά περιθώρια εξόφλησης του δημοσίου χρέους, μέσω δημεύσεων με τη βοήθεια διαφόρων φορολογικών τεχνασμάτων (άρθρο). 

Εάν τώρα βρει το θάρρος να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεων του, δεν σημαίνει πως ο όποιος επόμενος θα έχει επιτυχία αφού, όπως έχει επανειλημμένα τεκμηριωθεί, η Ελλάδα κυβερνάται απολυταρχικά από τους δανειστές της. Αυτός που αποτυγχάνει όμως πρέπει να παραιτείται, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς πως θα συμβεί με τον επόμενο. Πάντως, εάν δεν σχηματισθεί κυβέρνηση, ίσως είναι καλύτερα για την Ελλάδα, όπως απέδειξε το παράδειγμα της Ισπανίας. Σε κάθε περίπτωση οι δανειστές δεν θα μπορούν πλέον να τη χρησιμοποιούν για να νομοθετεί και να εκτελεί όλα αυτά που της επιβάλλουν. 

Όσον αφορά τώρα το λαό, μεγάλο μέρος του οποίου προσποιείται πως δεν γνωρίζει ότι κυβερνούν οι δανειστές τη χώρα, κατηγορώντας την εκάστοτε κυβέρνηση, έχω την άποψη πως δεν θα τον βοηθήσει καθόλου η συγκεκριμένη συμπεριφορά του. Η αιτία είναι πως κινδυνεύει να οδηγηθεί στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στη δραχμή, αφού όμως προηγουμένως θα έχει λεηλατηθεί και εξαθλιωθεί. 

Η σιωπή λοιπόν των αμνών που επικρατεί, ειδικά των νέων που δυστυχώς ανέχονται την αιμορραγία της γενιάς τους δειλιάζοντας να εξεγερθούν (μετανάστευση), δεν είναι προς όφελος κανενός. Οφείλει πάντως να τονιστεί πως οι 500.000 περίπου νέοι που επέλεξαν τη φυγή, έχουν κοστίσει στην πατρίδα μας πάνω από 100 δις € (υπολογίζεται πως η ανατροφή και η εκπαίδευση ενός νέου ανθρώπου έως την ηλικία των 22 ετών κοστίζει περί τις 200.000 €). Επίσης ότι, εάν επέλεγαν τη φυγή οι γενιές των Ελλήνων που αντιμετώπισαν εχθρικές εισβολές στη χώρα τους, όπως τη γερμανική το 1940, η Ελλάδα θα είχε πάψει προ πολλού να υπάρχει. 

Πηγή : http://www.analyst.gr