Το ευρώ ως φετίχ

Το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είχε ανέκαθεν σχέση με εκείνον τον πολιτισμό που επικρατούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ τόσο η δραχμή, όσο και το βυζαντινό Solidus, ήταν κάποτε κυρίαρχα – ο υπόγειος νομισματικός πόλεμος Η.Π.Α., Ε.Ε. και Γερμανίας

«Το διεθνές τραπεζικό καρτέλ χρηματοδοτεί τον αμερικανικό στρατό, ενώ ο αμερικανικός στρατός προστατεύει τα οικονομικά συμφέροντα του τραπεζικού καρτέλ. Πρόκειται για έναν αυτόματο μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που είναι εξασφαλισμένη η παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου – του τρίτου θεμελιώδη λίθου του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου συστήματος. 

Σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, το 90% της αξίας, της ισοτιμίας καλύτερα του δολαρίου, προέρχεται από τον αμερικανικό στρατό – ο οποίος χρησιμοποιείται διεθνώς από τις Η.Π.Α. για την καταναγκαστική επιβολή του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. 

Με απλά λόγια, ο αμερικανικός στρατός αποτελεί το βαριά οπλισμένο χέρι του διεθνούς καρτέλ των τραπεζών – ολοκληρώνοντας το τρίπτυχο της παντοδυναμίας των Η.Π.Α.» (πηγή)

Ανάλυση 

Προφανώς το ευρώ δεν είναι φετίχ από την πλευρά του ότι, αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει είναι το κατά πόσον ωφελεί την εθνική μας οικονομία ή όχι. Υπάρχει όμως μία σημαντική, «ειδοποιός» διαφορά: το γεγονός πως έχει εξελιχθεί στο δεύτερο ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα μετά το δολάριο, αποτελώντας ένα εξαιρετικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο, παρά το ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απλό χαρτί. 

Το χαρτί όμως αυτό το έχουν πληρώσει πολύ ακριβά όλες οι χώρες που το χρησιμοποιούν ως εθνικό νόμισμα τους, με τίμημα τις αυστηρές πολιτικές λιτότητας – συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, η οποία όμως υιοθέτησε τέτοιου είδους μέτρα προληπτικά, έγκαιρα, πονηρά, ήδη από το 2000 με την ατζέντα 2010. 

Εν τούτοις, για να μπορέσουν να το διατηρήσουν ως έχει, πρέπει συνεχώς να προσπαθούν να μην έχουν ελλείμματα και χρέη, οπότε να ακολουθούν μία περιοριστική πολιτική – με επί πλέον στόχο να κερδίσει το ευρώ μακροπρόθεσμα την πρώτη θέση παγκοσμίως, υποχρεώνοντας το δολάριο στην αμέσως επόμενη. Κάτι τέτοιο φαίνεται εφικτό, λόγω των διδύμων ελλειμμάτων, καθώς επίσης των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών των Η.Π.Α. – οι οποίες ουσιαστικά διατηρούν τεχνητά την υψηλή, εντελώς αδικαιολόγητη ισοτιμία του δολαρίου που είναι απαραίτητη, για να μη χάσει την ηγεμονική του θέση στον πλανήτη. 

Από την άλλη πλευρά όμως, ο ευρωπαϊκός νότος δεν φαίνεται να είναι σε θέση, αλλά ούτε και πρόθυμος να υποστεί τις θυσίες που προϋποθέτει η ανάδειξη του ευρώ ως του ισχυρότερου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Ως εκ τούτου η Γερμανία, η οποία ανέκαθεν επιθυμούσε ένα ισχυρό, κυρίαρχο νόμισμα, φαίνεται να σχεδιάζει μυστικά τον περιορισμό των χωρών που θα υπηρετούν το ευρώ πιστά, έχοντας το ως εθνικό νόμισμα – χρησιμοποιώντας ξανά ως πειραματόζωο την Ελλάδα. 

Ειδικότερα, προγραμματίζει να επιβάλλει σε όλες τις αδύναμες χώρες το ευρώ ως παράλληλο νόμισμα – αφού τις υποχρεώσει προηγουμένως, άμεσα ή έμμεσα, να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, υιοθετώντας το δικό τους εθνικό νόμισμα. Έτσι θα μπορούσε να καταπολεμήσει τα μειονεκτήματα του ευρώ, χωρίς να χάσει τα τεράστια πλεονεκτήματα από τη χρήση του στις 19 χώρες της νομισματικής ένωσης. 

Άλλωστε, πριν από την υιοθέτηση του ευρώ, το μάρκο ήταν ήδη στη δεύτερη θέση μετά το δολάριο, όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί – με κριτήριο την ποσοστιαία χρήση του στη διενέργεια διεθνών συναλλαγών.

Αποθεματικά νομίσματα	1995	2000	2009	2012
Δολάριο	59,0	70,5	62,1	61,2
Μάρκο	15,8	./.	./.	./.
Γαλλικό φράγκο	2,4	./.	./.	./.
Ευρώ	./.	18,8	27,6	24,2
Στερλίνα	2,7	2,8	4,3	4,0
Γεν	6,8	6,3	2,9	4,0
Ελβετικό φράγκο	0,3	0,3	0,1	0,3
Λοιπά	13,6	1,4	3,1	5,8

Όπως διαπιστώνεται όμως, μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, το ευρώ έχασε ένα μέρος των ποσοστών του στις παγκόσμιες συναλλαγές, από το 27,6% στο 24,2% – χωρίς όμως να αναπληρωθεί από το δολάριο λόγω των προβλημάτων της υπερδύναμης αλλά, κυρίως, από τη στερλίνα και τα λοιπά νομίσματα. Το γεν, ως το σημαντικότερο ασιατικό αποθεματικό νόμισμα, ανήκει επίσης στους χαμένους – μεταξύ άλλων λόγω της πολιτικής ποσοτικής επέκτασης της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας, η οποία το καθιστά όλο και πιο αδύναμο, άρα μη ασφαλές. 

Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του παγκοσμίου αποθεματικού νομίσματος, αρκεί ίσως να συνειδητοποιήσει πως το 60% των δολαρίων κυκλοφορούν εκτός των Η.Π.Α., οπότε δεν τους προκαλούν πληθωρισμό. Ως εκ τούτου, έχουν τη δυνατότητα να τυπώνουν δολάρια σε τεράστιες ποσότητες, πληρώνοντας ουσιαστικά τα χρέη τους με απλά χαρτιά, μηδενικού κόστους και αξίας – αφού μετά το 1971, όπου οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, απλά τυπώνουν χαρτιά σε τρομακτικές ποσότητες χωρίς αντίκρισμα και πληρώνουν όποιον θέλουν. 

Διαφορετικά δεν θα ήταν σε θέση να χρηματοδοτούν τις τεράστιες στρατιωτικές τους δαπάνες ή να καλύπτουν το κόστος συντήρησης της αστυνόμευσης ολόκληρου του πλανήτη – κατέχοντας επί πλέον τα κλειδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται η εξέλιξη των συναλλαγών με τα διεθνή αποθεματικά νομίσματα, από το 1995 έως το 2010 (μερίδια αγοράς τους). 

Αποθεματικά νομίσματα – η εξέλιξη στις συναλλαγές (χρήση) με τα διεθνή αποθεματικά νομίσματα (1995 – 2010).

Περαιτέρω, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη χρήση, καθώς επίσης στα τεράστια οφέλη των πετροδολαρίων. Στο ότι δηλαδή τα δολάρια έχουν την αποκλειστικότητα όσον αφορά τις συναλλαγές του πετρελαίου – όπως επίσης στον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν (ανάλυση). 

Οι περισσότεροι άλλωστε γνωρίζουν πως οι δικτάτορες τόσο του Ιράκ, όσο και της Λιβύης, τα πετρέλαια της οποίας φαίνεται να καταλαμβάνει σήμερα η ISIS, υπέγραψαν τη θανατική καταδίκη τους, όταν ανακοίνωσαν πως επιθυμούσαν να διενεργούν τις ενεργειακές συναλλαγές τους σε ευρώ – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τον πόλεμο των Η.Π.Α. εναντίον της ISIS.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη Ρωσία, η οποία σχεδιάζει τις συναλλαγές με ρούβλι ή/και με το κινεζικό νόμισμα, έχοντας ως εκ τούτου βρεθεί στο στόχαστρο της υπερδύναμης – πόσο μάλλον όταν θέλει επί πλέον να ανεξαρτητοποιηθεί από το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης, υιοθετώντας το δικό της Swift, καθώς επίσης ιδρύοντας ένα δικό της χρηματιστήριο ενέργειας.

Η ραγδαία άνοδος του ευρώ 

Επιστρέφοντας στο ευρώ, το μερίδιο του στις εκδόσεις ομολόγων το 2004, συνολικής αξίας 12.000 δις $ παγκοσμίως σε σταθερά και κυμαινόμενα επιτόκια, είχε υπερβεί τις αντίστοιχες σε δολάρια – καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση με 5.400 δις, ακολουθούμενο από το δολάριο με 4.800 δις, τη στερλίνα με 880 δις, το γεν με 500 δις και το ελβετικό φράγκο με 200 δις (όλα τα ποσά υπολογισμένα σε δολάρια). 

Όσον αφορά το μερίδιο του στις διεθνείς χρεωστικές ομολογίες, από 19% το 1999 έφτασε στο 32% το 2006, όταν τα ποσοστά του δολαρίου μειώθηκαν από το 49,83% στο 43,12% και του γεν από 12% στο 6% – ενώ στις νέες εκδόσεις, το ποσοστό του ευρώ είχε φτάσει ήδη στο 46% το 2006, έναντι μόλις 39% του δολαρίου. 

Εκτός αυτού, το μερίδιο των δολαρίων στα συναλλαγματικά αποθεματικά των χωρών του OPEC μειώθηκε από 75% το καλοκαίρι του 2001 στο 62,5% το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2004 – ενώ τα αποθεματικά τους σε ευρώ αυξήθηκαν από το 12% στο 20%. Σε γενικές γραμμές πάντως τα πλεονεκτήματα ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος είναι τα εξής: 

(α) Έσοδα από τα εκδοτικά δικαιώματα – τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα για τη χώρα που έχει το νόμισμα (ερμηνεία). 

(β) Μειωμένη συναλλαγματική ανασφάλεια, αφού η εκδίδουσα χώρα μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ισοτιμία του νομίσματος της, μέσω της κεντρικής τράπεζας (βασικά επιτόκια, ποσότητες χρήματος κλπ.). 

(γ) Πολύ χαμηλά κόστη συναλλαγών, αφού δεν είναι υποχρεωμένη να το ανταλλάσει με άλλα νομίσματα, όσον αφορά τις διεθνείς συναλλαγές της. 

Βασικό μειονέκτημα του είναι η δημιουργία ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τα οποία υπολογίσθηκαν για τις Η.Π.Α. στα 500 δις $ το 2011 ή στο 3% του ΑΕΠ της – κάτι που όμως αντιμετωπίζεται ήδη με επιτυχία από την Ευρωζώνη, η οποία είναι πλεονασματική απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη, φυσικά σχεδόν αποκλειστικά και μόνο λόγω της Γερμανίας.

Η Ευρωζώνη έχει πλέον επίσης πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, αφενός μεν εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβληθεί σε όλες τις χώρες μέλη της, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, αφετέρου λόγω της Γερμανίας – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, ακόμη και της ΕΕ σε σύγκριση με τις Η.Π.Α. (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Ως εκ τούτου, η Ευρωζώνη είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις Η.Π.Α., όσον αφορά τις δυνατότητες του νομίσματος της – οπότε εύλογα το ευρώ θα μπορούσε να εκτοπίσει το δολάριο από την πρώτη θέση παγκοσμίως. 

Προφανώς όμως, υπό την προϋπόθεση να μην διαλυθούν η Ευρωζώνη και η ΕΕ – ένας κίνδυνος που είναι όμως πλέον ορατός δια γυμνού οφθαλμού, αφενός μεν λόγω της μεταναστευτικής κρίσης, αφετέρου εξαιτίας της υπερχρέωσης πολλών χωρών της, με την ταυτόχρονη ύπαρξη πολλών «αποσχιστικών κινημάτων» (GREXIT, BREXIT, ITEXIT, FREXIT κλπ.).

Ο νούμερο ένα εχθρός του δολαρίου 

Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης των Η.Π.Α., ο κ. Alan Greenspan, ο οποίος ουσιαστικά πυροδότησε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 που πλήρωσε πολύ ακριβά η Ευρώπη και το ευρώ (αν και μάλλον δεν υπολόγισε πως η Γερμανία θα τη χειριζόταν εντελώς διαφορετικά από την υπερδύναμη, αποκομίζοντας τελικά τεράστια οφέλη – άρθρο), είχε προβλέψει πως το ευρώ θα αντικαθιστούσε το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – ενώ, σύμφωνα με μία οικονομετρική μελέτη από τότε (J. Frankel, M. Chinn), κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί πριν από το 2020. 

Ως απαραίτητη προϋπόθεση όμως θεωρήθηκε η υιοθέτηση του ευρώ από όλες τις χώρες της ΕΕ έως το 2020, συμπεριλαμβανομένης της Μ. Βρετανίας – ή, εναλλακτικά, η συνέχιση της πτώσης της αξίας του δολαρίου. Είναι εύλογοι λοιπόν οι συνειρμοί, όσον αφορά το γιατί πυροδοτήθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους από τις Η.Π.Α., μέσω της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, γιατί δρομολογήθηκε δηλαδή ο πόλεμος της Ευρώπης (ανάλυση) – καθώς επίσης η αιτία που ενεργοποιήθηκε το «όπλο της μετανάστευσης» σήμερα, μετά το ξεκίνημα των βομβαρδισμών της Συρίας από τις Η.Π.Α. 

Οι απαντήσεις είναι άλλωστε πάντοτε εύκολες, αρκεί να προηγηθεί η σωστή ερώτηση: «Ποιος ωφελείται από οτιδήποτε συμβαίνει«.

Από την άλλη πλευρά βέβαια η ιστορία τεκμηριώνει ότι, η διαδικασία της αντικατάστασης ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος διαρκεί πολλές δεκαετίες – σημειώνοντας πως ως το ιστορικά πρώτο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα θεωρείται το κινεζικό Liang, ακολουθούμενο από την ελληνική δραχμή τον 5ο προ Χριστού αιώνα, τα ινδικά ασημένια νομίσματα τον 4ο αιώνα, το ρωμαϊκό δηνάριο, το βυζαντινό Solidus, το ισλαμικό δηνάριο στο μεσαίωνα, το φιορίνι του Ρήνου, το βενετσιάνικο δουκάτο την Αναγέννηση, το ολλανδικό φιορίνι, τη βρετανική στερλίνα και σήμερα το δολάριο. 

Όπως συμπεραίνεται λοιπόν πολύ καθαρά από την ιστορία, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είχε πάντοτε σχέση με εκείνον τον πολιτισμό που επικρατούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη – αρχικά με τον κινεζικό και τον ελληνικό, ενώ στο τέλος με το βρετανικό και τον αμερικανικό (αγγλοσαξονικό). 

Στο σύνολο της ιστορίας πάντως, η Ελλάδα μεγαλούργησε περισσότερο από τις ελάχιστες άλλες χώρες που είχαν σε κάποια χρονική στιγμή τα πρωτεία – πρώτα η αρχαία Ελλάδα και μετά το Βυζάντιο, το οποίο δεν ήταν βέβαια δικό μας δημιούργημα, αλλά είχε αφομοιωθεί πολιτιστικά από τη χώρα μας. Επομένως, είναι σε θέση να το επιτύχει ξανά – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η δραχμή πρόσφατα ήταν το βασικό νόμισμα των Βαλκανίων.

Σύμφωνα τώρα με μελέτες, η αντικατάσταση της βρετανικής στερλίνας από το δολάριο ήταν το αποτέλεσμα της συνεχούς υποτίμησης της, σε συνδυασμό με έναν υψηλό πληθωρισμό της Βρετανίας, συγκριτικά με τις Η.Π.Α. – ο οποίος ήταν τα πρώτα 75 χρόνια του 20ου αιώνα σχεδόν τριπλάσιος, από αυτόν της υπερδύναμης. 

Επομένως, η πιθανότητα να αναρριχηθεί το ευρώ στην πρώτη θέση εξαρτάται κυρίως από τις μακροπρόθεσμες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, από την επιτυχία της συνθήκης της Λισσαβόνας – η οποία έχει έτσι εκπονηθεί, ώστε να μετατρέψει την Ευρωζώνη στην πλέον ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία του πλανήτη. 

Μία επόμενη προϋπόθεση είναι η συνέχιση της οικονομικής κατάρρευσης των Η.Π.Α. και του δολαρίου, λόγω των διδύμων ελλειμμάτων, του χρέους και της μείωσης της ανταγωνιστικότητας τους – καθώς επίσης οι εξελίξεις στις περιοχές μεγάλου πληθυσμού του πλανήτη, όπως η Ινδία και η Κίνα. 

Σε κάθε περίπτωση η Παγκόσμια Τράπεζα είχε προβλέψει το 2011 πως η ηγεμονία του δολαρίου θα τελείωνε γύρω στο 2025. Ο αντικαταστάτης του όμως δεν θα ήταν το ευρώ, αλλά ένα καλάθι νομισμάτων – στο οποίο το ευρώ, το δολάριο και το κινεζικό γουάν θα είχαν ισότιμες θέσεις. Κάτι ανάλογο άλλωστε προωθούν οι Η.Π.Α. και σε γεωπολιτικό επίπεδο – όπου επιθυμούν να αντικατασταθεί η μονοπολική τους ηγεμονία όχι από ένα άλλο κράτος, όπως για παράδειγμα από την Κίνα, αλλά από πολλά μαζί.

Το ευρώ ως ένα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τι σχεδιάζουν οι Η.Π.Α., μεταξύ άλλων μέσω της ίδρυσης του οικονομικού ΝΑΤΟ, καθώς επίσης ποιά είναι η θέση της Γερμανίας – την οποία προφανώς κρύβει από όλους τους άλλους, θεωρώντας την επτασφράγιστο μυστικό (ανάλυση, επίλογος). 

Έτσι ερμηνεύεται καλύτερα η επιμονή της στην πολιτική λιτότητας, οι προσπάθειες να διορθώσει το λάθος της συμμετοχής του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας, όπου υποκινεί κρυφά τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις μας να απαιτήσουν την εκδίωξη του (η ίδια αποφεύγει φυσικά να έλθει σε απ’ ευθείας αντιπαράθεση με τις Η.Π.Α.), καθώς επίσης η αναφορά του κ. Σόιμπλε σε ένα παράλληλο νόμισμα για την Ελλάδα – το οποίο δεν θα ήταν τελικά η δραχμή αλλά το ευρώ, με τη δραχμή στο ρόλο του εθνικού νομίσματος.

Όπως έχουμε δε αναφέρει η Γερμανία, μαζί με την πρώην περιοχή του μάρκου, έχει πιθανότατα στόχο να κρατήσει μόνη της το ευρώ, αναδεικνύοντας το στο νούμερο ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη – αφού όμως εξασφαλίσει προηγουμένως την «ιδιοκτησία» ή/και την υποταγή όλων των πρώην εταίρων της. 

Στα πλαίσια αυτά, όταν η Ελλάδα τείνει προς την υιοθέτηση της δραχμής, εύλογα βέβαια αφού θεωρείται πως δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί χωρίς μία δική της νομισματική πολιτική, παίζει ουσιαστικά ακούσια το παιχνίδι της Γερμανίας – η οποία όμως έχει φροντίσει έτσι ώστε, η Ελλάδα να πληρώσει τελικά πολύ ακριβά τα χρέη της, σε είδος και όχι σε χρήμα («κατάσχεση» της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσία μας). 

Επομένως, δεν είναι καθόλου απλή η απόφαση της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα – η οποία, κατά τους υποστηρικτές του, θα έπρεπε να συνοδεύεται από την άρνηση της πληρωμής των δημοσίων χρεών, αφού διαφορετικά δεν θα είχε κανένα νόημα. Πόσο μάλλον η παραχώρηση στη Γερμανία ενός τόσο πολύτιμου περιουσιακού στοιχείου, το οποίο η πατρίδα μας έχει πληρώσει πανάκριβα στο παρελθόν – αφού αυτό ήταν η βασική αιτία της υπερχρέωσης της, σε συνδυασμό με τη βρώμικη πολιτική της ΕΚΤ υπέρ της Γερμανίας (ανάλυση).

Ερωτηματικά 

Αν μη τι άλλο λοιπόν, εφόσον αποφασίζαμε ότι δεν είμαστε ικανοί ή έστω σε θέση να κρατήσουμε το ευρώ, δεν θα έπρεπε να το πουλήσουμε τουλάχιστον όσο μας κόστισε, απαιτώντας ενδεχομένως την ονομαστική διαγραφή του συνόλου του χρέους; 

Δεν θα ήταν τυχόν χρεοκοπία μας εντός της Ευρωζώνης καταστροφική για το κοινό νόμισμα, οπότε δεν θα μπορούσαμε να απειλήσουμε τη Γερμανία με κάτι τέτοιο; Δεν θα χαρακτήριζε επομένως κανείς ως ανόητους, όλους αυτούς που δεν θεωρούν φετίχ το ευρώ και που θα επέλεγαν να το χάσουν, χωρίς καμία ανταμοιβή; 

Τέλος, δεν είναι είτε άσχετες και ανόητες, είτε ενδοτικές όλες εκείνες οι κυβερνήσεις που υπογράφουν καταστροφικά μνημόνια, όταν έχουν στα χέρια τους δύο τόσο μεγάλα όπλα, όπως το ευρώ και τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης; Δεν είναι ανεύθυνοι όλοι όσοι παραπλανούν τους Πολίτες όσον αφορά τη δραχμή, λόγω της περιορισμένης αντίληψης και των γνώσεων τους; Δεν παίζουν ακούσια το παιχνίδι της Γερμανίας, χωρίς να κατανοούν ποιά είναι τα πραγματικά συμφέροντα της πατρίδας τους και πώς θα τα προστατεύσουν καλύτερα;

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα – αν και είναι όλο και πιο δύσκολες, όσο περνάει ανεκμετάλλευτος ο χρόνος. Στα πλαίσια αυτά, η απαισιοδοξία μας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διαχείριση του προβλήματος, καθώς επίσης στην υπερβολική διόγκωση του από τις κυβερνήσεις μας – οι οποίες αδυνατούν αφενός μεν να λάβουν, αφετέρου να δρομολογήσουν τις σωστές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να καταδικάζουν χιλιάδες Έλληνες άδικα στην εξαθλίωση, να διώχνουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό και να ξεπουλούν επαίσχυντα την εθνική μας κυριαρχία. 

Οι κυβερνήσεις μας αδυνατούν επί πλέον να κατανοήσουν πως η Γερμανία κερδίζει τεράστια ποσά εις βάρος όλων των εταίρων της – όπου μόνο το τελευταίο έτος τα πλεονάσματα της ξεπέρασαν τα 250 δις €, επί πλέον στην τεράστια εξοικονόμηση των τόκων των χρεών της. Κυρίως βέβαια με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης που τη διατηρεί σκόπιμα σε σιγανή φωτιά – έτσι ώστε να παραμένει χαμηλή η ισοτιμία του ευρώ, ενισχύοντας σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, καθώς επίσης για να μετατρέψει τους εταίρους σε αποικίες της. 

Ως εκ τούτου, αυτό που επείγει είναι η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος με τις ερωτήσεις που έχουν ήδη αναφερθεί (άρθρο), κατά το πρότυπο της Μ. Βρετανίας – μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, επαρκές για να ενημερωθούν σωστά οι Πολίτες και να αποφασίσουν οι ίδιοι όπως οφείλουν τα επόμενα βήματα της Ελλάδας: 

Τη ριζική λύση των προβλημάτων της ή τη στάση πληρωμών – εναλλακτικά την πλήρη υποταγή στα μνημόνια και την πιστή τήρηση τους, βασιλικότερα του βασιλιά. Ο αργός θάνατος που βιώνουμε, λόγω της αναποφασιστικότητας μας και της άνευ όρων υποταγής των κυβερνήσεων μας, είναι ασφαλώς ότι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί – ενώ οδηγεί στο χάος και στην αναρχία.

Πηγή : http://www.analyst.gr