Η ανάγκη της σωστής ενημέρωσης

Φυσικά δεν θεωρεί κανείς την κυβέρνηση υπεύθυνη για τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί στην Ελλάδα έως το 2015 – ασφαλώς όμως για το ότι παραπλάνησε τους εκλογείς της, ισχυριζόμενη πως είναι σε θέση να τα λύσει

«Η δημοσιογραφία είναι μία κόλαση – μία άβυσσος της αδικίας, των ψεμάτων και της προδοσίας. Το να ζητάς λοιπόν από έναν λαό να ψηφίζει ή να κρίνει σωστά, όταν είναι αντιμέτωπος με τέτοια ενημέρωση, είναι μάλλον υπερβολικό. Δυστυχώς, το μόνο που βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η προσεκτική επιλογή των ΜΜΕ, με τα οποία ενημερώνεται κανείς – κάτι που όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο στην εφαρμογή του» (πηγή).

Άποψη 

Πριν από έναν περίπου χρόνο, τέτοια εποχή, η νέα τότε κυβέρνηση δεν ήθελε να κλείσει η αξιολόγηση της Τρόικας που θα έθετε τέλος, θεωρητικά τουλάχιστον, στην εποχή των μνημονίων. Ταυτόχρονα, έστειλε πίσω τα περίπου 11 δις €, τα οποία προβλέπονταν για την ενίσχυση των κεφαλαίων των τραπεζών, εφόσον θα την είχαν ανάγκη – ενώ ισχυριζόταν πως ήταν αποφασισμένη να συγκρουστεί. 

Μερικούς μήνες αργότερα, μετά από μία καταστροφική διαπραγμάτευση, η οποία προκάλεσε μεταξύ άλλων μαζικές εκροές των καταθέσεων και αφού έκλεισαν οι τράπεζες, η κυβέρνηση δείλιασε την τελευταία στιγμή να συγκρουστεί με τη Γερμανία – υπέγραψε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, ξεπούλησε τις τράπεζες ζημιώνοντας το δημόσιο κατά 40 δις €, ενώ άρχισε να νομοθετεί βιαστικά τους νόμους που απαιτούσαν οι δανειστές. 

Σήμερα παρακαλάει γονατιστή να κλείσει η αξιολόγηση που προηγουμένως αρνιόταν, πριν αναγκαστεί να δηλώσει αδυναμία πληρωμών – ενώ έχει υιοθετήσει πλήρως τη στάση της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με την οποία πρέπει 

(α) αφενός μεν να τηρηθούν απαρεγκλίτως όλοι οι όροι του μνημονίου, (β) αφετέρου να δρομολογηθεί ένα παράλληλο πρόγραμμα, ελληνικής ιδιοκτησίας, μέσω του οποίου θα μπορούσε η Ελλάδα να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης. 

Εύλογα αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί προκάλεσε η κυβέρνηση τις εκλογές του 2015, ποιός ήταν ο λόγος που ζημίωσε την Ελλάδα με ένα ποσόν που υπερβαίνει τα 100 δις € μέσα σε ένα μόλις χρόνο, καθώς επίσης εάν είναι παθολογικά σχιζοφρενής – εναλλακτικά, εάν πρόκειται για μία ομάδα αδίστακτων ανθρώπων που ήθελαν με κάθε τρόπο να αναρριχηθούν στην εξουσία, με στόχο τα προσωπικά τους οφέλη. 

Συνεχίζοντας, φυσικά δεν θεωρεί κανείς την κυβέρνηση υπεύθυνη για τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί στην Ελλάδα έως το 2015 – ασφαλώς όμως για το ότι παραπλάνησε τους εκλογείς της ισχυριζόμενη πως μπορεί να τα λύσει, ακόμη χειρότερα με τους τρόπους που είχε παρουσιάσει στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε, εάν δεν μπορούσε να τα λύσει επειδή ήταν πολύ μεγάλα, όπως ισχυρίζεται σήμερα, τότε για ποιό λόγο ήθελε να κυβερνήσει; Την υποχρέωσε κανείς ή μήπως ο μοναδικός της στόχος ήταν η νομή της εξουσίας; 

Την κατηγορεί επίσης για το ότι, προσπαθεί σήμερα να περιορίσει τις ελευθερίες των Πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ και του διαδικτύου, μιμούμενη καθεστώτα όπως αυτό της Τουρκίας – το οποίο έθεσε στο στόχαστρο του τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στην πλατεία της Κωνσταντινούπολης. 

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως όλα τα ελληνικά ΜΜΕ λειτουργούν με γνώμονα την ελευθερία και όχι την ασυδοσία, πως ορισμένα δεν προσπαθούν να χειραγωγήσουν επαίσχυντα τους Πολίτες ή ότι δεν εκβιάζουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο τις εκάστοτε κυβερνήσεις – αφού τα περισσότερα από αυτά επιβιώνουν μέσω της κρατικής διαφήμισης που κυριολεκτικά υπεξαιρούν, με μεθόδους που θα ζήλευε ακόμη και η μαφία. 

Επίσης μέσω άλλου είδους «εκβιασμών» της ιδιωτικής οικονομίας, όπως με τη μη μετάδοση αρνητικών ειδήσεων αφού προηγηθούν απειλές κοκ. – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Γερμανία (άρθρο). Ειδικότερα, από το Γερμανό που αναφέρθηκε σε εξαγορασμένους χειραγωγείς – αποκαλύπτοντας τον τρόπο, με τον οποίο τα λόμπι της Πολιτικής, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης των μυστικών υπηρεσιών, χρηματίζουν ορισμένους δημοσιογράφους που επηρεάζουν με τις αναφορές τους την κοινή γνώμη (ανάλυση). 

Ενδεχομένως λοιπόν ορισμένα τέτοιου είδους ελληνικά ΜΜΕ «ωρύονται» με τις τοποθετήσεις της κυβέρνησης, συμπαρασύροντας άλλα, όχι επειδή θέλουν να προστατεύσουν την ελευθερία της έκφρασης αλλά, ίσως, για να υπηρετήσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα – τα οποία φυσικά δεν είναι ίδια, με αυτά των Πολιτών.

Εν τούτοις, το γεγονός αυτό δεν αιτιολογεί σε καμία περίπτωση τη σταλινική στάση της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα – η οποία μας εξευτελίζει ακόμη μία φορά διεθνώς, ενώ ούτε ο δικός της στόχος είναι ανιδιοτελής, αφού σκοπεύει απλά και μόνο να «κλειδωθεί» στην εξουσία. 

Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι μεν σημαντικό, αλλά δεν δικαιολογεί επαρκώς τα δεκάδες πύρινα άρθρα και τις αναφορές εναντίον της κυβέρνησης – ειδικά σε μία εποχή που η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη σε μία σειρά σοβαρών προβλημάτων, λόγω των οποίων κινδυνεύει ακόμη και η εδαφική της ακεραιότητα, ενώ έχει απολέσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία. 

Πόσο μάλλον όταν απαιτείται μία ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από το τέλμα – ενώ ο χρόνος που κυλάει ανεκμετάλλευτος μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στην κινούμενη άμμο, στην οποία έχουμε παγιδευτεί μετά το 2010. Εμείς πάντως έχουμε την άποψη πως δεν έχει ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση το μαγικό ραβδί – πως είναι επίσης ανεπαρκής, μη διαθέτοντας τα ανάλογα στελέχη, ενώ δεν δίνει τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα που οφείλουν να μας απασχολούν. 

Ειδικότερα, δεν δίνονται από κανέναν απαντήσεις στο θέμα της εξόδου μας από την ύφεση, παρά το ότι αποτελεί την αφετηρία του καθοδικού σπειροειδή κύκλου του θανάτου, στον οποίο είμαστε παγιδευμένοι – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί. 

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Προφανώς δε το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου, με τις τιμές που έχουν σήμερα διαμορφωθεί, καθώς επίσης η λεηλασία του ιδιωτικού μας πλούτου, μέσω των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, δεν είναι η σωστή συνταγή – υπενθυμίζοντας πως η βασική αιτία, λόγω της οποίας οι επιχειρήσεις καταφεύγουν στη λύση της χρεοκοπίας, δεν είναι άλλη από την προστασία τους απέναντι στους πιστωτές. 

Στα πλαίσια αυτά, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν είναι η χρεοκοπία η σωστή λύση ενός κράτους, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις – κυρίως όταν αποτελεί το ελιξίριο του καπιταλισμού (άρθρο), το οποίο δικαιούνται όλοι. Ειδικά η Ελλάδα η οποία, μπορεί μεν να ευθύνεται για τα τεράστια λάθη της έως το 2010, αν και ένα μεγάλο μέρος τους οφείλεται στην ΕΚΤ (ανάλυση), αλλά σε καμία περίπτωση για τη μετέπειτα εποχή – όπου ο βασικός υπεύθυνος της καταστροφής της είναι η Τρόικα, όπως το έχει παραδεχθεί άλλωστε πολλές φορές το ίδιο το ΔΝΤ (η βόμβα του ΔΝΤ). 

Εν προκειμένω, κατά την άποψη μας το πλέον ορθολογικό σήμερα, υπό τις εγχώριες και διεθνείς συνθήκες που έχουν πλέον δημιουργηθεί, είναι η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης – αν και έχουμε καθυστερήσει αδικαιολόγητα, αρνούμενοι να παραδεχθούμε πως η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει (ανάλυση). 

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποδεχόμαστε καμία άλλη λύση ή ότι δεν πρέπει να έχουμε έτοιμο ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα – αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να διαπραγματευτούμε επιτυχώς με τους δανειστές μας. Σημαίνει απλά πως το σημαντικότερο είναι να αποδεχθούμε ότι, η Ελλάδα πτώχευσε, προτού χάσουμε ότι μας έχει απομείνει – αναζητώντας αμέσως μετά τις ορθολογικότερες και φυσικά ρεαλιστικές, εφικτές λύσεις διαχείρισης της δεδομένης χρεοκοπίας της. 

Στο σημείο αυτό η ελληνική δημοσιογραφία υστερεί, αφού δεν ασχολείται ως οφείλει με την αντικειμενική και λεπτομερή ενημέρωση της κοινής γνώμης – όσον αφορά την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, καθώς επίσης την ανάγκη αναζήτησης και εύρεσης των σωστών λύσεων. Αντίθετα, συνεχίζει να «εμπλέκεται» με την πολιτική, παίρνοντας το μέρος είτε της κυβέρνησης, είτε της αντιπολίτευσης, άμεσα ή έμμεσα – πολύ σπάνια της χώρας και των Πολιτών της, τους οποίους συνήθως αποπροσανατολίζει (προφανώς με φωτεινές εξαιρέσεις). 

Ολοκληρώνοντας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως οι Πολίτες είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι – αφού ενδιαφέρονται και δραστηριοποιούνται μόνο την ύστατη στιγμή, ειδικά όταν κινδυνεύουν να θιγούν τα δικά τους προσωπικά, συντεχνιακά ή άλλου είδους συμφέροντα. Έχουμε όμως την άποψη πως κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικό και άδικο, ειδικά κάτω από τις σημερινές συνθήκες – επειδή αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλα προβλήματα επιβίωσης, ώστε να μην έχουν το χρόνο ή την ηρεμία να ασχοληθούν με την καλύτερη ενημέρωση τους για τα κοινά. 

Πηγή : Analyst Team