Ο πρωσικός ρατσισμός

Η Γερμανία γνωρίζει πως είναι εντελώς αδύνατη η αξιοπρεπής ανακύκλωση ενός χρέους της τάξης του 185% του ΑΕΠ, από μία χώρα που έχει αποσυνδεθεί από τις χρηματαγορές – ενώ δεν θα μπορεί να ζητιανεύει αιώνια, ούτε να ανέχεται συνεχώς προσβολές

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

«Μετά το 1970, όταν έπαψε να υπάρχει ο κανόνας του χρυσού, όπου όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια και αυτά με τη σειρά τους σε χρυσό, ξεκίνησε η βασιλεία των χωρίς αντίκρισμα χάρτινων χρημάτων (Fiat money – 28,8 τρις στον πλανήτη). 

Έκτοτε, θεωρητικά, το κάθε νόμισμα αντιπροσωπεύει την οικονομία της χώρας του – με μοναδική εξαίρεση το ευρώ, το οποίο ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει καμία οικονομία, οπότε κανένα κράτος δεν είναι υπεύθυνο για την «εξαργύρωση» του. 

Παρ’ όλα αυτά, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη – γεγονός που σημαίνει ότι, πολλές χώρες διαθέτουν ευρώ στα συναλλαγματικά τους αποθέματα. Τι θα συνέβαινε όμως εάν η Ευρωζώνη διαλυόταν και το ευρώ έπαυε να υπάρχει; Προφανώς η Γερμανία θα το αντικαθιστούσε με το μάρκο, η Ελλάδα με τη δραχμή, η Ιταλία με τη λιρέτα κοκ.

Η Κίνα όμως, για παράδειγμα, τι θα έκανε με τα ευρώ που διαθέτει; Ποιός θα της τα εξαργύρωνε; Η ΕΚΤ, η οποία τότε θα σταματούσε τη λειτουργία της, δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια – ενώ κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει από τη Γερμανία, από την Ιταλία, από την Ελλάδα κοκ. να εξαργυρώσουν τα ευρώ της Κίνας.

Πρόκειται λοιπόν για ένα νόμισμα χωρίς πατρίδα, χωρίς κανέναν υπεύθυνο, οπότε εύλογα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα – όταν και εάν πάψει ξαφνικά να υπάρχει επειδή κάποια χώρα, όπως ίσως η Ελλάδα, θα «δυναμίτιζε» τα θεμέλια του» (πηγή).

Ανάλυση 

Είναι προφανές πως το βασικό πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι το ότι δεν υφίστανται βασικοί, λογικοί, δίκαιοι κανόνες, οι οποίοι να είναι γνωστοί σε όλους και να τηρούνται χωρίς εξαιρέσεις. Πως υπάρχουν λοιπόν χώρες που έχουν ιδιαίτερα προνόμια, καθώς επίσης τη δυνατότητα να τα στερούν από τις άλλες – χωρίς να εμποδίζονται από την υφιστάμενη νομοθεσία. 

Ειδικότερα, η Γερμανία εφάρμοσε αμέσως μετά την είσοδο της στη νομισματική ένωση μία «εσωτερική υποτίμηση», εις βάρος όλων των υπολοίπων – χωρίς να της απαγορευθεί και κρυφά, χωρίς δηλαδή να το γνωρίζουν οι «εταίροι» της. Έτσι, κατάφερε να δημιουργήσει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, με τη βοήθεια των ελλειμμάτων της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κοκ., εξάγοντας περισσότερα προϊόντα και εισάγοντας λιγότερα.

Σήμερα δε απαιτεί από την Ελλάδα (από τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο επίσης), να κάνει κάτι ανάλογο, χωρίς όμως η ίδια να είναι πρόθυμη να εισάγει περισσότερα από τη χώρα μας, εξάγοντας λιγότερα – πόσο μάλλον να αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων της ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, έτσι ώστε να αναπτυχθεί με βάση την εσωτερική της κατανάλωση και όχι με τις εξαγωγές, όπως μέχρι σήμερα.

Το γράφημα που ακολουθεί, όπου φαίνεται η εξέλιξη του κόστους εργασίας στην Ελλάδα (μπλε καμπύλη), συγκριτικά με τη Γερμανία (διακεκομμένη καμπύλη), είναι χαρακτηριστικό των «μεθοδεύσεων» της αξιότιμης εταίρου μας – η οποία έχει το θράσος σήμερα να μας κατηγορεί για τα προβλήματα της Ευρωζώνης, όταν η ίδια τα προκάλεσε. Φαίνεται δε καθαρά η πτώση των μισθών στη χώρα μας μετά τα εγκληματικά μέτρα που της επιβλήθηκαν, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν η κατανάλωση, οι επενδύσεις, το ΑΕΠ κοκ. 

Σαν να μην έφτανε δε αυτό, η Γερμανία απαιτεί από την Ελλάδα, η οποία έχει βιώσει μία τρομακτική ύφεση, να παράγει πλεονάσματα – όταν η ίδια, όπως και η Γαλλία, για αρκετά χρόνια μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη δεν τηρούσε καν τον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της δεν έπρεπε να υπερβαίνουν το 3% (καταφέρνοντας έτσι να επιλύσει τα οικονομικά της προβλήματα με τη βοήθεια των εταίρων της, των δημοσίων επενδύσεων, των εξαγωγών και της ανάπτυξης).

Ο παραλογισμός της Γερμανίας

Περαιτέρω, παρά το ότι η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται πλεονάσματα της τάξης του 1,5%, η Γερμανία απαιτεί 3% για το 2015 και 4,5% για τα επόμενα έτη, επειδή διαφορετικά δεν θα περιορισθεί το δημόσιο χρέος της χώρας μας – αν και γνωρίζει πως μόνο μία χώρα στον πλανήτη, η πετρελαιοπαραγωγός Νορβηγία, κατέφερε να πετύχει τέτοιου ύψους πλεονάσματα για μία σειρά ετών. 

Την ίδια στιγμή, η Γερμανία κατανοεί πως η επίτευξη του στόχου αυτού είναι αδύνατη, χωρίς την απόλυτη εξαθλίωση του πληθυσμού της χώρας, καθώς επίσης τη σταδιακή κλοπή των περιουσιακών στοιχείων των Πολιτών της – με την έννοια της καταναγκαστικής πώλησης τους σε εξευτελιστικές τιμές, για να πληρωθούν οι υπέρογκοι φόροι, καθώς επίσης για να εξισορροπηθούν τα εισοδήματα που λείπουν ή έχουν εντελώς χαθεί λόγω της ύφεσης, της ανεργίας, των χρεοκοπιών χιλιάδων επιχειρήσεων κοκ. 

Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία γνωρίζει πως είναι εντελώς αδύνατη η ανακύκλωση ενός χρέους της τάξης του 185% του ΑΕΠ, από μία χώρα που έχει αποσυνδεθεί από τις αγορές – ενώ δεν θα μπορεί να ζητιανεύει αιώνια από τους εταίρους της, ανεχόμενη τους εξευτελιστικές προσβολές τους (με κατεστραμμένο τον παραγωγικό της ιστό από τη τρόικα, με 1,5 εκ. ανέργους κ.ο.κ.). 

Με απλά λόγια, ακόμη και αν η Ελλάδα κατάφερνε να εξυπηρετεί τους πράγματι χαμηλούς τόκους των δανείων της, «παράγοντας» 3% πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της, δεν θα μπορούσε να δανείζεται χρήματα από τις διεθνείς αγορές, για να εξοφλεί τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα και δάνεια της – τα οποία ξεπερνούν τα 20 δις € εντός του 2015 (ΔΝΤ, ΕΚΤ, έντοκα γραμμάτια κλπ.).

Για την τετραετία 2015-2018 τα χρεολύσια, οι δόσεις δηλαδή των δανείων χωρίς τους τόκους, υπολογίζονται στα 36,7 δις € (24,9 δις € τόκοι, συνολικά 61,6 δις €) – οπότε εμείς θεωρήσαμε πως θα χρειασθεί ένα τρίτο, «τοξικό» πακέτο στήριξης, ύψους 40 δις €, το οποίο θα διαιώνιζε τη σκλαβιά μας. Επίσης νέα έντοκα γραμμάτια, νέα ρευστότητα ELA στις τράπεζες κοκ.

Συμπερασματικά λοιπόν, αυτά που απαιτεί η Γερμανία από τους άλλους, από την Ελλάδα εν προκειμένω, χωρίς να τα έχει απαιτήσει από τον εαυτό της στο παρελθόν, μόνο ως ρατσιστικά μπορούν να θεωρηθούν, με την ευρεία έννοια της λέξης – σε καμία περίπτωση πάντως ως λογικά, πόσο μάλλον ως αλληλέγγυα, όπως αυτά που της προσέφεραν οι Η.Π.Α., καθώς επίσης 23 άλλες χώρες το 1953, παρά τα εγκλήματα της.

Η διαγραφή του χρέους

Περαιτέρω, όταν ο υπουργός οικονομικών αναφέρει στη συνέντευξη του σε γερμανική εφημερίδα πως «η λέξη «διαγραφή χρέους» είναι βρώμικη για την Ευρώπη, όπως η λέξη «Τρόικα» για την Ελλάδα», κάνει ένα τεράστιο λάθος – αφού το θέμα δεν είναι οι λέξεις, αλλά αυτά που περιγράφουν. 

Η διαγραφή χρέους είναι δικαίωμα της Ελλάδας (άρθρο), ενώ δεν υπάρχει καμία άλλη ρεαλιστική λύση αντιμετώπισης των προβλημάτων της – αφού, ακόμη και αν προσπαθούσε να πληρώσει τα χρέη της (πάνω από 420 δις € συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών), δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Κανένας σοβαρός οικονομολόγος άλλωστε δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι βιώσιμο – κάτι που έχει κάνει και ο υπουργός οικονομικών στο παρελθόν, προτού αλλάξει ξαφνικά απόψεις.

Εάν επέλεγε τώρα η Ελλάδα να πουλήσει όλη τη δημόσια περιουσία της, στις εξευτελιστικές σημερινές τιμές λόγω της χρόνιας ύφεσης, «υπεξαιρώντας» παράλληλα με τη βοήθεια των φόρων, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών την ιδιωτική, πάλι δεν θα κατάφερνε τίποτα – αφού το ΑΕΠ της θα συνέχιζε να μειώνεται, η ζήτηση επίσης, οπότε οι επενδύσεις, με αποτέλεσμα την αύξηση της σχέσης Χρέος/ΑΕΠ, παρά τη μείωση του σε απόλυτα νούμερα.

Εκτός αυτού, η απώλεια των περιουσιακών της στοιχείων θα κατέστρεφε κάθε προοπτική για το μέλλον της – ενώ αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που οι επιχειρήσεις επιλέγουν την προστασία τους πτωχεύοντας, καθώς επίσης διακανονίζοντας την πληρωμή μέρους των χρεών τους, σε συμφωνία με τους πιστωτές τους (υπαγωγή στο άρθρο 99).

Το ότι δεν υπάρχει ακόμη μία αντίστοιχη πτωχευτική διαδικασία για τα κράτη, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να υιοθετείται – πόσο μάλλον όταν η χρεοκοπία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος (άρθρο).

Τα γραφήματα που ακολουθούν περιγράφουν πολύ καθαρά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα – καθώς επίσης το αποτέλεσμα των εγκληματικών μέτρων που της επιβλήθηκαν στο παρελθόν (ανάλυση), ενώ συνεχίζονται ακόμη. 

Περαιτέρω, όσον αφορά τις «έξυπνες» λύσεις μείωσης του χρέους που προτείνει ο υπουργός, μεταξύ άλλων τη μεταφορά των οφειλών στις επόμενες γενιές (ανταλλαγή χρέους, swaps), δεν είναι λογικό να νομίζει πως απευθύνεται σε ανόητους – αφού οι Έλληνες σήμερα κατανοούν πολύ καλά τι σημαίνουν αυτές οι «πονηρές» μέθοδοι, απαιτώντας εύλογα καθαρές και ριζικές λύσεις, αντί να συμβιβαστούν με τον αργό θάνατο τους.

Η Τρόικα 

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι η λέξη «Τρόικα» αυτή που προβληματίζει τους Έλληνες, όπως ισχυρίζεται ο υπουργός, αλλά οι ενέργειες της (άρθρο), καθώς επίσης η απολυταρχική διακυβέρνηση των δανειστών, που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα – λόγω της οποίας έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους, ενώ οι Πολίτες της σε σκλάβους χρέους. 

Προβλέποντας δε πως οι επόμενες κινήσεις των δανειστών θα είναι η εγκατάσταση ενός «φοροεισπρακτικού μηχανισμού», όπως στην εποχή της φεουδαρχίας, μέσω του οποίου θα μεταφέρονται τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων στους ξένους, χωρίς να μειώνεται καθόλου το δημόσιο χρέος, εύλογα αντιδρούν – ενώ δεν θεωρούν καθόλου τιμή τους τη «γνωριμία» με τον κ. Σόιμπλε, όπως ο Έλληνας υπουργός στη συνέντευξη του, έχοντας βιώσει μία ατέλειωτη σειρά προσβολών και εξευτελιστικών σχολίων εκ μέρους του, καθώς επίσης από την πρωσική κυβέρνηση που εκπροσωπεί. 

Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες δεν συμφωνούν με την αναίρεση των λόγων του υπουργού οικονομικών τους (κυβίστηση), ο οποίος έλεγε πολύ σωστά στο παρελθόν πως θέλει να πάψει να δανείζεται από την Ευρώπη – αφού ο νέος δανεισμός χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την ανακύκλωση του παλαιοτέρου, επιδεινώνοντας συνεχώς την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. 

Δεν συμφωνούν ούτε με την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων που δυστυχώς εγκαινίασε πρόσφατα, κατά το παράδειγμα της προηγούμενης κυβέρνησης – την οποία άλλαξαν για αυτόν ακριβώς το λόγο. 

Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να το καταλάβει, όπως το έχει ευτυχώς συνειδητοποιήσει ο πρωθυπουργός – καθώς επίσης μία ολόκληρη σειρά διεθνών οικονομολόγων, οι οποίοι επιμένουν πως η Ελλάδα έχει μία και μόνο λύση στη διάθεση της: τη διαγραφή χρέους, έτσι ώστε να μειωθεί κάτω από το 90% του ΑΕΠ της.

Οι πραγματικοί αιθεροβάμονες

Συνεχίζοντας, προφανώς δεν είμαστε τόσο «αιθεροβάμονες», ώστε να θεωρούμε πως η διαγραφή χρέους είναι εύκολο να επιτευχθεί – πόσο μάλλον η συμφωνία μίας χώρας, όπως η Γερμανία, η οποία τρέφεται από τα χρέη των εταίρων της, καθώς επίσης από την κρίση τους, έχοντας εξοικονομήσει μόνο από τη διαφορά τόκων ποσά που υπερβαίνουν τα 70 δις €. 

Πιστεύουμε όμως πως είναι ανεύθυνοι, μη πιστευτοί από κανέναν, καθώς επίσης καθόλου σοβαροί οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της – χωρίς να οδηγηθούν στο ικρίωμα οι Πολίτες της, συμπεριλαμβανομένων των επομένων γενεών. 

Από την άλλη πλευρά δεν κατανοούμε το ρατσισμό των Ευρωπαίων, με βάση τον οποίο επιτρέπουν, για παράδειγμα, στην Αυστρία να μην πληρώσει τις υποχρεώσεις μίας κρατικής τράπεζας της χρεοκοπώντας την (άρθρο) – καθώς επίσης να κρύβει υποχρεώσεις της τάξης του 37% του ΑΕΠ της ή 116 δις € (άρθρο), όταν η Ελλάδα κατηγορείται πως μπήκε στην Ευρωζώνη, κρύβοντας χρέη της τάξης μόλις του 5% του ΑΕΠ της. 

Αντίθετα τώρα, θεωρούμε αιθεροβάμονες όλους αυτούς που επικεντρώνονται στις αφορμές και όχι στις αιτίες – ισχυριζόμενοι πως θα επιλυθεί το πρόβλημα της χώρας εάν επιστρέψουν οι τραπεζικές καταθέσεις που έχουν (δυστυχώς) διαφύγει στο εξωτερικό, πως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής θα βοηθήσει κοκ. 

Ειδικότερα, απορούμε σχετικά με το πώς είναι δυνατόν να περιμένουν την επιστροφή των καταθέσεων, όταν η Ελλάδα είναι σταθερά στα πρόθυρα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας – τα οικονομικά της προβλήματα επιδεινώνονται, υπάρχουν συνεχώς αναφορές στην έξοδο της από την Ευρωζώνη κοκ. 

Όσον αφορά το όνειδος της φοροδιαφυγής, η οποία όμως δεν είναι μεγαλύτερη από αυτήν στις άλλες χώρες της ΕΕ, ενώ η φόρο-αποφυγή κατά πολύ μικρότερη, η μείωση της απαιτεί κυρίως τη φορολογική συνείδηση των Πολιτών.

Πώς είναι δυνατόν όμως να υπάρξει κάτι τέτοιο, όταν παράλληλα περιορίζεται συνεχώς η ανταποδοτικότητα εκ μέρους του δημοσίου; ‘Όταν, για παράδειγμα, οι δαπάνες για την Υγεία έχουν περιορισθεί στο 6%, έναντι 8% κατά μέσον όρο στην ΕΕ και 10% στη Γερμανίας – πόσο μάλλον με ένα καθοδικό ΑΕΠ, το οποίο μειώνει ακόμη περισσότερο τις δαπάνες σε απόλυτο μέγεθος;

Επίλογος 

Με βάση την ανάλυση μας, έχουμε την άποψη πως δεν είμαστε ούτε αιθεροβάμονες, ούτε έχουμε εμμονή στο θέμα της διαγραφής χρέους – αλλά απλά ρεαλιστές, γνωρίζοντας πως το δημόσιο χρέος δεν είναι καθόλου βιώσιμο σήμερα, κυρίως λόγω των μέτρων που επέβαλλε η Τρόικα (φυσικά και ήταν βιώσιμο στο παρελθόν).

Σύντομα όμως δεν θα είναι βιώσιμο ούτε το ιδιωτικό χρέος, κάτι που ήδη συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες – όπως στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ολλανδία, στη Δανία, στη Σουηδία κοκ., έχοντας το τεκμηριώσει με πολλά άρθρα μας. 

Επομένως, απαιτούνται ριζικές λύσεις, εάν είναι δυνατόν σε συνεργασία με τους εταίρους μας – ενώ όλα τα υπόλοιπα απλά διαιωνίζουν το πρόβλημα, επιδεινώνοντας το. Παράλληλα, θίγουν σε μεγάλο βαθμό την εθνική μας αξιοπρέπεια, παρά τις αντίθετες τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης – αφού καμία χώρα δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιοπρεπής, ζητιανεύοντας συνεχώς και παρακαλώντας για νέα δανεικά.

Υστερόγραφο: Είμαστε σχεδόν σίγουροι πως η Ευρωζώνη θα συμφωνούσε με μία λογική διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους μας, καθώς επίσης με έναν βιώσιμο διακανονισμό του υπολοίπου – εάν παρουσιάζαμε ένα σωστό πρόγραμμα εξυπηρέτησης του, με την απαιτούμενη σοβαρότητα βέβαια και με εγγυήσεις.

Φυσικά με ακριβείς αριθμούς, καθώς επίσης με ένα σχέδιο ρεαλιστικής αναβίωσης της ελληνικής οικονομίας – παράλληλα με την υιοθέτηση των σωστών μεταρρυθμίσεων, όπως είναι ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, ένα λειτουργικό επιχειρηματικό πλαίσιο, η καταπολέμηση του πελατειακού κράτους, η αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, ιδίως αυτών του δημοσίου, η αντιμετώπιση της διαφθοράς, ο περιορισμός της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου, η σύνεση στον τομέα των δημοσίων δαπανών κοκ.

Ουσιαστικά θα ήταν πρόθυμη, επειδή τυχόν έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη ή μίας χρεοκοπίας εντός του ευρώ, εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους για το νόμισμα – ενώ τρομάζει όλες εκείνες τις χώρες που διατηρούν συναλλαγματικά αποθέματα σε ευρώ, χωρίς κανένα ουσιαστικά αντίκρισμα. Ενδεχομένως δε να ήταν η πραγματική αιτία της αποχώρησης της Ελβετίας από τη σύνδεση μαζί του – λόγω της οποίας διατηρούσε τεράστια αποθέματα στο κοινό νόμισμα.

Σημείωση: Ρατσισμός είναι να θεωρούμε κάποιους ανθρώπους ως κατώτερους ή ακόμη και άξιους περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής τους καταγωγής – προσβάλλοντας ή/και εξευτελίζοντας τους. Είναι μια συμπεριφορά που παρουσιάζουν ορισμένες κοινωνίες, ενώ είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. 

Ρατσισμός σημαίνει καχυποψία ακόμα και περιφρόνηση απέναντι στα άτομα που έχουν διαφορετικά φυσικά, καθώς επίσης πολιτιστικά χαρακτηριστικά, από ότι οι άλλοι άνθρωποι. Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις πράξεις μιας ομάδας ανθρώπων εναντίον μίας άλλης ομάδας – με την ευρύτερη έννοια της (σε επίπεδο κρατών κλπ.).

Πηγή : http://www.analyst.gr