Ο οικονομικός εθνικισμός

Εύλογα οι Γάλλοι απαντούν στην αλαζονεία της Γερμανίας με φυλετικό εθνικισμό, επιλέγοντας τη συνεχή ενίσχυση του Εθνικού Μετώπου – οπότε ο μεγαλύτερος σύμμαχος της ακροδεξιάς είναι το Βερολίνο και ο σκιώδης καγκελάριος του

Η άνοδος της ακροδεξιάς ήταν κάποτε συνδεδεμένη με την αύξηση της ανεργίας – όπως τεκμηριώνεται κυρίως από το παράδειγμα της Γερμανίας, την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρη. Ειδικότερα, το 1932 οι άνεργοι είχαν υπερβεί τα 6 εκ. συν τα περίπου 2 εκ. μη καταχωρημένους, καθώς επίσης έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων περιορισμένου χρόνου – ενώ οι μισθοί μειώνονταν συνεχώς, παράλληλα με την αύξηση των φόρων, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. 

Από τον Ιούνιο του 1929 έως τον Ιανουάριο του 1933 ο αριθμός των απασχολουμένων είχε μειωθεί από τα 18,6 εκ. στα 11,5 εκ. – κατά περίπου 40% δηλαδή, με αποτέλεσμα αμέσως μετά να ψηφιστεί από τα δύο τρίτα των Γερμανών βουλευτών ο νόμος που άνοιξε το δρόμο στο Χίτλερ και στο ναζισμό (άρθρο). 

Σήμερα βέβαια δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι ανάλογο στη Γαλλία, στην οποία όμως το Εθνικό Μέτωπο αυξάνει συνεχώς την ισχύ του – αν και, όπως διαπιστώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η άνοδος της ακροδεξιάς είναι αντίστοιχη με την αύξηση της ανεργίας.

Περαιτέρω, αυτό που δεν μπορεί πλέον να παράγει η γαλλική οικονομία είναι οι αναγκαίες νέες θέσεις εργασίας – ενώ από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 η ανεργία αυξάνεται, ειδικά στους νέους (25%), όταν στη Γερμανία έχουν δημιουργηθεί 6% περισσότερες θέσεις εργασίας. 

Για το Εθνικό Μέτωπο τώρα, ο ένοχος της κακής οικονομικής κατάστασης της Γαλλίας είναι αφενός μεν οι μετανάστες, οι οποίοι δεν ενσωματώνονται στη χώρα, αφετέρου η αλαζονική ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας – η οποία χαρακτηρίζεται ως οικονομικός εθνικισμός, αφού προωθεί μόνο τα συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων, εις βάρος όλων των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν κάπως πιο ήπιο εθνικοσοσιαλισμό – ο οποίος όμως δεν διαφέρει πολύ από το πολίτευμα του Χίτλερ. 

Σε κάθε περίπτωση, η εμμονή στους κανόνες της συμφωνίας του Μάαστριχτ, όσον αφορά τους εκάστοτε κρατικούς προϋπολογισμούς, καθιστά αδύνατη την αναθέρμανση της οικονομίας της Γαλλίας μέσω της μείωσης των φόρων, καθώς επίσης της αύξησης των δημοσίων δαπανών – οπότε δεν είναι εφικτή η υιοθέτηση των απαιτούμενων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες δεν γίνονται αποδεκτές από τους Πολίτες σε περιόδους κρίσης. 

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε πως τα μνημόνια στην Ελλάδα, η οικονομική θέση της οποίας είναι ασφαλώς πολύ χειρότερη από αυτήν της Γαλλίας, επιβάλλουν αύξηση των φόρων και μείωση των δαπανών – οπότε κατανοεί κανείς που οδηγείται η χώρα μας.

Οι αδυναμίες της Γαλλίας 

Συνεχίζοντας στη Γαλλία, το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπολογίζεται στο -4,1% για το 2015, ενώ ο πρόεδρος της προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους Πολίτες, μέσω της κήρυξης του πολέμου στην ISIS. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία επιμένει στην εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας από όλους – προφανώς επειδή τρέφεται από αυτήν, αφού τα πρώτα τρίμηνα του 2015 ο προϋπολογισμός του κράτους, των ομοσπονδιακών κρατιδίων, των δήμων και των ασφαλιστικών ταμείων της είχε πλεόνασμα ύψους 1,65% του ΑΕΠ. 

Εύλογα λοιπόν οι Γάλλοι απαντούν στον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας με φυλετικό εθνικισμό – επιλέγοντας τη συνεχή ενίσχυση του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Φαίνεται λοιπόν πως ο μεγαλύτερος σύμμαχος της γαλλικής ακροδεξιάς είναι το Βερολίνο και ο σκιώδης καγκελάριος του – ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τη χώρα του, χωρίς να κατανοεί ότι καταστρέφει την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα. 

Σε κάθε περίπτωση, η Γαλλία δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστεί τη Γερμανία, αφού αδυνατεί να υιοθετήσει ένα αντίστοιχο μισθολογικό dumping – με τη βοήθεια του οποίου οι Γερμανοί εργαζόμενοι δεν αμείβονται ανάλογα με την παραγωγικότητα τους. Ως εκ τούτου, τα επί πλέον κέρδη μένουν στις επιχειρήσεις, οι οποίες τα χρησιμοποιούν για την αύξηση των εξαγωγών τους – μέσω ενός «τιμολογιακού dumping» εις βάρος όλων των άλλων κρατών, άνευ προηγουμένου. 

Σε αντίθεση με τους Γερμανούς, οι μισθοί των Γάλλων αυξάνονται ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, καθώς επίσης με τον πληθωρισμό – όπως άλλωστε συστήνει η ΕΚΤ. Ενώ λοιπόν έως το 2007 ο ρυθμός ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας ήταν υψηλότερος από αυτόν της Γερμανίας, λόγω της εσωτερικής της κατανάλωσης, οι γαλλικές επιχειρήσεις έχαναν συνεχώς μερίδια αγοράς στο εξωτερικό από τις γερμανικές ανταγωνίστριες τους – οπότε η γαλλική οικονομία βυθίστηκε στα ελλείμματα, όσον αφορά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, παρά το ότι ήταν πλεονασματική πριν την είσοδο της στη Ευρωζώνη (γράφημα).

Περαιτέρω, επειδή η Γαλλία μετά το 2000 δεν μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμα της για να εξισορροπήσει τη διαφορά ανταγωνιστικότητας με τη Γερμανία, δεν είναι σε θέση να παράγει ξανά πλεονάσματα – οπότε εύλογα το Εθνικό Μέτωπο τάσσεται υπέρ της υιοθέτησης του φράγκου, ως τη μοναδική λύση της γαλλικής οικονομίας. 

Με δεδομένο δε το ότι, η Γερμανία δεν αυξάνει τους μισθούς των εργαζομένων της, έτσι ώστε να στηρίξει την ανάπτυξη της οικονομίας της στην εσωτερική της αγορά, παύοντας να συμπεριφέρεται μερκαντιλιστικά εις βάρος των άλλων, η Γαλλία δεν έχει καμία άλλη επιλογή – όπως επίσης η Ιταλία, η οποία δεν υποφέρει λιγότερο. 

Πόσο μάλλον όταν ο κ. Σόιμπλε επιμένει να υιοθετήσει η Γαλλία την ίδια μισθολογική πολιτική, όπως άλλωστε έχει επιβληθεί στον ευρωπαϊκό νότο – παρά το ότι γνωρίζει πως εάν εφαρμοσθεί η ίδια πολιτική σε όλες τις χώρες (μερκαντιλισμός), δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει. 

Με απλά λόγια, αφού τα ελλείμματα του ενός είναι πλεονάσματα του άλλου, είναι αδύνατον να έχουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης μαζί πλεονάσματα την ίδια χρονική περίοδο – οπότε ο Γερμανός είναι είτε ανόητος, είτε έχει άλλες σκέψεις στο μυαλό του, αντίστοιχες με αυτές του Χίτλερ, αλλά με οικονομικά όπλα.

Επίλογος 

Κατά παράδοξο τρόπο, ενώ αρκετές βόρειες χώρες της Ευρώπης απαντούν στη Γερμανία με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων (πίνακας), ο Νότος ενισχύει τα ερμαφρόδιτα αριστερά κινήματα – τα οποία ουσιαστικά υποτάσσονται και υποκλίνονται στη γερμανική ηγεμονία, υποχρεώνοντας τους Πολίτες τους να υποφέρουν τα πάνδεινα.

.

Χώρα	Ακροδεξιό κόμμα	Ποσοστά
Πολωνία	PiS	37,7%
Ολλανδία	Κόμμα της ελευθερίας	37,0%
Αυστρία	FPO	33,0%
Γαλλία	Εθνικό Μέτωπο	31,0%
Ελβετία	SVP	29,4%
Φινλανδία	Οι αληθινοί Φινλανδοί	18,0%

.

Το γεγονός αυτό προξενεί μεγάλη εντύπωση, ειδικά σε χώρες που η ανεργία, κυρίως των νέων, έχει υπερβεί κάθε λογικό όριο – όπως στη Ελλάδα και στην Ισπανία. Σε σχέση με την Ελλάδα, η εξήγηση είναι βέβαια πολύ απλή – αφού το ελληνικό ακροδεξιό κόμμα είναι ναζιστικό, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα, ενώ η ηγεσία του δεν είναι η καλύτερη. Για τα άλλα κράτη όμως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο – οπότε η ερμηνεία του φαινομένου δεν είναι καθόλου εύκολη.

Αυτό που όμως οφείλει να μας ενδιαφέρει δεν είναι τόσο τα ακροδεξιά κόμματα, όσο το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, καθώς επίσης της Ευρωζώνης – η οποία έχει μετατραπεί σε μία δικτατορία της ελίτ και των τραπεζών, υπό την ηγεσία της ΕΚΤ και της Γερμανίας. Μία τέτοια Ευρώπη αποτελεί πολύ μεγάλη ντροπή για τον πολιτισμό και την ιστορία της ηπείρου μας – οπότε εύλογα εύχονται πολλοί να καταρρεύσει.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Πηγή : http://www.analyst.gr