Η χώρα πάσχει σοβαρά από πολιτικό σύστημα.

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Την στιγμή που η χώρα διαπερνιέται από μια καθολική κρίση και η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση καθίζησης, το ερώτημα «τι πρέπει να γίνει και τι μπορεί να γίνει» βασανίζει το σύνολο των ανθρώπων που δεν θέλουν να βουλιάξει ο τόπος και οι ζωές τους. 

Η αδυναμία απάντησης στο ερώτημα αυτό, προς το παρόν δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην ανάγκη κατανόησης του τι και πώς συμβαίνει, τι και πώς έγινε. Το νήμα (κατανόησης) μοιάζει να κόπηκε το καλοκαίρι, όταν η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο αναιρέθηκε πολιτικά με την πλήρη προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό καθεστώς.

Η κυρίαρχη ρητορική θέλησε να εγκλωβίσει την όποια συζήτηση στην έλλειψη προοπτικής εκτός ευρώ και δανείων από την Ε.Ε. και δικαιολόγησε τις όποιες επιλογές της στο ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την παράδοση στις μνημονιακές συνταγές. Κατακαλόκαιρο στήθηκε η επιχείρηση υφαρπαγής της ψήφου -με μια αποχή ρεκόρ- και τώρα βλέπουμε τις «εφαρμογές» εξόφλησης των γραμματίων προς την τρόικα. Πειθήνια και έγκαιρη ψήφιση των προαπαιτούμενων που κατεδαφίζουν κι άλλο την κοινωνία. 

Αυτό που σκέπαζε η εκλογική διαδικασία (δυσαρέσκεια και απογοήτευση) και εν μέρει η αποχή από αυτήν (θυμός, οργή, αποξένωση από πολιτικό σύστημα) τώρα αποκαλύπτεται με τα γιουχαΐσματα υπουργών και εκπροσώπων των Θεσμών, όπου κι αν εμφανίζονται. Η οργανωμένη τραμπούκικη επίθεση από ομάδες της Χ.Α. εναντίον του Κουμουτσάκου, προχτές στο Σύνταγμα, δεν σχετίζεται με την οργή και το θυμό της κοινωνίας, αλλά και δεν μπορεί, στο όνομα αυτής της θλιβερής εικόνας και της φασιστικής δραστηριοποίησης να ταυτίζεται κάθε εκδήλωση αγανάκτησης και οργής των απελπισμένων της κοινωνίας προς το πολιτικό προσωπικό ως «φασίζουσα». Αντίθετα, οι λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αγώνα που έχουν ξεπροβάλλει αποτελούν μιαν ένδειξη του θερμόμετρου της δυσαρέσκειας και οργής που υπάρχει διάχυτο. 

Αυτές οι σκόρπιες, προς στιγμήν, αντιδράσεις αποτελούν την εισαγωγική φάση σε έναν νέο κύκλο αγώνων και παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα. Όμως, είναι νωρίς να προδικάσουμε την εξέλιξή τους. Μπορούμε, όμως, να υποστηρίξουμε πως παρ’ όλες τις ομοιότητες με την περίοδο του 2010, υπάρχουν πολλές ποιοτικές διαφορές και αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, έχουν εξαντληθεί αυταπάτες και προσδοκίες, έχουν χαθεί υλικά και πνευματικά αποθέματα της κοινωνίας, έχει γκρεμιστεί η ελπίδα, έχει προστεθεί και η χρεοκοπία της Αριστεράς. Όλα αυτά δεν αναπληρώνονται με αγωνιστικά προσκλητήρια… 

Η κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος 

Αν θεωρήσουμε ως πολιτικό σύστημα το σύνολο των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των πολιτικά σημαντικών μονάδων (άτομα, ομάδες, δομές) και των διεργασιών με τις οποίες παράγονται αποφάσεις οι οποίες επηρεάζουν μια συγκεκριμένη κοινωνία, τότε θα πρέπει να κάνουμε ορισμένες παραδοχές για την ελληνική εκδοχή του πολιτικού συστήματος. 

Πρώτον, ότι αυτό περιορίζεται και εγκλωβίζεται στην ασφυκτική τριάδα κόμματα-κυβερνητικό σχήμα-διαπλοκή. Η κοινωνία αποκλείεται συστηματικά, ενώ το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στη λογική της απάτης (λέω και ξελέω όπως νομίζω), της υφαρπαγής, της εξαπάτησης, της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Ένα πολιτικό σύστημα αυτού του τύπου έχει δημιουργήσει γύρω του συνθήκες ασυλίας και αμνηστίας όλων των σκανδάλων. 

Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα ήταν ο κύριος φορέας και διά μέσου αυτού πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται η λεηλασία της χώρας και της κοινωνίας. Διαμεσολαβεί, προωθεί, επικυρώνει, νομιμοποιεί διαδικασίες και προστάγματα των οικονομικών ελίτ και της ευρωκρατίας, σηκώνει το κύριο βάρος της υλοποίησης των μνημονιακών πολιτικών. Το καθεστώς της ασυλίας και αμνηστίας είναι το σωσίβιό του, γιατί έχει επίγνωση της ανομίας του. 

Τρίτον, το πολιτικό σύστημα στην ελλαδική του υπόσταση φέρει τα χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης και της έντονης διασύνδεσης-εξάρτησής της από διεθνή κέντρα. Ακόμα και η Αριστερά στην κυβέρνηση, «ο καλύτερος διαχειριστής και διαπραγματευτής», δεν μπόρεσε να αντιστρέψει αυτή την κατεύθυνση. Στη σύγχρονη, λοιπόν, υπόστασή του το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιείται από την τρόικα «για να κάνει τις “δουλειές” της, να μεταβάλει δηλαδή τη χώρα σε ένα δυτικό προτεκτοράτο», όπως εύστοχα έχει πει ο Γ. Κοντογεώργης. 

Τέταρτον, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι σταθεροποιημένο για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο σημαντικότερος βρίσκεται στη διάχυτη δυσαρέσκεια για το ρόλο του που υπάρχει στα λαϊκά στρώματα της χώρας. Μιλάνε για συναίνεση αλλά λένε ψέματα. Δεν υπάρχει «κοινωνική συναίνεση». Υπάρχει εξαπάτηση, διάψευση προσδοκιών, αναγκαστική σιωπή, ιδιώτευση, απελπισμένη ψήφος, φυγή στο εξωτερικό 400.000 νέων. Δεν υπάρχει αποδοχή της κοινωνίας σε αυτά που προωθούν. Αυτό που ονομάζουν «κοινωνική συναίνεση» είναι η αντοχή της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανελευθερία. 

Πέμπτον, το πολιτικό σύστημα είναι η αχίλλειος πτέρνα ολόκληρου του συστήματος, κι ότι γύρω από αυτό μπορεί να χτιστεί ένα παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα. Η καταπολέμησή του, το γκρέμισμά του, αποτελεί βασική προϋπόθεση για μια άλλη πορεία του τόπου και της κοινωνίας. Ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα, είναι η κύρια και κατεξοχήν μορφή του πολιτικού αγώνα στις μέρες μας. Η χώρα δεν πάσχει μόνο -ή κυρίως- από δάνεια και μνημόνια, αλλά από ένα νοσηρό πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς και του ανοίγει δρόμους. 

Έκτον, πρέπει να γίνει κατανοητό πως όποιος κι αν κυβερνήσει στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού συστήματος θα κάνει τα ίδια και θα παραδίδει στους επόμενους «μια Ελλάδα μικρότερη». Αν κεντρικός στόχος του λαϊκού κινήματος δεν είναι το γκρέμισμα αυτού του συστήματος, δεν θα μπορέσουν να απελευθερωθούν δυνατότητες και δυνάμεις που προσβλέπουν σε μια βαθιά αλλαγή. 

Έβδομο, ο πολιτικός αγώνας και οι πολιτικοί στόχοι, εν προκειμένω η ανοιχτή καταγγελία και ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα της αρπαγής και λεηλασίας, της ανομίας και ασυλίας του ένοχου πολιτικού κόσμου και των 5-10 οικογενειών που έχουν κάνει πλιάτσικο τη χώρα, δεν προκύπτουν αυθόρμητα ως στόχοι μέσα από τις επιμέρους διεκδικήσεις και αντιστάσεις. Δεν θα έρθουν με αυτοματισμό «από τα κάτω». Χρειάζονται περιεχόμενα και στόχοι, ειδικά για το πολιτικό σύστημα που να προβάλλονται συστηματικά από ένα πολιτικό κίνημα, να συνδέονται με το μαζικό λαϊκό κίνημα και το νέο κύκλο που πρέπει να ανοίξει. 

Όγδοο, η χρεοκοπία της Αριστεράς, κυβερνώσας και μη, εντοπίζεται στο γεγονός πως δεν κατανοεί αυτήν ακριβώς την κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος. Στην πρώτη περίπτωση είδαμε μια ταχύτατη αφομοίωση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Είναι κραυγαλέο πως αυτή η κυβερνώσα Αριστερά δεν έθιξε απολύτως τίποτα, τα άφησε όλα όπως τα βρήκε και τα χρησιμοποιεί προς όφελός της. Η υπόλοιπη Αριστερά επιμένει να μη κατανοεί την σημασία του πολιτικού αγώνα, παραμένει στο έδαφος των στερεοτύπων της, της μονοκαλλιέργειας γύρω από ένα θέμα (νόμισμα) και την κατάχρηση καταγγελτικού λόγου. 

Ένατο, η Ελλάδα μπορεί αλλιώς. Πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό έγκαιρα πως η πορεία συλλογικής καθίζησης της χώρας δεν έχει σχέση τόσο με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές της, όσο κυρίως με το πολιτικό σύστημα που παραμένει υποταγμένο (όμηρος και συνένοχος ταυτόχρονα) σε συσχετισμούς ιδιωτικής ισχύος, εγχώριας και διεθνούς. Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς ως κοινωνία και χώρα, με την προϋπόθεση ότι θα απαλλαγεί από αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο σύσσωμο προωθεί μνημόνια εναντίον της, και στη θέση του θα δημιουργηθεί ένα άλλο πολιτειακό περιβάλλον λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, κι ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στην συμμετοχή του λαού και τη διέξοδο της χώρας. 

Πηγή : e-dromos.gr