Η παγίδα

Αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά δεν είναι οι 74 ή 100 δόσεις, αλλά η σχέση τους με το μηνιαίο μισθό, τα ετήσια επιτόκια, καθώς επίσης η μερική διαγραφή των οφειλών - με τις οποίες μεταβιβάζεται η ιδιωτική περιουσία στο κράτος

Έχω δυστυχώς την εντύπωση ότι, οι Έλληνες Πολίτες δεν κατανοούν τους κινδύνους, στους οποίους εκτίθενται, όσον αφορά τα απλήρωτα χρέη τους - με αποτέλεσμα δυστυχώς να επικεντρώνονται στον τρόπο εξόφλησης τους (μακροχρόνιες δόσεις), αντί στα ίδια τα χρέη. 

Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή πως τα χρέη, ακόμη και αν ρυθμιστούν από την όποια κυβέρνηση, θα αυξάνονται συνεχώς από τους τόκους - καθώς επίσης από τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται, εάν οι οφειλέτες δεν θα είναι συνεπείς με τις ρυθμίσεις, λόγω κάποιας ενδιάμεσης οικονομικής αδυναμίας. 

Ορισμένοι, ελπίζω ελάχιστοι, δεν συνειδητοποιούν επίσης πως εάν, για παράδειγμα, χρωστούν 100.000 €, το ακίνητο τους κοστίζει 150.000 €, ενώ κατάσχεται και πλειστηριάζεται για 30.000 €, θα παραμείνουν χρεωμένοι με 70.000 €, συν τα δικαστικά έξοδα, συν τόκους, υπερημερίας προφανώς, χωρίς να έχουν πλέον το σπίτι τους. Οι αριθμοί που ακούγονται είναι τρομακτικοί: 

(α) 70 δις € στο δημόσιο, όπου ουσιαστικά γίνεται σταδιακά, υπομονετικά, μεθοδικά η μεταφορά του ιδιωτικού πλούτου στο κράτος και από εκεί στους δανειστές της χώρας - ενώ προστίθεται κάθε μήνα πάνω από 1 δις €. 

Με την έννοια αυτή, το δημόσιο «προικίζεται» σημαντικά, χωρίς να φαίνονται ακόμη τα αποτελέσματα - αφού κάποια στιγμή θα «κατασχέσει» ένα μεγάλο μέρος από τις απαιτήσεις του, μειώνοντας αντίστοιχα το κρατικό χρέος και την ιδιωτική περιουσία. 

(β) 15 δις € στα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία επίσης αυξάνονται με τη «βοήθεια» των τόκων - για το ύψος των οποίων (επιτόκια) δεν διεξάγεται καμία συζήτηση.

(γ) 77 δις € σε καθυστέρηση στις τράπεζες οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, διαθέτουν ενυπόθηκες εγγυήσεις - που, σε κάποια στιγμή, θα μεταβληθούν σε κατασχέσεις και σε πλειστηριασμούς, με τα ακίνητα των Ελλήνων να καταλήγουν στο ΤΧΣ ή σε άλλα «ξένα χέρια», αφού περάσει κάποιος χρόνος και σταματήσουν οι αντιδράσεις. 

Οι καθυστερήσεις που θα επιτευχθούν με τις αναμενόμενες αποφάσεις για διακανονισμούς, απλά θα υποχρεώσουν τους οφειλέτες που δεν θα πλειστηριασθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, να πληρώνουν έντοκα στο διηνεκές - ενδεχομένως σε περισσότερες από μία γενιές, αφού κάποια από αυτά τα χρέη θα επιβαρύνουν και τα παιδιά τους. Ακριβώς για το λόγο αυτό λέγεται πως τα κράτη δεν χρεοκοπούν - οι Πολίτες τους πτωχεύουν. 

Σε κάθε περίπτωση, οι 74 ή 100 δόσεις μάλλον θα επιδεινώσουν το πρόβλημα, παρά θα το επιλύσουν, αφού η μοναδική βιώσιμη λύση του δεν είναι άλλη από την επιστροφή στην ανάπτυξη: με την αύξηση των αμοιβών, των εισοδημάτων, καθώς επίσης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εξόφληση των οφειλών. 

Ενδεχομένως και κατά περίπτωση η διαγραφή εκείνου του μέρους των χρεών, τα οποία δεν μπορούν τεκμηριωμένα να πληρωθούν - κατ' αναλογία με τη διαγραφή του δημοσίου χρέους ή με την ενίσχυση των τραπεζών από το κράτος. 

Οι περισσότερες δόσεις θα είχαν τότε μόνο νόημα, εάν τα επιτόκια διατηρούταν σταθερά χαμηλότερα από τον πληθωρισμό - οπότε να μην αυξάνεται το πραγματικό χρέος. Επίσης, εάν ήταν σε σχέση με τα εισοδήματα των εργαζομένων - έτσι ώστε να μπορούν να τις πληρώνουν, μετά την κατάρρευση του κατά κεφαλήν εισοδήματος τους (γράφημα). 

Διαφορετικά δεν θα είναι τίποτα άλλο, από «μία λεηλασία σε αργή κίνηση» - από μία διαρκή ληστεία, η οποία δεν θα γίνεται κατανοητή από τους Πολίτες και δεν θα προκαλεί τις μαζικές αντιδράσεις τους. 

Πόσο μάλλον όταν θα παραπλανούνται, με τη βοήθεια ορισμένων ΜΜΕ, με τη σκόπιμη καλλιέργεια της ψεύτικης ελπίδας πως κάποιο άλλο κόμμα, κάποτε, θα περιορίσει ή θα μηδενίσει τα υπέρογκα βάρη τους - κάτι που φυσικά ποτέ δεν θα συμβεί, εάν δεν το απαιτήσουν συλλογικά οι Πολίτες. Τουλάχιστον όχι για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι «αγορές» θα παραμένουν πανίσχυρες, επιβάλλοντας απολυταρχικά τις εντολές τους στις κυβερνήσεις. 

Ολοκληρώνοντας, προβλέπεται πως εάν δεν μεσολαβήσουν εντυπωσιακές αλλαγές, κάποια στιγμή στο μέλλον το δημόσιο χρέος θα είναι βιώσιμο, το κράτος θα έχει μηδενική σχεδόν περιουσία, οι Πολίτες του θα διαθέτουν ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, ενώ τα ιδιωτικά χρέη τους θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από τα σημερινά. Ελπίζουμε βέβαια να διαψευσθούν οι απαισιόδοξος αυτές προβλέψεις, αν και η κατάσταση πολλών άλλων χωρών, οι οποίες οδηγήθηκαν σε ανάλογες παγίδες, επιβεβαιώνει το αντίθετο. 

Πηγή : www.analyst.gr - Άρης Οικονόμου