Η αρχή έγινε πριν από περίπου τρεις εβδομάδες. Εκεί που είχαμε μάθει στο θρίλερ και το γκροτέσκο, το ΔΝΤ σε μια μέρα συνεδρίασε, τα ζύγισε και αποφάσισε έγκριση δόσης 3,5 δισ. ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση έγνεψε, όπως πάντα, συγκαταβατικά το κεφάλι της. Το ΔΝΤ βέβαια ζήτησε τον πατέρα του και τη μάνα του με την έγκριση της δόσης, αλλά ποιος θα έλεγε κιχ αν μπροστά στα μούτρα του κουνούσαν τρία-τέσσερα δισεκατομμυριάκια; Οι τραπεζίτες πάντως σίγουρα όχι, όπως και οι κυβερνητικοί υπάλληλοί τους.
Το ΔΝΤ ζήτησε γρήγορες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, απελευθέρωση προϊόντων και επαγγελμάτων, άρση εμποδίων στον ανταγωνισμό σε τομείς κλειδιά και αναμόρφωση της αδειοδότησης των επενδύσεων, και περαιτέρω μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας.
Όπου δημόσια διοίκηση βλέπε απολύσεις, όπου απελευθέρωση προϊόντων και επαγγελμάτων βλέπε πτώση μισθών και τιμών προϊόντων, όπου άρση εμποδίων στον ανταγωνισμό βλέπε έκπτωση εργοδοτικών εισφορών, εργατικών δικαιωμάτων και ολοκληρωτική ισοπέδωση της αγοράς εργασίας.
Ταυτόχρονα οι άγιοι δανειστές έλεγαν στην έκθεσή τους πως τα κόκκινα δάνεια θα βαρέσουν… κόκκινο το επόμενο διάστημα, αλλά όλα θα πάνε καλά αν οχυρώσουμε και πάλι τις τράπεζες ώστε να είναι έτοιμες αν σκάσουν τα δάνεια.
Κι επειδή οι Ελληνάρες κάνουμε σκέψεις για απορρόφηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από την Τράπεζα της Ελλάδος, μην κάνουμε καμιά πλάκα και απορροφήσουμε και τα 11 δισ. ευρώ που έχει κάβα το ΤΧΣ. Οι τράπεζες θα πρέπει να οχυρωθούν με νέο πρόγραμμα κύριοι. Αμάν πια με την μανία σας να τρώτε τα έτοιμα.
Με τι ψυχή οι Έλληνες τραπεζίτες να πούνε κουβέντα για το πρόγραμμα, την ώρα που ο Στουρνάρας κανονίζει όσα σπιτάκια κι επιχειρήσεις ορέγονται να μπορούν να τα κατασχέσουν, όσα δεν τους κάνουν κέφι να τα πουλάνε σε stress funds και ξένες τράπεζες, και όσοι “κόκκινοι” ξεμείνουν, τα δάνειά τους να καλυφθούν από ένα γενναίο, νέο πρόγραμμα;
Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα.
Ταυτόχρονα, διαβάζουμε πως τα Ασφαλιστικά Ταμεία έχασαν μέσα στην κρίση περί τα 20 δισ. ευρώ. Έχασαν τα κακόμοιρα. Έπαιξαν και έχασαν.
Πραγματικά, αυτά τα έρημα τα ταμεία πρέπει να είναι πολύ γκαντέμικα. Πολύ γκίνια βρε αδερφέ μου.
Παίζουν στο χρηματιστήριο, χάνουν. Παίζουν δομημένα ομόλογα, χάνουν.
Έρχεται η κρίση, τα χτυπάει κι αυτή και πάλι χάνουν.
Εν μέσω κρίσης, οι τράπεζες έχουν πάρει σε ρευστό, κρατικές εγγυήσεις και άλλες μορφές ενισχύσεων πάνω από 211 δισ. ευρώ, για να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Καταρρέουν οι φορολογούμενοι, για να μην καταρρεύσει το καθεστώς που τους κρατάει κάτω.
Τα ασφαλιστικά ταμεία, που μαζεύουν το χρήμα και το βιος του εργαζόμενου για μια ζωή, ώστε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζήσει αξιοπρεπώς χωρίς να δουλεύει, έχουν απώλειες 20 δισ. ευρώ και σήμερα αναζητούν 2 δισ. για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά αυτό είναι πρόβλημα των φορολογούμενων.
Το κράτος υπάρχει για να προστατεύει την περηφάνια των τραπεζιτών, κι όχι των ηλικιωμένων. Περήφανα γηρατειά, last year.
Πάντως, αυτά τα ταμεία από κάπου πρέπει χάνουν. Δεν ξέρω αν έχουν αφήσει καμιά πόρτα ή κανένα ταμείο ανοικτό.
Αν και τώρα που το σκέπτομαι, μάλλον έχουν αφήσει και τα ταμεία, και τις πόρτες ανοικτές. Μπάτε σκύλοι αλέστε.
Και τι σκύλοι. Γερμανικά ποιμενικά.
Απορώ πάντως, αν είναι τόσο εύκολο να ανοίγουν τρύπες στα ασφαλιστικά ταμεία, που έχει πρόσβαση ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων, πόσο δύσκολο είναι να ανοίξουμε τρύπες στις τράπεζες τους;
Φαντάσου την έκπληξη στα μούτρα τους αν ένα ωραίο πρωί, μαζευτούμε όλοι απ’ έξω και ζητάμε να σηκώσουμε τις καταθέσεις μας.
Εκεί να δεις τρύπες στα ταμεία και για πότε θα μείνουν οι τράπεζες με τη γλωσσίτσα έξω.
rebeliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου