(Αναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου)
Written By ..(Λ).. on Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2011 | 12:13:00 π.μ.
Γράφουν οι Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου - Dimitris N. Adamopoulos
Τι έχουν να
απαντήσουν όλοι αυτοί οι οποίοι δε ανήκουν στην μη "συνομωσιολογική σχολή
σκέψης";
Αν δεν γνωρίσουμε πως λειτουργεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ποιός βρίσκεται απο πίσω και κινεί - μεσω αυτού - τα νήματα της πολιτικής, της επικοινωνίας και της κουλτούρας, δεν θα μπορέσουμε να βγούμε ποτέ απο το τέλμα που βρισκόμαστε.
Τι έχουν να απαντήσουν όλοι αυτοί οι οποίοι δε
ανήκουν στην μη "συνομωσιολογική σχολή σκέψης";
Το ιστορικό της ιδρύσεως (α-σημιτική ανάλυση)
Το ιστορικό της ιδρύσεως (α-σημιτική ανάλυση)
Οι διεθνείς μεγιστάνες του χρήματος, από τα
ευρωπαϊκά τους κέντρα ισχύος, προσπάθησαν καθ’ όλη την διάρκεια του 19ου μ.Χ.
αιώνα να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στο νόμισμα των ΗΠΑ, χωρίς
όμως να το πετύχουν.
Ακόμη και το 1902 μ.Χ. υπήρχαν στις ΗΠΑ μια σειρά
από εθνικές τράπεζες που είχαν το δικαίωμα να τυπώνουν δολάρια κάτω από τον
έλεγχο της υπηρεσίας «Controller of the Currency», δηλαδή των ελεγκτών του
νομισματικού συστήματος.
Οι πολιτικοί κατανόησαν πολύ γρήγορα τους
κινδύνους μιας νομισματικής εξάρτησης των ΗΠΑ από τους ευρωπαίους μεγιστάνες
του χρήματος και προειδοποιούσαν τα υπεύθυνα θεσμικά όργανα για τους εθνικούς
κινδύνους που κρυβόταν πίσω από τις προσπάθειες αυτές. Η αντίσταση αυτή
ανάγκασε τους εισβολείς να αλλάξουν τον σχεδιασμό της στρατηγικής τους και να
χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα για να επιτευχθούν οι στόχοι τους.
Βρισκόμαστε στις προετοιμασίες των προεδρικών
εκλογών του έτους 1912 όπου δραστηριοποιήθηκε ως δούρειος ίππος, δηλαδή ως
αχυράνθρωπος, ο γερουσιαστής Nelson Aldrich για να προωθήσει μια πρόταση νόμου
για την ίδρυση μιας αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, η οποία πρόταση
αντεκρούσθει δυναμικά από τον υποψήφιο πρόεδρο του ρεπουμπλικανικού κόμματος κ.
William Taft. Tο κόμμα όμως που άνηκε ο κ. Taft εμφανιζόταν στο κοινό ως φιλικά
διακείμενο προς τουs ευρωπαίους μεγιστάνες του χρήματος, δηλαδή προς τον τραπεζικό
οίκο των Rothschilds. Ο κ. William
Taft όφειλε να εμποδιστή να εκλεγεί ξανά Πρόεδρος της αμερικανικής δημοκρατίας
και για τον λόγο αυτό έπρεπε να ανέβει στην εξουσία το δημοκρατικό κόμμα που θα
προωθούσε ένα νέο νομοσχέδιο για την ίδρυση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας.
Για τον στόχο αυτό, κινητοποιήθηκε όλη η ομάδα
της Wall-Street. Ως πρώτο βήμα προωθήθηκε στην ηγεσία του ρεπουμπλικανικού κόμματος
ο αντίπαλος του προέδρου κ. William Taft, ο κ. Teddy Roosevelt στο ίδιο κόμμα.
Το δημοκρατικό κόμμα έθεσε ως υποψήφιο πρόεδρο, τον κ. Woodrow Wilson. Έτσι άρχισε
ο αγώνας δρόμου για την προεδρία της αμερικανικής δημοκρατίας με τρεις υποψήφιους.
Οι υποστηριχτές για την ίδρυση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας εκμεταλλεύτηκαν
την κατάσταση αυτή. Δυο στελέχη του τραπεζικού οίκου Morgans, οι κ. Frank
Munsey και George Perkins στήριξαν με πολλά χρήματα και με όλη την ομάδα της
Wall-Street τον κ. Teddy Roosevelt μόνο και μόνο, για να εκτοπίσουν τον αντίπαλο
τους κ. William Taft.
Για κάθε ενδεχόμενο στηρίχθηκε με χρήματα και ο υποψήφιος
πρόεδρος του δημοκρατικού κόμματος κ. Woodrow Wilson, o οποίος στηρίζονταν οικονομικά
και από τον τραπεζίτη Rockefeller (Sephardim-Εβραιο). Πίσω από τον κ. Woodrow
Wilson δραστηριοποιήθηκε ο οικονομολόγος και στέλεχος της τράπεζας City, του
Rockefeller, ο κ. H. Dodge. Τον κ. Woodrow Wilson, στήριζαν επιπλέον οικονομικά
οι τραπεζίτες Jakob Schiff, Bernard Baruch, Henry Morgenthau, Thomas Fortune
Ryan και ο εκδότης της εφημερίδας New York Times, κ. Adolph Ochs. Ακόμη και οι άνθρωποι
του τραπεζίτη Morgans, που στήριζαν την προπαγανδιστική εκστρατεία του κ. Teddy
Roosevelt τροφοδοτούσαν με χρήματα και τον κ. Woodrow Wilson. H στρατηγική τους
ήταν με την στήριξη του Roosevelt να διχοτομήσουν τους ψηφοφόρους του ρεπουμπλικανικού
κόμματος ώστε να καταστεί ο Wilson στην θέση να υπερισχύσει και τους δυο αντιπάλους
του, του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Η στρατηγική αυτή, είχε επιτυχία, και ο
Wilson εξελέγη πρόεδρος της αμερικανικής δημοκρατίας. Λίγο πριν την εκλογή, οι υποστηριχτές
της κεντρικής τράπεζας γνωστοποίησαν την ίδρυση μιας μετωπικής οργάνωσης, η οποία
θα δημιουργούσε το κατάλληλο κλίμα για την αποδοχή της ιδέας μιας κεντρικής τράπεζας.
Λόγω της μεγάλης επίδρασης του τραπεζικού οίκου
Rockefeller στο πανεπιστήμιο του Σικάγου μεταφέρθηκε η μετωπική οργάνωση από
τον κ. J. Lawrenz Laughlin στο Σικάγο όπου ο πρώην φοιτητής του και στενός συνεργάτης
του, κ. Η. Parker Willis διατύπωσε το σχέδιο νόμου για την ίδρυση της κεντρικής
τράπεζας. Ήταν σε νέα διατύπωση το σχέδιο νόμου του κ. Aldrich. Στο περιβάλλον
του προέδρου Wilson προωθήθηκε ο «Colonel» Edward Mandell House, υιός ενός οικονομολόγου
των αγγλικών ενδιαφερόντων στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Κατά την διάρκεια της
θητείας του Wilson, o House άρχισε να δρα σαν να ήταν ο ίδιος πρόεδρος της δημοκρατίας
των ΗΠΑ. Τα δυο αγαπημένα του προγράμματα, η κεντρική τράπεζα και ο φόρος εισοδήματος προωθήθηκαν επιτυχώς.
Υπήρχαν συνεχείς επαφές μεταξύ του τραπεζίτη Paul Warburg και του House. Oι τραπεζίτες
Schiffs, Warburg, Kahn, Rockefeller και Morgan εμπιστεύονταν απόλυτα τον House.
Για να αποφευχθεί η ταύτιση της κεντρικής τράπεζας με τους διεθνείς τραπεζίτες
από τους αντιπάλους της Wall Street, δημιουργήθηκε ένα διαχωριστικό τοίχος από ομίχλη
για την αντιπολίτευση. Οι τραπεζίτες καταπολεμούσαν φαινομενικά την ίδρυση της κεντρικής
τράπεζας με άνδρες που προσπαθούσαν να σβήσουν μια πυρκαγιά στο δάσος. Ισχυρίζονταν
ότι ο νόμος ίδρυσης ήταν δημαγωγικός, σοσιαλιστικός, μη ώριμος, καταστροφικός,
μη πρακτικός και πολύ κακά διατυπωμένος. Στην πραγματικότητα και πέραν των πυροτεχνημάτων
από καπνό και ομίχλη, οι τραπεζίτες δεν ήταν καθ’ όλου κατά του νόμου ίδρυσης
της κεντρικής τράπεζας.
Στις 22-12-1913 ψηφίζεται ο νόμος στο Βουλή, με
198 θετικές και 60 αρνητικές ψήφους και στην γερουσία, με 45 θετικές και 25 αρνητικές
ψήφους. Από αυτήν την ημερομηνία οι μεγιστάνες του χρήματος κρατούν σταθερά στα
χέρια τους, το δολάριο των ΗΠΑ, και ποτέ δεν το εγκατέλειψαν. Η δραστηριότητα
της Fed μπορεί να συγκριθεί, με ένα από τα ποιο μυστικά καρτέλ στην χώρα. Κατόρθωσε
να θάψει κάθε προσπάθεια για γνωστοποίηση της δραστηριότητας της.
Το Σύστημα αποτελείται από 12 «εθνικές τράπεζες»,
αλλά η κυριότερη, είναι αυτή της Νέας Υόρκης. Στην διοίκηση της υπήρξε πάντοτε ένας
Εβραίος αρεστός από τους διεθνείς τραπεζίτες. Θα πρέπει εδώ να γίνει κατανοητό
ότι η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, δεν είναι ένα αξιόπιστο κυβερνητικό πρακτορείο.
Τεχνικά ανήκει το ιδρυτικό κεφάλαιο στις 12 εθνικές τράπεζες οι οποίες κάθε χρόνο
εισπράττουν 6 % μερίσματα. Κάποια κέρδη δήθεν παραχωρούνται στο υπουργείο οικονομίας
των ΗΠΑ. Τυπικά διορίζει ο πρόεδρος της δημοκρατίας τα 7 μέλη του διοικητικού συμβουλίου
της κεντρικής τράπεζας για τα εκάστοτε 14 χρόνια, στην πραγματικότητα όμως άλλοι
αποφασίζουν για τα πρόσωπα. Το Federal Reserve Systen (Fed) δεν είναι τίποτε
άλλο από ένα μονοπώλιο ιδιωτικών τραπεζών που δεν λογοδοτεί ούτε απέναντι στην Βουλή
αλλά και ούτε απέναντι στον αμερικανικό λαό. Ελέγχει παντού νόμιμα τα πιεστήρια
δολαρίων, χωρίς να μπορεί να γίνεται κάποιος κρατικός έλεγχος από τα θεσμικά όργανα
των ΗΠΑ.
Για να μπορεί να λειτουργεί το Federal Reserve
System, όπως σχεδιάστηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες και να τροφοδοτεί την εκάστοτε
αμερικανική κυβέρνηση με τόσα χρήματα ώστε να μπορεί αυτή να πληρώνει τα γιγαντιαία
ποσά των τόκων, ευθύς εξ αρχής εφαρμόστηκε και το φορολογικό σύστημα του φόρου εισοδήματος
των πολιτών των ΗΠΑ. Πόσα χρήματα, από πηγές φορολογίας, μετακινήθηκαν από το
1913 προς την κεντρική τράπεζα μας δείχνει ξεκάθαρα ο απολογισμός που έγινε γνωστός
το 1964. Μέσα σε 50 χρόνια, οι ιδιωτικές βδέλλες αίματος απορρόφησαν από τους πολίτες
των ΗΠΑ, που πληρώνουν φόρους, πάνω από 310,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά το
1964 ως το 2011 το ποσό αυτό, θα πρέπει να έχει τουλάχιστον δεκαπλασιαστεί !
Αυτό που στους περισσότερους αμερικανούς πολίτες
δεν είναι γνωστό είναι, ότι το Fed ελέγχεται από την τράπεζα της Αγγλίας και
κατ’ επέκταση από τον τραπεζικό οίκο των Rothschilds.
Γιατί είναι έτσι δεν μπορεί να εξηγηθεί σοβαρά σε μια α-σημιτική ανάλυση. Η εξήγηση
θα δοθεί σε μια σημιτική ανάλυση.
Ως πρώτος διοικητής του διοικητικού συμβουλίου
της κεντρικής τράπεζας είχε ορισθεί ο Εβραίος κ. Benjamin Strong, ένας πολύ φίλος
του διοικητού της τράπεζας της Αγγλίας κ. Montague Normans. O κ. Strong οφείλει
την καριέρα του στην τράπεζα Morgan και ιδιαίτερα στον κ. P. Davison. Mε τον κ.
Strong η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ συνδέθηκε πολύ στενά, με την τράπεζα της Αγγλίας
και την Τράπεζα της Γαλλίας.
Με το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου,
η διεθνής σχέση της οικονομίας άλλαξε ριζικά. Ενώ οι ΗΠΑ προ του πολέμου ήταν
μια χώρα των χρεωστών, έγινε μετά τον πόλεμο η πλουσιότερη χώρα του κόσμου και εκτόπισαν
την Αγγλία ως πιστωτική χώρα της υφηλίου. Η σπουδαιότερη συναλλαγματική αγορά μεταφέρθηκε,
από το Λονδίνο στην Νέα Υόρκη, όπου οι τραπεζίτες του Federal Reserve Systems ρύθμιζαν
τα πάντα. Πίσω από αυτούς βρισκόταν πάντα η τράπεζα της Αγγλίας, της οποίας οι ιδιώτες
μεγιστάνες του χρήματος εδώ και γενεές, όχι μόνο στην Αγγλία και την Μεγάλη Βρετανία,
αλλά σε όλη την Ευρώπη και την αμερικανική ήπειρο με το αζημίωτο αλώνιζαν. Όλες
οι χώρες που δεν είχαν κεντρικές τράπεζες, άρχισαν να πιέζονται από την κεντρική
τράπεζα των ΗΠΑ, για να ιδρύσουν παρόμοιες.
Στην αρχή ο κύριος στόχος ήταν ο έλεγχος επί των αποθεμάτων
χρυσού. Η Γερμανία μετά τον 1ον παγκόσμιο πόλεμο, βρισκόταν ισοπεδωμένη
στο έδαφος, ενώ η Γαλλία δεν υποχωρούσε στις απαιτήσεις της κυριαρχίας και στις
πολεμικές αποζημιώσεις εκ μέρους της Γερμανίας, χωρίς χαρτονομίσματα, χωρίς προϊόντα,
αλλά μόνο με χρυσό. Επειδή η Γερμανία οικονομικά αδυνατούσε να πληρώσει, την στήριξαν
οι ΗΠΑ με δολάρια αλλά και με υψηλούς τόκους δανεισμού, οι οποίοι αργότερα μέσου
Παρισιού και Λονδίνου πάλι στις ΗΠΑ κατέληγαν. Και οι ΗΠΑ απαιτούσαν την αποπληρωμή
διεθνών χρεών, αποκλειστικά με χρυσό και δολάρια, και δεν δεχόταν την πληρωμή
των τόκων ούτε με προϊόντα, ούτε με πρώτες ύλες. Από την άλλη πλευρά μετά τον 1ο
παγκόσμιο πόλεμο, οι χώρες χρειάζονταν χρήματα για την ανοικοδόμηση τους. Σε σχετικά
μικρό χρόνο οι ΗΠΑ δάνειζαν τον μισό κόσμο, με χρήματα που κρεμάστηκε σε μια αλυσίδα
από χρυσάφι.
Ένα από τα κύρια όπλα για την κατάσταση αυτή, ήταν
η ένωση των λαών με την οποία οι περισσότερες χώρες, μεταξύ 1924 και 1928 επανασυνδέθηκαν
με το «στάνταρτ» του χρυσού, το οποίο αποτελούσε την επιρροή και την ισχύ των μεγιστάνων
του χρήματος. Η ένωση των λαών (Völkerbund) ήταν πρόθυμη να δανείσει χρήματα υπό
τον όρο να έχουν οι χώρες κεντρικές τράπεζες και να αναγνωρίσουν το «στάνταρτ»
του χρυσού. Εάν δεν εκπληρώνονταν οι ως άνω προϋποθέσεις, δεν δίνονταν δάνεια. Έτσι
άρχισαν να ιδρύονται, σε κάθε χώρα κεντρικές τράπεζες, και αυτό υπήρξε μια μεγάλη
επίτευξη των μεγιστάνων του χρήματος. Έτσι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στις άλλες χώρες,
στην ουσία υπάρχουν από τότε δυο κυβερνήσεις…… Η κανονική, και αυτή της κεντρικής
τράπεζας.
Από την σκοπιά ότι από την αρχή στόχος των μεγιστάνων
του χρήματος ήταν μια παγκόσμια Κυβέρνηση, σε συνδυασμό με ένα κεντρικό νομισματικό
μονοπώλιο, επιτευχθεί σιγά-σιγά ο στόχος ελέγχου κάθε κράτους της υφηλίου. Στην
κορυφή του συστήματος σχεδιάστηκε να τοποθετηθεί η τράπεζα για διεθνείς αντισταθμίσεις
πληρωμών, στο Bretton Woods της Basel στην Ελβετία. Η ιδέα αυτή άλλαξε από τότε
που ιδρύθηκε η παγκόσμια τράπεζα και το διεθνές νομισματικό ταμείο. Όπως μας δείχνει
το όνομα του δεύτερου (ΔΝΤ) πρόκειται για την «κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών».
Οι αποφάσεις παίρνονται από τους διοικητές των διοικητικών συμβουλίων των κεντρικών
τραπεζών, ή από τους ενικούς υπουργούς οικονομίας που στην ουσία παίζουν τον ρόλο
της μαριονέτας. Η οργάνωση του ΔΝΤ χαρακτηρίζεται με τις τρεις επιτροπές της. Αρμόδιος
για βασικές αποφάσεις είναι η συνάθροισης των ύπατων αρμοστών, στην οποία κάθε μέλος-κράτος
έχει έναν ύπατο αρμοστή, ο οποίος είναι κυρίως ο υπουργός οικονομίας, ή ο διοικητής
της κεντρικής τράπεζας του μέλους-κράτους . Οι ύπατοι αρμοστές συνεδριάζουν
στις από κοινού ετήσιες συναθροίσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι οποίες
έγιναν συναντήσεις της δήθεν ελίτ κρατικών και ιδιωτικών παραγόντων του δυτικού
κόσμου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αποπροσανατολιστική διατύπωση, διότι
συναντιούνται οι ιδιώτες ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας και στο περιθώριο και
για ρόλους καραγκιόζηδων, γίνονται ανεκτοί οι υπουργοί οικονομίας των μελών-κρατών.
Το ΔΝΤ στο διεθνές επίπεδο κάνει αυτό που κάνει και η κεντρική τράπεζα σε εθνικό
επίπεδο. Αντιπροσωπεύει τα ενδιαφέροντα των μεγιστάνων του χρήματος.
Το ιστορικό της ιδρύσεως
(σημιτική ανάλυση)
Ο κ. Clinton Roosevelt, ένας από τους πρώτους ανθρώπους
επαφής του τραπεζίτη Rothschild, δηλαδή πράκτορας στον νέο κόσμο, θεωρούσε τις
ΗΠΑ όπως και την Αγγλία ήδη από το 1841, ότι βρίσκονται κάτω από την απόλυτη επιρροή
των μεγιστάνων του χρήματος με κυβερνήσεις χωρίς καμία αξία. Αυτές χρησιμοποιούνται
όπως οι φέροντες προσωπίδες χρησιμοποιούν τις μάσκες τους για να κρύψουν το πρόσωπο
τους. Υπάρχει μια ισχύς πίσω από τον θρόνο, η οποία είναι μεγαλύτερη από τον θρόνο,
και η οποία λέγει στον βασιλέα και στο κοινοβούλιο:
«Οφείλεις να συμμετάσχεις στον πόλεμο ‘η όχι. Οφείλεις
να εφαρμόζεις την νομοθεσία και το σύνταγμα ‘η οφείλεις να ακυρώσεις κατά τις επιθυμίες
μας και τα δυο. Η ισχύς αυτή απορροφά φόρους όπως το επιθυμεί χωρίς να δίνει λογαριασμό
σε κανέναν εκτός στους μέτοχους. Ο αναγνώστης μπορεί χωρίς δυσκολίες να αναγνωρίσει
την φύση της ισχύος, που την συναντά σήμερα στην σκόνη, τόσο στις ΗΠΑ όσο και
στην Αγγλία».
Ακριβώς 20 χρόνια μετά την δημοσίευση των ως άνω εμφανίσθηκαν
στο προσκήνιο οι αδερφοί Rothschilds ως οι σπουδαιότεροι χρηματο-πιστωτές του αμερικανικού
ανατεμνικου πολέμου (1861-1865). Ενώ οι Rothschilds χρηματοδοτούσαν τις βόρειες
πολιτείες μέσο του πράκτορα τους August Belmond, στις νότιες πολιτείες οι συγγενείς
των Rothschilds, οι Erlanges, κρατούσαν τους σάκους με χρήματα ανοιχτούς. Στην πραγματικότητα
δραστηριοποιήθηκε ο August Belmond, ως εβραίος τραπεζίτης, ως επίσημος αντιπρόσωπος
των Rothschilds σε όλη την Αμερική, ενώ ως πράκτορας των Rothschilds στον νότο ρίζωσε
ένας Εβραίος με το όνομα Judah P. Benjamin.
Ο August Belmond όμως αντιπροσώπευε μόλις
10 % του Rotschild-Holding, δηλαδή την κορυφή του παγόβουνου, έτσι ώστε τα υπόλοιπα
90 % να παραμείνουν κρυμμένα στον βυθό. Για να κατανοήσουμε πως έγινε ο τραπεζικός
οίκος Rothschild ο πραγματικός ιδιοκτήτης του Fed των ΗΠΑ, πρέπει να κάνουμε
μια βόλτα στην αφρικανική ήπειρο.
Ο γνωστός βρετανός ειδικός για την νότια Αφρική
και πολιτικός αναλυτής Ivor Benson, ερεύνησε τον ρόλο του πασίγνωστου αποικιοκράτη
Cecil Rhodes σχετικά για τα σιωνιστικά σχέδια του Ενός-Κόσμου και γράφει:
«Δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία, ότι η όλη παγκόσμια κίνηση, που άρχισε ως βρετανικός ιμπεριαλισμός, στόχο
είχε την δημιουργία του Ενός-Κόσμου».
Ως βρετανική επιχείρηση άρχισε η κατάσχεση των πρώτων
υλών κάθε είδους, του πλούσιου υπεδάφους της νότιας Αφρικής, με τον Rhodes μόνο
εις τον βαθμό κατά τον οποίον όλοι οι δότες των εντολών και χρημάτων των
Rothschilds υπήρξαν κάτοχοι της βρετανικής υπηκοότητας.
Ο Cecil Rhodes (1853-1902) άρπαξε κυριολεκτικά
τα κοιτάσματα διαμαντιών και χρυσού της νότιας Αφρικής με χρήματα των
Rothschilds, έγινε Πρωθυπουργός της νότιας Αφρικής (1890-1896), διοχέτευε με χρήματα
τα πολιτικά κόμματα, ήλεγχε τις θέσεις του Κοινοβουλίου τόσο στην Αγγλία όσο
και στην νότια Αφρική και προσπαθούσε να κατάκτηση μια λωρίδα βρετανικής επικράτειας
από την νότια Αφρική έως την Αίγυπτο και να την συνδέσει με μια τελεγραφική και
σιδηροδρομική γραμμή. Με τα χρήματα του Λόρδου Rothschild και Alfred Beit ίδρυσε
τις μεταλλευτικές εταιρείες «De Beers Vereinigte Minen» και «Vereinigte
Goldfelder» για να μονοπωλήσει, την εξόρυξη διαμαντιών και χρυσού από το υπέδαφος
της νότιας Αφρικής. Αργότερα ανέλαβε τις ως άνω εταιρείες κάποιος Εβραίος
Oppenheimer και μετά από αυτόν ο υιός του Harry, δηλαδή όλοι άνθρωποι από το στενό
περιβάλλον των Rothschilds.
Τι έχουν να κάνουν όμως όλα τα ως άνω με την κεντρική
τράπεζα των ΗΠΑ;
Άμεσα βέβαια τίποτε. Όταν όμως ο Harry
Oppenheimer ελέγχει σήμερα το 80 % του νοτιοαφρικανικού χρηματιστηρίου πίσω απ’
αυτόν κρύβεται η δυναστεία των Rothschilds που ελέγχει ολόκληρη την οικονομία
της νότιας Αφρικής.
Ο Oppenheimer είναι ο άνθρωπος του μετώπου
της δυναστείας Rothschilds. Η άλλη και επίσης εβραϊκής προέλευσης τραπεζική και
όχι μόνο, η δυναστεία των Rockenfellers είναι το μέτωπο των Rothschilds στον
νέο κόσμο. Όλα άρχισαν με τον σιδηρόδρομο των ΗΠΑ. Ένα σοβαρό μέρος της περιούσιας
των Rothschilds οφείλεται στον σιδηρόδρομο των ΗΠΑ. Από τα αρχεία των ΗΠΑ προκύπτει
ότι οι Rothschilds ήδη το 1896 είχαν υπό την κυριαρχία τους το 96% του σιδηροδρομικού
δικτύου των ΗΠΑ. Το σιδηροδρομικό αυτό μονοπώλιο χρησιμοποιήθηκε για να γυνή η
άλλη εβραϊκή οικογένεια των Rockenfellers ένας επίσης οικονομικός κολοσσός στις
ΗΠΑ. Όταν ο John D. Rockenfeller, ένας μερικώς χρονικά απασχολούμενος επιχειρηματίας
στο Cleveland των ΗΠΑ απεφάσισε να επεκταθεί, έλαβε από την ελεγχόμενη από τους
Rothschilds National City Bank of Cleveland – μια από τις τρεις τράπεζες των
Rothschilds στις ΗΠΑ –οικονομική βοήθεια.
Ο Rockenfeller υποχρεώθηκε να μεταφέρει
την παραγωγή του πετρελαίου δια των από τους Rothschilds ελεγχόμενων σιδηροδρομικών
γραμμών με πολύ χαμηλότερες τιμές από τους άλλους. Με την μέθοδο αυτή ουδείς
από τις άλλες μικρές τότε πετρελαϊκές εταιρείες μπορούσε να συναγωνιστούν τους
Rockefellers.
Οι Rothschilds ήταν συνεπώς αυτοί που έκαναν
τους Rockefeller μεγιστάνες των πετρελαίων, μεγαλοτραπεζίτες και μεγάλων συγκροτημάτων
της οικονομίας. Ο ηλικιωμένος John Davidson Rockenfellers «Συγκρότημα Πετρελαίου
Standard Oil…» ο οποίος άπλωσε τα άρρωστα χέρια του σε όλη την αμερικανική ήπειρο
αναγκάστηκε στον αιώνα μας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να κατακερματίσει το μονοπώλιο
του σε οχτώ μικρότερες εταιρείες πετρελαίου. Ο Edmond Rothschild από το Παρίσι απεφάσισε
να μοιράσει η Shell με την Standard Oil όλα την εποχή εκείνη γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου
του κόσμου. Οι Rockeffelers συνεπώς υπήρξαν και είναι μέχρι τις ημέρες μας οι αντιπρόσωποι
των Rothschilds στις ΗΠΑ.
Ποια είναι η προέλευση των Rothschilds;
Κατ’ αρχήν ανήκουν στους Ashkenasim-Εβραιους οι οποίοι
δεν έχουν καμία σχέση με τους επιγόνους του χαλδαίου μάγου της απάτης Αβραάμ, δηλαδή
δεν έχουν καμία σχέση με τους Sephardim-Εβραιους. Ανήκουν στους Χαζαραίους, μια
μογγολική φυλή από την κεντρική Ασία που πίστευε στην πρώτη φάση στα γενετικά όργανα
του άνδρα και μετά διάλεξε ως θρησκεία τον Ιουδαϊσμό. Δεν έχουν συνεπώς καμία συγγένεια
αίματος με τους αρχαίους Ιουδαίους.
Ο πατέρας του δένδρου της οικογένειας της τραπεζικής
δυναστείας Rothschild υπήρξε ο Meyer Amschel, ο οποίος γεννήθηκε το 1744 στην Φραγκφούρτη
της Γερμανίας σε μια από τους Ashkenasim-Εβραιους κατοικούμενη περιοχή, που έφερε
για χαρακτηρισμό αυτής μια κόκκινη πινακίδα (Roth-Schild) και από την οποία οφείλεται
το όνομα της οικογένειας Rothschild. O Meyer Amschel με τα λίγα χρήματα που κληρονόμησε
από τους γονείς του κατόρθωσε να απόκτηση σχέσεις με τις ποιο πλούσιες γαλαζοαίματες
οικογένειες της Ευρώπης ως π.χ. με την οικογένεια Wilhelm από το Hanau Γερμανίας
η οποία πουλούσε «μισθοφόρους» στην Αγγλία που τοποθετούνταν στις αποικίες της Αμερικής
και με τα έσοδα του άρχισε να δανείζει χρήματα που αύξαναν ολοένα την περιούσια
του. Δεν πέρασε πολύς καιρός που σχεδόν όλοι οι ηγεμόνες και γαλαζοαίματοι της Ευρώπης
ήταν χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό στον Mayer Amschel (1, 2).
Μετά τον θάνατο του Mayer Amschel την 19.09.1812,
τα παιδιά του James, Salomon και Kalmann Amschel με το όνομα «Meyer Amschel Rotschild
und Söhne» συνέχισαν τις δραστηριότητες του. Όταν το 1814 ο βασιλέας Ludwig
XVIII ανέβηκε στο Παρίσι στον θρόνο του, ο James Rothschild είχε ήδη ριζώσει καλά
εκεί και φρόντισε (1) ώστε να λάβει ο υπουργός οικονομίας της Γαλλίας Villele
ένα γιγαντιαίο δάνειο από την τράπεζα του για να πλήρωση η Γαλλία πολεμικές επανορθώσεις
(πόλεμους του Ναπολέοντα) στην Αυστρία, Πρωσία, Ρωσία και Αγγλία.
Η τραπεζική Κοινοπραξία Morgan-Rothschild-Lazard
είναι αυτή που το 1917 χρηματοδότησε την ρωσική επανάσταση.
Τον Φεβρουάριο του 1946 επαναλαμβάνεται η ίδια κωμωδία
που στήθηκε το 1936/37 στο Λονδίνο και το 1982/83 στο Παρίσι με την κρατικοποίηση
της τράπεζας της Αγγλίας. Οι πολιτικοί-μαριονέτες του κυβερνώντος κόμματος
Labor της Αγγλίας, έστησαν κατά τον Attali (3) την σκηνή της κωμωδίας….Πόσο «κρατική»
έγινε η τράπεζα της Αγγλίας, εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 1957. Όταν ο τραπεζικός
οίκος S. G. Warburg & Co., ενσωμάτωσε τον από το 1860 δραστηριοποιημένο τραπεζικό
οίκο Seligman Brothers και με τον τρόπο αυτό εισήλθε στον κύκλο των 17 μεγαλύτερων
εμπορικών τραπεζών, με τον N. M. Rothilds and Sohns στην κορυφή, που από το
1914 βρίσκονταν πίσω από την τράπεζα της Αγγλίας. Η τράπεζα αυτή ανήκει και κατευθύνεται
από τους Rothschilds που κατόρθωσαν να εκτοπίσουν το αγγλικό Pfund ως παγκόσμιο
αποθεματικό νόμισμα με το αμερικανικό δολάριο, χωρίς οικονομικές απώλειες, έτσι
ώστε να έχουν στα χέρια τους με το δολάριο τον παγκόσμιο έλεγχο του χρήματος.
Με την υποτίμηση του αγγλικού Pfund το 1929/30 έναντι του αμερικανικού δολαρίου,
οι Rothschilds διαρκούντος ακόμη του 2ου παγκόσμιου πόλεμου οργάνωσαν την διάσκεψη
Breton Woods όπου αποφασίσθηκε επίσημα πλέον η εκτόπιση του αγγλικού νομίσματος
και η αντικατάσταση αυτού το δολάριο των ΗΠΑ.
Μανούβρες και Τεχνάσματα
Οι δυνατότητες του τραπεζικού οίκου Rothschilds μεσώ
σιάδι-κασσιών απατής μεγάλου βαθμού, στα χρηματιστήρια και Ίδρυμα μεσώ των κεντρικών
τραπεζών που τις ελέγχουν, με τα εβραϊκά καθίκια στις διοικήσεις που τοποθέτησαν,
σε βάρος όλων σχεδόν των λαών της υφηλίου για να εξοικονομήσουν μεγάλα κέρδη,
είναι τεράστιες και πολύμορφες. Ο γραφών θα περιοριστεί σε ένα μικρό αριθμό βασικών
πρότυπων:
1. Κυκλικές καταστάσεις διαρρήξεων της οικονομίας
2. Κεντρικές Τράπεζες
3. Οικονομικές Κρίσεις
4. Χρηματιστήρια
Οι ως άνω διαδικασίες στον μεγαλύτερο τους αριθμό
δεν είναι άμεσα προγραμματισμένες, διότι προκύπτουν από μια μονοπωλιακά προσανατολισμένη
οικονομία τόκου και κέρδους, και είναι αναπόφευκτες πάντοτε λόγω των επιδράσεων
της υπερπαραγωγής και της σχέσης μεταξύ του καπιταλιστικού αυτού πανάρχαιου προβλήματος
και της μανούβρας λύσης του από τους μεγιστάνες του χρήματος. Στην σημερινή νεοφιλελεύθερη
καπιταλιστική οικονομία της μισθωτής εργασίας, στόχος δεν είναι η απασχόληση
των ανθρώπων, η πρόσφορα εργασίας και άρτου, αλλά η διοχέτευση, δηλαδή η πώληση
των προϊόντων της παραγωγής. Το ενδιαφέρον πηγάζει από την επένδυση κεφαλαίου
και το επιχειρηματικό κέρδος. Εάν οι επενδύσεις του κεφαλαίου είναι αποδοτικές,
δηλαδή προσεδοφόρες και εξασφαλίζουν ικανοποιητική απόδοση τοκισμού, τότε γίνονται
οι επενδύσεις.
Χαρακτηριστικά του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού
οικονομικού συστήματος
Στην αρχική του φάση και σε χρονικό διάστημα 180 χρόνων
το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα προσπέρασε τέσσαρες φάσεις ανόδου της οικονομίας
και κάθε φορά εναλλάξ τρις βαρείες οικονομικές κρίσεις. Η Τετάρτη και προφανώς
η τελευταία προ της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι καθ’ οδών...
Κάθε φάση ανόδου ‘η καθόδου της οικονομίας διαρκούσε
στο παρελθόν κατά μέσο όρο περισσότερο από 25 χρόνια !!! Τα έτη 1610 έως 1640,
1660 έως 1685, 1715 έως 1730 και 1763 έως 1789 χαρακτηρίζονται με ανοδική πορεία
της οικονομικής δραστηριότητας, με γενικά αύξηση των επενδύσεων και της παραγωγής,
με αύξηση του πληθυσμού και με ευνοϊκούς καιρούς για τους κατέχοντες κεφαλαία.
Οι ανοδικές πορείες της οικονομίας (Hausse-Perioden) συνοδεύονται από αύξηση
της παραγωγής ευγενών μέταλλων και πολλαπλασιασμού του είδους των χρημάτων.
Αντίθετα τα έτη 1640 έως 1660, 1685 έως 1715,
1730 έως 1763 και ξανά μετά το έτος 1789 ! υπήρξαν έτη πόλεμων ή εσωτερικων αγωνων
(Επανασταση στην Αγγλια, Ακυρωση του Edikts από τον Nantes στην Γαλλια) με
ακολουθεια οικνομικων κρισεων, φτωχειας, μειωσης του πληθυσμου και διατηριταια
πτωση των τιμων στα προιοντα, σπίτια, οικόπεδα κλπ.
Οι καθοδικές πορείες της οικονομίας (Baisse) συνοδεύονται
με παύση της ροής ευγενών μέταλλων, με πτώχευση τραπεζών και εμπορικών οίκων
και με εξάντληση των χρημάτων των κρατών.
Με τον έλεγχο των νομισμάτων, δηλαδή της κυκλοφορίας
του χρήματος μεσώ των κεντρικών τραπεζών των κρατών, γίνεται δυνατός και ο έλεγχος
τόσο των φάσεων ανόδου όσο και καθόδου της οικονομίας αλλά και η δημιουργία κατάλληλων
εργαλείων για την εκμετάλλευση από τους μεγαλοαπατεώνες τόσο των ανοδικών όσο
και των καθοδικών φάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας. Σύγχρονες και μυστικές
κετροτραπεζικές ρυθμιζόμενες καθοδικές και μετά ανοδικές φάσεις της καπιταλιστικής
οικονομίας με μέση διάρκεια κάθε φορά πέντε χρόνια δεν θα κόστιζαν τις τράπεζες
του διεθνούς τραπεζικού συστήματος των μεγιστάνων του χρήματος σχεδόν τίποτε. Αντίθετα,
κάθε ύφεση της καπιταλιστικής οικονομίας χρεώνει τις οικονομίες των κρατών
περισσότερο στα διεθνή αυτά τραπεζικά ιδρύματα και με απατές εικονικών
καταρρεύσεων ορισμένων ελεγχόμενων τραπεζών, βάζουν οι μεγαλοαπατεώνες άμεσα
χέρι και στις αποταμιεύσεις των πολιτών και ασφαλιστικών ταμείων. Πίσω απ’ όλες
αυτές τις απατές κρύβονται σχεδόν πάντοτε οι τραπεζικοί οίκοι των Rothschilds
που είναι και οι πραγματικοί κυβερνήτες της σημερινής και διαβρωμένης Ε.Ε. Με
το άρθρο 4 της συνθήκης του Μάαστριχ η ΕΚ αποτελεί εικονικά σύμπραξη 12 κεντρικών
τραπεζών και ελέγχεται στην ουσία όχι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αλλά από τον τραπεζικό
οίκο Rothschild, που στην ουσία αποτελείται από τον τραπεζικό οίκο Rothschild
& Cie Banque του Παρισιού, από τον τραπεζικό οίκο Rothschild & Sohn
Limited του Λονδίνου και Rothschild Bank AG της Ζυρίχης. Με το απλά, αγαθά, και
παραπλανητικά διατυπωμένο άρθρο 24 στο καταστατικό της ΕΚ με τίτλο «εν γενεί συναλλαγές»,
ελέγχεται η ΕΚ απόλυτα από τους ως άνω τραπεζικούς οίκους των Rotschilds.
Κύρια απασχόληση των κεντρικών τραπεζών πέραν της
τυπώσεως στην ουσία πλαστού χαρτονομίσματος είναι η πίεση των κεντρικών τραπεζών
προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών να αυξάνουν με διάφορα προσχήματα τον εξωτερικό
δανεισμό και να βυθίζονται στα χρέη πληρώνοντας στους μεγαλοαπατεώνες τοκοχρεολύσια.
Οι κεντρικές τράπεζες, μη εξαιρούμενου και των ΗΠΑ, είναι με διοικητές Εβραίους
πιστά όργανα του τραπεζικού οίκου των Rothschilds.
Κάθε κεντρική τράπεζα μπορεί να δημιουργήσει κατά
διαταγή και άτιμο τρόπο μια οικονομική κρίση στην χώρα που κατά την θεωρία ανήκει.
Μπρος π.χ. σε μεγάλη πρόσφορα προϊόντων μειώνει αισθητά την κυκλοφορία του χρήματος.
Τα ημερομίσθια και οι τιμές των προϊόντων πέφτουν. Η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα
ενώ η αγοραστική δύναμη μειώνεται και αυτή κατακόρυφα. Οι εταιρείες παραγωγής προϊόντων
καταρρέουν.
Προκαταβολές και δόσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν
και οι τράπεζες προχωρούν σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων. Ένα μεγάλο μέρος
του πληθυσμού χάνει το σπίτι του. Ο κάθε ρουφιάνος κερδοσκόπος που έχει ρευστά χρήματα
αγοράζει φθηνά τα ακίνητα και τι άλλο επιθυμεί.
Στο άτιμο αυτό παιχνίδι κερδισμένες είναι οι τράπεζες
και οι μεγιστάνες του χρήματος, που κλέβουν ουσιαστικά τις περιούσιες των πολιτών.
Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Οι σύγχρονοι
Τουρκοκοτζαμπασηδες φοροεισπράκτορες τύπου Ε. Βενιζέλου, κάτω από το πρόσχημα
του Μεσοπρόθεσμου, που τα καθίκια του ΠΑΣΟ στην βουλή το ψηφίσαν χωρίς καν να
το διαβάσουν και που ο άχρηστος πρώτος πολίτης της χώρας το υπέγραψε, ενώ εάν ήταν
το υπερκαθίκι αυτό προσωπικότητα, θα αρνούνταν να το υπογράψει και θα γίνονται ήρωας,
είναι πιστά όργανα του τραπεζικού οίκου των Rothschilds και του ΜΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό
Συμβούλιο Συντονισμού και Γνωματεύσεως των Εβραίων των Αθηνών).
Οι Ashkenasim-Εβραιοι μας εκδικούνται, διότι ο Αντίμαχος
Δ’ ο Επιφανής λίγο έλειψε να εξαφάνιση δια του πολιτισμού από προσώπου Γης τους
Sephardim-Εβραιους, γύρω στα 170 π.Χ. (4). Το ατύχημα μας είναι ο εβραϊκός δούρειος
ίππος εντός των τειχών μας (το παρακράτος της καστας των ανδρων που φορουν
μαυρες φουστες, οι χριστιανορωμιοι και χριστιανο-κομμουνιστες) και οι
ψευτοσοσιαλιζοντες του νεου ΠΑΣΟΚ.
Η σημερινη οικονομικη κριση δεν είναι ακομη η
πραγματικη. Η πραγματικη είναι ακομη καθ’ οδον…
Εσφαλμενα συνεπως ο καθενας που ανησυχει επαναφερει
στην μνημη του αυτά που συνέβησαν την 24η Οκτωβρίου 1929, την «μαύρη Παρασκευή»
στη χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Η ξαφνική πτώση των μετοχών είχε διάρκεια 3 χρόνια.
Η βιομηχανία των ΗΠΑ συρρικνώθηκε στο διάστημα αυτό σχεδόν στο ήμισυ του παραγωγικού
της όγκου. Πολλοί πρόβαλαν παραπλανητικά την κριση αυτή ως κριση της υπερπαραγωγής
του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ αποσιώπησαν την έννοια της «Federal
Reserve», την κύρια αιτία της κρίσεως, δηλαδή η ανεύθυνη μανούβρα χειρισμού της
πιεστικής μηχανής τυπώσεως δολαρίων. Η τύπωση αυτή έφερε την κριση και τις απαραίτητες
προϋποθέσεις για το «New Deal» του αμερικανού Προέδρου Roosevelts. Δεν απόκειται
η μέθοδος να επαναληφθεί. H τράπεζα «Lehman Brothers» που είχε στενές σχέσεις
με τον τραπεζικό οίκο Rothschilds θυσιάστηκε εικονικά για να αποπροσανατολίσει
τους λαούς από την οικονομικη κριση που βρίσκεται καθ’ οδον….
Καταρρέουν οι παλιές διαμεσολαβήσεις και ιδεολογίες;
Ο μύθος της υποχρεωτικής για όλους προόδου κατάρρευσαν
στο εσωτερικό μιας σύγχυσης, η οποία είναι αδύνατο να αποσαφηνισθεί όσο υπάρχουν
οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς και μισθωτής εργασίας. Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική
οικονομία ευθύνεται για την ζούγκλα των μικρό-μαυραγοριτών της εργατικής δύναμης,
για την αυτό-εκμετάλλευση, για τις ατομικές μικρό-αποτυχίες, για την ελάττωση
των κοινωνικών εγγυήσεων, για την διάσπαση τις παραδοσιακής ταξικής αλληλεγγύης
και για τον καταναγκαστικών ανταγωνισμών μεταξύ των μισθωτών….
Παράλληλα ευθύνεται για τον αποκλεισμό, ανεργία, αβεβαιότητα,
αστάθεια και για την αλληλεγγύη των φασιστικών δυνάμεων. Οι άξονες της εξέγερσης
ενάντια στο εβραϊκό κεφάλαιο μετατοπίσθηκαν. Οι κοινωνικοί πρωταγωνιστές, συμπεριλαμβανόμενων
και των εργατών, αλλάζουν…και γι’ αυτό απέτυχαν στην σύγκλιση των καινούργιων αναγκών
σ’ ένα ιδιαίτερα κοινωνικό πρόταγμα!
Μόνο όταν καθιερωθούν νέες τάσεις που θα επιτρέπουν
την διαφορετική τοποθέτηση του προβλήματος ανάπτυξης και της χρησιμοποίησης του
κοινωνικού πλούτου κάθε χώρας, θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή μια καθ’ όλα νέα κοινωνία.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι ο καπιταλισμός πουλά
το σκοινί με το οποίο μπορεί υπό κατάλληλες συνθήκες να κρεμαστεί….Εξηγούμε. Ο καπιταλιστικός
κοινωνικός σχηματισμός βασίζεται στον ριζικό διαχωρισμό ανάμεσα στην λειτουργία
παραγωγής και στην λειτουργία κατανάλωσης. Ενώ παλαιότερα ο καπιταλισμός αποφάσιζε
μονομερώς για τις μορφές παραγωγής και κατανάλωσης, αναγκάζεται σήμερα να πουλήσει
προϊόντα και δραστηριότητες που του επιβλήθηκαν από μια ορθολογικότατα εντελώς ξένη
προς αυτήν της βιομηχανοποίησης. Όσον αφορά τους καταναλωτές, αυτοί συνεχίζουν
να χρησιμοποιούν και να ρυθμίζουν τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής παραγωγής
και αγοράς προκειμένου να αποκτήσουν τις προμήθειες τους.
Συμπληρωματικά κλονίζονται οι τρεις στυλοβάτες
της καπιταλιστικής τάξης (βιομηχανική ηγεμονία, εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης,
υπερκαθορισμός της κατανάλωσης από την παραγωγή) και αμφισβητείται έτσι εκ νεου
η δυναμική του καπιταλιστικού συστήματος. Το σύστημα αυτό δεν εμφανίζεται πλέον
σαν την υποχρεωτική μεσολάβηση – το τίμημα της προόδου – αλλά σαν μια τροχοπέδη
στην ελεύθερη ανάπτυξη δραστηριοτήτων αυτοπαραγωγής άμεσα χρήσιμων στους ανθρώπους…Η
δραστηριότητα αυτοπαραγωγής χρειάζεται χρήμα και ελευθερία. Τόσο το χρήμα όσο
και η ελευθερία δεν παρέχονται ούτε στον άνεργο αλλά και ούτε στον μισθωτό. Όλοι
ανεξαιρέτως τραπεζικοί οίκοι τρέμουν από την Ιδέα, ότι μια ημέρα η σφαίρα της βιομηχανικής
παραγωγής θα μπορούσε να τεθεί στην υπηρεσία των αυτόνομων ανθρώπινων δραστηριοτήτων,
διότι είναι ξένοι με τις χωροχρονικές ανθρώπινες ρυθμίσεις και εχθροί του ελευθέρου
χρόνου των ανθρώπων.
Τα καθάρματα του καπιταλιστικού συστήματος συνεχίζουν
να παράγουν όλο και περισσότερο και να κατανέμουν την παραγωγή όλο και ποιο άνισα.
Όσο μεγαλύτερη όμως σήμερα γίνεται η ανισότητα, τόσο μεγαλύτερος γίνεται και ο κίνδυνος
της κοινωνικής έκρηξης. Είτε το θέλουν είτε όχι οι Ashkenasim-Εβραιοι και κάτοχοι
του χρήματος, η κοινωνία του 21ου μ.Χ. αιώνα θα αποκτήσει τα μέσα για να αφοσιωθεί
στον έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, στις υποθέσεις της «πολιτείας», από την στιγμή
που το κεκτημένο επίπεδο του ελέγχου της σχέσης του ανθρώπου με την φύση θα ελευθερώσει
χρόνο, νοημοσύνη, ενέργεια, από την στιγμή κυρίως που ο άνθρωπος θα καταφέρει
να αντιστρέψει τις προτεραιότητες στην παραγωγική ροή του πλούτου, να επαναφέρει
τον κατά τον Αριστοτέλη λόγο ύπαρξης του χρήματος ως «ανταλλακτικού μέσου της παραγωγής»
με ταυτόχρονη κατάργηση της αισχροκέρδειας και της εφεύρεσης του τόκου για το δανειζόμενο
και ουσιαστικά πλαστό χρήμα, προκειμένου να ικανοποιήσει της ανάγκες άμεσης κοινωνικής
ωφέλειας.
Η σημερινη τραγική πραγματικότητα που πρέπει εν ανάγκη
αιματερά να αλλάξει. Υπαίτιοι είναι οι μεγιστάνες του χρήματος.
Ένα τέταρτο των ανθρώπων του πλανήτη Γη γεννιέται
και πεθαίνει από την πείνα, όπου το ήμισυ των ανθρώπων επιζεί μετά από ηθικά και
φυσικά βασανιστήρια μέσα σε ένα ωκεανό μιζέριας, από τον οποίο ούτε καν ελπίζει
να βγει, όπου ο περίφημος δρόμος της ανάπτυξης της Νέας Τάξης Πραγμάτων των
Ashkenasim-Εβραιων (Διεθνής Πολιτικός Σιωνισμός) δεν είναι παρά μια συνεχώς αύξουσα
παρακμή. Στο μέσο του ψεύτικου αυτού κόσμου, υπάρχει μια νησίδα ευημερίας, μια σχετική
ευζωία που κάθε τόσο αντικαθίσταται από τις σκιές της βαρείας συνείδησης, της έλλειψης
προοπτικών, της αδυναμίας, της πλήξης, της μοναξιάς, των ναρκωτικών, αν όχι της
τρέλας. Η παρακμή και η βαθιά ηθική εξαθλίωση της σύγχρονης ανθρωπότητας είναι αποτέλεσμα
του παγκόσμιου θριάμβου του εβραϊκού εξουσιαστικού πνεύματος των
Ashkenasim-Εβραιων. Ο σημερινός παρακμασμένος κόσμος μας είναι καθ’ ολοκληρίαν δέσμιος
της εβραϊκής δογματικής αντιλήψεως περί ζωής – είτε στην παλαιά θρησκευτική μορφή
των Sephardim-Εβραιων είτε στην νεώτερη πολιτικό-κοινωνική
(αστο-καπιταλο-μαρξιστικη) έκδοση των Ashkenasim-Εβραιων – και τίποτε περισσότερο
ή λιγότερο.
Το τέρμα της εβραϊκής λογικής είναι η αντίληψη
ότι το Ελληνικό Πνεύμα, που δεν μπόρεσαν να εξολοθρεύσουν ακομη, αποτελεί το ασφαλέστερο
ιδεολογικό θεμέλιο ενός Κόσμου τελείους διαφορετικού και ποιοτικά ανώτερου από
τον σημερινό, διότι τα χαρακτηριστικά του πνεύματος εκείνου είναι οι υπεραισθητές
και απόλυτου κύρους αλήθειες, ιδέες και αξίες που ισχύουν εξ αντικειμένου και
καθ΄ ολοκληρίαν στην ζωή και στον κόσμο, χωρίς χωροχρονικούς περιορισμούς.
1.
Egon Calsar Conte Conti «Der Aufstieg des Hauses Rothschilds», Wien 1949
2.
Morton F. «Die Rothschilds, Porträt der Familie», München 1968
3.
Attali J. «Siegmund G. Warburg», Das Leben eines großen Bankiers,
Düsseldorf-Wien 1986
4.
Marcus Eli Ravage «Απεσταλμενος στους Εθνικους», The Century Magazine, Februar 1928
Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
Privatdozent an der RWTH Aachen
Bleibergweg 114
40885 Ratingen
Tel.+Fax: 02102 32513
Dimitris N. Adamopoulo
Escherheimer Ldstr. 445
D-60431 Frankfurt am Main
makrinitsa@hotmail.com