 |
| niekverlaan / pixabay |
Σίγουρα φώναξαν και άλλα συνθήματα και τις προσεχείς ημέρες θα ακουστούν τα ίδια που ακούγονται χρόνια τώρα σε ανάλογες κινητοποιήσεις, υπέρ των Παλαιστινίων.
Οι Έλληνες έχουν μια ενστικτώδη παρόρμηση για την υποστήριξη του αδύναμου, του αδικημένου.
Μπορεί να είναι χριστιανικό κατάλοιπο, μπορεί να έχει σχέση με τη δική μας πορεία στο χρόνο. Διαχρονικά νιώθουμε και εμείς θύματα και αδικημένοι. Νιώθουμε εγγύτερα σε αυτόν που έχει γονατίσει απ΄ ότι με τον ισχυρό. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.
Επιστροφή στο δίκαιο των Παλαιστινίων. Πράγματι είναι θύματα. Θύματα μιας διεθνούς πολιτικής, θύματα που τους εκμεταλλεύτηκε για χρόνια ο Αραβικός κόσμος, ακόμη οι ίδιοι οι πολιτικοί τους. Θύματα όλων αυτών είναι και τα παιδιά που γεννιούνται σε αυτή την παραμελημένη από τους ισχυρούς γωνιά της Γης.
Άρα, σωστά ακούγονται όλες αυτές οι φωνές που ζητούν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Σωστά υποστηρίζουν τον πατριωτισμό των Παλαιστινίων όλες εκείνες οι προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες, ορθά απαιτούν από την διεθνή κοινότητα και την Ε.Ε. το δικαίωμα της ύπαρξης του Παλαιστινιακού έθνους, το δικαίωμα στο να έχουν πλέον οι Παλαιστίνιοι τη δική τους κρατική υπόσταση, την δική τους πατρίδα.
Ομως, μου κάνει εντύπωση ότι καμία από αυτές τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν διαδήλωσε για τον τουρκικό νεοοθωμανικό επεκτατισμό και τις προκλήσεις στο Αιγαίο, τις απειλές του Ερντογάν ενάντια στη χώρα μας.
Δεν είδα κανέναν να διαδηλώνει για τις σφαγές που πραγματοποιούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και οι ισλαμιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις τους ενάντια στους Κούρδους της Συρίας, ενάντια στου Αρμένιους στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη και αλλού.
Και εάν αυτά τα μέρη τους πέφτουν πολύ μακρυά, τότε πάλι δεν είδα κανέναν τους να διαδηλώνει για την Κύπρο.
Δεν είδα κανέναν να διαδηλώνει για το γεγονός ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή με τουρκικό κατοχικό στρατό και την ίδια στιγμή η Τουρκία έχει το θράσος να ζητάει αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών.
Δεν είδα κανένα να διαδηλώνει για τον μεθοδευμένο από την Άγκυρα εποικισμό της κατεχόμενης Κύπρου.
Σημειώνεται ότι το Διεθνές Δίκαιο εν γένει και το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου συγκεκριμένα, ορίζει ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τον εποικισμό που περιλαμβάνει τη μεταφορά από την κατοχική δύναμη υπηκόων της στο έδαφος της υπό κατοχή χώρας.
Η Τουρκία έχει εκτοπίσει βίαια τον γηγενή πληθυσμό στο υπό κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο οποίο έχει μεταφέρει πληθυσμό από την Τουρκία (περίπου 120 χιλιάδες) και έχει αναδιανείμει την περιουσίες των νόμιμων ιδιοκτητών.
Αντίθετα είδα πως με περισσή ευκολία και με εμμονική διάθεση μπορούν να κολλήσουν την ταμπέλα του εθνικιστή σε εκείνους που εάν ζούσαν σε άλλη χώρα και διεκδικούσαν το αυτονόητο θα διαδήλωναν υπέρ τους.
Και επειδή πολλοί από αυτούς τους φίλους συγκινούνται με τον Τσε Γκεβάρα διερωτώμαι πως θα τον αποκαλούσαν εάν τον άκουγαν τον Δεκέμβριο του 1964 στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να λέει την περίφημη φράση του «Patria o Muerte, πατρίδα ή θάνατoς» (Πατρίδα ή θάνατος).
Οι Έλληνες έχουν μια ενστικτώδη παρόρμηση για την υποστήριξη του αδύναμου, του αδικημένου.
Μπορεί να είναι χριστιανικό κατάλοιπο, μπορεί να έχει σχέση με τη δική μας πορεία στο χρόνο. Διαχρονικά νιώθουμε και εμείς θύματα και αδικημένοι. Νιώθουμε εγγύτερα σε αυτόν που έχει γονατίσει απ΄ ότι με τον ισχυρό. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.
Επιστροφή στο δίκαιο των Παλαιστινίων. Πράγματι είναι θύματα. Θύματα μιας διεθνούς πολιτικής, θύματα που τους εκμεταλλεύτηκε για χρόνια ο Αραβικός κόσμος, ακόμη οι ίδιοι οι πολιτικοί τους. Θύματα όλων αυτών είναι και τα παιδιά που γεννιούνται σε αυτή την παραμελημένη από τους ισχυρούς γωνιά της Γης.
Άρα, σωστά ακούγονται όλες αυτές οι φωνές που ζητούν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Σωστά υποστηρίζουν τον πατριωτισμό των Παλαιστινίων όλες εκείνες οι προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες, ορθά απαιτούν από την διεθνή κοινότητα και την Ε.Ε. το δικαίωμα της ύπαρξης του Παλαιστινιακού έθνους, το δικαίωμα στο να έχουν πλέον οι Παλαιστίνιοι τη δική τους κρατική υπόσταση, την δική τους πατρίδα.
Ομως, μου κάνει εντύπωση ότι καμία από αυτές τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν διαδήλωσε για τον τουρκικό νεοοθωμανικό επεκτατισμό και τις προκλήσεις στο Αιγαίο, τις απειλές του Ερντογάν ενάντια στη χώρα μας.
Δεν είδα κανέναν να διαδηλώνει για τις σφαγές που πραγματοποιούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και οι ισλαμιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις τους ενάντια στους Κούρδους της Συρίας, ενάντια στου Αρμένιους στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη και αλλού.
Και εάν αυτά τα μέρη τους πέφτουν πολύ μακρυά, τότε πάλι δεν είδα κανέναν τους να διαδηλώνει για την Κύπρο.
Δεν είδα κανέναν να διαδηλώνει για το γεγονός ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή με τουρκικό κατοχικό στρατό και την ίδια στιγμή η Τουρκία έχει το θράσος να ζητάει αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών.
Δεν είδα κανένα να διαδηλώνει για τον μεθοδευμένο από την Άγκυρα εποικισμό της κατεχόμενης Κύπρου.
Σημειώνεται ότι το Διεθνές Δίκαιο εν γένει και το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου συγκεκριμένα, ορίζει ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τον εποικισμό που περιλαμβάνει τη μεταφορά από την κατοχική δύναμη υπηκόων της στο έδαφος της υπό κατοχή χώρας.
Η Τουρκία έχει εκτοπίσει βίαια τον γηγενή πληθυσμό στο υπό κατοχή έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο οποίο έχει μεταφέρει πληθυσμό από την Τουρκία (περίπου 120 χιλιάδες) και έχει αναδιανείμει την περιουσίες των νόμιμων ιδιοκτητών.
Αντίθετα είδα πως με περισσή ευκολία και με εμμονική διάθεση μπορούν να κολλήσουν την ταμπέλα του εθνικιστή σε εκείνους που εάν ζούσαν σε άλλη χώρα και διεκδικούσαν το αυτονόητο θα διαδήλωναν υπέρ τους.
Και επειδή πολλοί από αυτούς τους φίλους συγκινούνται με τον Τσε Γκεβάρα διερωτώμαι πως θα τον αποκαλούσαν εάν τον άκουγαν τον Δεκέμβριο του 1964 στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να λέει την περίφημη φράση του «Patria o Muerte, πατρίδα ή θάνατoς» (Πατρίδα ή θάνατος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου