Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια αέναη αντιπαράθεση ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό, ανάμεσα στο εγώ και το εμείς, ανάμεσα στις ομάδες και το άτομο ανάμεσα στους οργανωμένους πολιτικούς φορείς και την ατομική δράση, ανάμεσα στη ανθρωποκεντρική λογική και τη δεσποτεία.
Οι πολλοί και αδύναμοι, προέτασσαν την οργάνωση, τη συλλογική δράση. Οι λίγοι και ισχυροί προέβαλαν πάντα την αναγκαιότητα του ενός που είναι και ως συνήθως ο υπέρτατος στην κρίση και στον Λόγο.
Από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και με την επικράτηση των ΗΠΑ στο Δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ, οι ταχύτητα συσσώρευσης του παγκόσμιου κεφαλαίου σε λίγα χέρια, απαιτεί και την ανάπτυξη των ιδεολογικών ερεισμάτων που θα επιτρέψουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς να εισβάλουν παντού και να αφαιρέσουν δημόσιους και ιδιωτικούς οικονομικούς τομείς. Η ιδιωτικοποίηση αποκτά μεταφυσική ιδιότητα που θα επιφέρει την λύση στο πρόβλημα της υπανάπτυξης.
Φυσικά η ιδιωτικοποίηση ευνοεί την υφαρπαγή υπηρεσιών και αγαθών δημόσιου χαρακτήρα πράγμα αδιανόητο προηγουμένως. Είναι αυτή η ιδεολογική επέλαση όμως που αποδυναμώνει τη συλλογική στάση των πολλών. Ο ατομικισμός γίνεται ιδεολογία και όπου διεισδύει οι πολιτικοί φορείς, τα σωματεία, οι συλλογικές προσπάθειες απαξιώνονται και εκμαυλίζονται συνειδήσεις.
Έτσι στις μέρες μας η απαξίωση της οργανωμένης δράσης καταλήγει να έχει αφήσει ελεύθερο το πεδίο στον απομονωτισμό και κατά συνέπεια στην παραγκώνιση των κοινωνικών δράσεων και δομών. Το πεδίο είναι ελεύθερο για το πολυεθνικό κεφάλαιο. Τα έθνη αποδέχονται παθητικά τις έξωθεν εντολές ενώ στο πολιτικό πεδίο έχουν αναρριχηθεί άτομα όπου το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι οι εθνικές ανάγκες, η αναδιανομή του πλούτου και η συγκρότηση του κοινωνικού κράτους.
Εθνικά συστήματα υγείας διαλυμένα σε όλο τον πλανήτη όπου κυριάρχησε η λογική του μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα, μόνο που ο μοναχός στη σύγχρονη κοινωνία σημαίνει αδύναμος ευάλωτος στο πρώτο κύμα μιας πανδημίας, ή μιας οικονομικής κατάρρευσης. Ο άνθρωπος, ο πολίτης μη πολίτης, είναι ένα φτερό στον άνεμο. Αυτό ζήσαμε πρόσφατα και θα συνεχίσουμε να ζούμε στις δύσκολες μέρες που έρχονται για όλη την υφήλιο.
Αυτό έζησε και ζει η χώρας μας. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, ο μετασχηματισμός των κομμάτων σε γραφεία εξυπηρέτησης πελατών και διεκπεραίωσης υποχρεώσεων ξένων δυνάμεων με ταυτόχρονη αποστέωση του συνδικαλισμού, είναι η κατάληξη της ιδεολογικής επίθεσης που δέχθηκε η Ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια. Σ αυτή την κατάσταση μας βρήκε ο κορονοϊός και όπως ήταν λογικό η απάντηση θα ήταν ανάλογη.
Η ιδεολογική προσέγγιση του θέματος ήταν μια μονόδρομη επιλογή και κατάληξη. Όλοι μέσα. Μένουμε σπίτι. Εξαφανιζόμαστε παρατάμε τα πάντα και απομονωνόμαστε, δηλαδή κάνουμε αυτό που μας δίδαξαν και μάθαμε τόσο καλά. Μένουμε μόνοι.
Όσο και αν φαίνεται παράδοξο γα τα κατάλοιπα των κομματικών άλλοτε οργανισμών δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη. Άλλωστε οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα περιελάμβανε την επαναθεμελίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του κοινωνικού κράτους στον σύνολό του, που με τόση επιμονή κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια να απαξιώσουν και να διαλύσουν.
Ούτε ευρώ στην υγεία, εκατομμύρια στα ΜΜΕ για την επιβολή του ιδεολογικού μονόδρομου. Προσωρινές προσλήψεις ευκαιριακά χωρίς σχέδιο για το μέλλον. Η μπόρα έπρεπε να περάσει χωρίς πισωγυρίσματα χωρίς ιδεολογικές επαναπροσεγγίσεις, που να αφορούν την αύξηση του κόστους της οργανικής σύνθεσης του κράτους.
Αυτό βέβαια δεν αφορούσε μόνο το Ελληνικό κράτος μιας και η ιδεολογική προσέγγιση κυριαρχεί σε όλες τις χώρες όπου η αρπαγή των κοινωνικών υπηρεσιών από τον δημόσιο έλεγχο είχε εμφανιστεί ως η λύση του παγκόσμιου προβλήματος. Η φτώχια για να χτυπηθεί, έπρεπε οι λαοί να μην έχουν τίποτα κάτω από τον δικό τους έλεγχο μιας και είναι σπάταλοι, ενώ το μόνο ικανό για την παγκόσμια ευημερία, είναι το ασύδοτο πολυεθνικό κεφάλαιο.
Έτσι λοιπόν δίλημμα ανάμεσα στη ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ενεργοποίηση των μηχανισμών έκτακτης ανάγκης από την μια και η απομόνωση των πολιτών στα σπίτια τους, δεν υπήρξε. Φυσικά αυτό θα σήμαινε στην πορεία οικονομική καταστροφή χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων και ανεργία με τραγικές συνέπειες για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά αυτό δεν τους απασχόλησε. Άλλωστε δεν ένοιωσαν ποτέ ότι είναι αδιάρρηκτο κομμάτι του Ελληνικού Έθνους . Πάντα λειτούργησαν ως τοποτηρητές ξένων δυνάμεων.
Κι όμως αυτός ο ιός ήρθε για να καταρρίψει τις ψευδαισθήσεις που θέλουν το ιδιωτικό κεφάλαιο, του οποίου η τάση του είναι η αέναη συσσώρευση κέρδους, να φροντίζει το καλό του συνόλου περισσότερο από το ίδιο το σύνολο.
Το κράτος, αν βγάλει κανείς τους μηχανισμούς καταστολής, έμεινε απαθές. Δεν λειτούργησαν θεσμοί της κοινωνίας που θα επέτρεπαν να συνεχίσει η οικονομία σε όσο το δυνατόν κανονικούς ρυθμούς. Δεν υπήρξε κάλεσμα και οργάνωση της κοινωνίας δραστηριοποίηση σωματείων με στόχο τον εντοπισμό και την αρωγή στις ευπαθείς ομάδες. Οι ανήμποροι εγκαταλείφτηκαν στη μοίρα τους ή καλύτερα στο σπίτι τους.
Αυτό όμως που είναι αξιοσημείωτο είναι το τεστ μαζικού πανικού και πως αυτό χρησιμοποιήθηκε για την συνολική καταστολή. Μεγάλα τμήματα πολιτών μετατράπηκαν σε διαχειριστές της αφαίρεσης των ίδιων προσωπικών δικαιωμάτων τους, αναγόρευσαν στη συνείδησή τους το αστυνομικό κράτος ως τον θεράποντα ιατρό, την ίδια στιγμή που μια σιγή τεράστια κάλυπτε τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου για την απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Τα εκατομμύρια στα ΜΜΕ έπιασαν τόπο αφού κατάφεραν να αντικαταστήσουν στη συνείδηση των πολιτών την ανάγκη της συλλογικής δράσης με την απαξίωσή της και την ανάδειξη ως κυρίαρχου θεσμού στη θέση της ιατρικής και της φροντίδας την καταστολή και την αφαίρεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε πάντως για το σύνολο των χωρών πάνω στη Γη, οι αντιδράσεις των κατά τόπους εξουσιών είναι διαφορετικές και θα συνεχίσουν να ποικίλουν σε ποιοτικό επίπεδο. Οι φτωχές θα μετρούν θύματα είτε από τις πανδημίες είτε από τις εξωστρεφείς εξαρτημένες οικονομίες τους, που πρώτο μέλημα είναι η ικανοποίηση των αναγκών των πλουσίων χωρών.
Από την άλλη οι πλούσιες χώρες μπορεί να έχουν την δυνατότητα να οργανώσουν το κοινωνικό τους κράτος, όμως θα πρέπει να υπάρξει μια σοβαρή αναδιανομή του πλούτου, κάτι που αντίκειται στις ανάγκες του ίδιου του συστήματος για μεγαλύτερη συσσώρευση του παγκόσμιου πλούτου σε όλο λιγότερα χέρια.
Τα έθνη για να επιβιώσουν θα πρέπει να ανασυντάξουν τη συλλογική λογική και στάση τους απέναντι στα μεγάλα προβλήματα. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι πλέον τεράστια πολυδαίδαλα όντα αρπαγής και κατανάλωσης πόρων και κεφαλαίων. Η λύση για άλλη μια φορά βρίσκεται στην ένωση των πολλών. Η ισχύς εν τη ενώσει.
Πηγή : http://panreig.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου