Το δικομματικό πολιτικοοικονομικό σύστημα

Το σύστημα αυτό είναι εκείνο που αύξησε τα δημόσια χρέη, που εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού μας στις αρχές του 1990, που την υποχρέωσε να συμμετέχει στην Ευρωζώνη για να τα μειώσει αποφεύγοντας τότε την πτώχευση και που τοποθέτησε τα θεμέλια των θηριωδών διδύμων ελλειμμάτων μας – της υπερχρέωσης του 2009, καθώς επίσης της χρεοκοπίας του 2011 που συνεχίζεται.

”Ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργήθηκε από το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο, για να ακυρώσει και να διαστρέψει τις ευεργετικές επιπτώσεις του κλασσικού φιλελευθερισμού επί της κοινωνίας. Είναι παράγωγο προϊόν μιας «συνωμοτικής ελίτ» με στόχο την εξολόθρευση του ανταγωνισμού της οικονομίας, ακριβώς με την επίκληση του. Η ουσιαστικά άρνηση του νεοφιλελευθερισμού να υποστηρίξει τον ζωοποιό και άκρως ευεργετικό για την παραγωγική οικονομία ανταγωνισμό, είναι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του κλασσικού φιλελευθερισμού και του νεοφιλελευθερισμού. 

Βέβαια ο τελευταίος δεν αρνείται τον ανταγωνισμό ρητά – τον αρνείται όμως έμμεσα μη αποδεχόμενος κανένα όριο σε αυτόν. Έχει ειπωθεί από οικονομολόγους ότι, είναι σαν να αφήνεις τα κλουβιά του ζωολογικού κήπου ανοιχτά. Είναι βέβαιο πως στο τέλος θα μείνει μόνο ο τίγρης. Η μη αποδοχή κανόνων στην ανταγωνιστική λειτουργία των επιχειρήσεων, είναι τελικά η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δυο (τρόπος του λέγειν) συγγενικών ιδεολογημάτων» (μέρος σχολίου στο «Ο νεοφιλελεύθερος ρατσισμός»).

Άποψη 

Αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση ο ισχυρισμός ότι, ο κομμουνισμός είναι συνώνυμος με το Στάλιν, ο εθνικοσοσιαλισμός με το Χίτλερ ή ο φιλελευθερισμός με τον M. Friedman ή/και με τα παιδιά του Σικάγο – όπως επίσης ο σοσιαλισμός με το ΠΑΣΟΚ και ο φιλελευθερισμός με τη ΝΔ. 

Ειδικότερα, όσον αφορά τον πραγματικό νεοφιλελευθερισμό, ήταν μια οικονομική θεωρία που εμφανίστηκε το 1938 μεταξύ των Ευρωπαίων φιλελεύθερων οικονομολόγων – οι οποίοι προσπαθούσαν να προτείνουν μία μέση οδό ανάμεσα στον κλασικό φιλελευθερισμό και στον κολεκτιβιστικό κεντρικό σχεδιασμό σοβιετικού τύπου. Κατά την αρχική του διατύπωση, στον νεοφιλελευθερισμό προείχε η ελεύθερη λειτουργία του μηχανισμού τιμών της ανοικτής αγοράς – επίσης η ελεύθερη επιχειρηματικότητα, ο ελεύθερος ανταγωνισμός και ένα ισχυρό «Κράτος Δικαίου». 

Τα κίνητρα των Ευρωπαίων νεοφιλελευθέρων κατά τις δεκαετίες του 1930 και 1940, ήταν η επιθυμία να αποφύγουν τις αποτυχίες των πολιτικών αντιλήψεων που οδήγησαν στην κρίση του 1929 – οι οποίες αποδίδονταν στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό, όπως ακριβώς λειτουργεί ξανά σήμερα. Ταυτόχρονα, ήθελαν να αποφύγουν τον θηριώδη εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ – εξελίσσοντας τελικά ένα οικονομικό μοντέλο που ονομάσθηκε «Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς», εφαρμοζόμενο με επιτυχία από τις σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία. Εν προκειμένω, αντίθετος στο μοντέλο αυτό ήταν ο L. von Mises, ο οποίος ήταν εναντίον κάθε κρατικής παρέμβασης – απαιτώντας την πλήρη απελευθέρωση των αγορών (laissez faire). 

Το οικονομικό αυτό μοντέλο, ο πραγματικός νεοφιλελευθερισμός δηλαδή που εφαρμόσθηκε μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συμφωνία του Bretton Woods, από πολιτικής πλευράς αποκαλείται «σοσιαλδημοκρατία» – ενώ λειτούργησε έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970, σηματοδοτώντας την πιο φωτεινή και δημιουργική περίοδο του καπιταλισμού. Πρόκειται για το κοινωνικό κράτος, το οποίο στη συνέχεια άρχισε σταδιακά να καταστρέφεται από τους R. Reagan και M. Thatcher – οι οποίοι στήριξαν το μοντέλο του M. Friedman και της σχολής του Σικάγο: τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων. 

Από την άλλη πλευρά, η μαρξιστική θεώρηση του «νεοφιλελευθερισμού», εντάσσεται στο πλαίσιο των ψυχροπολεμικών συγκρούσεων της δεκαετίας του 1980 – όπου τα κομμουνιστικά καθεστώτα προσπαθούσαν να εδραιώσουν μια νέα ιδεολογική ερμηνεία του καπιταλισμού. Η νέα αυτή θεώρηση βασίστηκε στη Λατινική Αμερική, και συγκεκριμένα την ανατροπή το 1973 του σοσιαλιστικού καθεστώτος Allende στη Χιλή – οπότε στην άνοδο του δικτατορικού καθεστώτος Pinochet. 

Το καθεστώς Allende είχε αποστείλει στις Η.Π.Α., κυρίως στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, μία ομάδα Χιλιανών οικονομολόγων που ανεκλήθησαν από το καθεστώς Pinochet και έγιναν γνωστοί με το όνομα «Chicago boys» (Παιδιά του Σικάγο). Τα «παιδιά του Σικάγο» που παρουσιάζονταν από τη σοβιετική προπαγάνδα ως Αμερικανοί, ενώ στην πραγματικότητα ήταν Χιλιανοί, εφάρμοσαν μια οικονομική μεταρρύθμιση, γνωστή ως «δόγμα του σοκ», σε αμερικανικά πρότυπα – ενώ το καθεστώς καταπίεσε κάθε αντίδραση της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης δημιουργώντας σύγχυση για την αποτελεσματικότητα των οικονομικών μέτρων, καθώς επίσης πρόσφορο έδαφος για τη σοβιετική προπαγάνδα. 

Η εννοιολογική πάντως μετατροπή του όρου «νεοφιλελευθερισμός», η διαστρέβλωση του, συνδεόμενη με τον M. Friedman και τη Σχολή του Σικάγο, διαχύθηκε εν πρώτοις σε ολόκληρο τον αγγλόφωνο πλανήτη – δημιουργώντας έτσι μία σύγχυση που συνεχίζεται έκτοτε σε όλον τον κόσμο, σχετικά με τον όρο «νεοφιλελευθερισμός». 

Μετά τις παραπάνω υπεραπλουστευμένες ερμηνείες (πηγή), όταν αναφερόμαστε στον κλασσικό φιλελευθερισμό, εννοούμε αυτόν που επικράτησε μετά το 1945 στην Ευρώπη: τη σοσιαλδημοκρατία της Γερμανίας και των σκανδιναβικών χωρών. Το οικονομικό αυτό μοντέλο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, ο οποίος ήταν ένα εγκληματικό «μόρφωμα» – έχοντας οδηγήσει στη δημιουργία του απίστευτα διεφθαρμένου κομματικού-πελατειακού κράτους, στο κυριολεκτικά μαφιόζικο δικομματικό πολιτικοοικονομικό «σύστημα» δηλαδή με τις «κομματικές συμμορίες», το οποίο ζει και βασιλεύει συνεχίζοντας να καταστρέφει την πατρίδα μας (ανάλυση). 

Το «σύστημα» αυτό ήταν εκείνο που αύξησε κατακόρυφα τα δημόσια χρέη (γράφημα), που εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας στις αρχές του 1990, που την υποχρέωσε να συμμετέχει στην Ευρωζώνη για να τα μειώσει αποφεύγοντας τότε την πτώχευση και που τοποθέτησε τα θεμέλια των θηριωδών διδύμων ελλειμμάτων μας, καθώς επίσης της υπερχρέωσης του 2009 – ενώ δεν λειτούργησε μόνο από το ΠΑΣΟΚ (το οποίο έχει καταλάβει σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ, κλέβοντας τον κυριολεκτικά από τα πραγματικά αριστερά του στελέχη) αλλά, επίσης, από τη ΝΔ, η οποία το μιμήθηκε 100% μετά το 2004 σε όλα τα επίπεδα (αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο για τη στελέχωση του κομματικού στρατού, ψευδή στατιστικά στοιχεία κοκ.). 

Έτσι οδηγήθηκε η πατρίδα μας στο βρώμικο παιχνίδι, το οποίο έπαιξαν όλες οι ενδοτικές κυβερνήσεις μετά το 2009 για να διασώσουν τον εαυτό τους εις βάρος των Πολιτών της (ανάλυση) – ένα παιχνίδι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα από δύο κυρίαρχα κόμματα (το πραγματικό ΠΑΣΟΚ έχει αλλάξει απλά κέλυφος), τα οποία δεν χρεοκόπησαν μόνο την Ελλάδα, αλλά είναι και τα ίδια χρεοκοπημένα, παρά τις τεράστιες κρατικές επιδοτήσεις τους (πριν το 2010 μόνο η ΝΔ εισέπραττε κάθε μήνα 2.500.000 €, συν τις τεράστιες επιχορηγήσεις για τις εκλογές/ευρωεκλογές). Σε κάθε περίπτωση, οι «επιτυχίες» τους φαίνονται καθαρά στο γράφημα – ενώ όταν ακούει κανείς ότι, το ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα ή η ΝΔ ένα φιλελεύθερο, γνωρίζοντας τι ακριβώς και ποιούς υπηρετούν πιστά και τα δύο, είναι αδύνατον να μην εξοργισθεί (εάν φυσικά δεν θέλει να μοιάζει με τη φωτογραφία του άρθρου). 

Ολοκληρώνοντας, εάν δεν ακολουθήσει η «ριζική κάθαρση» του βρώμικου συστήματος, το οποίο συνεργάζεται κρυφά τόσο με την ελληνική οικονομική ελίτ που επίσης απομυζεί το κράτος, όσο και με τις δυνάμεις κατοχής/υφαρπαγής της Ελλάδας, οι Έλληνες δεν πρόκειται να έχουν μέλλον – ενώ η Ελλάδα, υπό τη νέα ιδιοκτησία της, ασφαλώς θα έχει. 

Οφείλουμε πάντως να τονίσουμε εδώ ότι, αναφερόμενοι στα κόμματα εννοούμε κυρίως τα ηγετικά τους στελέχη – αφού όλα τα υπόλοιπα είναι άβουλα, ιδιοτελή πιόνια, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζουν το παιχνίδι που παίζεται, παρά το ότι το υπηρετούν πιστά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με τα περισσότερα μικρά κόμματα, τα οποία προωθούνται από το ίδιο σύστημα εναλλακτικά – για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται (όπως σήμερα με τους ΑΝΕΛ και το ΠΟΤΑΜΙ), καθώς επίσης για να δημιουργήσουν αδιέξοδα στους Πολίτες, δίνοντας τους την ουτοπική εντύπωση ότι επιλέγουν ελεύθερα και ότι το πολίτευμα τους είναι δημοκρατικό.

Πηγή : https://analyst.gr