Η σύγκριση της Νορβηγίας με τη Σουηδία τεκμηριώνει ότι, η εξέλιξη μίας χώρας που δεν είναι μέλος της Ενωμένης Ευρώπης είναι πολύ καλύτερη για την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων – χειρότερη όμως για τις μειοψηφικές ελίτ που έχουν κάθε λόγο να τάσσονται εναντίον.
Ανάλυση
Όταν αναφέρεται κανείς στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, σχεδόν όλοι θεωρούν πως επρόκειτο για ένα μεγάλο λάθος – όπως ακριβώς στην περίπτωση της Ελλάδας πριν την πρωθυπουργική κυβίστηση, όπου υπερίσχυσε με ένα εντυπωσιακό 62% το «ΝΑΙ» που κατά πολλούς σήμαινε «ΟΧΙ» στην Ευρώπη (το σωστό ήταν ΟΧΙ στους γερμανικούς εκβιασμούς).
Τα σενάρια δε για την εποχή μετά το BREXIT, ξεκινούν από τη σημαντική υποχώρηση της οικονομίας της και φτάνουν έως την ολοκληρωτική κατάρρευση της – ενώ αρκετοί ισχυρίζονται πως οι Βρετανοί θα χάσουν ένα μεγάλο ποσοστό της ευημερίας τους, μαζί με τα θεμελιώδη κοινωνικά τους δικαιώματα που δήθεν προστατεύουν οι Θεσμοί της ΕΕ.
Σύμφωνα τώρα με μία ανάλυση του υπουργείου οικονομικών της χώρας από το Μάιο του 2016 (πηγή), οι συνέπειες θα ήταν πολύ σοβαρές – αφού προβλεπόταν πως δύο χρόνια μετά την ψηφοφορία υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, το ΑΕΠ θα μειωνόταν από 3,6-6%, η ανεργία θα αυξανόταν κατά 520.000 έως 820.000 ανθρώπους και οι μισθοί θα περιορίζονταν από -2,8% έως -4% κοκ. (γράφημα). Ο ίδιος δε ο υπουργός οικονομικών, επικαλούμενος την ανάλυση, είχε δηλώσει πως η αρνητική ψηφοφορία θα προκαλούσε αμέσως ένα σοκ στην οικονομία – με αποτέλεσμα να βυθιστεί στην ύφεση και να χάσουν τις θέσεις εργασίας τους πάνω από 500.000 άτομα.
Τα δύο χρόνια τώρα έχουν ήδη περάσει, χωρίς να επαληθευθούν οι Κασσάνδρες, αφού δεν συνέβη τίποτα το συνταρακτικό – ενώ θεωρούμε ενδιαφέρουσα τη σύγκριση της Μ. Βρετανίας με τη Νορβηγία (πηγή: Stierle), οι Πολίτες της οποίας ψήφισαν δύο φορές αρνητικά, όσον αφορά την είσοδο της χώρας τους στην ΕΕ (η Νορβηγία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ζώνης EEA, κάτι που ουσιαστικά την καθιστά μέλος της Ε.Ε. μόνο στα πλαίσια των εμπορικών σχέσεων που αναπτύσσει, αφού διέπεται από τους ίδιους ακριβώς νόμους και κανονισμούς με τα υπόλοιπα μέλη).
Εν προκειμένω συγκρίνεται ουσιαστικά η Νορβηγία με τη Σουηδία, αφενός μεν επειδή είναι και οι δύο χώρες σκανδιναβικές, αφετέρου επειδή η Σουηδία εισήλθε το 1995 στην ΕΕ – οπότε η σύγκριση τους θα βοηθούσε τα συμπεράσματα για τη Μ. Βρετανία.
Ειδικότερα, έως την εποχή της εισόδου της στην ΕΕ η Σουηδία θεωρούταν ως ο ιδανικός τύπος του σκανδιναβικού μοντέλου (ανάλυση) του κράτους πρόνοιας και ευημερίας – με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, με μία σωστή αναδιανομή του, με έναν μεγάλο δημόσιο τομέα, με μία δίκαιη φορολογική πολιτική κοκ. Μετά την είσοδο της όμως υποχρεώθηκε να εφαρμόσει τους νόμους και τους κανόνες της ΕΕ, μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες και περιορίζοντας το δημόσιο τομέα, για να μειώσει το χρέος της – το οποίο ήταν άνω του 70%, ενώ σήμερα είναι μόλις 40% (γράφημα). Το πέτυχε βέβαια επί πλέον με τη μεταφορά πλούτου από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο – με αποτέλεσμα σήμερα το ιδιωτικό της χρέος να είναι εξαιρετικά υψηλό (των νοικοκυριών στο 162,67% των εισοδημάτων τους – πηγή).
Περαιτέρω, οι κανόνες της ΕΕ και το δίκαιο του ανταγωνισμού οδήγησαν τη Σουηδία στην όλο και μεγαλύτερη φιλελευθεροποίηση των αγορών προϊόντων και εργασίας – ενώ ο άμεσος ανταγωνισμός με άλλες χώρες της ΕΕ, όπως με τους υψηλών προσόντων φθηνούς εργαζομένους της Γερμανίας (μισθολογικό dumping), δεν της επέτρεψε να διατηρήσει το μοντέλο της ακριβά αμειβόμενης εργασίας. Για να μη μεταναστεύσουν δε οι επιχειρήσεις της αναγκάσθηκε να μειώσει τους φόρους στα κέρδη, στα κεφαλαιακά έσοδα και στα περιουσιακά στοιχεία – κάτι που όμως δεν συμβάδιζε με το κοινωνικό της μοντέλο, το οποίο υπέστη πολύ μεγάλες ρωγμές.
Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως η ΕΕ είναι μια μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων – ενώ οι χαμηλότερες αμοιβές, σε σχέση πάντοτε με την παραγωγικότητα των εργαζομένων που ασφαλώς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις πάγιες επενδύσεις, επιτυγχάνονται (α) είτε με την είσοδο μεταναστών, (β) είτε με την πολιτική λιτότητας που αυξάνει την ανεργία.
Έτσι όμως προκαλούνται πολλά άλλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα η αδυναμία αφομοίωσης των μεταναστών – με αποτέλεσμα να κλιμακώνεται η εγκληματικότητα, να δημιουργούνται γκέτο ή απαγορευμένες ζώνες (no go zones) και να διευρύνεται ο ρατσισμός εκ μέρους των ιθαγενών που χάνουν τις θέσεις εργασίας τους. Μεταξύ άλλων το δημόσιο μειώνει της δαπάνες του για την προστασία του Πολίτη, για το κράτος προνοίας κοκ. – οπότε επιταχύνεται η κοινωνική κατάρρευση.
Η σύγκριση Σουηδίας και Νορβηγίας
Από την άλλη πλευρά τώρα η Νορβηγία ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο – όταν οι Πολίτες της ψήφισαν με 52,2% εναντίον της συμμετοχής τους στην ΕΕ, παραμένοντας μέχρι σήμερα εκτός μαζί με τους Ισλανδούς (οι Σουηδοί με 52,3% υπέρ το 1994, εισερχόμενοι μαζί με τους Αυστριακούς και τους Φιλανδούς στην ΕΕ). Σύμφωνα τώρα με μία σειρά οικονομικών δεικτών, η απόφαση της Νορβηγίας ήταν καλύτερη για την πλειοψηφία του πληθυσμού της – αφού, για παράδειγμα, οι μισθοί των Πολιτών της αυξήθηκαν από 43,1% του ΑΕΠ το 2000 στο 47,6% σήμερα, ενώ οι μισθοί των Σουηδών μειώθηκαν την ίδια χρονική περίοδο από 54,8% του ΑΕΠ στο 46,9% (αυτός είναι ο λόγος της φούσκας ακινήτων και της υπερχρέωσης των νοικοκυριών της χώρας).
Όσον αφορά την αναδιανομή, η σχέση των εισοδημάτων του κατώτατου 20% του πληθυσμού ως προς το ανώτατο 20% ήταν το 2000 στη Σουηδία 3,3 – δηλαδή, το ανώτατο 20% είχε 3,3 φορές μεγαλύτερα εισοδήματα από το κατώτατο 20%. Το 2016 όμως ο δείκτης αυξήθηκε στο 4,3 – ενώ στη Νορβηγία υπήρξε μεν επίσης άνοδος του δείκτη, αλλά μόλις από το 3,4 στο 3,7. Με κριτήριο τώρα τους μέσους μισθούς, στη Σουηδία αυξήθηκαν από τα 29.800 $ στα 31.600 $, ενώ στη Νορβηγία από τα 35.800 $ στα 46.900 $ – άρα σημαντικά περισσότερο (ο ενεργειακός πλούτος της χώρας δεν επηρεάζει σημαντικά, αφού διαμοιράζεται μεταξύ των γενεών – ανάλυση).
Συνεχίζοντας, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Νορβηγών αυξήθηκε από 45.000 $ το 2000 στα 60.000 $, ενώ των Σουηδών από τα 30.000 $ στα 45.000 $ σε όρους αγοραστικής αξίας – γεγονός που σημαίνει πως το ποσοστό ανόδου ήταν μεν παράλληλο, αλλά το ανώτατο 20% των Σουηδών αμείφτηκε κατά πολύ περισσότερο, από ότι των Νορβηγών, οπότε αυξήθηκε η «ψαλίδα» στη Σουηδία μεταξύ πλουσίων και φτωχών, μετά την είσοδο της στην ΕΕ.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, όπως θα διαπιστώναμε εάν συγκρίναμε τη Φινλανδία με την Ισλανδία, για την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα για εκείνες τις χώρες που έμειναν εκτός της ΕΕ – ενώ για τους οικονομικά ισχυρούς χειρότερα. Ως εκ τούτου, το κριτήριο για τα υπέρ και κατά της συμμετοχής στην ΕΕ, όπως συμβαίνει και με την παγκοσμιοποίηση, είναι η εκάστοτε εισοδηματική θέση των ανθρώπων – οπότε όλα τα άλλα είναι απλώς ευφυολογήματα ή το αποτέλεσμα της άγνοιας.
Επίλογος
Με κριτήριο την παραπάνω σύγκριση, εύλογα υποθέτει κανείς πως κάτι ανάλογο θα συμβεί και στη Μ. Βρετανία – μετά από την πάροδο κάποιων ετών που θα χρειαστεί για να αναπροσαρμόσει την οικονομία της. Ότι δηλαδή η έξοδος της από την ΕΕ δεν θα είναι συνώνυμη με το τέλος του κόσμου – ενώ θα ωφεληθούν κυρίως τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα (οι ηγέτες των οποίων χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως λαϊκιστές) και θα περιορισθεί ο ακραίος φιλελευθερισμός που προωθεί η ΕΕ της βασιλείας των αγορών, των τραπεζών και των ελίτ.
Ενδεχομένως δε να έχει άλλου είδους επιτυχίες, κρίνοντας από το ότι η ανεξαρτησία της πολιτικής της Νορβηγίας από την ΕΕ την οδήγησε να προσαρτήσει νέες αγορές για τα προϊόντα της στην Ασία και στην Αμερική – με αποτέλεσμα η εξάρτηση της από την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά να είναι πολύ μικρότερη, από όσο είκοσι χρόνια πριν. Το γεγονός δε της μετατροπής της Ευρώπης σε γερμανική αποτελεί έναν πολύ σοβαρό λόγο για να αποφασίσει μία χώρα, όπως η Μ. Βρετανία, την έξοδο της – ενώ, εάν τυχόν καταρρεύσει η γερμανική πηγή απομύζησης του πλούτου των άλλων, η Ευρωζώνη, τότε η Μ. Βρετανία θα αποφύγει πολλά άλλα δεινά.
Ολοκληρώνοντας, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει για την Ελλάδα, από τη στιγμή εκείνη και μετά που έχει δεθεί χειροπόδαρα από τις ενδοτικές κυβερνήσεις της μετά το 2009 – πόσο μάλλον όταν τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, στηρίζουν μετά μανίας τα μνημόνια είτε από ανικανότητα να εκπονήσουν ένα δικό τους σχέδιο, είτε επειδή εκβιάζονται λόγω της κομματικής διαφθοράς τους. Με απλά λόγια η πατρίδα μας είναι εγκλωβισμένη στην ΕΕ, στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (ανάλυση) – οπότε η έξοδος της θα ήταν συνώνυμη με την έξοδο του Μεσολογγίου, όσο και αν το θεωρήσει κανείς υπερβολικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου