Ενώ συνεχίζεται η πορεία μας προς το χάος, με τα πολιτικά κόμματα να ενδιαφέρονται μόνο για τις μεταξύ τους ανόητες διαμάχες, ο τραπεζικός τομέας της γειτονικής μας χώρας, μεγέθους 4 τρις €, κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Με την Ελλάδα δεν έχει νόημα να ασχολείται πια κανείς, αφού αυτά που συμβαίνουν είναι κάτι περισσότερο από κωμικοτραγικά – ενώ φυσικά το δημόσιο χρέος της είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο, εάν δεν θέλει κανείς να εθελοτυφλεί. Ειδικότερα, εάν στα 343,5 δις € που ήταν στα τέλη Μαρτίου προστεθούν τα 15 δις € της τελευταίας δόσης της τρίτης δανειακής σύμβασης, καθώς επίσης τα 45,9 δις € που οφείλονται στο σύστημα Target 2 της ΕΚΤ, τότε θα φτάσει στο εξωπραγματικό ποσόν των 404,4 δις € – το οποίο αντιστοιχεί στο 227,6% του ΑΕΠ του 2017 (177,7 δις €)! Το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, είναι βέβαια υψηλότερο, ενώ το κόκκινο ιδιωτικό απέναντι στο κράτος, στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία είναι εκτός ελέγχου – έχοντας υπερβεί το 130% του ΑΕΠ.
Όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο στην ουσία του είναι πλασματικό αφού διαφορετικά δεν θα αυξανόταν το δημόσιο χρέος, προέρχεται εξ ολοκλήρου από τη φορολογική ληστεία των Ελλήνων, σε συνδυασμό με το στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους – επειδή δεν οφείλεται στην αύξηση του ΑΕΠ, αλλά στην άνοδο των φόρων και στη μείωση των δαπανών. Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για την ανεργία, η οποία δεν μπορεί να μειώνεται παράλληλα με την πτώση ή σταθεροποίηση του ΑΕΠ – αλλά μόνο με την αύξηση του, όπου περίπου ανά 50.000 € ετήσιο ΑΕΠ δημιουργείται μία νέα θέση εργασίας. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν στην πραγματικότητα είναι το μοίρασμα μίας θέσης εργασίας πλήρους απασχόλησης σε δύο μερικής – οπότε αιτιολογείται το «θαύμα» της πτώσης του ΑΕΠ με τη μείωση της ανεργίας.
Αναφορικά τώρα με τη δήλωση του διοικητή της ΤτΕ, σύμφωνα με την οποία καμία χώρα στον πλανήτη δεν κατάφερε να έχει τα πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060 που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους δανειστές, εκτός από τα κράτη παραγωγής πετρελαίου, ήταν κωμικοτραγική η επικοινωνιακή της διαχείριση από τα κυβερνητικά ΜΜΕ – τα οποία προσπάθησαν να συμπεριλάβουν την Ελλάδα στα μελλοντικά πετρελαιοπαραγωγά κράτη, αναφέροντας πως ξεκινούν οι γεωτρήσεις για την άντληση πετρελαίων στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης, τα οποία θα αποφέρουν στην Ελλάδα 600 δις € (παραδόξως ακριβώς όσα είχε προσφέρει ο κ. Σώρρας)! Συμπέραναν λοιπόν έμμεσα πως σωστά υπογράφηκαν τα πρωτογενή πλεονάσματα – γεγονός που τεκμηριώνει ότι θεωρούν τους Έλληνες εντελώς ηλιθίους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους ισχυρισμούς των κυβερνητικών ΜΜΕ, σύμφωνα με τους οποίους ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαίτησε από την καγκελάριο, σε μυστική συζήτηση μαζί της, τη μείωση των συντάξεων! – όταν η μείωση έχει ήδη υπογραφεί από την κυβέρνηση, πολύ πριν το τέταρτο μνημόνιο και τη συμφωνία για το χρέος που ακολούθησε, με την οποία ξεπουλήθηκε για λιγότερα από 30 αργύρια το όνομα της Μακεδονίας.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, στην Ιταλία εξελίσσεται ένα σιωπηλό bank run μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης – επειδή οι Πολίτες της φοβούνται ανάλογες καταστάσεις με την Ελλάδα. Το γεγονός αυτό φαίνεται καθαρά από τις συνεχώς κλιμακούμενες οφειλές της στο σύστημα Target 2 της ΕΚΤ (γράφημα), το οποίο το Μάιο αυξήθηκε κατά 40 δις € φτάνοντας στο ρεκόρ των 465 δις € – οπότε το δημόσιο χρέος της έχει στην πραγματικότητα υπερβεί το 160% του ΑΕΠ της.
Λογικά λοιπόν θα έπρεπε η Ιταλία να έχει βυθιστεί σε μία τραπεζική κρίση τεραστίων διαστάσεων, εάν δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης και δεν αναπλήρωνε η ΕΚΤ τις εκροές κεφαλαίων – κάτι που όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον, χωρίς να επιβληθούν έλεγχοι (capital controls). Με δεδομένο δε το ότι, το μέγεθος του υπερχρεωμένου ιταλικού τραπεζικού συστήματος υπολογίζεται στα 4 τρις €, κατανοεί κανείς πόσο επικίνδυνες είναι αυτές οι εξελίξεις – ενώ η Γερμανία, η οποία είναι ο κύριος δανειστής του συστήματος της ΕΚΤ, μάλλον δεν θα επιτρέψει να ξεπεράσει η έκθεση της το 1 τρις €, το οποίο πλησιάζει.
Εν τούτοις, σε μία τέτοια περίπτωση, η Ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να διασώσει μία τόσο μεγάλη χώρα, όσο η Ιταλία – οπότε το τέλος της θα ήταν νομοτελειακό. Το τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για την Ελλάδα, η οποία ετοιμάζεται να προσφύγει στις αγορές για να χρηματοδοτηθεί, είναι ευνόητο – πόσο μάλλον εάν ξεσπάσει ταυτόχρονα μία παγκόσμια κρίση, μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα του εμπορικού πολέμου που έχουν κηρύξει οι Η.Π.Α., καθώς επίσης των νομισματικών προβλημάτων των αναπτυσσομένων οικονομιών.
Βέβαια υπάρχει η προοπτική των 600 δις € που αναφέρουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ, τα οποία θα ήταν αρκετά για να διασωθεί η Ελλάδα – αρκεί να το πιστέψει κανείς, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα και παύοντας να είναι απαισιόδοξος.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου