Ήδη με την έκθεση του από το 2016 το Ταμείο θεώρησε δεδομένη την πλήρη καταστροφή της Ελλάδας, εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα – όπως η ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο τύπου Marshall.
Επικαιρότητα
Το ΔΝΤ, στις 23 Μαΐου του 2016, είχε κυκλοφορήσει μία ζοφερή ανάλυση για την Ελλάδα (πηγή) – ισχυριζόμενο πως δεν θα ξεφύγει ποτέ από την παγίδα του χρέους, ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα που απαιτούν οι Γερμανοί ύψους 3,5% έως το 2022 και 2% έως το 2060 είναι ανέφικτο, χωρίς να καταστραφεί εντελώς (ουσιαστικά συνώνυμο με τη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, αφού μόνο έτσι επιτυγχάνεται σε μία χώρα που δεν αναπτύσσεται).
Το οδυνηρότερο όλων βέβαια είναι το ότι, η ελληνική οικονομία πρέπει υποχρεωτικά να μένει στάσιμη – αφού όταν παρουσιάζει ανάπτυξη αυξάνονται αυτόματα τα ελλείμματα στα ισοζύγια της, εφόσον τότε εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει. Εύλογα βέβαια, όταν για την παραγωγή ενός αγροτικού προϊόντος αξίας 100 € τα 90 € φεύγουν στο εξωτερικό για πρώτες ύλες (ανάλυση) – ενώ όταν νοικιάζεται ένα δωμάτιο έναντι 120 €, τουλάχιστον τα 60 € εισπράττονται από τις ξένες εταιρείες τύπου TUI ή το 25% από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπως η booking.com.
Εάν σκεφθεί δε κανείς πως καλύπτεται μόνο το 15% των αναγκών των τουριστών με ελληνικά προϊόντα (στην Ιταλία το 75%) ή ότι εξάγουμε στον αγροτικό τομέα λιγότερα από το 50% αυτών που παράγουμε (επειδή επιμένουμε στα χύμα προϊόντα και όχι στα συσκευασμένα, έχοντας μηδενική μεταποίηση και αμελητέο marketing), όταν άλλες χώρες εξάγουν τα τριπλάσια, τότε μάλλον θα απογοητευθεί εντελώς.
Το ΔΝΤ είχε επίσης επισημάνει πως οι ελληνικές τράπεζες θα χρειάζονταν επί πλέον 10 δις € αύξηση κεφαλαίου, παρά τα 43 δις € που δαπάνησε η κυβέρνηση για να τις διασώσει – ενώ οι πωλήσεις των περιουσιακών στοιχείων που διαθέτουν ως εγγύηση για τα κόκκινα δάνεια τους δεν θα τις ωφελήσουν, αφού δεν θα αξίζουν οι ίδιες οι τράπεζες τίποτα στο προβλέψιμο μέλλον. Το ότι ξαφνικά σήμερα η ΕΚΤ θεωρεί πως τα τεστ αντοχής τους ήταν θετικά, οπότε δεν χρειάζονται νέα κεφάλαια, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα – αφού όλοι γνωρίζουν την αδυναμία τους να δανείσουν χρήματα στις επιχειρήσεις, οπότε να λειτουργήσουν και οι ίδιες κερδοφόρα.
Περαιτέρω, ξανά σύμφωνα με το ΔΝΤ, εάν δεν υπάρξει διαγραφή χρέους, έως το 2060 η εξυπηρέτηση του θα ανέλθει στο 60% των κρατικών εσόδων – κάτι που φυσικά είναι αδύνατον, ενώ η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε πολύ πιο πριν. Μία ημέρα πριν από την έκθεση του ΔΝΤ βέβαια, στις 22 Μαΐου του 2016, η κυβέρνηση υιοθέτησε νέες περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, για να εισπράξει μία ακόμη δόση του δανείου – εγκρίνοντας ένα θηριώδες νομοσχέδιο 7.000 σελίδων που ασφαλώς δεν διάβασε, μαζί με τον αυτόματο μηχανισμό αναπροσαρμογής (κόφτης).
Ειδικά όσον αφορά τον πληθυσμό και την απασχόληση, το Ταμείο προέβλεψε ότι ο αριθμός των Ελλήνων σε ηλικία εργασίας θα μειωθεί κατά 10% έως το 2060 – ενώ είναι πολύ πιθανόν το 2050 να υπάρχουν μόλις 9.000.000 Έλληνες ιθαγενείς, εκ των οποίων τα 3.000.000 συνταξιούχοι, αποτελώντας μία πυρηνική βόμβα για το ασφαλιστικό, έχοντας ήδη έναν τεράστιο δείκτη εξάρτησης (ανάλυση). Πόσο μάλλον όταν τα ποσοστά ανεργίας ήταν 25% το 2016 (τα δομικά της στοιχεία στο 20%), με προβλεπόμενη μείωση τους στο 18% έως το 2022, στο 12% το 2040 και στο 6% το 2060, εάν υπάρξει ανάπτυξη – γεγονός που σημαίνει πως η χώρα θα χρειαστεί 44 χρόνια για να μειωθεί η ανεργία της σε φυσιολογικά επίπεδα, οπότε θα καταστραφούν ακόμη πολλές γενιές νέων Ελλήνων ή μία ολόκληρη επαγγελματική γενιά.
Συνεχίζοντας στις προβλέψεις του ΔΝΤ, εκτίμησε πως ακόμη και με πολύ ευνοϊκές συνθήκες, κάτι που είναι φυσικά δύσκολο να συμβεί, το 20% των ενηλίκων θα παραμείνει άνεργο εφ’ όρου ζωής – επειδή, για να δημιουργηθούν οι απαιτούμενες νέες θέσεις εργασίας, θα χρειαστεί η ίδρυση ενός μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων, η οποία προϋποθέτει χρόνο και σημαντικές επενδύσεις (κάτι απίθανο με τους σημερινούς φορολογικούς συντελεστές και με τη ληστεία που διενεργείται).
Ως εκ τούτου το ΔΝΤ συμπέρανε πως εάν δεν υπάρξει κάτι παρόμοιο με το σχέδιο Marshall της μεταπολεμικής εποχής, θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να αποκατασταθούν οι ζημίες που προκλήθηκαν στην Ελλάδα – τις οποίες όμως σκόπιμα προκάλεσε το ίδιο, μαζί με τη Γερμανία, για να διασωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Εύλογα πάντως, οι περισσότεροι νέοι Έλληνες δεν θα συμβιβαστούν με την προοπτική να περάσουν όλη τους τη ζωή άνεργοι, βιώνοντας μία καθημερινή μιζέρια – οπότε θα εγκαταλείψουν την Ελλάδα, καθιστώντας έτσι λιγότερο πιθανή την ανάκαμψη της οικονομίας της και επιδεινώνοντας το θηριώδες δημογραφικό της πρόβλημα (το οποίο οδηγεί το Έθνος στην πλήρη εξαφάνιση του, ενώ η Ελλάδα έχει ήδη ένα από τα υψηλότερα ποσοστά γήρανσης στον πλανήτη και οι θάνατοι υπερβαίνουν πλέον τις γεννήσεις).
Τέλος, το ΔΝΤ προέβλεπε πως για να καταστούν βιώσιμα τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, θα απαιτούταν αύξηση του ποσοστού συμμετοχής του εργατικού δυναμικού από το σημερινό 52% στο 73% – κάτι που θα σήμαινε ότι, οι σημερινοί εργαζόμενοι θα πρέπει να εργαστούν για πάρα πολλά χρόνια ακόμη, οι γυναίκες να απασχοληθούν σε πολύ καλύτερα αμειβόμενες θέσεις, καθώς επίσης να εργάζονται οι άρρωστοι και οι ανάπηροι. Φυσικά πρόκειται για εξελίξεις που είναι απίθανο να συμβούν, οπότε θεώρησε δεδομένη την πλήρη καταστροφή της χώρας – εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα, όπως η ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο τύπου Marshall.
Επίλογος
Με κριτήριο τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης της Γερμανίας να εγκρίνει τη διαγραφή χρέους, πόσο μάλλον ένα σχέδιο Marshall, καθώς επίσης με δεδομένη την ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε έναν μαρτυρικό θάνατο εάν δεν αντιδράσει αμέσως – αδιάφορο με το κατά πόσο οφείλεται στην ίδια ή στους δανειστές της η σημερινή της τραγωδία. Τι σημαίνει όμως αλήθεια η έννοια της αντίδρασης;
Τι θα έπρεπε ή τι θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα, έχοντας απέναντι της μία πανίσχυρη χώρα, με μία προτεσταντική τιμωρητική ηθική, η οποία κρατάει επί πλέον δεμένους χειροπόδαρα τους πολιτικούς της, καθώς επίσης αρκετούς μεγάλους επιχειρηματίες της, διαθέτοντας στοιχεία που τεκμηριώνουν τη διαφθορά τους;
Που ασφαλώς δεν έχει καμία πρόθεση να τη διασώσει, αλλά σκοπεύει να τη λεηλατήσει, μετατρέποντας τους Πολίτες της σε φθηνούς σκλάβους χρέους των επιχειρήσεων της; Που την έχει εγκλωβίσει στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, εν πρώτοις με το PSI και στο τέλος με την τρίτη δανειακή σύμβαση, την οποία υπέγραψε η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών, κατοχυρώνοντας όλες τις προηγούμενες;
Απαντήσεις στα παραπάνω, με κριτήριο τη λογική, πόσο μάλλον με την οικονομία, δεν υπάρχουν – είναι δηλαδή πολύ αργά πια για δάκρυα. Δεν υπήρχαν βέβαια ούτε για τη Γαλλία όταν χρεοκόπησε στα τέλη του 1700 – όπου η επανάσταση, μία από τις πλέον αιματηρές στην ιστορία, ακολούθησε δέκα χρόνια μετά. Επομένως, θα ήταν ανεύθυνο να πάρει κανείς θέση, όπως αυτές των πολιτικών κομμάτων, τα οποία ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα – θεωρώντας πως οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμη το αδιέξοδο, στο οποίο έχουν οδηγηθεί, διατηρώντας κάποιες αμυδρές έστω ελπίδες για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Πηγή : https://analyst.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου