Ο κινεζικός εθνικοσοσιαλισμός

Η Κίνα προσπαθεί απεγνωσμένα να εξισορροπήσει τον κοινωνικό αποκλεισμό από τον υπόλοιπο πλανήτη και το μαρξισμό, με την οικονομική απελευθέρωση – ενώ αυτό που της έχει ουσιαστικά απομείνει, όσον αφορά τον κομμουνισμό, είναι μόνο το ισχυρό και μονοκομματικό κράτος.

Άποψη

Από αρκετό καιρό τώρα οι Ασιάτες παρακολουθούν με έκπληξη αυτά που συμβαίνουν την Ευρώπη, αδυνατώντας μεταξύ άλλων να κατανοήσουν τις πολιτικές της απέναντι στα μεταναστευτικά ρεύματα – τα οποία, σε συνδυασμό με τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αυξάνουν τους κινδύνους που απειλούν την ασφάλεια των Πολιτών. Εκτός αυτού, τα υψηλά δημόσια χρέη των ευρωπαϊκών κρατών, καθώς επίσης τα προβλήματα ανάπτυξης τους, δίνουν την εντύπωση πως η Δημοκρατία και ο Φιλελευθερισμός δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν με τα προβλήματα της εποχής – θεωρώντας τον κινεζικό καπιταλισμό, ο οποίος είναι μία μορφή σύγχρονου εθνικοσοσιαλισμού, πολύ πιο αποτελεσματικό.

Ειδικότερα, η χώρα κυβερνάται από το κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει ενισχύσει τη δύναμη του – ενώ αύριο λαμβάνει χώρα το 19ο συνέδριο στο Πεκίνο, όπου 2.887 αντιπρόσωποι θα ακούσουν την έκθεση λογοδοσίας της κυβέρνησης και θα εγκρίνουν τους στρατηγικούς στόχους που έχει θέσει για τα επόμενα πέντε χρόνια (πηγή: NZZ).

Εκτός αυτού θα εκλέξουν μία καινούργια κεντρική επιτροπή, το πολιτικό γραφείο, καθώς επίσης τα μέλη της μόνιμης επιτροπής του πολιτικού γραφείου – ενώ την περίοδο του συνεδρίου το διαδίκτυο στη χώρα δεν είναι εύκολα προσβάσιμο, οι ξένοι δεν επιτρέπεται να επισκεφτούν το Θιβέτ και οι βιομηχανίες μειώνουν την παραγωγή τους, για να είναι ο ουρανός πάνω από το Πεκίνο όσο το δυνατόν πιο γαλάζιος.

Όταν δε ολοκληρωθούν οι αλλαγές στα διοικητικά όργανα, μετά από πολυήμερες μυστικές συνεννοήσεις, θα ερευνηθεί η ισχύς του αρχηγού του κράτους και του κόμματος – αφού θεωρείται βέβαιο πως θα εκλεγεί ξανά ο σημερινός γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος και 5ος πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας κ. Xi Jinping για την επόμενη πενταετία.

Άλλωστε είναι μέρος των τελετών που συνδέονται με τα συνέδρια του κόμματος οι προσπάθειες πρόβλεψης του μέλλοντος, καθώς επίσης των μεταρρυθμίσεων που θα διενεργηθούν στην οικονομία και στην πολιτική – όπου την τελευταία φορά ο σημερινός πρόεδρος επικεντρώθηκε στην πραγμάτωση του κινεζικού ονείρου, μέσω του οποίου προσπάθησε να περιγράψει την ανανέωση του Έθνους.

Στα πλαίσια αυτά, οι ενέργειες που ακολούθησαν υπό την ηγεσία του νέου τότε προέδρου μετά την παρουσίαση του 2012, ήταν αποτελεσματικότερες από τα λόγια του – ενώ έγινε φανερό πως το κινεζικό όνειρο θα μπορούσε να μετατραπεί σε εφιάλτη για τη φιλελεύθερη Δύση. Ειδικά για τις Η.Π.Α. που δέχονται μία συντονισμένη επίθεση της Κίνας με τη Ρωσία, σε όλα σχεδόν τα οικονομικά μέτωπα – δολάριο, πετροδολάριο, χρηματοπιστωτικό σύστημα, σύστημα συναλλαγών, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κοκ.

Ο ιδιότυπος κινεζικός κομμουνισμός

Περαιτέρω, ο κινεζικός κομμουνισμός περιγράφεται πολύ καλύτερα ως εθνικοσοσιαλισμός, αφού έχει πια ελάχιστη σχέση με εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο τα πάντα ανήκουν στο κράτος – ενώ η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών κατευθύνεται κεντρικά, χωρίς τη μεσολάβηση του συστήματος των τιμών. Αυτό που έχει παραμείνει στην Κίνα είναι μόνο το ισχυρό και μονοκομματικό κράτος, το οποίο δίνει τις κατευθύνσεις στην ιδιωτική οικονομία, συνεργαζόμενο με τους παραγωγικούς φορείς – ενώ διαθέτει παντοδύναμες δημόσιες εταιρείες, στους τομείς που το ενδιαφέρουν. 

Επομένως είναι πιο κοντά στον εθνικοσοσιαλισμό (ανάλυση), παρά στον κομμουνισμό, ανεξάρτητα από το όνομα που χρησιμοποιεί – ενώ η αλλαγή αυτή έγινε εφικτή μετά τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλλε ο Μάο, εξυγιαίνοντας τη δημόσια διοίκηση (άρθρο).

Οι ενέργειες τώρα που δρομολόγησε ο κ. Xi Jinping δεν ήταν προς την κατεύθυνση του πολιτικού και κοινωνικού πλουραλισμού – ούτε με στόχο μία φιλελεύθερη οικονομία ή ένα Κράτος Δικαίου. Αντίθετα, ισχυροποίησαν ακόμη περισσότερο το μονοκομματισμό και το αυταρχικό σύστημα – χωρίς να γνωρίζει κανείς εάν οφειλόταν στον ίδιο, αφού κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό στον αδιαφανή κόσμο του κομμουνιστικού κόμματος.

Όσον αφορά δε τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποτελούν βασικό στοιχείο της Κίνας, το μοναδικό τους ενδιαφέρον είναι να πείσουν πως ο πρόεδρος χειρίζεται το πεπρωμένο της χώρας τόσο καλά και αποτελεσματικά, όσο κανένας άλλος στην ιστορία της – ενώ η συγκέντρωση δύναμης στα χέρια του είναι μεγαλύτερη, από οποιονδήποτε άλλο προηγούμενο ηγέτη. Ουσιαστικά αποφασίζει μόνος του για τα πάντα, από θέματα που αφορούν το στρατό ή την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, έως τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θεωρεί απαραίτητες – χωρίς να συμβουλεύεται κανέναν, ούτε καν τον εν ενεργεία πρωθυπουργό της Κίνας.

Εν προκειμένω η σκληρή και αδιαφανής εκστρατεία κατά της διαφθοράς που ξεκίνησε ο πρόεδρος, συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στην ενίσχυση της μονοπωλιακής δύναμης του – ενώ η δίωξη, καθώς επίσης η δημόσια αποπομπή των διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων, βελτίωσε σημαντικά την κακή φήμη του κόμματος στο λαό. Οφείλει βέβαια να γνωρίζει κανείς πως από τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που τα τελευταία πέντε χρόνια προέβησαν σε δραματικές τηλεοπτικές εξομολογήσεις της διαφθοράς τους, για να εξαφανιστούν στη συνέχεια σε κάποια φυλακή, πολλά ήταν αντίπαλοι του Xi Jinping – ο οποίος έτσι προστάτευσε τα δικά του συμφέροντα.

Συνεχίζοντας, η αναδιάρθρωση του κομμουνιστικού κόμματος συνοδεύθηκε από την ανανέωση της ιδεολογίας του – η οποία διευρύνθηκε στην καθημερινότητα όλων των Κινέζων που κλήθηκαν να μελετήσουν το μαρξισμό καλύτερα, καθώς επίσης να τιμήσουν τις κινεζικές αξίες. Έμμεσος στόχος ήταν η αποφυγή των επιρροών από το εξωτερικό, η οποία άλλωστε επιδιώκεται με το συστηματικό περιορισμό του διαδικτύου και της αυστηρής λογοκρισίας που ασκείται – ενώ αξίες όπως η ελευθερία, το Κράτος Δικαίου και η Δημοκρατία δυσφημίζονται μεθοδικά. 

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα ΜΜΕ αλλά, επίσης, για τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια – τα οποία πιέζονται από την κυβέρνηση να επικεντρώνονται και να προωθούν τις κινεζικές αξίες. Ο μεγάλος φόβος άλλωστε του κόμματος, το οποίο κυβερνά την Κίνα από το 1949 χωρίς διακοπή, είναι ο πλουραλισμός – θεωρώντας πως οδηγεί σε κοινωνικές αναταράξεις και στο χάος, αποδυναμώνοντας το. 

Αυτό δεν συμβαίνει όμως στην οικονομία, από τότε που η χώρα ανακάλυψε ότι, η βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς επίσης η ένταξη της στην παγκόσμια αγορά απαιτούσε προηγουμένως την κατάργηση του κεντρικά κατευθυνόμενου οικονομικού συστήματος – οπότε αναγκάσθηκε να το τολμήσει.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας το κινεζικό μοντέλο, το οποίο προσπαθεί να εξισορροπήσει τον κοινωνικό αποκλεισμό από τον υπόλοιπο πλανήτη και το μαρξισμό ως φιλοσοφία με την οικονομική απελευθέρωση, είναι εξαιρετικά συγκρουσιακό – πόσο μάλλον όταν υπάρχουν δεκάδες υπερχρεωμένες κρατικές επιχειρήσεις με εκατομμύρια εργαζομένους, κυρίως εκτός των μεγάλων πόλεων που ευημερούν. Η «διάλυση» τους με στόχο τη δημιουργία μικρότερων και αποτελεσματικότερων δεν είναι καθόλου εύκολη, ακόμη και για ένα αυταρχικό σύστημα – αν και η άνοδος της ισχύος της κυβέρνησης θα μπορούσε να καταστήσει εφικτό κάτι τέτοιο. 

Μπορεί βέβαια να έχει αντιμετωπίσει η χώρα καλύτερα από ότι αναμενόταν τα μεγάλα οικονομικά της προβλήματα (κυρίως τα χρέη, γράφημα), διατηρώντας έναν υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, αλλά οι στόχοι που έχει θέσει η κυβέρνηση είναι αρκετά μεγάλοι – όπως η πρωτοβουλία του δρόμου του μεταξιού που συνδέει την Ασία με την Ευρώπη, οι επιθετικές εδαφικές αξιώσεις της στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς επίσης η ίδρυση οργανισμών όπως οι Ασιατικές Υποδομές και η Επενδυτική Τράπεζα (ΑΙΙΒ), ως απάντηση στη δυτική δομή που επιτεύχθηκε με τη συμφωνία του Bretton Woods.

Με δεδομένο δε το ότι, υπάρχουν πολλά προβληματικά πεδία, όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι κακές συνθήκες εργασίας, η διαφθορά και η κοινωνική ανισότητα που διευρύνεται συνεχώς, οι πιέσεις που ασκούνται στο κόμμα αυξάνονται συνεχώς – ενώ ελέγχονται μεν, αλλά μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που εξασφαλίζεται η εργασία και η επιβίωση του 1,3 δις εκ. του πληθυσμού της. 

Ευτυχώς όμως για την Κίνα και το κομμουνιστικό κόμμα, η Δύση δεν ήταν προετοιμασμένη για την άνοδο της – έχοντας δύσκολες καταστάσεις να αντιμετωπίσει, με βασικότερη την υπερχρέωση της. Στο παρελθόν βέβαια τα κατάφερε, με αποτέλεσμα την κατάρρευση του τότε αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα όμως δεν είναι βέβαιο πως θα το επαναλάβει – πόσο μάλλον αφού οι Η.Π.Α. ακολουθούν την αντίθετη πορεία με τότε, προσπαθώντας να απομονωθούν, ενώ η Κίνα βαδίζει επίσης αντίθετα, ανοίγοντας συνεχώς τα σύνορα της και επεκτεινόμενη στον υπόλοιπο πλανήτη.

Analyst Team

Πηγή : http://www.analyst.gr