Τώρα που ακόμα και οι «ειδικοί» σ’αυτήν τη χώρα ανακάλυψαν πως βιώνουμε τη χειρότερη ύφεση στη σύγχρονη ιστορία, μη ρωτήσετε τους ταλαίπωρους γιατί και πώς. Ατυχήσατε. Είναι ένα «πρωτοφανές δισεπίλυτο πρόβλημα». Οφείλεται σε «ενδογενείς παθογόνους παράγοντες». Τα μνημόνια ήταν το «φάρμακο» που δεν χορηγήθηκε σωστά - πρός θεού, όχι στην «ολέθρια» συζήτηση περί Grexit! Καλά θα κάνει ο λαουτζίκος, που δεν γνωρίζει τους «μηχανισμούς της οικονομίας», να αφήσει τη λύση στους τεχνοκράτες. Αυτούς δηλαδή που κατέχουν την τέχνη. Την τέχνη της καταστροφής.
Γιατί, η βασική παθογένεια που συντηρεί και βαθαίνει την κρίση είναι μία: η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της. Δεν θα απαλλαγούμε από την τυραννία των δανειστών εάν δεν απαλλαγούμε από την τυραννία του χρέους. Και δεν θα απαλλαγούμε από το χρέος εάν δεν απαλλαγούμε από το χρήμα που-παράγεται-ως-χρέος. Το χρήμα δεν είναι κάτι ουδέτερο που απλά υπάρχει. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο ποιός το κατέχει, αλλά, κυρίως, ποιός κρατά τη μηχανή που το εκδίδει, πού το δίνει και με τί όρους.
Αν και οι άνθρωποι μοχθούν για να το αποκτήσουν, το χρήμα δημιουργείται από το μηδέν και η φυσική του ύπαρξη είναι κατά κύριο λόγο άυλη. Στη διάρκεια της κυκλοφορίας του μέσα στην κοινωνία εναλλάσσεται σε δύο μορφές: «ρευστό» (χαρτονόμισμα και κέρματα), που έχει τυπώσει η κεντρική ή εκδοτική τράπεζα, και τραπεζικές καταθέσεις. Ποιός μονοπωλεί το δικαίωμα να δημιουργεί χρήμα; Το μονοπώλιο της δημιουργίας του χρήματος ανήκει στο τραπεζικό σύστημα, ένα ιδιωτικό καρτέλ και τίποτα περισσότερο. Το σύστημα αυτό γενικά, αποτελείται από την κεντρική τράπεζα, η οποία εκδίδει το νόμισμα, και τις εμπορικές. Οι εμπορικές τράπεζες δημιουργούν και πωλούν αγοραστική δύναμη (χρήμα) χρησιμοποιώντας το «φυσικό χαρτονόμισμα» της κεντρικής τράπεζας για τις εξωτερικές τους συναλλαγές.
Η τράπεζα είναι ένας επιχειρηματίας που παράγει και εμπορεύεται χρήμα. Το αγοράζει ως τραπεζικές καταθέσεις και το πουλά ως δάνεια. Δεν είναι όμως απλά ένας έμπορος που διαμεσολαβεί. Το χρήμα που αγοράζει δεν είναι το χρήμα που πουλά. Όταν κάνετε μια κατάθεση στο ταμείο, ανταλλάσσετε τα χαρτονομίσματά σας με ένα βιβλιάριο, μια λογιστική εγγραφή, που τοκίζεται ονομαστικά. Όταν πάλι η τράπεζα χορηγεί ένα δάνειο, δημιουργεί έναν λογαριασμό στο όνομά σας και εκεί σας πιστώνει ένα ποσό από το τίποτα, πάλι ως μια απλή λογιστική εγγραφή. Αν θελήσετε να εκταμιεύσετε το δάνειο ή να αποσύρετε την κατάθεσή σας, τότε η τράπεζα απλώς τραβά χαρτονόμισμα που τυπώνει η κεντρική τράπεζα γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Η διαφορά ανάμεσα στον τόκο που πληρώνει και τον τόκο που πληρώνεται, είναι η βάση της κερδοφορίας της.
Αν για οποιονδήποτε λόγο η τράπεζα δεν μπορεί να λάβει (π.χ. κόκκινα δάνεια) αλλά αναγκάζεται να δίνει (εκροή καταθέσεων), η κερδοφορία της κινδυνεύει. Εάν μάλιστα, λόγω άγριου ανταγωνισμού ή/και διαπλοκής με μεγάλα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα, έχει πουλήσει πάρα πολύ από το προϊόν της, την προσφορά πίστωσης, σε χαμηλές τιμές και έχει αναλάβει υψηλά ρίσκα, τότε κινδυνεύει με χρεοκοπία.
Κατά τα φαινόμενα της ελληνικής εμπειρίας, κάπου εδώ τελειώνουν ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά, αφού η τράπεζα είναι ο μόνος ιδιώτης επιχειρηματίας του οποίου τη χασούρα οφείλεί να φορτώνεται ο φορολογούμενος. Όχι γιατί τάχα εάν δεν το κάνει «θα χαθούν οι καταθέσεις», αφού οι καταθέσεις όπως είδαμε είναι απλώς λογιστικές εγγραφές, αλλά γιατί δεν πρέπει επ’ουδενί να θιγούν οι κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας, δηλαδή το ιδιωτικό μονοπώλιο της δημιουργίας χρήματος από το τίποτα, με σκοπό το κέρδος.
Αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα. Οι εγχώριες τράπεζες δεν μπορούν να παράσχουν πια φτηνές πιστώσεις με ικανοποιητικό γι’αυτές κέρδος. Οι νέοι τους ιδιοκτήτες γυρεύουν να μετατρέψουν το συσσωρευμένο ιδιωτικό χρέος σε μια τερατώδη μηχανή υφαρπαγής πλούτου και ιδιοκτησίας. Με το μέσο νοικοκυριό να μην έχει αγοραστική δύναμη και να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, η ζήτηση καταρρέει. Χωρίς ζήτηση, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αναγκάζονται να ρίξουν τις τιμές και, συνακόλουθα, να συμπιέσουν τα εργατικά κόστη. Τα μεροκάματα μειώνονται και οι άνθρωποι μένουν άνεργοι. Η ζήτηση μειώνεται ακόμα περισσότερο. Ο κύκλος κλείνει και ξανανοίγει λίγο πιο κάτω, σε ένα καθοδικό σπιράλ χωρίς τέλος.
Σε μια τέτοια κατάσταση, μόνο το Κράτος μπορεί να αναζωογονήσει την πραγματική οικονομία, δημιουργώντας αυτό χρήμα, όπως ακριβώς και οι χρεοκοπημένοι τραπεζίτες: από το τίποτα. Χρήμα που στη συνέχεια θα διοχετεύσει στον ιδιωτικό τομέα, όχι ως χρέος – για να κερδίσει, αλλά στοχευμένα και ελεγχόμενα, ως εισόδημα και θέσεις εργασίας. Τυπώνοντας χρήμα και δίνοντάς το ως εισόδημα εκεί που υπάρχει ανάγκη, το Κράτος θα δώσει πραγματική αγοραστική δύναμη στην κοινωνία, που με τη σειρά της θα βοηθήσει την οικονομία να μπει σε τροχιά ανάκαμψης.
Για να κάνει τα παραπάνω, το ελληνικό κράτος χρειάζεται τη δική του εκδοτική τράπεζα. Μόνο που για άλλη μια φορά στην ιστορία του, δεν διαθέτει. Το νόμισμά του είναι ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ. Εκδίδεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν δανείζει τα κράτη-μέλη και πάνω στην οποία δεν έχει καμία εξουσία. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να ασκήσει νομισματική πολιτική και η δημοσιονομική του πολιτική καθορίζεται από το κυνήγι της εξυπηρέτησης ενός μη εξυπηρετήσιμου δημόσιου χρέους, βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο την ύφεση.
Με το ευρώ, το ελληνικό δημόσιο υποβιβάστηκε σε ιδιώτη. Λογικό λοιπόν σήμερα να μοιράζεται με τον τελευταίο και την ίδια τύχη: είναι ένα εμπόρευμα που τόσο υποτιμάται, όσο δεν βρίσκει αγοραστή. Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε οτι, κόβοντας το δικό του νόμισμα, το Κράτος μπορεί να δημιουργήσει χρήμα, ακριβώς όπως η ιδιωτική τράπεζα. Αρκεί βέβαια το κράτος αυτό να μην της ανήκει...
Η Ελλάδα πρέπει να άμεσα να απαλλαγεί από ένα νόμισμα που την έχει αλυσοδέσει και ένα χρέος που την τραβά στο βυθό μιας καταστροφικής, αλλά απολύτως ανθρωπογενούς ύφεσης. Μια κυβέρνηση που θα εθνικοποιήσει τους όρους έκδοσης και κυκλοφορίας του νομίσματος, και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, καταγγέλοντάς το στη διεθνή κοινότητα, είναι μια κυβέρνηση που θα έχει κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση μιας πραγματικής και γρήγορης ανάκαμψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου