Περιουσιολόγιο και κούρεμα

Πιθανολογείται πως θα επιβληθεί φόρος στα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία, για την εξυπηρέτηση των χρεών – ενώ η κατάσταση των τραπεζών δεν είναι τόσο καλή, ώστε να αποκλείεται η διάσωση μίας ή περισσότερων με τους νέους κανονισμούς.

«Όταν ένα υπερχρεωμένο κράτος δεν δηλώνει επίσημα την πτώχευση του, προσπαθώντας ανόητα να καλύψει τα παλαιά του χρέη με νέα, τότε χρεοκοπούν σταδιακά οι Πολίτες του – οι οποίοι κυριολεκτικά ληστεύονται μετατρεπόμενοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, ενώ δεν είναι ασφαλή ούτε τα χρυσά τους δόντια» (πηγή).

Ανάλυση

Το συνολικό παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε ξανά κατά 11 τρις $, φτάνοντας στα 217 τρις $ ή στο 325% του ΑΕΠ του πλανήτη, από 199 τρις $ το 2014 (πηγή). Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. σχεδόν διπλασιάστηκε (+88%) σε σχέση με το 2009 – στα 19,98 τρις $, από 10,6 τρις $ πριν από οκτώ χρόνια. Το μακροπρόθεσμο παγκόσμιο εμπορικό χρέος αυξήθηκε περίπου κατά 1 τρις $ το 2016, πλησιάζοντας στα 42 τρις $ (γράφημα) – με τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία να έχουν δανεισθεί το έτος που πέρασε το 58%, ακολουθούμενες από την Κίνα, την Ιταλία και τη Γαλλία.

Επεξήγηση γραφήματος: Οι 40 πρώτες χώρες στον πλανήτη, όσον
αφορά τον εμπορικό μακροπρόθεσμο δανεισμό τους, σε δις $
(προβλέψεις 2016).

Μόνο ο συνολικός εμπορικός δανεισμός παγκοσμίως μειώθηκε κατά 2%, αλλά ευρίσκεται σε επίπεδα εξαιρετικά υψηλά (στα 154 τρις $) – ξανά με τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία στις πρώτες θέσεις, ακολουθούμενες από τη Μ. Βρετανία, από την υπερχρεωμένη Ιταλία όσον αφορά το δημόσιο χρέος και τις τράπεζες της, την Κίνα και τη Γαλλία (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Οι 10 πρώτες χώρες στον πλανήτη, όσον
αφορά το συνολικό εμπορικό δανεισμό τους, σε δις $ (προβλέψεις
2016).

Φυσικά όλα αυτά τα βουνά χρεών (άρθρο), είναι αδύνατον να πληρωθούν ποτέ – πόσο μάλλον τα εμπορικά των αναπτυσσομένων οικονομιών σε δολάρια, εάν συνεχιστεί από τη Fed η αύξηση των βασικών επιτοκίων και η ανατίμηση του αμερικανικού νομίσματος.

Όπως έχουμε λοιπόν ήδη αναφέρει, εξαιρώντας τον υπερπληθωρισμό και το παγκόσμιο κραχ που θέλει να αποφύγει η διεθνής ελίτ με κάθε τρόπο, φοβούμενη μεταξύ άλλων την κατάρρευση της νομισματικής πυραμίδας, υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι ειρηνικής μείωσης του, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η ανάπτυξη και άρα η επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος – τόσο σε διεθνές, όσο και σε εθνικό επίπεδο: Ειδικότερα, είτε

(α) η διαγραφή ενός μέρους του εκ μέρους των δανειστών (πλούσιοι ιδιώτες, επενδυτές, ασφαλιστικές εταιρείες, συνταξιοδοτικά ταμεία κοκ.), είτε

(β) η επιβολή φόρου περιουσίας, έτσι ώστε να μην υποχρεωθούν μόνο οι δανειστές να υποστούν τη ζημία, αλλά όλοι οι υπόλοιποι – είτε οφείλουν οι ίδιοι, είτε όχι. Εδώ συμπεριλαμβάνεται επίσης το «κούρεμα» των καταθέσεων είτε έμμεσα, με τα αρνητικά επιτόκια δηλαδή, είτε άμεσα – όπως στην περίπτωση της Κύπρου, η οποία ουσιαστικά ήταν το πειραματόζωο της συγκεκριμένης διαδικασίας.

Περαιτέρω, ο τρόπος που θα επιλεχθεί για τη μείωση του χρέους, η οποία είναι αδύνατον να αποφευχθεί τελικά, θα εξαρτηθεί από εκείνη την ομάδα συμφερόντων που τελικά θα επικρατήσει – είτε είναι αυτή οι δανειστές, είτε όλοι οι υπόλοιποι.

Με δεδομένο όμως το ότι, οι δανειστές είναι λιγότεροι και περισσότερο οργανωμένοι, ενώ συνεργάζονται στενά μεταξύ τους έχοντας ιδρύσει δικές τους λέσχες, καθώς επίσης διάφορους οργανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όπως οι δεξαμενές σκέψης, κυριαρχώντας ταυτόχρονα στα ΜΜΕ (άρθρο), στις κεντρικές τράπεζες, στα διεθνή όργανα όπως το ΔΝΤ, στις εταιρείες αξιολόγησης κοκ., εύλογα πιθανολογεί κανείς πως τελικά θα επικρατήσουν αυτοί – εκτός εάν ξυπνήσουν βέβαια τα πρόβατα και εξεγερθούν, κάτι που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί.

Ως εκ τούτου, έχουμε την άποψη πως θα επιλεχθεί κάποια στιγμή η επιβολή φόρου στα περιουσιακά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων, όλων αυτών που δεν θα μπορέσουν να το αποφύγουν – με την έννοια πως αδυνατούν να τα διατηρήσουν σε φορολογικούς παραδείσους ή σε άλλες ασφαλείς τοποθεσίες και εταιρικές κατασκευές. Στα πλαίσια αυτά υπάγεται ασφαλώς η κατάργηση των μετρητών χρημάτων, πρώτο πειραματόζωο για την οποία είναι η Ινδία – η χώρα που πρωταγωνιστούσε στις συναλλαγές με μετρητά.

Συνεχίζοντας, για να μπορέσουν να φορολογηθούν τα περιουσιακά στοιχεία των απλών και ανυπεράσπιστων Πολιτών, θα πρέπει να προηγηθεί επίσης ένα πείραμα – έτσι ώστε να διερευνηθούν τυχόν επιπλοκές. Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα ως πειραματόζωο, οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πείραμα θα διενεργηθεί ξανά στην πατρίδα μας.

Ως εκ τούτου η πρόθεση του υπουργείου οικονομικών, των δανειστών καλύτερα, να δηλωθούν, καθώς επίσης να καταγραφούν όλα τα είδη της ιδιωτικής περιουσίας το συντομότερο δυνατόν, ενδεχομένως για να χρησιμοποιηθούν αυτά που δεν θα κατασχεθούν και δεν θα πλειστηριαστούν για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους μέσω της φορολόγησης τους, δεν είναι απίθανο να αποτελεί την αφετηρία του πειράματος – το οποίο, εάν έχει τελικά επιτυχία, θα εφαρμοσθεί σε όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Διαφορετικά πάντως δεν εξηγείται η επιμονή στο περιουσιολόγιο, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι κανείς.

Σύμφωνα τώρα με αναφορές των ΜΜΕ, περισσότεροι από 8.500.000 Έλληνες θα κληθούν να δηλώσουν όλα τα ακίνητα και κινητά τους περιουσιακά στοιχεία, εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας – ακόμη και τα μετρητά χρήματα που έχουν στα σπίτια τους μέχρι το τελευταίο Σεντ, τα έργα τέχνης, τα κοσμήματα κοκ.

Εκτός αυτού θα πρέπει να δηλώνουν τις μεταβολές στα περιουσιακά τους στοιχεία, όταν αυτές συμβαίνουν και όχι μία φορά ετήσια, όπως συνηθίζεται παντού – γεγονός που σημαίνει ότι, όταν αγοράζουν ή πουλούν κάτι, θα είναι υποχρεωμένοι μέσα σε ένα μήνα να υποβάλλουν δήλωση τροποποίησης, ενημερώνοντας άμεσα τις φορολογικές αρχές.

Από την άλλη πλευρά, η οικονομική κατάσταση των τραπεζών έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό που θα χρειαστεί πιθανότατα η διάσωση μίας ή περισσότερων με τους νέους ευρωπαϊκούς κανονισμούς – όπου προηγούνται οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες.

Εν προκειμένω, επειδή δεν δέχτηκε η Ιταλία να αποτελέσει το πειραματόζωο, οπότε οι τράπεζες της μάλλον θα διασωθούν από το δημόσιο ή/και την ΕΚΤ εναντίον των κανόνων της ΕΕ, πιθανολογείται πως θα κληθεί ξανά η Ελλάδα στη θέση της – αφού η Ιταλία, λόγω του μεγέθους της, θεωρείται κίνδυνος για την Ευρωζώνη, οπότε μπορεί να την εκβιάζει για άλλου είδους λύσεις.

Περαιτέρω, ο λόγος που έχει επιλεχθεί η Ελλάδα για τα πειράματα, είναι αφενός μεν η παντελής έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους των Πολιτών της στη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που συντελείται στην επικράτεια της, αφετέρου η φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας μέσω του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων – η οποία θα ολοκληρωθεί σύντομα, με τις μαζικές κατασχέσεις και με τους πλειστηριασμούς που θα ακολουθήσουν.

Εξαιτίας αυτής ακριβώς της φτωχοποίησης και επειδή η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος (νοιώθουμε φτωχοί μόνο όταν ο διπλανός μας είναι πλουσιότερος), θεωρείται πως η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει χαιρέκακα την επιβολή φόρου σε όλους όσους θα διαθέτουν ακόμη περιουσιακά στοιχεία – οπότε όχι μόνο δεν θα εξεγερθεί αλλά, αντίθετα, θα χαρεί ενδόμυχα με αυτήν την εξέλιξη, αφού δεν θα είναι η μοναδική που θα υποφέρει.

Φυσικά έχει προηγηθεί η «αυτοενοχοποίηση» των Πολιτών οι οποίοι, χειραγωγούμενοι επιδέξια μέσω των ΜΜΕ, έχουν πεισθεί ανόητα πως σε αυτούς οφείλεται η υπερχρέωση της χώρας τους, μεταξύ άλλων επειδή αυτοί ψήφιζαν τους διεφθαρμένους πολιτικούς – οπότε είναι δίκαιο και σωστό να πληρώσουν το τίμημα που τους ζητείται από τους δανειστές. Ακόμη χειρότερα, παρά το ότι το τίμημα είναι υπέρογκο και απάνθρωπο – ενώ ασφαλώς δεν οφείλεται στους ίδιους, ιδίως μετά το 2010, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε το ΔΝΤ (ανάλυση).

Η επόμενη ερώτηση τώρα δεν είναι άλλη, από το ποσοστό της φορολόγησης της ιδιωτικής περιουσίας, το οποίο θα μπορούσε να επιβληθεί – κάτι που όμως θα εξαρτηθεί από το ύψος της, καθώς επίσης από την επιδιωκόμενη μείωση του δημοσίου χρέους. Για παράδειγμα, εάν τα συνολικά, ελεύθερα βαρών ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας θα ήταν 600 δις € και το χρέος θα έπρεπε να περιορισθεί στο 90% του ΑΕΠ (στα 160 δις € περίπου), από τα σημερινά 330 δις €, τότε το ποσοστό θα οριζόταν γύρω στο 30% – ποσόν που θα επιβαλλόταν μεν εφάπαξ, αλλά θα εξοφλούταν σε βάθος χρόνου.

Σε παγκόσμιο επίπεδο πάντως, υπολογίζεται πως πρέπει να απαλειφθεί χρέος ύψους 21 τρις $ (πηγή: BCG), εις βάρος των μεσαίων και ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων – τα οποία έχουν στην κατοχή τους καθαρά χρηματοοικονομικά στοιχεία της τάξης των 74 τρις $. Ως εκ τούτου, λέγεται πως θα φορολογηθούν με ποσοστό ύψους 28% περίπου – εάν φυσικά στεφθεί με επιτυχία το ελληνικό πείραμα, χωρίς να δημιουργηθούν παρενέργειες ή/και να προκληθούν λαϊκές εξεγέρσεις.

Ολοκληρώνοντας, ανεξάρτητα από τα παραπάνω αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί η Ελλάδα έχει ανάγκη από μία κυβέρνηση «πιόνι και υποχείριο» των δανειστών, όπως αυτή κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής – με την έννοια πως καλύτερα να είναι ακυβέρνητη, παρά να προσφέρει ένα «κυβερνητικό άλλοθι» στους δανειστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον εκάστοτε πρωθυπουργό απλά και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, αλλά αυτή είναι η άποψη μας – ενώ το γεγονός ότι, τέτοιου είδους κυβερνήσεις δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση στους Ευρωπαίους Πολίτες πως οι Έλληνες συμφωνούν με όσα τους επιβάλλονται, επειδή αναγνωρίζουν ότι είναι ένοχοι για τα δεινά τους και πρέπει να πληρώσουν, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην πατρίδα μας.

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος

E-mail: viliardos@analyst.gr

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία 

Πηγή : http://www.analyst.gr