Του Στρατή Μαζίδη
Πάνω από έξι χρόνια ακούμε για επερχόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις και επικίνδυνες καταστάσεις, οι οποίες πάντα διακρίνονταν στον ορίζοντα.
Ωστόσο ποτέ δεν έρχονταν διότι πάντα υπήρχαν στηρίγματα και περιθώρια οπισθοχώρησης.
Η ανεργία, η ακρίβεια, η υπερφορολόγηση αντιμετωπίζονταν με διάφορους τρόπους. Από ενίσχυση μέσω των συνταξιούχων παππούδων μέχρι στάση πληρωμών.
Όσο υπήρχε η εξασφαλισμένη στέγη και τροφή, η ελληνική κοινωνία βαστούσε κάνοντας υπομονή.
Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη δεν έχουμε ζήσει ακραίες καταστάσεις.
Όμως τώρα αλλάζει πλέον και αυτό καθώς το κράτος δεν αφήνει πια ούτε τα ελάχιστα περιθώρια διαφυγής και υποτιθέμενης διαβίωσης.
Άρχισε να έρχεται και να κατάσχει τα σπίτια των ανθρώπων.
Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία έξι χρόνια τώρα βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση τρεξίματος και διαφυγής των δεινών, στριμωγμένη πια μέσα στο ίδιο της το σπίτι, το οποίο της το κατάσχουν, δεν έχει άλλη οδό διαφυγής.
Συνεπώς ως πληγωμένο / φοβισμένο θηρίο ή θα παραδοθεί ή θα αντιδράσει ακραία.
Θα σκάσουν όλα στα χέρια του Τσίπρα, του οποίου η "αριστερή" κυβέρνηση θα δει πόσο λάθος έκανε και με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Μέχρι σήμερα, πότε η αποχή των συμβολαιογράφων, πότε τα διάφορα κινήματα που σταματούσαν τις δικαστικές διαδικασίες, προσέφεραν ανάσες.
Αυτό πλέον σταματά.
Οι κατασχέσεις θα γίνονται με λίγα κλικς. Ο Ελληνας πάλι πολλά μπορεί να χάσει. Το σπίτι του όμως ποτέ γιατί στην Ελλάδα συμβολίζει πολύ περισσότερα πράγματα από κάποια ντουβάρια.
Η κατάσχεση του σπιτιού σημαίνει απώλεια των πάντων και τότε κάποιος, κάπως θα αντιδράσει. Εκεί θα έχουμε το πρώτο αίμα είτε από τη μία πλευρά των αδικημένων είτε από την άλλη πλευρά των μέσων ασφαλείας που όπως στην Ισπανία, θα μπουκάρουν για να βγάξουν έξω τους ιδιοκτήτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου