Της Γεωργίας Λινάρδου
Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.
Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.
Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.
Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από... τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.
Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.
Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».
Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.
Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.
Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:
Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».
Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.
Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.
Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.
Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!
Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.
Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.
Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας... και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).
Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.
Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».
Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν το πιο φανερό και πιο ξεκάθαρο σημάδι αυτής της εξέλιξης. Από το 45% δημοσκοπικά βρέθηκε στο 6 με 7%. Κατάρρευση, δηλαδή, του κεντρώου αριστερού χώρου. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, υπήρξε ανησυχητική άνοδος της Χρυσής Αυγής. Και η Νέα Δημοκρατία, όμως, παρουσίασε εκλογική κατάρρευση. Αναλυτές της εποχής επεσήμαναν μεταξύ άλλων: «Οι παλιοί κομματικοί μηχανισμοί ξέρετε είναι πάρα πολύ ενσωματωμένοι μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και έχουν τέτοιες συνδέσεις με την πολιτική και την οικονομική ζωή αυτού του τόπου που το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο, παρά τις προσπάθειες που κατά διαστήματα βλέπετε ότι γίνονται, να έχουμε ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα με την ανάδυση νέων κομμάτων με πιθανότητες να κυβερνήσουν».
Νέοι σχηματισμοί κομμάτων στη διάρκεια της κρίσης, όπως γεννήθηκαν, έτσι κι έσβησαν. Από το «προσπαθούμε να το κάνουμε διαφορετικά» (Στ.Θεοδωράκης, Συνέντευξη Τύπου παρουσίασης του νέου κόμματος «Το Ποτάμι») μέχρι το... τα κάνουμε όλα ίδια, αποδείχθηκε μια ανάσα δρόμου. Ήταν σε εκείνη την συνέντευξη τύπου –την πρώτη- που ο Στ.Θεοδωράκης προσπαθούσε να πείσει ψευδόμενος πως «η Ευρώπη υπερασπίζεται την ενότητα του διαφορετικού».
Ένα μικρό πέρασμα από την Υγεία, την Ασφάλιση, την Εργασία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Ιδιωτικό Τομέα, την Ανεργία, τις Αυτοκτονίες και, και, και... αρκεί κάποιος για να καταλάβει το πόσο η Ευρώπη υπερασπίζεται το «διαφορετικό». Το πόσο εύκολο είναι να στήσεις νέα καριέρα, ψευδόμενος...
Τέτοιες στιγμές πολύτιμο απάγκιο οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου στο «Μάνα μου Ελλάς»... «Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι/εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη/και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς/το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς».
Πηγή : http://www.newsbomb.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου