Οι αλχημιστές του συστήματος

H μανιακή επιμονή στην κρίση της Ελλάδας τεκμηριώνει πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό «δίκτυο» έχει γίνει τόσο αδιαφανές και πολύπλοκο, ώστε μία ξαφνική κατάρρευση της χώρας μας, θα μπορούσε να το απειλήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό

"Είναι σαφές βέβαια το ότι, η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί χωρίς την ονομαστική διαγραφή του χρέους της (άρθρο) - η οποία αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα επιστροφής της στις αγορές και στην ανάπτυξη.

Οτιδήποτε άλλο «ισοδύναμο», όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, αλλά δεν πρόκειται να της εξασφαλίσει το δανεισμό της από τις ελεύθερες αγορές - οπότε θα παρέμενε στον «ορό της Ευρωζώνης και της Γερμανίας», εκβιαζόμενη κατά το δοκούν και μετατρεπόμενη σε μία αέναη αποικία χρέους. 

Είναι επίσης σαφές πως η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας, όπως διαπιστώνεται από τις προθέσεις της Γερμανίας, σύμφωνα με τις οποίες επιδιώκεται μυστικά η χρεοκοπία της εντός της νομισματικής ένωσης (ανάλυση). Φυσικά για πολιτικούς κυρίως λόγους (κίνδυνοι διάλυσης της Ευρωζώνης), χωρίς όμως να εξαιρούνται οι γεωπολιτικοί και οι οικονομικοί - αφού κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συνέβαινε, ενώ οι Η.Π.Α. δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να το διακινδυνεύσουν".

Άρθρο

Κρυφά, μυστικά, αυστηρά προστατευμένη από τη δημοσιότητα, ολοκληρώθηκε εντός του Σαββατοκύριακου στην Ουάσιγκτον η εαρινή διάσκεψη της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ - χωρίς να διαρρεύσουν στα ΜΜΕ οι σημαντικότερες λεπτομέρειες των θεμάτων που συζητήθηκαν, γεγονός που προκαλεί πολύ μεγάλη εντύπωση.

Σύμφωνα δε με τις περισσότερες οικονομικές εφημερίδες της υπερδύναμης, οι αλχημιστές του χρηματοπιστωτικού συστήματος του πλανήτη ασχολήθηκαν κυρίως με την Ελλάδα - κάτι που προφανώς δεν πιστεύει κανείς, γνωρίζοντας πως η «βαρύτητα» της χώρας μας σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη, τα χρέη του οποίου αυξάνονται ανεξέλεγκτα, είναι κάτι περισσότερο από αμελητέα.

Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται από το σημαντικότερο έγγραφο της διάσκεψης, από τη μελέτη που αφορά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα (Global Financial Stability Report) - η οποία είναι ένας απογοητευτικός μάρτυρας της αποτυχίας των προσπαθειών της ελίτ του χρήματος να αντιμετωπίσει τα διεθνή, τεράστια προβλήματα, εμποδίζοντας το επερχόμενο κραχ, την καταιγίδα των καταιγίδων.

Σε κάθε περίπτωση, η ανεξήγητη κατάρρευση της πλατφόρμας της Bloomberg την περασμένη εβδομάδα (πηγή), η απότομη πτώση των χρηματιστηρίων της Κίνας κατά 6-7% ανάλογα με το δείκτη της κάθε περιοχής (γράφημα), η οποία διορθώθηκε μετά την πρόσθεση ρευστότητας από την κυβέρνηση (μείωση του ελάχιστου εγγυητικού κεφαλαίου των τραπεζών, για να αντιμετωπισθεί η στενότητα στη διατραπεζική αγορά), ενδεχομένως δε ακόμη και η σχεδιαζόμενη μεταφορά των κεντρικών της Fed από τη Νέα Υόρκη στο Σικάγο, δεν αποτελούν θετικές ενδείξεις. 

Περαιτέρω, σύμφωνα με την παραπάνω μελέτη, τα ρίσκα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν αυξηθεί συγκριτικά με τον Οκτώβρη του 2014 - έχοντας μεταφερθεί σε ορισμένες σκιώδεις περιοχές του, οι οποίες είναι πολύ πιο δύσκολο να ερευνηθούν, οπότε να καταπολεμηθούν με επιτυχία.

Από τη μία πλευρά οι ανεπτυγμένες, βιομηχανικές οικονομίες, είναι ακόμη περισσότερο εξαρτημένες από την πολιτική των εκάστοτε κεντρικών τραπεζών, έχοντας ταυτόχρονα τη δύσκολη αποστολή να αντιμετωπίσουν τις ανεπιθύμητες παρενέργειες των μηδενικών επιτοκίων - όπου τυχόν λανθασμένες, πρόωρες ή καθυστερημένες αποφάσεις μεταβολής τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αρχή του τέλους: μία καταστροφή άνευ ιστορικού προηγουμένου.

Από την άλλη πλευρά οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, οι οποίες έχουν θέσει σε πολύ μεγάλο κίνδυνο τη βιομηχανία του σχιστολιθικού αερίου των Η.Π.Α., οπότε τις τράπεζες που την χρηματοδοτούν (ρίσκα της τάξης των 200 δις $), σε συνδυασμό με το ισχυρό δολάριο, πιέζουν σημαντικά τις αναπτυσσόμενες κυρίως οικονομίες - με τις απειλές μαζικών αθετήσεων πληρωμών να αυξάνονται κατακόρυφα.

Την ίδια στιγμή η σχεδόν μανιακή επιμονή στην κρίση της Ελλάδας τεκμηριώνει πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει γίνει τόσο πολύπλοκο, αδιαφανές και «αλληλο-δικτυωμένο», ώστε μία ξαφνική κατάρρευση της χώρας μας θα μπορούσε να το απειλήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό - παρά τις αντίθετες δημόσιες τοποθετήσεις εκ μέρους της Γερμανίας, της Τρόικας ή άλλων οργανισμών. 

Το ίδιο ισχύει και για τη ρωσική κρίση, όπου ο διευθυντής του χρηματοπιστωτικού τμήματος του ΔΝΤ, ο οποίος είναι ο βασικός συγγραφέας της έκθεσης, αναφέρει πως οι γεωπολιτικές εντάσεις στη Ρωσία και στην Ουκρανία (πηγή), είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για το σύστημα - επίσης οι αντίστοιχες στη Μέση Ανατολή, σε ορισμένα μέρη της Αφρικής και στην Ελλάδα.

Ο τραπεζικός κίνδυνος της Ευρωζώνης

Συνεχίζοντας, ιδιαίτερα απειλητική φαίνεται να είναι η κατάσταση στην Ευρωζώνη - όπου το ΔΝΤ διαπιστώνει πως οι τράπεζες είναι εκτεθειμένες σε επισφαλή δάνεια (Non Performing Loans, NPL), ύψους 900 δις €. Συγκριτικά με αυτά, τα 250 δις € που έχουν δανείσει στην Ελλάδα οι διεθνείς πιστωτές της, τα οποία θα μπορούσαν να χαθούν μετά από τυχόν χρεοκοπία της, αποτελούν ουσιαστικά ένα ελεγχόμενο μέγεθος - με την έννοια πως από μόνο του δεν θα οδηγούσε το σύστημα στην κατάρρευση.

Κατά τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, το μεγαλύτερο μέρος των παραπάνω τραπεζικών επισφαλειών αφορά τις ιταλικές, καθώς επίσης τις ισπανικές εμπορικές τράπεζες - ακολουθούμενες από τις ιρλανδικές, τις κυπριακές και τις ελληνικές.

Παρά το ότι δε η ΕΚΤ, μετά την ανάληψη της εποπτείας του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τις νέες οδηγίες που αφορούν τα ίδια κεφάλαια τους, έχει καταφέρει να επιτύχει ορισμένα πράγματα, δεν είναι αρκετά για να αντιμετωπισθεί η βραδυφλεγής ωρολογιακή βόμβα των επισφαλειών - η οποία θα μπορούσε να εκραγεί, εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου.

Το ΔΝΤ προτείνει να ασχοληθούν ενεργητικά οι τράπεζες με το συγκεκριμένο πρόβλημα - καθώς επίσης να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικότερο νομικό και θεσμικό πλαίσιο, για να «απομακρυνθούν» τα επισφαλή δάνεια. Είτε να διαγραφούν λοιπόν, είτε να μεταφερθούν σε «κακές τράπεζες» (Bad Banks) που στη συνέχεια θα επιβαρύνουν τους φορολογουμένους Πολίτες, είτε οτιδήποτε άλλο - αρκεί να μην παραμείνει η κατάσταση ως έχει, καταστρέφοντας τελικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Περαιτέρω, ο υπεύθυνος του ΔΝΤ (Vinals), σε μία συνέντευξη του σε αυστριακή εφημερίδα, υποστηρίζει τη σκληρή στάση της αυστριακής κυβέρνησης απέναντι στους πιστωτές της τράπεζας των σκανδάλων - της Hypo Alpe Adria (άρθρο). Η θέση του αυτή εκπλήσσει, επειδή πολλοί διεθνείς επενδυτές, κυρίως δε οι κρατικές γερμανικές τράπεζες, ζημιώνονται σε μεγάλο βαθμό από την διαγραφή χρεών της τράπεζας - παρά τις εγγυήσεις του κράτους. 

Η υποστήριξη του ΔΝΤ προς την κυβέρνηση της Αυστρίας τεκμηριώνει πως η διεθνής ελίτ δεν έχει να προτείνει κάποιες σοβαρές λύσεις, όσον αφορά τα βουνά των χρεών (ανάλυση) που έχουν συσσωρευτεί στον πλανήτη - οπότε μάλλον βρισκόμαστε στον τελικό του παιχνιδιού, όπου ο ένας οργανισμός ή το ένα κράτος θα προσπαθεί να ενοχοποιήσει το(ν) άλλο, με σύνθημα το γνωστό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Την ίδια στιγμή όλοι οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι της υπερχρέωσης, οι δανειστές και οι οφειλέτες, φαίνεται πως θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους - με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας.

Οι φορολογικές επιδρομές

Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να εξετάσει κανείς πολύ προσεκτικά την πρόταση του προέδρου των Η.Π.Α. προς την Ελλάδα - σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση οφείλει να συμπεριφέρεται πολύ πιο σκληρά, σε σχέση με την είσπραξη των φόρων. Ειδικά σε συνδυασμό με την ανάλογη απαίτηση του ΔΝΤ, το οποίο θεωρεί πως η μοναδική λύση της κρίσης χρέους της Δύσης, είναι η υψηλότερη φορολογία - έχοντας στο παρελθόν τοποθετηθεί υπέρ της επιβολής μίας καταναγκαστικής εισφοράς ύψους 10% σε όλα περιουσιακά στοιχεία των Πολιτών (άρθρο).

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι διάφοροι υπολογισμοί που αφορούν μία καταναγκαστική εισφορά, σε σχέση με τα ποσά που θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν από τα κράτη για την αντιμετώπιση του χρέους - έτσι ώστε να αποφευχθούν οι μαζικές χρεοκοπίες ή οι προσπάθειες καταπολέμησης της κρίσης, με τη βοήθεια του πληθωρισμού. 

Η Αυστραλία είναι η πρώτη χώρα που ακολούθησε τις προτροπές του ΔΝΤ, έχοντας επιβάλλει φόρο στις τραπεζικές καταθέσεις - ενώ η Αυστρία, αντιμετωπίζοντας τεράστια τραπεζικά προβλήματα, προετοιμάζει ένα νομοσχέδιο, με το οποίο δεν θα εγγυάται πλέον το κράτος τις καταθέσεις των Πολιτών (άρθρο), αλλά οι ίδιες οι τράπεζες.

Η Γαλλία με τη σειρά της έχει αποφασίσει τη δραστική μείωση της χρήσης μετρητών, για να εμποδίσει τους καταθέτες να αποσύρουν τα χρήματα τους, με στόχο να αποφύγουν την επιβολή φόρων στις αποταμιεύσεις τους. 

Υπενθυμίζουμε δε πως το ΔΝΤ έχει δηλώσει τα εξής:

“Η σημαντική επιδείνωση των δημοσίων οικονομικών σε πολλές χώρες, καθιστά απαραίτητη την υποχρεωτική εισφορά ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων (εισφορά κεφαλαίου). Θα επρόκειτο για ένα έκτακτο μέτρο, με στόχο την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους. 

Πρέπει βέβαια να εμποδιστούν οι δυνατότητες φοροδιαφυγής εκ μέρους εκείνων των Πολιτών, οι οποίοι δεν θα ήθελαν να πληρώσουν αυτό το φόρο – ο οποίος θα επιβληθεί για μία μόνο φορά και δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Ο φόρος αυτός δεν θα καταστρέψει κανέναν, ενώ από αρκετούς πολίτες θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και δίκαιος”.

Επομένως, οι προθέσεις του αμερικανικού αυτού οργανισμού είναι σαφείς, ενώ αφορούν τουλάχιστον ολόκληρη τη Δύση - ενδεχομένως και τον υπόλοιπο πλανήτη.

Η εκτύπωση χρημάτων

Συνεχίζοντας, το ΔΝΤ διαπιστώνει στην εαρινή έκθεση του ότι, η εκτύπωση των τεράστιων ποσοτήτων χρημάτων εκ μέρους όλων των κεντρικών τραπεζών, δεν έχει βοηθήσει καθόλου το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα - ενώ στις διεθνείς χρηματαγορές κυριαρχούν ακόμη τα μεγάλα προβλήματα ρευστότητας. Η τοποθέτηση του αυτή εκπλήσσει, ειδικά η εμφανής αδυναμία του υπευθύνου στελέχους του να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, σχετικά με το που έχουν οδηγηθεί όλα τα καινούργια χρήματα - με τα οποία πλημμύρισαν οι κεντρικές τράπεζες τις αγορές τα τελευταία χρόνια (Video).

Το στέλεχος αναφέρεται σε ένα παράδοξο, σύμφωνα με το οποίο η υπερβάλλουσα ρευστότητα σε καλές εποχές είναι καλή, θετική δηλαδή, ενώ σε κακές εποχές αρνητική. Αυτό σημαίνει όμως πως η πολιτική της ποσοτικής διευκόλυνσης των κεντρικών τραπεζών (QE), η οποία υιοθετήθηκε σε μία κακή εποχή, στο ξεκίνημα της κρίσης, δεν βοήθησε πουθενά - αντίθετα, επιδείνωσε την κατάσταση, δημιουργώντας νέες, επικίνδυνες φούσκες στις αγορές των παγίων περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ομόλογα, ακίνητα κλπ.) οι οποίες, όταν εκραγούν, θα προκαλέσουν την καταιγίδα των καταιγίδων.

Περαιτέρω, σύμφωνα με το ΔΝΤ υπάρχει μία ακόμη απειλητική παρενέργεια, η οποία έχει προκληθεί από την πολιτική των χαμηλών επιτοκίων - οι κίνδυνοι για τις ασφαλιστικές εταιρείες της Ευρώπης, οι οποίες διαθέτουν ένα «πορτοφόλι» (portfolio) ύψους 4,4 τρις € που έχει πάψει πλέον να αποδίδει. Το ΔΝΤ τονίζει βέβαια πως δεν πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς το πρόβλημα ως απομονωμένο, αφορών μόνο τις ασφαλιστικές εταιρείες. 

Η αιτία είναι το ότι, ο κλάδος είναι σε μεγάλο βαθμό δικτυωμένος με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οπότε θα μπορούσε πολύ εύκολα να το «μολύνει» - κάτι που επιβεβαιώνει πως κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να προβλέψει τι θα μπορούσε να συμβεί, εάν μεσολαβούσαν σημαντικά γεγονότα, όπως η χρεοκοπία της Ελλάδας, η πτώχευση κάποιας μεγάλης τράπεζας κοκ.

Η Ελλάδα

Φυσικά πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, οι οποίες σπάνια είναι σωστές, όπως έχει τεκμηριωθεί επανειλημμένα στο θέμα της Ελλάδας - όπου προέβλεπε την επιστροφή στην ανάπτυξη μετά τα τέλη του 2012, ενώ η χώρα καταστρεφόταν μεθοδικά από το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση). Πόσο μάλλον όταν πρόσφατα, μετά από μόλις τρεις ημέρες, αναθεώρησε ξανά τις προβλέψεις του προς τα κάτω για το ρυθμό ανάπτυξης της Ελλάδας - αν και οφείλεται πιθανότατα στο «πόκερ των διαπραγματεύσεων» της πατρίδας μας με τους δανειστές της.

Είναι σαφές βέβαια το ότι, η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί χωρίς την ονομαστική διαγραφή του χρέους της (άρθρο) - η οποία αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα επιστροφής της στις αγορές και στην ανάπτυξη. Οτιδήποτε άλλο «ισοδύναμο», όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, αλλά δεν πρόκειται να της εξασφαλίσει το δανεισμό της από τις ελεύθερες αγορές - οπότε θα παρέμενε στον «ορό της Ευρωζώνης και της Γερμανίας», εκβιαζόμενη κατά το δοκούν και μετατρεπόμενη σε μία αέναη αποικία χρέους.

Είναι επίσης σαφές πως η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας, όπως διαπιστώνεται από τις προθέσεις της Γερμανίας, σύμφωνα με τις οποίες επιδιώκεται μυστικά η χρεοκοπία της εντός της νομισματικής ένωσης (ανάλυση). Φυσικά για πολιτικούς κυρίως λόγους (κίνδυνοι διάλυσης της Ευρωζώνης), χωρίς όμως να εξαιρούνται οι γεωπολιτικοί και οι οικονομικοί - αφού κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συνέβαινε, ενώ οι Η.Π.Α. δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να το διακινδυνεύσουν. 

Επομένως, η Ελλάδα έχει πολύ καλά χαρτιά, για να μπορέσει να επιλύσει «άπαξ και δια παντός» το πρόβλημα της - ενώ πρόκειται ενδεχομένως για την τελευταία, εντελώς συγκυριακή ευκαιρία της η οποία, εάν χαθεί ανεκμετάλλευτη, θα αποτελέσει το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα έγκλημα της πολιτικής της ηγεσίας (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης).

Επίλογος

Με βάση την έκθεση του ΔΝΤ, τα χρέη παγκοσμίως έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο τόσο των κρατών, όσο και των διεθνών οργανισμών - ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει πάψει πια να λειτουργεί ορθολογικά, μετά τις διαστρεβλώσεις που προηγήθηκαν εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών του πλανήτη.

Από την άλλη πλευρά η υπερβολικά μεγάλη, στενή, σκιώδεις και αδιαφανής δικτύωση των συμμετεχόντων στις αγορές, καθιστά αδύνατο τον έλεγχο τους - ενώ την ίδια στιγμή μία πολύ μικρή κρίση, όπως αυτή στην Ουκρανία, θα μπορούσε να οδηγήσει στην παταγώδη κατάρρευση του συστήματος.

Με κριτήριο τώρα τις προτάσεις του ΔΝΤ, καθώς επίσης τα μέτρα που έλαβαν χώρες όπως η Αυστραλία, η Γαλλία και η Αυστρία, μπορεί να προβλέψει κανείς πως στο επόμενο χρονικό διάστημα θα κληθούν να πληρώσουν τις ζημίες οι φορολογούμενοι Πολίτες - οι καταθέτες και οι πελάτες των τραπεζών.

Εναλλακτικά θα ήταν δυνατόν να επιδιωχθεί μία παγκόσμια διάσκεψη, με στόχο τη διαγραφή χρεών - κάτι που όμως θα θελήσουν να αποφύγουν οι αλχημιστές του χρήματος και οι πολιτικοί υπάλληλοι τους, ενώ θα μπορούσε να απαιτηθεί μόνο από τους λαούς, με συντονισμένες προσπάθειες τους. Επειδή θεωρείται όμως απίθανο να οργανωθούν οι Πολίτες, ενώ η ελίτ έχει ήδη οργανωθεί (άρθρο), οι ελπίδες είναι ελάχιστες. 

Ολοκληρώνοντας, τα κραχ είναι σύμφυτα με το σύστημα - ενώ η συχνότητα τους έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυξηθεί. Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα συμβεί, πιθανότατα όταν οι Πολίτες δεν θα έχουν πια καμία δυνατότητα να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι εκείνες τις ζημίες, τις οποίες θα τους φορτώσει ξανά το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως το 2008. 

Πηγή : www.analyst.gr