"Ο χάρτης αυτός δείχνει τη νέα γερμανική αυτοκρατορία, όπως είναι κατά τη γνώμη σας. Βλέπουμε την κεντρική θέση της Γερμανίας ενώπιον των διαφόρων δορυφόρων της, ή εκείνων που βρίσκονται, όπως το λέτε πολύ καλά, σε κατάσταση 'οικειοθελούς δουλείας'.
Τι παριστάνει αυτός ο χάρτης για σας; "
Θα ήθελα να βοηθήσει για να συνειδητοποίει ο καθένας το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει αλλάξει στη φύση της και ότι παριστάνει όχι μόνο το παρόν αλλά και ένα πιθανό πολύ εγγύς μέλλον.
Οι χάρτες που παρέχονται γενικά από τη Ευρωπαϊκή Κοινότητα είναι χάρτες ισοτίμων κρατών και δεν απεικονίζουν πλέον την πραγματικότητα.
Εδώ είναι ένα είδος πρώτης προσπάθειας οπτικής οργάνωσης της νέας πραγματικότητας της Ευρώπης. Βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το κεντρικό χαρακτήρα της Γερμανίας και του τρόπου που κρατά την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το πρώτο πράγμα που προσπαθεί να εκφράσει αυτός ο χάρτης είναι ότι υπάρχει ένας άτυπος χώρος, μεγαλύτερος από την ίδια τη Γερμανία, ο «άμεσος γερμανικός χώρος», ο οποίος περιλαμβάνει τις χώρες των οποίων οι οικονομίες έχουν σχεδόν απόλυτη εξάρτηση από τη Γερμανία.
Ορισμένοι ίσως θα δουν «σφάλματα» στο χάρτη, όπως, για παράδειγμα, την ένταξη της Ελβετίας, η οποία δεν είναι καν στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Αλλά ανεξάρτητα από τα συναισθήματα των Ελβετών, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι, μόλις έχουμε να κάνουμε με μεγάλες ελβετικές εταιρείες, νιώθει κανείς τη γερμανική παρουσία. Ο βαθμός διεισδυτικότητας είναι τέτοιος που οικονομικά δεν μπορούμε να μιλάμε για ελβετική ανεξαρτησία.
Η Ολλανδία, εν τω μεταξύ, όπως το προέβλεψε ο Friedrich List, δεν είναι πια τίποτα περισσότερο από την έξοδο της Γερμανίας στο Ρήνο.
Η Τσεχοσλοβακία, την ημέρα που αποφάσισε να πουλήσει τη Skoda στη Volkswagen, σφράγισε τη μοίρα της.
Χάρη σ’ αυτή τη πυκνοκατοικημένη κεντρική περιοχή, η Γερμανία έχει μια πολύ μεγαλύτερη επιρροή από αυτή των μόνο 82 εκατομμυρίων κατοίκων της.
Πρόκειται για ζώνη περίπου 130 εκατομμύριων κατοίκων...
Πράγματι. Αλλά αυτός ο χώρος δεν είναι ο μόνος λόγος της γερμανικής επιρροής.
Νομίζω ότι η Γερμανία δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να αναλάβει τον έλεγχο της ηπείρου, χωρίς τη συνεργασία της Γαλλίας.
Αυτό είναι άλλο ένα στοιχείο που απεικονίζεται σ’ αυτό το χάρτη: η οικειοθελή δουλεία της Γαλλίας και του οικονομικού συστήματος της και, εντός αυτού του πλαισίου, η αποδοχή από τις γαλλικές ελίτ που μπορεί να είναι για αυτούς - αλλά όχι για τους Γάλλους - της επιχρυσωμένης κλούβας του ευρώ. Οι γαλλικές τράπεζες επιβιώνουν λίγο πολύ σε αυτό το επίχρυσο κλουβί.
Η Γαλλία προσθέτει τους 65 εκατομμύρια κατοίκους της στο άμεσο γερμανικό χώρο και της παρέχει με αυτό τον τρόπο ένα είδος κρίσιμης μάζας στην ηπειρωτική κλίμακα.
Σχεδόν 200 εκατομμύρια ...
Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ήδη πάνω από τη ρωσική ή την ιαπωνική κλίμακα.
Αυτό το μαύρο και γκρίζο μπλοκ αντιπροσωπεύουν την καρδιά της γερμανικής εξουσίας, διατηρεί υπό την υποβολή της τη νότια Ευρώπη, η οποία έγινε μια περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία μέσα στον ίδιο το χώρο του ευρωπαϊκού συστήματος.
Η Γερμανία είναι μισητή στην Ιταλία, την Ελλάδα, και πιθανώς σε όλη τη νότια Ευρώπη, για το δημοσιονομικό σιδερένιο χέρι της.
Αλλά αυτές οι χώρες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, επειδή η Γερμανία, με τον εγγύς χώρο της συν τη Γαλλία, έχει τη δυνατότητα να κυριαρχήσει τα πάντα. Οι χώρες αυτές εμφανίζονται με πορτοκαλί χρώμα στο χάρτη.
Προτείνω μία άλλη ειδική κατηγορία χωρών, με κόκκινο χρώμα, αυτών που αποκάλεσα «ρωσοφόβους δορυφόρους».
Παραδόξως, αυτές οι χώρες έχουν έναν ορισμένο βαθμό ελευθερίας. Βρίσκονται στο χώρο της γερμανικής εθνικής κυριαρχίας, αλλά δεν θα τους χαρακτήριζα ως υπό κατάσταση υποτέλειας, επειδή έχουν πραγματικές αυτονομιστικές φιλοδοξίες και μεταξύ άλλων μεγάλο αντιρωσικό πάθος.
Κοιτάξτε: Η Γαλλία δεν έχει πλέον όνειρο, υπό την ηγεσία του PS, της UMP και των οικονομικών επιθεωρητών της, λαχταρά μόνο να υπακούει, να μιμήσει και να εισπράξει την αμοιβή της.
Η Πολωνία, η Σουηδία, οι χώρες της Βαλτικής, όλες αυτές οι χώρες έχουν όνειρο: να πιάσουν τη γούνα της αρκούδας.
Η εθελοντική συμμετοχή τους στο χώρο της γερμανικής κυριαρχίας τους επιτρέπει να το πιστέψουν.
Αλλά αναρωτιέμαι αν, βαθύτερα, η Σουηδία, η οποία ξαναπέρασε στη δεξιά, δεν θα ξαναγίνει αυτή που ήταν πριν από το 1914, ήτοι γερμανόφιλη.
Οι αντιρωσικοί δορυφόροι αξίζουν μια ειδική κατηγορία, επειδή ανήκουν στις δυνάμεις που μπορούν να βοηθήσουν τη Γερμανία να εκτρέπεται προς τα χειρότερα.
Οι γαλλικές ελίτ, από την πλευρά τους, έχουν ήδη βοηθήσει τη Γερμανία να εκτραπεί προς τα στραβά, θεοποιώντας την και αρνούμενη να την επικρίνουν.
Η γαλλική υποταγή θα φανεί στους ιστορικούς του μέλλοντος ως μια ουσιαστική συμβολή στην ψυχική ανισορροπία που αναμένεται να επικρατήσει στη Γερμανία.
Για τη Σουηδία ή τη Πολωνία ή τις χώρες της Βαλτικής, πρόκειται για κάτι άλλο. Εκεί πρόκειται σαφώς να επαναφέρουν τη Γερμανία στη βία στις διεθνείς σχέσεις.
Δεν κατέταξα τη Φινλανδία και τη Δανία σε αυτή την κατηγορία.
Σε αντίθεση με τη Σουηδία, η Δανία διαθέτει αυθεντική φιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία.
Η σχέση της με την Αγγλία πηγαίνει πέρα από την απλή τυπική σκανδιναβική διγλωσσία ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της.
Κοιτάζει προς τη Δύση και δεν έχει εμμονή με τη Ρωσία.
Όσον αφορά τη Φινλανδία, εκείνη είχε μάθει να ζει με τους Σοβιετικούς, και δεν έχει κανένα πραγματικό λόγο να αμφιβάλλει για τη δυνατότητα της να συνεννοηθεί με τους Ρώσους.
Βέβαια, ήταν σε πόλεμο με τους τελευταίους. Ανήκε στην Αυτοκρατορία των Τσάρων μεταξύ 1809 και 1917, αλλά υπό τη μορφή Μεγάλου Δουκάτου, μια κατάσταση που, στην πραγματικότητα, της έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγει από το σουηδικό έλεγχο.
Για τους Φινλανδούς, η πραγματική αποικιοκρατική δύναμη είναι η Σουηδία, και αμφιβάλλω ότι θέλουν πραγματικά να επανέρθουν κάτω από σουηδική ηγεσία.
Στο χάρτη λοιπόν, η Φινλανδία και η Δανία βρίσκονται υπό ξένη κυριαρχία, όπως οι χώρες του Νότου.
Παράλογο; Η φινλανδική οικονομία ήδη πληρώνει το τίμημα της Ευρωπαϊκής επίθεσης κατά της Ρωσίας. Και η Δανία θα μπει σε δυσκολίες μετά την αγγλική φυγή.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, το περιέγραψα ως καθεστώς «υπό φυγή», επειδή οι Άγγλοι δεν μπορούν να ενταχθούν σε ένα ηπειρωτικό σύστημα που τους δημιουργεί φρίκη.
Επειδή δεν έχουν, όπως ορισμένοι Γάλλοι, συνηθίσει να υπακούν στους Γερμανούς.
Αλλά και επειδή ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, πολύ πιο συναρπαστικό, νεότερο, και λιγότερο αυταρχικό από τη γερμανική Ευρώπη, την «Αγγλοσφαίρα»: την Αμερική, τον Καναδά, τις πρώην αποικίες ...
Είχα την ευκαιρία να πω ότι συμπαρατάσσομαι με το δίλημμά τους, πόσο φρικτό θα πρέπει να είναι να είσαι Βρετανός ενώπιον μιας τόσο σημαντικής Ευρώπης για τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά διανοητικά αρθριτική.
Πιστεύετε ότι μια μέρα θα εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Φυσικά! Οι Άγγλοι δεν είναι ισχυρότεροι η καλύτεροι, αλλά έχουν πίσω τους τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ήδη στην περίπτωση μου, μικρός Γάλλος που αντιμετωπίζει την απώλεια της αυτονομίας του έθνους μου, αν θα είχα την επιλογή μεταξύ της γερμανικής και της αμερικανικής ηγεμονίας, θα επέλεγα την αμερικανική ηγεμονία χωρίς δισταγμό.
Συνεπώς, τι νομίζετε ότι θα επιλέξουν οι Άγγλοι;
Συνέδεσα την Ουγγαρία με τους Βρετανούς στην προσπάθειά διαφυγής τους.
Ο Viktor Orban έχει κακή φήμη στην Ευρώπη. Δήθεν επειδή είναι αυταρχικός και αγνός δεξιός. Ίσως.
Αλλά προπαντός επειδή αντιστέκεται στη γερμανική πίεση.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί η Ουγγαρία δεν είναι αντιρωσική, παρά του γεγονότος ότι υπέστη μια βίαιη σοβιετική καταστολή το 1956. Όπως συμβαίνει συχνά, το «παρά» πρέπει μάλλον να αντικατασταθεί από το «γιατί».
Το 1956, μόνο η Ουγγαρία αντιστάθηκε. Περισσότερο από τους Πολωνούς ή τους Τσέχους -οι οποίοι τότε αντιστάθηκαν λίγο ή καθόλου- η Ουγγαρία μπορεί να είναι υπερήφανη για την ιστορία της υπό τη ρωσική κυριαρχία. Εκείνη μπορεί να συγχωρήσει.
Ένα ωραίο ουγγρικό ανέκδοτο της δεκαετίας του 70 μπορεί να βοηθήσει να εξηγήσει τις ανατολικο-ευρωπαϊκές διαφορές: «Το 1956, οι Ούγγροι συμπεριφέρθηκαν σαν Πολωνούς, οι Πολωνοί σαν Τσέχους και οι Τσέχοι σαν γουρούνια».
Παρουσίασα την Ουκρανία ως «υπό προσάρτηση».
Η Ουκρανία δεν εμφανίζεται άμεσα ως ευρωπαϊκή ονειρεμένη προσάρτηση.
Πρόκειται για προσάρτηση μιας περιοχής υπό κρατική και βιομηχανική αποσύνθεση, αποσύνθεση η οποία θα επιταχυνθεί με τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά πρόκειται επίσης για προσάρτηση ενός ενεργού πληθυσμού με πολύ χαμηλό εργατικό κόστος.
Αλλά ουσιαστικά, το νέο γερμανικό σύστημα βασίζεται στη προσάρτηση ενεργών πληθυσμών.
Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν οι πληθυσμοί της Πολωνίας, της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας, κ.λπ.
Οι Γερμανοί έχουν αναδιοργανώσει το ίδιο το βιομηχανικό τους σύστημα, χρησιμοποιώντας το φθηνό εργατικό δυναμικό αυτών των χωρών.
Ο πληθυσμός μιας Ουκρανίας με 45 εκατομμύρια κατοίκους, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που κληρονόμησε από τη σοβιετική εποχή, θα ήταν ένα εξαιρετικό λάφυρο για τη Γερμανία, θα ήταν η δυνατότητα μιας δεσπόζουσας Γερμανίας για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και προπαντός, με την αυτοκρατορία της, θα περάσει άμεσα στο επίπεδο μιας πραγματικής παγκόσμιας οικονομικής δύναμης, πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καημένε μου Μπρεζίνσκι!
Και στο επίπεδο των θεμάτων ενέργειας;
Εδώ, στο δεύτερο χάρτη παρουσιάζονται οι κύριοι αγωγοί φυσικού αερίου για να καταρρεύσει ένας μύθος.
Ο μύθος είναι ότι οι Ρώσοι, με τη κατασκευή του αγωγού South Stream θα ήθελαν μόνο να ξεφύγουν από τον έλεγχο των ενεργειακών τους σχέσεων με την Ουκρανία.
Αν κοιτάξετε τις διαδρομές των υφιστάμενων αγωγών, το μόνο κοινό σημείο τους δεν είναι ότι διέρχονται από την Ουκρανία, αλλά επίσης ότι όλοι καταλήγουν στη Γερμανία.
Στην ουσία, το πραγματικό πρόβλημα των Ρώσων, δεν είναι μόνο η Ουκρανία, αλλά επίσης ο έλεγχος του τέρματος των αγωγών στη Γερμανία. Και αυτό αποτελεί, επίσης, το πρόβλημα των Ευρωπαίων του Νότου.
Αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε την Ευρώπη με αφελή τρόπο ως σύστημα ισότητας που έχει προβλήματα με τη ρωσική αρκούδα, βλέπουμε ότι η Γερμανία μπορεί επίσης να έχει συμφέρον να μη κατασκευαστεί ο αγωγός φυσικού αερίου South Stream, γιατί θα διέφυγε του ελέγχου της όλος ο ενεργειακός εφοδιασμός όλης της περιοχής της Ευρώπης όπου κυριαρχεί.
Το στρατηγικό διακύβευμα του South Stream δεν είναι απλώς ένα ζήτημα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά είναι επίσης ένα διακύβευμα μεταξύ της Γερμανίας και της υποταγμένης Ευρώπης του Νότο .
Αλλά, και πάλι, αυτός ο χάρτης δεν είναι οριστικός, είναι ένας χάρτης, του οποίου ο σκοπός είναι να δημιουργήσει μια πρώτη εικόνα της πραγματικότητας στην Ευρώπη και να μας βγάλει από την ιδεολογία των ουδέτερων χαρτών που κρύβουν το τι γίνεται στην Ευρώπη και με την Ευρώπη: ένα σύστημα άνισων εθνών, εγκλωβισμένων σε μια ιεραρχία που περιλαμβάνει χώρες υπό σκληρή κυριαρχία, επιθετικές χώρες, μια κυρίαρχη χώρα και μια χώρα που είναι η ντροπή της ηπείρου, τη δική μας, τη Γαλλία.
Δεν αναφέρεστε στο τουρκικό ζήτημα ...
Αν δεν το ανέφερα είναι γιατί δεν είναι πλέον ζήτημα.
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν την Τουρκία.
Αλλά αυτό που είναι πολύ πιο σημαντικό είναι ότι οι Τούρκοι δεν θέλουν πια την Ευρώπη.
Ποιος θέλει να μπει σ’ αυτή τη φυλακή των λαών;
[συνέχεια εδώ ]
Η συνέντευξη στην ιστοσελίδα www.les-crises.fr αναπαράχτηκε ελεύθερα για μη εμπορικό σκοπό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου