Παρέλαση κεκλεισμένων των θυρών πραγματοποιείται μόνο στην Ελλάδα. Πουθενά αλλού.
Οπως και πέρυσι, λοιπόν, έτσι κι φέτος στις δύο παρελάσεις που θα γίνουν στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, το «παρών» θα δώσουν μόνο όσοι διαθέτουν σχετική πρόσκληση. Ουδείς άλλος.
Με περισσότερους από 2.500 αστυνομικούς να είναι ακροβολισμένοι για την τήρηση της τάξης. Μην τυχόν και πλησιάσει κανείς και χυμήξει στους επισήμους.
Κι όπως στα γήπεδα όταν υπάρχουν οπαδοί των δύο ομάδων, δημιουργούνται νεκρές ζώνες για να μην εφάπτονται, έτσι και στην παρέλαση. Οι αστυνομικοί θα εφαρμόσουν το ίδιο σχέδιο με πέρυσι. Τη δημιουργία νεκρής ζώνης σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων από την εξέδρα των επισήμων, μπροστά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.
Ούτε επί Χούντας δεν γινόταν αυτό.
Επί «επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου όπως την αποκαλεί ο Καρατζαφέρης δεν ήταν λίγοι αυτοί που πηγαίνανε στις παρελάσεις και χειροκροτάγανε τους Παπαδόπουλους και τους Πατακούς μάλιστα.
Ούτε στη Βόρεια Κορέα δεν λαμβάνονται τέτοια μέτρα. Μόνο στην ελληνική δημοκρατία, οι μαθητές τη μία μέρα και οι στρατιώτες την άλλη,θα παρελάσουνε μόνοι τους. Πριβέ.
Ολα τα καθεστώτα έχουν κάποιους δικούς τους να γεμίζουν τις πλατείες στις παρελάσεις. Στην Ελλάδα τις παρελάσεις τις παρακολουθούν μόνο οι επίσημοι και οι αστυνομικοί. Για τον κόσμο το θέαμα είναι απαγορευμένο.
Μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό προβαίνει με βήμα σημειωτόν το ερώτημα: για ποιον ακριβώς λόγο γίνονται οι παρελάσεις; Για να τιμήσουν κάποιο ένδοξο παρελθόν, για να τιμήσουν κάποιο ένδοξο παρόν; Μα όχι.
Οι παρελάσεις γίνονται αποκλειστικά για να τιμήσουνε τις παρελάσεις. Τις παρελάσεις των πρόσφατων ετών που παρήλθαν, τις εποχές τις ευημερίας και της σταθερότητας, όταν η εθνική υπερηφάνεια συνόψιζε την κάθε κούφια υπόσχεση, την κάθε κούφια φράση.
Τα κάγκελα γύρω από την παρέλαση δεν περιφρουρούν ούτε τους διερχόμενους, ούτε τους επισήμους, αλλά την αταραξία που παρήλθε, τη νηνεμία της αισιοδοξίας, τη μάταιη υπόσχεση πως τίποτα δεν άλλαξε.
Οι κλούβες, οι αστυνομικοί περιφρουρούν τη μνήμη μιας μνήμης που μας διδάσκει να ξεχνούμε, να αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν σαν παραμύθι και το παρόν σαν ένα Success Story πέρα από όποια διεκδίκηση.
Τα κούφια λόγια, οι βαρύγδουπες ευχές και υποσχέσεις πάνω απ’ όλα περιφρουρούν το ενδεχόμενο να πάρουν άλλη μορφή οι παρελάσεις και το πλήθος στους δρόμους. Οταν όσοι παρελαύνουν δεν θα περιγράφουν μια αλλαγή, αλλά θα την ενσαρκώνουν.
Πηγή : http://www.logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου