Δεν έχω καμία σχέση με τα οικονομικά.
Δεν ζήτησα ποτέ να μπω στο Δημόσιο.
Δεν ζήτησα ούτε προίκα. Δεν “έκανα” ποτέ μου “λεφτά”.
Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου μου έλεγε τη φράση του λαού “δούλεψε να φας και κλέψε να'χεις” αλλά με τη στάση του με απέτρεψε από την κλεψιά.
Οπότε...
Ίσως να έχουν κάποια σχέση όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να κουράζω το μυαλό μου, τέλος πάντων ...
Πιστεύω όμως ότι ο άνθρωπος είναι διαρκώς μαθητής. Μαθητής της ζωής. Και η ζωή, μερικές φορές, μας εκπλήσσει.
Δηλαδή αν δεν άκουγα από τα έγκυρα χείλη του πρωθυπουργού μας τη φράση “success story”, ούτε που θα μου πήγαινε το μυαλό πως τελικά τα καταφέραμε !
Εγώ μόνο πρακτική αριθμητική μπορώ να καταλάβω. Που να συλλάβω τα επιστημονικά δεδομένα των καθηγητών της οικονομίας. Και ούτε που ήξερα ότι ήταν τόσοι πολλοί. Δεν μετριούνται, στα παράθυρα της τηλεόρασης. Τους είδα και αναθάρησα. Δεν μπορεί! Αυτοί θα μας σώσουν!
Αλλού, στον κόσμο, οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. Τους βλέπω στην τηλεόραση και στεναχωριέμαι. Βλέπω π.χ. την κατάσταση στη μέση ανατολή και σπαράζει η καρδιά μου: ο κόσμος είναι ανάστατος, δυστυχία, φτώχια εγκατάληψη.
Τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου πιο εξοικιωμένο με όλα αυτά. Και δεν νομίζω να είναι από την τηλεόραση. Οι εικόνες μου φαίνονται πολύ οικείες. Σαν να ζω κι εγώ εκεί. Αλλά όχι! Όχι βέβαια! Εγώ ζω στη σιγουριά της Αθήνας. Της Σταδίου. Της Πατησίων. Της Αχαρνών... Της Τσιμισκή. Της Εγνατίας... που όλα δουλεύουν ρολόϊ. Καμία σχέση ...
Εμείς εδώ δεν θα έχουμε πλέον προβλήματα. Έχουν σχεδόν λυθεί. Μπαίνουμε στις αγορές! Τό'πε ο προθυπουργός, τό'παν οι υπουργοί, τό'παν και τα κανάλια – τα καλά, όχι τα κομουνιστικά, που όλο κακό λόγο έχουν να πουν.
Εδώ το πρόβλημα ήταν οι πολίτες. Μάλιστα. Εμείς ήμασταν, που δεν ξέραμε.
Και καταναλώναμε πιο πολλα από ότι βγάζαμε. Και παίρναμε δάνεια, ξεγελώντας τις τράπεζες - και δεν τα πληρώναμε. Και κοροϊδεύαμε το κράτος. Και δεν πληρώναμε φόρους. Και δεν δουλεύαμε και περνούσαμε ζωή και κότα. Και είχαμε από όλα: δρόμους, πεζοδρόμια, τάξη, ησυχία, ασφάλεια, καθαριότητα, περίθαλψη, συγκοινωνίες, παιδεία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, εξασφάλιση εργασίας, γηρατιών και πολλά άλα που δεν μπορώ να αριθμήσω ...
Ποιός λοιπόν νομίζαμε ότι θα τα πλήρωνε όλα αυτά? Που πα ρε Καραμήτρο...
Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε τι έγινε και τι πρέπει να κάνουμε, ο καθένας μόνος του για να βγούμε από τα δύσκολα, μια και καλή. Αρκεί να αντιγράψουμε την κρατική συνταγή της επιτυχίας, για να αυξήσουμε το κατά κεφαλήν εισόδημά μας:
Αρχικά, κουρεύουμε αυτά που χρωστάμε.
Μια και είμαι πλέον άνεργος, όπως και η γυναίκα μου, οφείλουμε να ανακουφίσουμε τη μάνα μου και την πεθερά μου, που μας συντηρούν. Για λίγο. Μέχρι να ανοίξουν οι αγορές ...
Μπορώ άραγε να μην πληρώσω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, που δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ, και να τη συμψηφίσω με αυτά που έχω να παίρνω από την ASPIS-ΠΡΟΝΟΙΑ? Στην ανάγκη τσοντάρει και η πεθερά μου με το δικό της συμβόλαιο. Το σύνολο ξεπερνάει τα 45.000, αλλά λένε πως έχουμε να παίρνουμε γύρω στα 7.000, αν και όταν. Δεν βαριέσαι... Αν είναι να πιάσουν τόπο, σε αυτήν την ζωή, ας είναι.
Είναι όμως νόμος βλέπετε, και μου έστειλε αυστηρό μήνυμα η ασφαλιστική, πως αν δεν πληρώσω μέχρι ... θα τα στείλει στην εφορία. Και θα με κοκκινίσουν. Αλλά, όπως έλεγε και πάλι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου: “ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται”...
Ύστερα μειώνουμε τα έξοδα:
Αυτό το τηρώ. Έκοψα όλα τα περιττά:
Τον κουρέα. Τα ρούχα. Τα παπούτσια: Πού θα πάς? Σε δεξίωση? Στη δουλειά?
Έχω πέντε χρόνια να πάω στον οδοντίατρο – έχω χάσει και τρία δόντια, που μάλον δεν τα χρειάζομαι, γιατί παράλληλα μείωσα στο ελάχιστο και το φαγητό. Έχασα ότι λίπος είχα, που σίγουρα είναι πιο υγειινά έτσι. Και, εδώ που τα λέμε, μακάρι να μην αρρωστήσουμε, γιατί ...
Και περπατάω. Περπατάω πολύ.
Και δεν θα το πίστευα με τίποτα, αν μου το λέγανε: δεν κρυώνω πλέον. Εκεί που πριν χρειαζόμουν 2.000 ευρώ για θέρμανση τον χειμώνα, τώρα τη βγάζω με μόνο 200, 150, όσα δηλαδή, μπορώ να δώσω. Ο άνθρωπος τελικά, μποιρεί να πετύχει τα πάντα. Προσαρμόζεται.
Μόνο ο πεντάχρονος γιός μου δεν προσαρμόζεται και όλο πεινάει το παλιόπαιδο. Ταινία έχει? Δεν βλέπει όμως καθόλου ειδήσεις και μάλον το κάνει λόγω άγνοιας. Βλέπει όμως τηλεόραση - όλο μαγειρέματα και διαφημήσεις. Και όλο παιχνίδια μου ζητάει. Και πως ψηλώνουν τα άτιμα ... που να τα προλάβεις ... χθές μόλις το ποδαράκι του ήταν μια σταλιά ...
Ευτυχώς, όμως, που δεν έχω δικό μου σπίτι, γιατί αν είχα, να κάτι τα χαράτσια, να κάτι ο ΕΝΦΙΑ, μάλον θα το έχανα κι αυτό. Τώρα μόνο το νερό και το ρεύμα χρωστάω. Είμαι τυχερός που μου έκοψαν το τηλέφωνο και δεν έχω ούτε ιντερνέτ! Ήταν μεγάλος πειρασμός ...
Αν όμως δεν μπορούμε να αυξήσουμε τα έσοδα ούτε να κόψουμε άλλο τα έξοδα, μήπως αν μειώναμε τα πρόσωπα, θα μεγάλωνε το κατακεφαλήν εισόδημα? Άλλο τρία στόματα, άλλο δύο: 50% αύξηση θα έλεγε και ο καθηγητής ...
Όλα αυτά με έχουν προβληματίσει πολύ.
Τελευταία βγαίνω πιό συχνά στο μπαλκόνι. Όχι για τη θέα. Ποιός κοιτάει τη θέα. Κάτω κοιτάω. Και σκέφτομαι. Και υπολογίζω ...
Pablo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου