Ο μπαμπούλας

Δεν πιστεύω να πιστεύετε σοβαρά ότι, αν ήταν να γίνουν οι εκλογές –λέμε τώρα– στο τέλος της τετραετίας, τότε πια Σαμαράς, Βενιζέλος, Βούλτεψη, Γεωργιάδης και τα λοιπά μέλη του θιάσου που μας κυβερνάει θ’ άλλαζαν εκείνες τις ημέρες το σημερινό τους τροπάριο και θα μας έλεγαν «τώρα εντάξει, ο κίνδυνος παρήλθε, οι αγορές δεν πρόκειται ν’ ανησυχήσουν με τίποτε, τα ΑΤΜ δεν θ’ αδειάσουν, οι καταθέσεις δεν θα φύγουν, οι θυσίες έχουν στεριώσει για τα καλά και πλέον δεν χάνονται, οπότε, με γεια σας με χαρά σας, ψηφίστε ό,τι θέλετε». Δεν πιστεύω να το πιστεύετε αυτό!

Όλοι αντιλαμβανόμαστε, νομίζω, ότι ακόμα και αν είχε βάση, έστω ψήγμα αλήθειας, το σενάριο επιστημονικής φαντασίας των Σαμαροβενιζέλων περί ανάταξης της ελληνικής Οικονομίας κ.τ.λ., και πάλι, και τότε και πάντα, θα καλούν οι… κύριοι αυτοί τους πολίτες να ζυγίσουν την επιλογή τους ενώπιον της κάλπης –ξαναλέω, όποτε και αν στηθεί αυτή– με την απειλητική υπενθύμιση του ίδιου σημερινού μπαμπούλα.

Τα διευκρινίζω τούτα τα παραπάνω, διότι φωτίζουν διάφορα πράγματα σε όποιον μπορεί και τα συνειδητοποιεί.

Φωτίζουν, λ.χ., πόσο περιττή είναι η συζήτηση σχετικά με το ποιος ευθύνεται για τις αντιδράσεις των αγορών, και πόσο στημένη είναι όλη αυτή η ιστορία. Και μάλιστα το φωτίζουν αυτό, χωρίς να χρειάζονται σχετικά άλλες, περισπούδαστες αναλύσεις.

Φωτίζουν, επίσης, πόσο κίβδηλη είναι η όλη συζήτηση περί σταθερότητας κι εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Και φωτίζοντας την, αποκαλύπτουν ότι δεν αφορά αυτή παρά αποκλειστικά στην προσωπική μακροημέρευση των κυβερνώντων στην εξουσία.

Φωτίζουν, τέλος –και αυτό είναι το σοβαρότερο– τη βαθιά ριζωμένη απολυταρχική αντίληψη των κυβερνώντων για τα πράγματα, καθώς επίσης και το πώς βλέπουν το εαυτό τους ως προς το παρόν και το μέλλον της χώρας –προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα δεκαετιών ταύτισης με την εξουσία.

Καλώ, λοιπόν, οποιονδήποτε –γραφιάδες, απλούς συζητητές, οποιονδήποτε προτάσσει στον εαυτό του και τους άλλους το φόβο των αγορών κ.τ.τ. να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμφωνήσαμε εδώ παραπάνω, και στη συνέχεια ν’ αναλογισθεί με τι ισοδυναμούν τελικά εκείνα που λέει, ειδικά απέναντι στο ζητούμενο της δημοκρατίας.

Πηγή : By Sotos