Θεωρούν φυσιολογικό να κουρέψουν τα δάνεια ενός μεγάλου επιχειρηματικού ομίλου, αλλά αδιανόητο να κουρέψουν τα στεγαστικά δάνεια.
Καταλαβαίνουμε ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τους απλούς ιδιώτες και ότι οι τελευταίοι δεν έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν μία ισχυρή ένωση καταναλωτών. Να ξέρουν όμως ότι την ώρα που θα παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις η οργή μπορεί να ξεχειλίσει.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα: Πρώτον ότι η μεγάλη επιχείρηση, η μικρή επιχείρηση και ο ιδιώτης είναι όλοι τους πελάτες της τράπεζας. Με ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεύτερον, οι χρεοκοπημένοι πελάτες δεν πρόκειται να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Όχι γιατί δεν θα το ήθελαν, αλλά επειδή δεν μπορούν. Τρίτον, κάθε ευρώ που κουρεύεται από ένα δάνεια το πληρώνει τελικά το κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή εγώ κι εσείς.
Τα κόκκινα δάνεια είναι μία μεγάλη μαύρη τρύπα η οποία μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός και απειλεί να μας συμπαρασύρει όλους μέσα της. Θα πρέπει να βρεθούν λύσεις που να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του και να μην δημιουργήσουν την αίσθηση της αδικίας.
Είναι γνωστά τα επιχειρήματα ότι μία εταιρεία θα πρέπει να τύχει ειδικής μεταχείρισης επειδή από την επιβίωσή της εξαρτώνται θέσεις εργασίας. Μία τέτοια περίπτωση, λοιπόν, θα πρέπει να εξεταστεί με ιδιαίτερη προσοχή. Αν η εταιρεία έχει περιθώρια ανάπτυξης, αν οι άνθρωποι που την διοικούν μπορούν να την πετύχουν, αν η τράπεζα θα μπορέσει να πάρει τα λεφτά της πίσω σε βάθος χρόνου.
Θα θυμάστε ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι τράπεζες στο παρελθόν έκαναν μήνες για να εξετάσουν τα σχετικά στοιχεία και να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μία και μόνο επιχείρηση. Έχουμε να κάνουμε με χιλιάδες. Ποιός θα πάρει τώρα την απόφαση ότι τα δάνεια θα κουρευτούν στον τάδε και όχι στον ανταγωνιστή του; Και πως θα πειστεί η αγορά και η κοινωνία ότι δεν θα στηθεί ένα μεγάλο πάρτι;
Η διαφορά μεταξύ μιας επιχείρησης και ενός σπιτιού είναι ότι στην επιχείρηση η τράπεζα μπορεί να γίνει μέτοχος, Ενώ στο σπίτι αυτό δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Αν συζητούμε για το κούρεμα στα επιχειρηματικά δάνεια, στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα τεράστιο πρόγραμμα κρατικοποίησης της οικονομίας. Από την στιγμή που θα πρέπει να υπάρχουν ίδιοι κανόνες για όλους, οι τράπεζες θα πρέπει να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο των κόκκινων δανείων μετατρέποντας τα δάνεια σε μετοχές. Και στην συνέχεια θα πρέπει να βρουν λύσεις για μία - μία επιχείρηση ξεχωριστά. Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι τράπεζες είναι κρατικές, μέχρι την ώρα που οι ιδιώτες μέτοχοί της θα βάλουν σε αυτές τα απαραίτητα κεφάλαια.
Προσωπικά νιώθω ναυτία μόνο και μόνο που σκέφτομαι ότι κάτι θα καταλήξει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο κράτος. Αλλά δεν μπορώ και να φανταστώ ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο πέρα από την γενικευμένη μετοχοποίηση των δανείων. Αλλιώς δημιουργείται η αίσθηση του σκανδάλου. Γιατί να κουρευτεί το δάνειο ενός ξενοδόχου και όχι του ανταγωνιστή του; Και πως μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν νοθεύεται ο ανταγωνισμός από την στιγμή που υπάρχει κι ένας τρίτος ξενοδόχος στην ίδια περιοχή που δεν έχει δάνειο;
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι τράπεζες τόσες πολλές επιχειρήσεις. Διότι όλο αυτό το εγχείρημα μοιάζει με τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης επιχειρήσεων των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η αρχή της καταστροφής της χώρας. Επειδή λοιπόν υπάρχει αυτή η εμπειρία, θα είναι κρίμα να επαναλάβουμε τα λάθη εκείνης της περιόδου. Η μετοχοποίηση των κόκκινων δανείων, όμως, είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Εκείνο που θα έπρεπε να συμβεί είναι την ίδια ώρα οι τράπεζες να δημιουργήσουν προγράμματα για την ιδιωτικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουν τα χρήματα τους, δηλαδή τα χρήματα των φορολογουμένων.
Όσοι διαφωνείτε με αυτή την λύση ας υποδείξετε μία διαφορετική. Επίσης, πείτε μας τι νόημα έχει να διατηρείται το σημερινό καθεστώς. Μόνο τις διοικήσεις των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων εξυπηρετεί κάτι τέτοιο.
Στα στεγαστικά δάνεια οι λύσεις είναι προφανείς: Θα πρέπει να υπάρξει μία διαφορετική αντιμετώπιση εκείνων που οφείλουν το μεγαλύτερο μέρος των δανείων και εκείνων που έχουν εξοφλήσει αντίστοιχα τα περισσότερα χρήματα από την οφειλή τους. Είναι δύο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Επίσης, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο οφειλέτης είναι υπόχρεος προς την τράπεζα με το σύνολο της περιουσίας του για την οφειλή του και όχι μόνο με το ακίνητο για το οποίο έχει δανειστεί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί η τράπεζα να σας πάρει το ακίνητο για το οποίο έχετε πάρει το δάνειο και στην συνέχεια να σας βγάλει στο σφυρί και όλη την άλλη ακίνητη περιουσία που διαθέτετε! Αυτό είναι άδικο! Όσο "υπεύθυνος" ήταν ο οφειλέτης την ώρα που αγόραζε ένα σπίτι με δάνειο, άλλο τόσο ήταν η τράπεζα που του το έδωσε. Χρειάζεται, βέβαια, σοβαρή νομοθετική παρέμβαση, καθώς ακολουθούμε το γαλλικό και όχι το αγγλικό δίκαιο. Είναι όμως τόσο μεγάλο το πρόβλημα που θα πρέπει να ληφθεί επιτέλους μία απόφαση.
Τα κόκκινα δάνεια δεν είναι ένα μικρό αγκάθι που απλά θα σκύψουμε και θα το βγάλουμε από το πόδι μας. Είναι ένα μεγάλο ναρκοπέδιο που απειλεί να μας τινάξει όλους στον αέρα. Κι η κοινωνία θα πρέπει να πειστεί ότι θα δοθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις. Ότι δεν πρόκειται να γίνουν χάρες, ότι δεν θα στηθεί ένα πάρτι υπέρ των ημετέρων, ότι δεν θα σέρνουμε αυτό το πρόβλημα για μερικές δεκαετίες.
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή : capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου