Τι μορφή θα πάρει η «νέα Ευρώπη»;

 

Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη εμφανίζουν πλέον όλα τα τυπικά συμπτώματα μιας δομικής, συνολικής κρίσης: οικονομικής (με επίκεντρο την καινοτομία και την παραγωγικότητα), οργανωτικής (οι παγιωμένες διαδικασίες και χρόνοι λήψης σημαντικών αποφάσεων παραλύουν τα ανακλαστικά της), πολιτικής ηγεσίας (ο γαλλο-γερμανικός άξονας δεν μπορεί να εγγυηθεί και να ηγηθεί σε τίποτε), γεωπολιτικής επάρκειας (με κέντρο της τη στρατιωτική ανεπάρκεια).

 

Ολα συνοψίζονται στο ότι χάνει ραγδαία θέσεις, οικονομικά και (γεω)πολιτικά, στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Το μόνο της, σοβαρά ανταγωνιστικό εφόδιο είναι το ευρώ, του οποίου όμως η λάμψη θα ξεθωριάσει αναπόφευκτα στον βαθμό που η ισχύς και η αξιοπιστία του εκδότη υποβαθμίζονται.

Από αυτή την κρίση θα αναδυθεί αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα αλλά σε κάθε περίπτωση στην κοντινή μεσοπρόθεσμη διάρκεια, η «νέα Ευρώπη». Ποια θα είναι η μορφή της;

 

Οι καταναγκασμοί του παγκόσμιου ανταγωνισμού γίνονται αφόρητοι και ο ισχυρότερος εξ αυτών είναι πλέον ο (γεω)πολιτικός. Είτε διαχειριστεί μόνη της το χρηματοδοτικό και γεωπολιτικό βάρος του πολέμου στην Ουκρανία και του ανταγωνισμού με τη Ρωσία είτε σε συνεργασία με τις ΗΠΑ (ώστε να αποφύγει τους δασμούς του Τραμπ), για την Ευρώπη ισχύει το «φυγείν αδύνατον».

 

Ηδη η στροφή σε μια «νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα» παίρνει διαρκώς πιο αποκρουστικές μορφές με την επιρροή της ακροδεξιάς ατζέντας στο μεταναστευτικό και στα ζητήματα των ελευθεριών. Η συμπλήρωση αυτής της νέας ταυτότητας με μπόλικες δόσεις στρατιωτικοποίησης, μιλιταρισμού και διεθνοπολιτικού αμοραλισμού θα συνιστά τον οριστικό ενταφιασμό των ελπίδων για μια Ευρώπη «της δημοκρατίας, της ειρήνης και των δικαιωμάτων».

 

Ενα τέτοιο πρότζεκτ μετασχηματισμού της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» θα απαιτήσει -μεταξύ άλλων- και χρηματοδότηση για τις αυξημένες στρατιωτικές και εξοπλιστικές δαπάνες. Οι ελπίδες ότι αυτή η χρηματοδότηση θα είναι κοινή, είναι φρούδες. Θα βαρύνουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Η μη επίλυση του προβλήματος της παραγωγικότητας θα έχει επίσης την αναπόφευκτη «λύση»: περισσότερες ώρες και πιο κακοπληρωμένη εργασία.

 

Στον συνδυασμό τους, τα προηγούμενα συνιστούν θανάσιμο κίνδυνο για τα υπολείμματα κοινωνικού κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων. Ο γεωπολιτικός οίστρος του Ελληνα πρωθυπουργού φέρνει αυτά τα «δώρα» -μαζί με πολεμικούς κινδύνους- όλο και πιο κοντά.

 

Το 2025 θα είναι κρίσιμο. Ας ελπίσουμε ότι οι λαοί και οι προοδευτικές δυνάμεις της ηπείρου θα επιβάλουν τον δικό τους λόγο...

 

Πηγή : https://www.efsyn.gr