ΗΠΑ: Το βαθύ κράτος, μείγμα ολιγαρχίας, πλουτοκρατίας και εταιρικής κυριαρχίας- Δημ. Σκουτέρης

Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης

 

Οι Αμερικανοί θα πραγματοποιήσουν τις επόμενες εθνικές τους εκλογές στις 5 Νοεμβρίου. Οι εκλογές αυτές θεωρούνται και είναι το κύριο πολιτικό γεγονός της χρονιάς για ολόκληρο τον πλανήτη. Τούτο διότι το μέλλον όλων μας εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από τα πολιτικά και όχι μόνον τεκταινόμενα εντός των ΗΠΑ. Η επίδραση των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία, στην παγκόσμια και περιφερειακή σταθερότητα, σε πολλές ένοπλες συγκρούσεις, σε τεχνολογικές ανακαλύψεις, στις επιδόσεις βασικών διεθνών οργανισμών δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί.

 

Αποπειράθηκα να προσεγγίσω το θέμα αξιοποιώντας την πλούσια ειδησεογραφία, μελέτες Ιδρυμάτων, δηλώσεις πολιτικών και επιστημόνων. Ένα είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, η ύπαρξη και λειτουργία ενός «βαθέως Κράτους» δημιούργημα της τριάδας : Ολιγαρχία-Πλουτοκρατία-Εταιρική κυριαρχία που πόρρω απέχει από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και μαθήματα Δημοκρατίας που κατά καιρούς μας κάνουν ΜΜΕ-πολιτικοί-«επιστήμονες» προερχόμενοι από τις ΗΠΑ.

 

Ο 28^ος πρόεδρος των ΗΠΑ ο Woodrow Wilson είχε ευθαρσώς δηλώσει: “Μερικοί από τους πιο σπουδαίους επιχειρηματίες των ΗΠΑ στους τομείς του εμπορίου και των κατασκευών, φοβούνται Κάποιον, φοβούνται Κάτι. Ξέρουν ότι κάπου υπάρχει μια αδιόρατη Δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο πανούργα, τόσο προσεκτική, τόσο κλειστή, τόσο διαβρωτική, με τεράστια ισχύ και επικίνδυνη επιρροή  που καλύτερα όταν μιλούν μεταξύ τους να ψιθυρίζουν. Ούτε η ανάσα τους να μην ακούγεται από την Δύναμη αυτή, γεγονός που προσωπικά το καταδικάζω». Προφανώς αν ισχύει θα πρέπει να αναφερόμαστε σε ολοκληρωτική Ολιγαρχία και όχι σε δημοκρατία.

 

Ένας πολύ γνωστός και έγκυρος οικονομολόγος ο νομπελίστας  Τζόζεφ Στίγκλιτς σε μελέτη του απέδειξε ότι στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 99% του πλούτου . Ο Στίγκλιτς ισχυρίζεται: « Όσοι ανήκουν στο 1% άρπαξαν όλα τα πλούτη, όμως δεν πρόσφεραν στο 99% τίποτε άλλο εκτός από αγωνία και ανασφάλεια. Η πλειονότητα των Αμερικανών απλώς δεν επωφελείται από την οικονομική μεγέθυνση της χώρας». Αυτή είναι η νέα φιλελεύθερη συμφωνία, που θέλει το 1% να παίρνει τα πάντα, χωρίς να έχει καμία υποχρέωση στο κοινωνικό σύνολο. Αντιθέτως, εκείνο υποχρεούται να παραχωρήσει κάθε εργασιακό δικαίωμα στο όνομα της ανάπτυξης, όπως και το κράτος να μη ζητά φόρους, για να τονωθούν οι επενδύσεις. Αυτό ακούγεται σαν Πλουτοκρατία και είναι αναντίλεκτα Πλουτοκρατία.

 

Στις ΗΠΑ  επίσης υπάρχουν εταιρείες, που έχουν γιγαντωθεί στις μέρες μας. Για παράδειγμα δείτε τις εταιρείες του S&P 500 που έχουν έσοδα 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτές ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για λόμπι, μια νομιμοποιημένη δωροδοκία. Όλες δε  οι κρατικές υπηρεσίες ελέγχονται από εταιρείες μέσω πρώην υπαλλήλων. Δια του λόγου το αληθές είναι κοινό μυστικό ότι η FDA ελέγχεται από τη Big Pharma, η SEC ελέγχεται από τη Wall Street, το Πεντάγωνο ελέγχεται από κατασκευαστές όπλων κ.ο.κ. Αυτό είναι Εταιρική Κυριαρχία.

 

Έτσι, στην πραγματικότητα, η λεγόμενη Αμερικανική «Δημοκρατία» είναι ένα μείγμα ολιγαρχίας, πλουτοκρατίας και εταιρικής κυριαρχίας.

 

Οι ΗΠΑ αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται ως η κατεξοχήν Δημοκρατική χώρα. Όλοι οι πόλεμοι ή παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε ανεξάρτητα Κράτη πλασάρονται-βαφτίζονται καλύτερα- στον κόσμο ως οι δήθεν αναγκαίοι πόλεμοι για τη διάδοση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική βασίζεται στη διαίρεση του κόσμου σε «δημοκρατικά» και σε «αυταρχικά» κράτη. Μάλιστα πολλά δυτικά ιδρύματα αφιερώνουν πολύ χρόνο για να κρίνουν και να κατατάξουν τα έθνη σε όλο τον κόσμο για το πόσο δημοκρατικά και ελεύθερα είναι αφήνοντας στο απυρόβλητο ΗΠΑ και συμμάχους τους (πχ πόσοι και πώς ασχολούνται με το Ισλαμοφασιστικό καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία;).

 

Το να χαρακτηρίζουμε ότι «οι ΗΠΑ δεν είναι δημοκρατία» δεν αποτελεί  έναν υποκειμενικό ισχυρισμό. Απεναντίας είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο. Συγκεκριμένα πριν από μια δεκαετία, δύο καθηγητές από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον έκαναν μια λεπτομερή μελέτη για 25 από τα χρόνια νομοθετικής λειτουργίας του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Η μελέτη μεταξύ των άλλων απέδειξε ότι:

 

1) Τα επιχειρηματικά συμφέροντα και οι οικονομικές ελίτ έχουν ουσιαστικές επιπτώσεις στην πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ενώ ο μέσος πολίτης  έχει μικρή ή καθόλου επιρροή.

 

2) Εάν πολίτες Αμερικανοί τάσσονται υπέρ συγκεκριμένων πολιτικών οι οποίες  αντίκειται στα συμφέροντα των ελίτ έχουν μηδενικές πιθανότητες να νομοθετηθεί αυτό που θέλουν. Αντίθετα όταν οι ελίτ υποστηρίζουν μια πολιτική, αυτή νομοθετείται σε ποσοστό από 45% ως 90% και σε άμεσο χρόνο. Δείτε για παράδειγμα το μέγα ζήτημα της ελεύθερης οπλοχρησίας που κατά μέσο ετήσιο όρο συμβάλλει στην δολοφονία πλέον των 10 000 ατόμων

 

4) Συμπέρασμα : οι πλούσιοι συχνά κερδίζουν, αλλά δεν χάνουν ποτέ!

 

Οι συγγραφείς της μελέτης επικαλούνται τα παραδείγματα του κατώτατου μισθού, του κόστους στέγασης, του επιπέδου της υγειονομικής περίθαλψης,  του κόστους και της ποιότητας της εκπαίδευσης.

 

Ας δούμε την περίπτωση του κατώτατου μισθού. Σκεφτείτε ότι ο πραγματικός (εννοούμε αποπληθωρισμένος) ομοσπονδιακός κατώτατος μισθός το 2022 ήταν 40% μικρότερος από αυτό που ήταν το 1968 ! Συγκλονιστικό!

 

Αλλά η διακυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχουν λύση για αυτό. Αντίθετα, προωθώντας ή καλύτερα επιβάλλοντας την Woke agenda ανησυχούν για το εάν ένα αγόρι σχολείου που πιστεύει ότι είναι κορίτσι θα πρέπει να μπορεί να χρησιμοποιήσει το μπάνιο των κοριτσιών.

 

Ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός ανισότητας πλούτου στις ΗΠΑ. Το 1% του πληθυσμού  έχει πλέον περισσότερο πλούτο από ολόκληρη τη μεσαία τάξη . Ο Αμερικανός ψηφοφόρος (διότι δεν είναι καν Πολίτης) είτε ψηφίσει Δημοκρατικούς, είτε Ρεπουμπλικάνους δεν θα ξεπλύνει το πολιτικό σύστημα . Η ζωή του δεν πρόκειται να αλλάξει — εκτός αν ανήκει στο κορυφαίο 1%.

 

Για να δούμε αν μπορεί ο μέσος Αμερικανός να καλέσει οποιονδήποτε πολιτικό από την περιφέρειά του ή την πολιτεία για να συζητήσει κάποιες ιδέες του-προτάσεις του ή και προβληματισμούς του; Φυσικά και όχι. Ωστόσο, εάν ο ίδιος ψηφοφόρος δώσει, ας πούμε, 10.000 δολάρια στον πολιτικό, θα κανονιστεί γρήγορα μια συνάντηση μαζί του. Και αν κάποιος δωρίσει 1 εκατομμύριο δολάρια, μπορεί όχι μόνο να έχει ένα ωραίο δείπνο με τον πολιτικό, αλλά μπορεί ακόμη και να διοριστεί ως πρεσβευτής σε κάποια χώρα! Δεν είναι ένα υποθετικό σενάριο, έτσι ακριβώς λειτουργεί η πολιτική των ΗΠΑ. Δείτε πόσοι πρέσβεις των ΗΠΑ προέρχονται από τον χώρο της Διπλωματίας.

 

Με δεδομένη την παντελή έλλειψη Δημοκρατίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ αναρωτιέμαι σε ποια Ηθική βάση στηρίζονται οι ΗΠΑ για να την διαδώσουν στο εξωτερικό; Φυσικά, και δεν το κάνουν. Αποδεδειγμένα οι ΗΠΑ εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν και υποστηρίζουν το 70% των δικτατόρων σε όλο τον κόσμο. Οι χώρες που έχουν εκλογές είναι καλές αρκεί να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο υποψηφίους υπέρ των ΗΠΑ. Υποτελείς όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν και η Γερμανία ελέγχονται από τις ΗΠΑ δεν θα αμφισβητήσουν την Αμερικανική Αυτοκρατορία.

 

Ιστορικά είναι καταγεγραμμένο ότι στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, κάθε ηγέτης που ήταν ενάντια στην αμερικανική εκμετάλλευση ονομαζόταν αμέσως κομμουνιστής, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να ανατραπεί ή ακόμα και να δολοφονηθεί. Αυτό συνέβη πολλές φορές στη Λατινική Αμερική και μερικές φορές στην Ασία, αλλά και στην Ευρώπη. Τώρα, ένας παρόμοιος ηγέτης θα ονομαζόταν δικτάτορας, αυταρχικός κ.λπ. και θα αντιμετώπιζε κυρώσεις για αλλαγή καθεστώτος.

 

Οι ΗΠΑ δεν αποδέχονται ποτέ δημοκρατικές εκλογές σε άλλες χώρες εάν το αποτέλεσμα δεν ευνοεί τις ΗΠΑ. Οι πρόσφατες εκλογές στη Βενεζουέλα είναι ένα τρανό παράδειγμα. Ομοίως, στη Ρωσία, όσο δημοφιλής κι αν είναι ο Πούτιν, οι ΗΠΑ ενεργούν σαν να είναι δικτάτορας.

 

Πόσοι γνωρίζουν ότι στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ οργάνωσαν ένα νεοναζιστικό όχλο και ανέτρεψαν έναν δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη το 2014; Τι και αν ο λαός της Κριμαίας με συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της ένταξης στη Ρωσία, οι ΗΠΑ δεν αποδέχτηκαν τα αποτελέσματα. Στη Συρία, όταν ο Άσαντ αρνήθηκε να είναι υποτελής, οι ΗΠΑ συνωμότησαν με άλλες χώρες της περιοχής και έστειλαν 100.000 ισλαμιστές τζιχαντιστές στη Συρία και κατέστρεψαν τη χώρα.

 

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα τέτοιου αμερικανικού ιμπεριαλισμού που συντρίβει την πραγματική δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Βεβαίως η ιστορία της δημιουργίας των ΗΠΑ έχει πολλές γκρίζες και μαύρες εικόνες παρά τις προσπάθειες ΜΜΕ-Χόλυγουντ-CIA-πολιτικών να αλλοιώσουν την ιστορική μνήμη.

 

Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ μισούσαν τη δημοκρατία από την αρχή. Πρώτον, η γενοκτονία των ιθαγενών και η σκλαβιά των Αφρικανών έθεσαν τα θεμέλια των ΗΠΑ – όχι ακριβώς η ενσάρκωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις πρώτες αμερικανικές εκλογές, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον πήρε μόλις 28.000 ψήφους, αν και ο πληθυσμός των νεοσύστατων ΗΠΑ ήταν 3 εκατομμύρια! Αυτό είναι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού. Έπρεπε να είσαι λευκός, ιδιοκτήτης γης για να ψηφίσεις. Σε ορισμένες πολιτείες, δεν είχαν λαϊκές εκλογές – αντίθετα, τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών επέλεγαν τους εκλέκτορες, οι οποίοι στη συνέχεια θα ψήφιζαν για τον πρόεδρο.

 

Οι ιδρυτές αυτής της  Αμερικής  φοβόντουσαν τον Λαό και την κυριαρχία του . Γι’ αυτό είχαν θέσει σε εφαρμογή κάθε είδους έλεγχο. Ομοίως, εάν ο κόσμος παρασυρόταν και ψήφιζε έναν εκτός της αποδοχής του συστήματος Πρόεδρο, τότε το εκλογικό σώμα θα μπορούσε να αγνοήσει τη λαϊκή ψήφο και να επιλέξει άλλο πρόσωπο για Πρόεδρο. Και, φυσικά, μια χούφτα μη εκλεγμένων δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ μπορούν να ανατρέψουν οποιονδήποτε νόμο ή δημοψήφισμα.

 

Εν κατακλείδι οι ελίτ των ΗΠΑ έχουν χρησιμοποιήσει την προπαγάνδα της δήθεν δημοκρατίας για να χειραγωγήσουν τον κόσμο και τον ίδιο τους τον πληθυσμό. Ναι, η απόλυτη δημοκρατία στις σημερινές συνθήκες είναι αδύνατη και χρειάζεται μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ωστόσο, πρέπει να υπάρχει υπευθυνότητα για να διασφαλιστεί ότι οι πολιτικοί ανταποκρίνονται στις ανάγκες των περισσότερων ανθρώπων. Χωρίς αυτό, το σύστημα μετατρέπεται σε νεοφεουδαρχισμό, κάτι που πιθανόν να έχουν τώρα οι ΗΠΑ. Οι εκλογές από μόνες τους δεν αλλάζουν τίποτα. Όπως είπε κάποιος κάποτε, «Αν η ψηφοφορία άλλαζε κάτι, θα το έκαναν παράνομο».

 

Είναι άραγε τυχαίο ότι  μόνο το 40% των Αμερικανών έχει εμπιστοσύνη στο σύστημα τους-στην κυβέρνηση τους; Σύμφωνα με το βαρόμετρο Edelman Trust  στην Ινδία το 76%, στην Κίνα το 85% και στην Σαουδική Αραβία που βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με 86% εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις τους. Ιδού το γράφημα:

 

Κοιτάξτε την Κίνα, όπου δεν έχουν λαϊκές εκλογές, αλλά το 90% του λαού είναι ευχαριστημένο με την κεντρική κυβέρνηση στο Πεκίνο, η οποία διοικείται από άτομα υψηλής εξειδίκευσης, που δεν χρειάζονται άδεια συνθήματα και ατελείωτες εκστρατείες. Στην Κίνα, υπάρχει εκπληκτικά μεγάλη ανταπόκριση. Για παράδειγμα, ένας Κινέζος μπορεί να καλέσει το 12345, να μιλήσει σε έναν άνθρωπο όχι σε αλγόριθμο μέσα σε 15 δευτερόλεπτα και να υποβάλει καταγγελία για οτιδήποτε, από λακκούβες μέχρι δυσλειτουργικό κλιματιστικό σε μια δημόσια βιβλιοθήκη. Και οι Κινέζοι πολιτικοί βαθμολογούνται και προάγονται με βάση την ικανότητά τους να διορθώνουν τέτοια προβλήματα. Αυτό δεν είναι δημοκρατία;

 

Το σύστημα των ΗΠΑ έχει βαθιά δομικά προβλήματα τα οποία, αν δεν επιλυθούν, μπορούν να οδηγήσουν σε εμφύλιο πόλεμο. Η επόμενη δεκαετία θα είναι πολύ σημαντική και θα αποκαλύψει εάν το αμερικανικό σύστημα είναι ανθεκτικό και μπορεί να επιβιώσει από τις ανατροπές που θα συνοδεύουν τον πολυπολικό κόσμο.

 

Πολιτικός Αναλυτής, skouterisd@gmail.com, @skouterisd1, https://www.facebook.com/dimitris.skouteris.94

 

 

 

 

 

 

 

 Δημήτρης Σκουτέρης

 

 

 

 

 

 

Πηγή : https://www.militaire.gr