 |
Η οικονομική συνταγή του κυρίου Ολιβιέ Μπλανσάρ |
Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια. Ο λόγος για τον Ολιβιέ Μπλανσάρ, τον επί επτά συναπτά έτη επικεφαλής οικονομολόγο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πνευματικό πατέρα της εσωτερικής υποτίμησης, της άγριας δηλαδή πολιτικής περικοπών που εφαρμόστηκε διά ροπάλου στη χώρα μας από την τρόικα, οδηγώντας στη σημερινή καταστροφή.
Ο 67χρονος Γάλλος οικονομολόγος απέκτησε διδακτορικό το 1977 από το ΜΙΤ των ΗΠΑ, Πανεπιστήμιο στο οποίο συνεχίζει να διδάσκει ώς σήμερα Οικονομικά. Νωρίτερα δίδαξε στο Χάρβαρντ, ενώ διετέλεσε σύμβουλος των Fed της Βοστόνης και της Νέας Υόρκης.
Στους Ελληνες θα μείνει αξέχαστος για τη θητεία του στο ΔΝΤ ως επικεφαλής οικονομολόγος, θέση στην οποία τοποθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2008 από τον τότε γενικό διευθυντή του Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν. Δύο χρόνια προτού αναλάβει αυτή τη θέση, ο Μπλανσάρ είχε υποστηρίξει σε επιστημονικό άρθρο του με αντικείμενο τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη της Πορτογαλίας ότι η μείωση των ονομαστικών μισθών είναι το ίδιο με μια επιτυχημένη υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος -που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποκλειόταν λόγω του ευρώ.
Την εξωφρενική επιστημονικά αλλά και επικίνδυνη αυτή ιδέα, ο Μπλανσάρ ανέλαβε να εφαρμόσει ως επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ μετά το 2008. Γύρω του στοιχήθηκαν εκατοντάδες συντηρητικοί οικονομολόγοι, κυβερνήσεις και διαμορφωτές οικονομικής πολιτικής απ’ όλο τον κόσμο.
Η εσωτερική υποτίμηση αποτέλεσε για όλους αυτούς το φάρμακο για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας που βρίσκεται σε νομισματική ένωση και δεν θέλει να φύγει από αυτήν. Ο στόχος είναι η μείωση του γενικού επιπέδου των τιμών και για να επιτευχθεί αυτό μειώνονται αρχικά οι μισθοί.
Η μείωση των μισθών οδηγεί με τη σειρά της σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, της ζήτησης στην οικονομία και –υποτίθεται- στην επιθυμητή πτώση των τιμών. Θεωρητικά πάντα, στο τέλος η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων αποκαθίσταται σε χαμηλότερες ονομαστικές τιμές, ενισχύοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Συνταγή... φτώχειας
Αυτό που συνέβη βέβαια από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες που είχαν υπαχθεί σε Μνημόνιο ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, ήταν μια τραγωδία. Η χώρα μας βούτηξε σε βαθιά ύφεση για έξι χρόνια, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 25%, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 27% -στους νέους πάνω από 50%- ενώ περισσότερο από το 1/3 των Ελλήνων βυθίστηκε στην ακραία φτώχεια.
Οσον αφορά τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, όλοι αναρωτιούνται πού είναι. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε συνεχίζει να λέει ότι αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας ενώ αρκετοί οικονομολόγοι αμφιβάλλουν για το αν επιτεύχθηκε έστω κάποια βελτίωση.
Η οικονομική συνταγή του κυρίου Μπλανσάρ απέτυχε και αυτό συνέβη επειδή ήταν εξ αρχής λάθος. Στην οικονομική επιστήμη, η πτώση του γενικού επιπέδου τιμών δεν ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση αλλά αποπληθωρισμός. Και ο αποπληθωρισμός δεν είναι πολιτική, είναι ένα ατελείωτο καταστροφικό σπιράλ πτώσης τιμών και μισθών που διαλύει την παραγωγή, την απασχόληση και την οικονομία.
Είναι η κατάσταση στην οποία περιέπεσαν όλες οι οικονομίες της Δύσης μετά το κραχ του ‘29, η Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του ‘30, που η οικονομική επιστήμη ορκίστηκε να μην ξανασυμβεί στον πλανήτη.
Αυτή την «οικονομική πανούκλα», που έπρεπε να μείνει για πάντα σε καραντίνα, αποφάσισαν να ξεθάψουν τόσο ο κύριος Μπλανσάρ όσο και οι οπαδοί του και να την προτείνουν ως θεραπεία στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες -που αδυνατούσαν λόγω κοινού νομίσματος να προχωρήσουν σε υποτίμηση.
Πολύ γρήγορα βέβαια, στα τέλη του 2012, και ενώ οι παρενέργειες αυτής της πολιτικής άρχισαν να αποτυπώνονται με δραματικό τρόπο στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ο Μπλανσάρ προσπάθησε να ανασκευάσει παραδεχόμενος λάθη.
Ο Γάλλος οικονομολόγος παραδέχτηκε συγκεκριμένα ότι ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής που χρησιμοποιήθηκε από το Ταμείο για να προβλέπει την επίπτωση των περικοπών και της λιτότητας στο ελληνικό ΑΕΠ είχε εκτιμηθεί στο 0,5% ενώ η πραγματική του τιμή είναι υπερτριπλάσια.
Με απλά λόγια, για κάθε ευρώ περικοπών που επέβαλλε η τρόικα, το ελληνικό ΑΕΠ μειωνόταν όχι κατά 50 σεντς, όπως προέβλεπε το μοντέλο του ΔΝΤ, αλλά κατά 1,7 ευρώ.
Ηταν μια ομολογία θρασύτατη, μια «ομολογία απίστευτη», όπως έγραψε το γαλλικό περιοδικό «Marianne», ήταν η παραδοχή ότι η στρατηγική δημοσιονομικής εξυγίανσης της τρόικας και των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων -που έφερε φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες, ενεχυροδανειστήρια, εξαθλίωση, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας- απέτυχε γιατί υποτιμήθηκαν οι συνέπειες, γιατί έγινε λάθος σε έναν οικονομικό συντελεστή.
Το μεγαλύτερο θράσος όμως είναι ότι αντί αυτή η πολιτική να αποσυρθεί τάχιστα και διά παντός συνεχίστηκε για ακόμη δύο χρόνια χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι περικοπές συνεχίζουν να αποτελούν αίτημα των «θεσμών» στις διαπραγματεύσεις με τη νέα ελληνική κυβέρνηση.
Πηγή : https://www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου