Οποιος θέλει να κάνει το εμβόλιο να το κάνει. Οποιος δεν θέλει να κάνει το εμβόλιο να μην το κάνει. Τα ναζιστικά απολυταρχικά καθεστωτα που επέβαλαν ιατρικές θεραπείες και πρακτικές έχουν περασει ανεπιστρεπτί. Επίσης εχουν καταδικαστεί με την δικη της Νυρεμβέργης.
Καταδικάστηκαν και γιατροί που συμμετείχαν σε ιατρικά πειράματα. Οι εν λόγω εγκληματίες δικάστηκαν από στρατοδικεία στην βρετανική, αμερικανική, γαλλική και σοβιετική ζώνη της κατεχόμενης Γερμανίας και Αυστρίας, αλλά και στην Ιταλία στα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του πολέμου.
Στην συνέχεια ακολούθησαν δίκες που διεξήχθησαν από αμερικανικά στρατοδικεία και αναφέρονται συλλογικά ως Επακόλουθες Δίκες της Νυρεμβέργης στις οποιες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επίσης οσοι φέρονται με ιατρικές πρακτικές να σκότωσαν χιλιάδες αθώους.
Και ερχόμαστε στον κώδικα της Νυρεμβέργης. Την γέφυρα ανάμεσα στην Ιπποκρατική ιατρική και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Ιπποκρατική εντολή αναφερεται στον γιατρο-θεραπευτη και οχι στο γιατρο που πειραματιζεται για την πρόοδο της επιστήμης του.
Ο κώδικας της Νυρεμβεργης εχει ως βασική αρχη: η κατοπιν ενημέρωσης του ασθενους συγκαταθεση. Προστασια της ανθρώπινης ζωής και ευημερίας (αρθρα 2-8 & 10)
Δικαιωμα ασθενους για αποσυρση (αρθρα 1 & 9).
Βασικές καινοτομίες του κώδικα της Νυρεμβεργης: Δεν εστιάζεται στον ιατρο αλλα στον ασθενη. Δικαίωμα παρέμβασης του ασθενους.
Η "συγχώνευση" της Ιπποκρατικής Ηθικής και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βοήθησε την Ιατρική Επιστήμη:
Στο να αντισταθει στον πειρασμο της υποταγής των ανθρωπινων δικαιωμάτων στην θέληση του ερευνητή
Στο να διατηρήσει την πλεονεκτική Ιπποκρατική σχέση ιατρού- ασθενους προς όφελος του ασθενούς.
Η Δίκη της Νυρεμβέργης οδήγησε στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 και αργότερα, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Υπαρχει Δημοκρατία και Ελευθέρια της επιλογής του καθε ανθρώπου να επιλέξει ποια ιατρική επιθυμεί. Υπαρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο για την προστασία της ατομικής ξεχωριστά ανθρώπινης ζωής.
Οι πολίτες θα πρέπει να γνωρίζουν και να μη ξεχνάνε ότι η έννοια της ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (για οποιαδήποτε ιατρική παρέμβαση) αν νομοθετηθεί έρχεται κατ’ελάχιστο σε αντίθεση, καταπατά τον ν. 2619/ΦΕΚ Α΄ 132/19.6.1998, που αποτελεί εσωτερικό δίκαιο με υπέρ-νομοθετική ισχύ, υπερισχύοντας έναντι κάθε ΑΝΤΙΘΕΤΗΣ διάταξης νόμου (28 §1 Συντ), ήτοι η οποιαδήποτε μορφής υποχρεωτικότητα (ως νομοθετική έννοια) τίθεται άκυρη εξ ορισμού ακόμα και αν εγκριθεί δια ψήφου και κανένας πολίτης δεν υποχρεούται να την τηρήσει.
Πρόληψη, Προστασία, και Προαγωγή της Υγείας-Ανάπτυξης των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτη στο σύνολο της και κακόβουλα απαράδεκτη στο μέρος όπου προαναγγέλλει οποιαδήποτε μορφή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και φυσικά ολοκληρωτικά αντίθετη σε πλείστες Συνταγματικές, Ευρωπαϊκές, Διεθνείς Νομοθεσίες υπερεθνικής ισχίος και την εκ γενετής ανθρώπινη υπόσταση, αυτονομία και ακεραιότητα.
1ο ΑΡΘΡΟ.. Υπεράνω όλων των κάτωθι άρθρων του παρόντος Νόμου, έχουν ισχύ τα ακόλουθα.
Όλα τα θεμελιώδη, απαρέγκλιτα, αναφαίρετα και εκ γενετής δικαιώματα του ανθρώπου όπως αυτά έχουν ορισθεί από συνταγματικές, υπερεθνικές και παγκόσμιες συμβάσεις (τα οποία εκφράζουν την έννοια της Ανθρώπινης Υπόστασης και της Ανθρώπινης Ακεραιότητας και Αυτονομίας). ΔΕΝ είναι ούτε συζητήσιμα ούτε προς διαπραγμάτευση ούτε υφίσταται θέμα εξαιρέσεων και καταστρατήγηση τους για οποιοδήποτε λόγο, από οποιοδήποτε άλλο άρθρο του παρόντος νόμου ή άλλου νόμου προγενέστερου ή μεταγενέστερου, ήτοι
-Το δικαίωμα της πλήρης ενημέρωσης και της απόλυτης συναίνεσης για οποιαδήποτε ιατρική πράξη (Ως ιατρική πράξη εννοούμε κάθε επέμβαση στο σώμα του ασθενούς για λόγους διαγνωστικούς, θεραπευτικούς ή προληπτικούς.)
-Το απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα της ακεραιότητας και αυτονομίας του ανθρώπινου σώματος και τον ορισμό ως βασανιστηρίου και εγκλήματος ενάντια της ανθρωπότητας της υποχρεωτικής εξαναγκαστικής χορήγησης οιουδήποτε προϊόντος χωρίς συναίνεση.
-Τα συμφέροντα και η ευηµερία του ανθρώπινου όντος θα υπερισχύουν έναντι μόνο του κοινωνικού συµφέροντος ή της επιστήµης ήτοι θα υπερισχύουν έναντι οιουδήποτε πρότασης υποχρεωτικής εξαναγκαστικής χορήγησης οιουδήποτε προϊόντος χωρίς συναίνεση για τον έλεγχο οιονδήποτε καταστάσεων αφορούν τον αυθαίρετο ορισμό της Δημόσιας Υγείας
ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ και Εξ ΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ (η χορήγηση άλλου ιατροφαρμακευτικού προϊόντος) ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ και το προτεινόμενο
Άρθρο 1 του παρόντος Νόμου απλά θα επαναδιατυπώνει συνοπτικά και πιο ξεκάθαρα τα ακόλουθα
1ον -Τις Συνταγματικές διατάξεις των άρθρων
2 § 1 Συντ., όπου κατοχυρώνεται ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης αξίας ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, (διάταξη η οποία ανήκει στον σκληρό και μη αναθεωρήσιμο πυρήνα του Συντάγματος),
το άρθρο 5 § 1 Συντ., το οποίο θεσπίζει το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, καθώς και
το άρθρο 9 § 1 Συντ., που αφορά στην προστασία του ιδιωτικού βίου.
2ον -Τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
το αρθρο 3 § 2 περ. α΄: Στο πεδίο της ιατρικής και της βιολογίας πρέπει να παρατηρούνται ιδίως τα εξής: α. Η ελεύθερη και εν επιγνώσει συναίνεση του ενδιαφερόμενου, σύμφωνα με τις λεπτομερέστερες διατάξεις του ορίζονται από το Νόμο
3ον -Την Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ατόμου σε σχέση με τις εφαρμογές της βιολογίας και της ιατρικής η οποία υπογράφηκε στις
4 Απριλίου του 1997 στο Oviedo της Ισπανίας και κυρώθηκε από τη χώρα μας με τον
ν. 2619/ΦΕΚ Α΄ 132/19.6.1998, και αποτελεί έκτοτε εσωτερικό δίκαιο με υπέρ-νομοθετική ισχύ, υπερισχύοντας έναντι κάθε ΑΝΤΙΘΕΤΗΣ διάταξης νόμου (28 §1 Συντ).
Ειδικότερα, τα άρθρα 5 έως 10 της ως άνω Σύμβασης.
Επέμβαση σε θέματα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνον, αφού το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούμενης σχετικής ενημέρωσής του (5 § 1),
Το πρόσωπο αυτό θα ενημερώνεται εκ των προτέρων καταλλήλως ως προς το σκοπό και τη φύση της επέμβασης, καθώς και ως προς τα επακόλουθα και τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται. Το ενδιαφερόμενο πρόσωπο μπορεί ελεύθερα και οποτεδήποτε να ανακαλέσει τη συναίνεση του. (5 § 2), Τα συμφέροντα και η ευηµερία του ανθρώπινου όντος θα υπερισχύουν έναντι μόνο του κοινωνικού συµφέροντος ή της επιστήµης
4ον -Τον νόμο 3418/2005 ο οποίος συμπεριέλαβε την Σύμβασης του Οβιέδο και αποτελεί πλέον τον ισχύοντα Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας στη χώρα μας και επανέλαβε ουσιαστικά τις προαναφερόμενες ρυθμίσεις της Σύμβασης του Οβιέδο, ρυθμίζοντας διεξοδικά τα ζητήματα της ενημέρωσης και της συναίνεσης στα υπ’ αριθ. 11. Άρθρο.
Υποχρέωση ενημέρωσης 1.
Ο ιατρός έχει καθήκον Αληθείας προς τον ασθενή. Οφείλει να ενημερώνει πλήρως και κατανοητά τον ασθενή για την πραγματική κατάσταση της Υγείας του , το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της προτεινόμενης ιατρικής πράξης , τις συνέπειες και τους ενδεχόμενους κινδύνους ή επιπλοκές από την εκτέλεσή της, τις εναλλακτικές προτάσεις , καθώς και για τον πιθανό Χρόνο αποκατάστασης , έτσι ώστε ο ασθενής να μπορεί να Σχηματίζει πλήρη εικόνα των ιατρικών , κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων και συνεπειών της κατάστασής του και να προχωρεί, ανάλογα , στη λήψη αποφάσεων. και
Όπου, σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 12:
Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή, ενώ στην παρ. 2 του ιδίου άρθρου ορίζεται λεπτομερώς πως για να είναι έγκυρη η εν λόγω συναίνεση χρειάζεται να συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις
– η ικανότητα για συναίνεση:
– η προηγούμενη ενημέρωση του ασθενούς από τον θεράποντα ιατρό κατ’ άρθρο 11 ΚΙΔ, η οποία πρέπει να είναι ΠΛΗΡΗΣ, σαφής και κατανοητή
– η απουσία ελαττωμάτων κατά τον σχηματισμό της βούλησής του: η ελαττωματικότητα της βούλησης για συναίνεση του ασθενούς λόγω ΠΛΑΝΗΣ, ΑΠΑΤΗΣ, ΑΠΕΙΛΗΣ έχει ως συνέπεια την αυτοδίκαιη ακυρότητα της τυπικά δηλωθείσας συναίνεσης, χωρίς να απαιτείται η δικαστική προσβολή της ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια αμφισβήτησής της εκ μέρους του ασθενούς.
– η απουσία αντίθεσης της συναίνεσης του ασθενούς στα χρηστά ήθη, η οποία θα πρέπει να αναζητηθεί, κυρίως, στον σκοπό και στα κίνητρα που οδηγούν στη διενέργεια της ιατρικής πράξης
– η πλήρης κάλυψη της ιατρικής πράξης από τη δοθείσα συναίνεση, αφού η συναίνεση αφορά συγκεκριμένη κάθε φορά ιατρική πράξη και καλύπτει μόνο αυτήν κατά περιεχόμενο και χρόνο.
Αντιθέτως, η λευκή συναίνεση, η οποία περιλαμβάνει κάθε απαραίτητη ιατρικά ενέργεια για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς δεν θεωρείται ισχυρή.
-Η κατά τα ανωτέρω, λοιπόν, ενημέρωση απαιτείται να είναι πλήρης, σαφής και ευχερώς κατανοητή από τον ασθενή, ώστε να του επιτρέπει να σχηματίσει πλήρη εικόνα των ιατρικών, κοινωνικών και οικονομικών παραμέτρων της κατάστασής του και να λαμβάνει αποφάσεις ο ίδιος ή να μετέχει στη λήψη αποφάσεων σχετικά με την παροχή της συναίνεσής του ως προς τη διενέργεια των προτεινόμενων ιατρικών πράξεων που είναι δυνατόν να προδικάσουν τη μετέπειτα ζωή του (άρθρο 47 § 4 εδαφ. γ΄ ν. 2071/1992).
Η ενημέρωση του ασθενούς από τον ιατρό αφορά, βέβαια και στα τρία είδη της:
Τη γενική ενημέρωση/πληροφόρηση, τη θεραπευτική και, φυσικά, τη νομιμοποιητική. Οποιαδήποτε άρνηση ή παράλειψη ως προς τη συγκεκριμένη υποχρέωση μπορεί κάλλιστα να συνιστά ιατρικό σφάλμα γενεσιουργό της αστικής, της ποινικής αλλά και της πειθαρχικής ευθύνης του ιατρού.
Και ο νόμος 3252/2004 σχετικά με τη σύσταση της ΕΝΕ που ανάγει πλέον την παράβαση των καθηκόντων και των υποχρεώσεων του
Κώδικα Νοσηλευτικής Δεοντολογίας σε πειθαρχικό παράπτωμα (άρθρο 25) και προβλέπει επιβολή πειθαρχικών ποινών σε περίπτωση διαπίστωσής τους.
Κατά συνέπεια, μη συνδρομή στην ενημέρωση του ασθενούς συνιστά νοσηλευτικό σφάλμα γενεσιουργό της πειθαρχικής ευθύνης του νοσηλευτή.
5ον -Τη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ, σύμφωνα με την σχετική πρόβλεψη της οποίας ο ασθενής έχει το δικαίωμα, αφού ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του, να συμφωνήσει με τη θεραπεία που του προτείνεται ή να διαφωνήσει με αυτήν και να μη δεχθεί θεραπεία. Και σύμφωνα με υπέρτατη αρχή της ιατρικής επιστήμης, voluntas aegroti suprema lex . Ο υπέρτατος νόμος Είναι η βούληση του ασθενούς.
6ο –Τις διατυπώσεις του Κώδικας της Νυρεμβέργης που εν ολίγοις προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία, τον δογματισμό και τους απάνθρωπους πειραματισμούς της επιστημονικής κοινότητας σε διαγνωστικό, προληπτικό, ερευνητικό ή θεραπευτικό επίπεδο.
Η εθελοντική ενημερωμένη συναίνεση του ανθρώπου είναι απολύτως απαραίτητη και όσοι δεν τήρησαν αυτή την αρχή κατέληξαν στην κρεμάλα σε κάποιους αλγεινούς χρόνους The voluntary informed consent of the Human Subject is absoltely essential
Καμία αρχή, κυβέρνηση, οργανισμός δημόσιος ή ιδιωτικός, κρατικός ή παγκόσμιος και κανένας Ε.Υ. δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας οποιουδήποτε πολίτη και για οποιοδήποτε λόγο και να χορηγήσει το οποιοδήποτε προϊόν χωρίς την πλήρως ενημερωμένη και απόλυτα εθελοντική συγκατάθεση του παραλήπτη.
Στην αντίθετη περίπτωση ο παραλήπτης δεν θεωρείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ αλλά αντικείμενο (δήθεν ισχνά επιστημονικές δικαιολογίες που προπαγανδίζονται και διαφημίζονται με παραπλανητικό σκοπό, εκτός του ότι ουδέποτε έχουν τεκμηριωθεί, επί το πλείστον είναι ανούσιες λόγω της φύσης των προϊόντων προς χρήση και το απόλυτο δικαίωμα της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας χωρίς εξαιρέσεις).
ΔΕ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ και Εξ ΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΕΜΒΟΛΙΟ (η χορήγηση άλλου ιατροφαρμακευτικού προϊόντος) ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.
ΔΙΟΤΙ απλούστατα η οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα εξ οιαδήποτε δικαιολογίας, καταπατά όλα τα αναφαίρετα και απαρέγκλιτα ανθρώπινα δικαιώματα όπως περιγράφονται σαφέστατα ως άνωθεν και όπως ο Θεός μας παρείχε από τη γέννηση μας (μιας και δε χρειάζεται να νομοθετηθεί ότι το σώμα μου, μου ανήκει και δεν είναι αντικείμενο κανενός ή ότι η φροντίδα και προστασία της ακεραιότητας του σώματος είναι δικαίωμα και με νομική ισχύ και η χορήγηση χημικών, μεταλλαγμένων, χιμαιρικών, ανασφαλών προϊόντων σε υγιή ατομα είναι εγκληματικη πράξη.
Η εθνική, υπερεθνική και παγκόσμια θέσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Παιδιού ΔΕΝ δίνει δικαίωμα σε καμία αρχή δημόσια ή ιδιωτική να θεσπίσει κανόνες, οδηγίες, νόμους που δύναται να στερούν κάποιο από όλα τα εκ γενετής, απαρέγκλιτα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε επί το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, ούτε υπό τον εκβιασμό της στέρησης ενός άλλου αναφαίρετου δικαιώματος
(ο εκβιασμός της στέρησης του δικαιώματος στην παιδεία και η απαίτηση της εκβιαστικής συναίνεσης είναι φυσικά ειδεχθές έγκλημα).
Το σώμα του κάθε ανθρώπου ανήκει στον ίδιο και μόνο στον ίδιο και σε κανέναν άλλο και για οποιαδήποτε λόγο, υπεύθυνοι για τα παιδιά είναι οι γονείς και μόνο οι γονείς και κανένας άλλος.
Η οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα οποιουδήποτε ιατροφαρμακευτικού προϊόντος ΔΕΝ νοείται σε ανθρώπινες πολιτισμένες και δημοκρατικές κοινωνίες, η οποιαδήποτε αντίθετη αντίληψη από τους νομοθέτες περί του απολύτου κανόνα της ακεραιότητας του σώματος του καθενός εμπεριέχει στοιχεία φασιστικής, σταλινικής, εγκληματικής, δουλεμπορικής, παπικής, πατερναλιστικής και απολυταρχικής υφής η οποία αντιμετωπίζει τους πολίτες ως αντικείμενα όπου η αρχή μπορεί να τα κάνει ότι θέλει και η ατεκμηρίωτη αποπροσανατολιστική δικαιολογία περί προστασίας της δημόσιας υγείας είναι απλά δικαιολογία και δεν έχει καμία αξία όταν ο στόχος της είναι η αντιμετώπιση του ανθρώπου ως αντικείμενο.
Η υποχρεωτικότητα (διαγνωστικών, προληπτικών, θεραπευτικών, κλπ) ιατρικών παρεμβάσεων δημιουργεί απλά πελάτες και δεν έχει καμία σχέση με την Υγεία και απλά αποδεικνύει ότι όσοι τις προωθούν δουλεύουν για όσους κερδίζουν από τις εκάστοτε ιατρικές παρεμβάσεις.
(ακραίες περιπτώσεις εξαιρέσεων στο απόλυτο ορισμό της συναίνεσης φυσικά και υφίσταται σε περιπτώσεις ζωής και θανάτου, όπου αδιαμφισβήτητα ο θάνατος είναι βέβαιος αν δε χορηγηθεί π.χ. ένεση ινσουλίνης σε υπογλυκαιμικό σοκ, ή ένεση επινεφρίνης σε αναφυλακτικό σοκ αν και ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις η συναίνεση πρέπει να ζητείται)
Μέτρα αποτροπής επιδημιών (μεταδιδόμενων νοσημάτων) που περιλαμβάνουν τη χορήγηση ιατροφαρμακευτικών προϊόντων χωρίς την ενημερωμένη συναίνεση και συγκατάθεση του παραλήπτη, ΔΕΝ νοούνται και ΔΕΝ νομιμοποιούνται αν ΔΕΝ σέβονται απόλυτα όλα τα άνωθεν ανθρώπινα δικαιώματα και ΔΕΝ είναι ούτε καν απαραίτητα.
Λοιμώδη νοσήματα που εξαλείφθηκαν ή περιορίστηκαν δραματικά ΧΩΡΙΣ τη χρήση (και χωρίς καν την ύπαρξη προϊόντων)
Εν κατακλείδι, μέτρα που πραγματικά έχουν αποδειχθεί ως αποτελεσματικά σε περιπτώσεις επιδημιών μεταδιδόμενων νοσημάτων είναι η αναγνώριση, ο διαχωρισμός, η απομόνωση, η σωστή απολύμανση, το vector control, οι σωστοί κανόνες υγιεινής (ειδικά σε δημόσιους χώρους), η σωστή διαχείριση των πόσιμων υδάτων και των λυμάτων, οι σωστοί κανόνες αερισμού χώρων νοσηλείας, η προσωπική υγιεινή π.χ. το πλύσιμο των χεριών, η φυσική ανοσία του πληθυσμού, η ενίσχυση του ανοσοποιητικού με σωστή διατροφή κλπ ανάλογα πάντα της φύσης και του μέσου μεταδοτικότητας (κανόνες που σήμερα θα δούμε ότι ΔΕΝ τηρούνται ούτε κατ’ελάχιστο ακόμα και σε δημόσιους χώρους παροχής υγείας όπως δημόσια νοσοκομεία, κέντρα υγείας, κλπ).
Επιπρόσθετα, Ο κατ’οίκον περιορισμός (εφόσον αυτός που τον θέτει φροντίζει οικονομικά και το ευ ζην του περιορισθέντα) λύνει άμεσα οποιαδήποτε ‘‘ατεκμηρίωτη ανησυχία περί προστασίας της αγέλης ή της δημόσιας υγείας από προϊόντα που αδυνατούν να δημιουργήσουν πραγματική ανοσία άρα πραγματική προστασία ή να διακόψουν μια επιδημία.
Ουδέποτε η χορήγηση οποιουδήποτε φαρμακευτικού προϊόντος δεν σταμάτησε επιδημίες ακόμα και στις περιπτώσεις που η προκατάληψη της δογματικής ιατρικής μπορεί να δηλώνει και να προωθεί το αντίθετο (διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια) χωρίς να διαθέτει όμως έγκυρα, αντικειμενικά, απροκάλυπτα ανεξάρτητα και πραγματικά επιστημονικά δεδομένα.
Ο μη εμβολιασμός ή ο μερικός εμβολιασμός όπως πληθώρα προπαγανδίζει αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα, δε θέτουν σε κίνδυνο τον πληθυσμό σε περίπτωση επιδημίας γιατί απλούστατα η πλειονότητα αυτών ΔΕΝ παρέχουν καν προστασία ενάντια στη μόλυνση και στη μετάδοση και η προστασία/συγκάλυψη από την εκάστοτε ασθένεια είναι σε μεγάλο βαθμό προβληματική, πλείστα δύναται να διασπείρουν το ζωντανό μεταλλαγμένο ιό και φυσικά να προκαλούν τεχνητές (artificial) ασθένειες (που σχεδόν ουδέποτε δηλώνονται και καταγράφονται) και πλείστα προκαλούν διαταραχές και δυσβίωση στο ανθρώπινο μικροβίωμα (όπου η ισορροπία και η ομοιόσταση είναι προαπαιτούμενο Υγείας) και ειλικρινά είναι λυπηρό να διακρίνεις τέτοια άγνοια ακόμα και από Ε.Υ ή πιο σωστά να είναι αρνητές της επιστήμης οι ίδιοι οι αντιπρόσωποι της και όσους θέλουν να την πουλήσουν ως θέσφατο.
Εν ολίγοις και σε απόλυτο επιστημονικό βαθμό μιας και τα ακόλουθα είναι βασικές ιατρικές γνώσεις και όλοι οι Ε.Υ και αρμόδιοι γνωρίζουν ή θα έπρεπε να γνωρίζουν.
Αδυνατούν να δημιουργήσουν πραγματική προστασία της δημόσιας υγείας μέσω της ανοσίας της αγέλης λόγω της υφής τους (ζώντα), ήτοι είναι αδύνατο να σταματήσεις μια επιδημία όταν το μέσο που χρησιμοποιείς για να ανοσοποιήσεις το πληθυσμό είναι ζωντανός ιός που εκλύεται, διασπείρεται και εν δυνάμει μεταδίδεται αλλά και λόγω της πολλαπλής αποτυχίας τους ανεξαρτήτως δόσεων.
Υπάρχει επιδημία αλόγιστης χρήσης πλήθους φαρμάκων αδιαμφισβήτητα ατεκμηρίωτης προληπτικής ή και θεραπευτικής φύσης που προωθούνται από τα συνήθη κέντρα ελέγχου μιας διεφθαρμένης βιομηχανίας που έχει καταδικαστεί πλείστες φορές και ενός απαθούς και παθητικού συστήματος φαρμακο-επαγρύπνησης που είναι για γέλια και για κλάματα που ευθύνεται έμμεσα για χιλιάδες θανάτους και βλάβες παγκοσμίως.
Υπαρχει το νομικό πλαίσιο ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΩΝ, ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΩΝ, ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ που αποτρεπει να μετατραπουν οι πολίτες σε ΑΒΟΥΛΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ.
Όπως αναφέρει ο Aaron Siri, τo Ινστιτούτο της Ιατρικής (IOM) καταλήγει σε τρία συμπεράσματα:
τα εμβόλια προκαλούν ορισμένες παρενέργειες,
τα εμβόλια δεν προκαλούν κάποιες άλλες παρενέργειες, και
για ορισμένες άλλες παρενέργειες δεν ξέρουμε εάν τις προκαλούν ή όχι, επειδή δεν υπάρχουν ακόμα στοιχεία που να το αποδεικνύουν, παρά το γεγονός ότι αυτές οι παρενέργειες έχουν αναφερθεί στη βάση δεδομένων VAERS.
Ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, στο Πρώτο από τα 10 Άρθρα του, δηλώνει ότι: «Η εθελοντική συναίνεση του ανθρώπινου υποκειμένου είναι απολύτως απαραίτητη. Αυτό σημαίνει ότι ο ενδιαφερόμενος πρέπει να έχει την νομική ικανότητα να δώσει τη συγκατάθεσή του. πρέπει να βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορεί να ασκεί ελεύθερη δύναμη επιλογής, χωρίς την παρέμβαση οποιουδήποτε στοιχείου δύναμης, απάτης, εξαπάτησης, καταναγκασμού, υπερβολικής ή άλλης μεταγενέστερης μορφής περιορισμού ή εξαναγκασμού • και θα πρέπει να έχει επαρκή γνώση και κατανόηση των στοιχείων του εμπλεκόμενου θέματος ώστε να μπορέσει να κατανοήσει και να βοηθήσει την απόφαση του».
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ (1948) και η Διακήρυξη του Ελσίνκι έχουν ενσωματώσει τον Κώδικα της Νυρεμβέργης.
Πηγές : encyclopedia.ushmm.org,spoilers.gr, afrentzos.gr και νομική βιβλιογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου