«Όπου κυριαρχούσαν οι Τούρκοι ο πολιτισμός εξαφανιζόταν»

Great Fire of Smyrna as seen from an Italian ship.

Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Η μάστιγα της Ασίας» του Τζορτζ Χόρτον, Προξένου των ΗΠΑ στην Σμύρνη κατά την διάρκεια της Καταστροφής του 1922.

Ο Γκλάντστοουν για τους Τούρκους 

 
Ποτέ δεν θα’ ρθει καιρός που τα λόγια του Γλάδστωνος, ενός απ’ τους σοφότερους Άγγλους πολιτικούςάνδρες, θα θεωρηθούν ανάξια σοβαρής προσοχής.

Ο ακόλουθος χαρακτηρισµός των Τούρκων απ’ τον ίδιο επαληθεύθηκε πληρέστερα απ’ τα γεγονότα που συνέβησαν µετά τον θάνατό του, παρ’ όσο απ’ εκείνα που έγιναν προτήτερα:

«Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω πολύ σύντοµα µε αδρότατες γραµµές τι ήταν η Τουρκική φυλή και τι είναι σήµερα. ∆εν πρόκειται µόνο για Μωαµεθανισµό, αλλά για Μωαµεθανισµό συνδυασµένο µε τον ιδιόρρυθµο χαρακτήρα µιας φυλής.

∆εν είναι οι πράοι Μωαµεθανοί των Ινδιών, ούτε οι ιπποτικοί Σαλαδίνοι της Συρίας, ούτε οι πολιτισµένοι Μαυριτανοί της Ισπανίας. Ήσαν στο σύνολό τους, απ’ την πρώτη µαύρη µέρα που µπήκαν στην Ευρώπη, το µόνο δείγµα της ανθρωπότητας που έδειξε τη μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού.

Οπουδήποτε και αν πήγαν, µια πλατειά κηλίδα αίµατος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεώς τους και σ’ όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν.

Παντού αντιπροσώπευαν µια διακυβέρνηση βίας σε αντίθεση µε την διακυβέρνηση δικαίου. Μια διακυβέρνηση βίας όµως δεν ηµπορεί να διατηρηθεί χωρίς την βοήθεια ενός τµήµατος διανοουµένων.

Γι’ αυτόν τον λόγο αναπτύχθηκε, πράγµα σπάνιο στην ιστορία του κόσµου, ένα είδος ανεκτικότητας στη µέση της σκληρότητας, της τυραννίας και της αρπακτικότητας.

Πολλοί Χριστιανοί αφέθηκαν περιφρονητικά να ζήσουν ήσυχοι και µια οµάδα Ελλήνων προσελκύσθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός που συνετέλεσε µε τον καιρό στην αναπλήρωση των ελλείψεων του Τούρκικου Ισλαµισµού σχετικά µε το στοιχείο της διανοητικότητας».

(Κεφάλαιο 2: Ο Γκλάντστοουν και οι ωμότητες κατά των Βουλγάρων) 

 



Κηφήνες που σκοτώνουν τις εργάτιδες µέλισσες

Στην Ελλάδα, καθώς και γενικά στις Βαλκανικές χώρες, επικρατούσε η γνώµη ότι το Σύνταγµα σήµαινε ίσα δικαιώµατα για όλους µέσα στην Τουρκία, ανεξάρτητα από την θρησκεία τους — τη χαραυγή µιας νέας εποχής.

Αν η αντίληψη αυτή αποδεικνυόταν αληθινή, η Τουρκία θα ήταν σήµερα µια απ’ τις µεγάλες προοδευτικές και ευηµερούσες χώρες του κόσµου.

Η αδυναµία της αντιλήψεως αυτής ήταν το ότι στην περίπτωση ενός ίσου και φιλικού ανταγωνισµού, οι Χριστιανοί γρήγορα θα είχαν ξεπεράσει τους Οθωµανούς, που πολύ νωρίς θα είχαν βρεθεί σε µια κατώτερη θέση από εµπορική, βιοµηχανική και οικονοµική άποψη.

Η επίγνωση αυτού του πράγµατος έκαµε τους Τούρκους ν’ αποφασίσουν την εξόντωση των Χριστιανών. Ήταν µια ανατροπή της διαδικασίας της φύσεως.

Οι κηφήνες ετοιμάζονταν να σκοτώσουν τις εργάτιδες µέλισσες.

(Κεφάλαιο 3: Το πρώτο βήμα στο πρόγραμμα των Νεότουρκων)

 

Οι Τούρκοι είναι αναχρονισμός

… Ο Τούρκος είναι ένα πλάσμα µε άγρια πάθη που ζει ακόµα στην εποχή του Ταµερλάνου και του Ούννου Αττίλα.

Γιατί οι Τούρκοι είναι πραγµατικά ένας αναχρονισµός. Ακόµα και τώρα λεηλατούν, σκοτώνουν, αρπάζουν και µεταφέρουν τα λάφυρά τους επάνω σε καµήλες.

Είναι ιδιαίτερα σηµαντικό επίσης, γιατί διηγείται µια ιστορία που µοιάζει τροµερά σε µερικά απ’ τα κατορθώµατα του ίδιου του Μωάµεθ, δίνει επίσης µια καθαρή εικόνα για το τι συνέβει επάνω σε ολόκληρη την παραλία της Μικράς Ασίας και πολύ µακρύτερα στο εσωτερικό της στα 1914, οπότε καταστρέφονταν βαθµιαία ένας ακµάζων και γρήγορα προοδεύων πολιτισµός, που αποκαταστάθηκε µεν αργότερα όταν έφθασε εκεί ο Ελληνικός Στρατός, για να καταλήξει όµως σε εντελή καταστροφή κάτω απ’ τα αιµατοβαµµένα και ασελγή χέρια των οπαδών του Μουσταφά Κεµάλ.

(Κεφάλαιο 6: Η Σφαγή της Φώκαιας)

Χειρότεροι και από τον Ταμερλάνο

Πιθανώς υπήρξαν στη διάρκεια της Ιστορίας ενέργειες που εστοίχισαν τη ζωή περισσοτέρων υπάρξεων απ’ αυτή της εξοντώσεως των Χριστιανών απ’ τους Τούρκους.

Ο Ταµερλάνος, π.χ. εσάρωσε πολύ µεγάλες εκτάσεις χωρών, σκοτώνοντας και πυρπολώντας µόνο για την ευχαρίστηση που του έδινε η καταστροφή. ∆εν φείσθηκε ούτε Μουσουλµάνων ούτε Χριστιανών.

Υπήρξαν όµως στο διωγµό των Χριστιανών εκ µέρους των Οθωµανών χαρακτηριστικά σατανικής ωµότητας και βασανισµών που διήρκεσαν πάρα πολύν καιρό και που δεν παρατηρήθηκαν στις µεθόδους του Ταµερλάνου.

(Κεφάλαιο 7: Νέο φως στις σφαγές των Αρμενίων)

Εκτός Κωνσταντινούπολης οποιοσδήποτε πυρήνας πολιτισμού δεν ήταν τουρκικός

Ένα είναι το γεγονός που οιοσδήποτε έχει ταξιδέψει ανάµεσα από περιοχές που διετέλεσαν κάτω απ’ την Τουρκική κυριαρχία, θα τοπροσέξει αµέσως.

Οπουδήποτε υπήρχε ένας πυρήνας πολιτισµού µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία έξω απ’ την Κωνσταντινούπολη ήταν Ελληνικός, Αρµενικός ή οτιδήποτε άλλο εκτός από Τουρκικός.

Οι µη Μουσουλµάνοι έχτιζαν τα καλά σπίτια και τα καλύτερα τµήµατα των πόλεων.

Πολλά χριστιανικά σπίτια και πόλεις είχαν ήδη καταστραφεί απ’ τους διαδόχους του Ταλαάτ και του Εµβέρ, που δεν άφησαν παρά πολύ λίγα πράγµατα µε κάποια µόνιµη αξία στον δρόµο που ακολούθησε ο Ελληνικός στρατός.

(Κεφάλαιο 12: Η Ελληνική υποχώρηση)






Επιμέλεια: Θοδωρής Ασβεστόπουλος

ΠΗΓΗ: Kanaliena.gr