Τι του λείπει του ψωριάρη; Ας δούμε ποιοι ανησυχούν σ’ αυτή τη χώρα και γιατί

Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι. Ας δούμε ποιοι ανησυχούν σ’ αυτή τη χώρα και γιατί. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε τις κατηγορίες πολιτών που έχουμε. Υπάρχει μια άρχουσα τάξη που αποτελείται από την οικονομική ελίτ και τους κυβερνώντες. Αυτοί πάνε μαζί, χέρι - χέρι και αλληλοϋποστηρίζονται σε όλες τις περιόδους και τις δυσκολίες. Παλεύουν λυσσαλέα για τα κεκτημένα τους και δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν, ούτε ένα ευρώ απ’ αυτά που κερδίζουν.

Κρικόρ Τσακιτζιάν

Πρόσφατο παράδειγμα το βόλεμα του Γρηγόρη Ψαριανού. Πώς να μείνει απ’ έξω ο «απαραίτητος»; Ήταν μη τρυπώσει. Αφού τρύπωσε, δεν τον βγάζει κανείς στην απ’ έξω. Τέτοιοι, δυστυχώς υπάρχουν πολλοί.

Μια άλλη ευρεία τάξη, είναι αυτή των εργαζομένων στο στενό δημόσιο τομέα και στους ΟΤΑ. Κι αυτοί πάνε χέρι – χέρι και αλληλοϋποστηρίζονται. Ούτε κι αυτοί έχασαν κάτι όλο αυτό το διάστημα των δυο μεγάλων κρίσεων που βίωσε η χώρα. Ο μισθός τους έμεινε ως είχε κατά την περίοδο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης από τα μνημόνια, όπως επίσης και με την κρίση λόγω του κορωνοϊού. Μάλιστα πολλοί διευκολύνθηκαν να δουλεύουν ακόμα κι από το σπίτι, αυξάνοντας το εισόδημά τους, αφού μειώθηκαν τα έξοδα μετακίνησης και τα παρελκόμενα στη δουλειά.

Μια άλλη τάξη είναι των συνταξιούχων. Ετούτοι δω, απώλεσαν μέρος της συντάξεως τους, αλλά και πάλι, έχουν εξασφαλίσει μέχρι το τέλος της ζωής τους, ένα σταθερό εισόδημα για την επιβίωσή τους.
Από κει πέρα, επικρατεί το χάος. Υπάρχει η υπόλοιπη μισή κοινωνία που απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα και το μεγαλύτερο μέρος της παλεύει με τα κύματα. Καθημερινά δοκιμάζεται και βιώνει την αβεβαιότητα του αύριο.

Απ’ όλο αυτό τον κόσμο κανείς δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το μέλλον του. Κάθε μέρα που ξημερώνει, δεν γνωρίζει αν κινδυνεύει να βρεθεί στο κενό. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια πίσω απ’ την άλλη. Τα χρέη συσσωρευμένα και άγνωστο αν θα μπορέσουν ποτέ να τα αποτινάξουν από πάνω τους. Το αύριο δεν είναι απλά αβέβαιο, μοιάζει απειλητικό και εφιαλτικό για τους περισσότερους.

Μετά την δεκάχρονη οικονομική κρίση, μέσα στην οποία έφαγαν όχι μόνο το λίπος, αλλά και το κόκκαλο από τις οικονομίες που μπορεί να είχαν, ήρθαν τα απανωτά Lockdown διάρκειας δέκα μηνών, μέχρι στιγμής.

Σας διαβεβαιώνω ότι όλος αυτός ο κόσμος, πραγματικά δεν νοιάζεται αν θα ανοίξουν τα ξενοδοχεία για ρεβεγιόν, ούτε αν θα επιτραπούν εννιά ή δεκαεννιά άτομα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αυτά είναι έγνοιες των βολεμένων που ανήκουν στις άλλες κατηγορίες.

- Η δική τους έγνοια είναι αν θα μπορούν να πληρώσουν τέλος του μήνα το νοίκι τους για να μη βρεθούν στο δρόμο.

- Μη τυχόν και τους κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα και μείνουν μέσα στο χειμώνα στο σκοτάδι και την παγωνιά.

- Αν θα μπορέσουν να στρώσουν τραπέζι για τα μέλη της οικογένειά τους, όχι μόνο μέσα στις γιορτές, αλλά και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Τις πολυτέλειες για τα click away, τα Take away, το drive through και τις τρίχες τις κατσαρές, όλοι αυτοί οι άνθρωποι τις ακούνε βερεσέ.

Μάλιστα νιώθουν θυμό, με όλη αυτή την αναισθησία που δείχνουν τα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας, τα οποία δεν θίγουν ποτέ το θέμα της επικείμενης εξαθλίωσης όλων αυτών, αλλά ασχολούνται με την απώλεια της πολυτελούς διαβίωσης των υπολοίπων.

Κι αυτό, γιατί για τους ίδιους ισχύει η παροιμία που λέει ο θυμόσοφος λαός «τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι». Και «Ψωμί, φαΐ δεν είχαμε, ραπανάκια για την όρεξη».

 

Πηγή : http://www.freepen.gr