Η ντροπή της Ευρώπης

Υπάρχουν πάντοτε λύσεις για την οικονομία ενός κράτους, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, καθώς επίσης εντός ή εκτός της Ευρωζώνης – αρκεί η κυβέρνηση του να είναι ικανή, να έχει ένα δικό της σχέδιο και να μη σκύβει συνεχώς το κεφάλι, ενδιαφερόμενη μόνο για τον εαυτό της και τα δικά της προνόμια. Να μην ξεπουλάει τα πάντα, μαζί με τους Πολίτες και τα περιουσιακά τους στοιχεία. Λύσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά καμία απολύτως εάν παραμείνουμε στη συνταγή των μνημονίων που υποστηρίζουν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση – ενώ έχει τεκμηριωθεί δεκάδες φορές το πού μας οδηγεί, με τελικό στάδιο την αλλαγή ιδιοκτησίας της Ελλάδας, τον εδαφικό διαμελισμό και την αλλοίωση του πληθυσμού της, για να είναι ευκολότερα ελεγχόμενη.

Ανάλυση

Αυτό που μας θλίβει είναι το γεγονός ότι, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που τα τελευταία δέκα χρόνια βαδίζει από το κακό στο χειρότερο και σήμερα στο χείριστο – με το ΑΕΠ της να προβλέπεται στα επίπεδα του 2002 το 2020, αλλά με το δημόσιο χρέος της υπερδιπλάσιο. Πάνω από το 200% του ΑΕΠ της το 2020, έναντι 98% το 2002 – ενώ το κόκκινο ιδιωτικό της χρέος είναι ακόμη χειρότερο, πάνω από το 140% σήμερα, όταν το 2002 ήταν αμελητέο.

Εκτός αυτού έχει καταρρεύσει εντελώς η οικονομία της, πριν ακόμη από την πανδημία – με εκατοντάδες χιλιάδες Πολίτες εξαθλιωμένους, στα όρια της επιβίωσης. Η απόλυτη αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων – οι οποίες το μόνο που γνωρίζουν είναι να ξεπουλούν τα πάντα (με αιχμή του δόρατος τον κ. Χατζηδάκη που έχει βάλει στόχο να ξεπουλήσει όλες τις ενεργειακές μας επιχειρήσεις και τα δίκτυα) για τη νομή της εξουσίας και να σκύβουν το κεφάλι.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως η Πορτογαλία το 2014 ευρισκόταν λίγο πριν την ολοκληρωτική οικονομική και κοινωνική της κατάρρευση – υιοθετώντας κατ’ εντολή της Τρόικα τη θανατηφόρο πολιτική λιτότητας και έχοντας μετατραπεί σε χώρα της LIDL (ανάλυση). Η τότε κυβέρνηση της είχε καταργήσει εντελώς τα εργασιακά δικαιώματα, περιόριζε συνεχώς το κράτος προνοίας, ξεπουλούσε τις δημόσιες επιχειρήσεις, μείωνε τους μισθούς και εξαΰλωνε τις συντάξεις – με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, καθώς επίσης τη μαζική μετανάστευση των νέων που αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα σήμερα της Ελλάδας (κατ’ επέκταση το δημογραφικό), επειδή οι Πολίτες της δεν είχαν καθόλου χρήματα για να δαπανήσουν.

Η κατάσταση της όμως άλλαξε ριζικά μετά τις εκλογές του 2015 όπου οι Πορτογάλοι, έχοντας εξοργισθεί με την κυβέρνηση της χώρας τους που είχε σκύψει το κεφάλι και ανεχόταν τα πάντα από τη Γερμανία, ψήφισαν τον πρώην δήμαρχο της Λισαβόνας. Ήδη ως δήμαρχος ο κ. Costa είχε καταφέρει να κερδίσει κάθε εκλογική περιοχή της Λισαβόνας, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο – όπως δεν ήταν εύκολη ούτε η επιτυχία του να ενώσει τα ανέκαθεν διαιρεμένα κόμματα της χώρας που στήριξαν την κυβέρνηση μειοψηφίας του.

Περαιτέρω στην Πορτογαλία, εκείνη την εποχή όλοι πίστευαν πως η νέα κυβέρνηση δεν θα παρέμενε στην εξουσία πάνω από μερικούς μήνες – ενώ οι εκπρόσωποι της ΕΕ την προειδοποιούσαν να μην αποκλίνει σε καμία περίπτωση από την πολιτική λιτότητας. Παράλληλα ο πρόεδρος της χώρας, ισχυριζόταν πως η μη εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που είχε επιβάλλει η Τρόικα θα αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια (πηγή) – ενώ προσπάθησε να διατηρήσει την προηγούμενη κυβέρνηση στην εξουσία και απειλούσε με την προοπτική εκδίωξης της Πορτογαλίας από την Ευρωζώνη.

Επί πλέον, ο κ. Σόιμπλε είχε δηλώσει πως η Πορτογαλία θα έκανε ένα μεγάλο λάθος, εάν δεν τηρούσε αυτά που είχε υποσχεθεί (πηγή) – αναφέροντας πως έπρεπε να υποβάλλει αίτημα για την έγκριση ενός νέου προγράμματος, ενός δεύτερου μνημονίου δηλαδή, αφού διαφορετικά δεν θα τα κατάφερνε να αποφύγει τη χρεοκοπία.

Συνεχίζοντας, η νέα κυβέρνηση αδιαφόρησε εντελώς για τις υποδείξεις του Γερμανού, αύξησε αμέσως τους μισθούς και τις συντάξεις που είχε μειώσει η προηγούμενη, ενώ κατάργησε τις αυξήσεις των φόρων – υιοθετώντας μόνο φόρους κληρονομιάς και περιουσίας για τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, έχοντας εξαιρέσει από τον ΕΝΦΙΑ τους απλούς ανθρώπους. Εκτός αυτού σταμάτησε τις καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις – θυμίζοντας πως τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία της Πορτογαλίας ξεπουλιόντουσαν από την προκάτοχο της σε εξευτελιστικές τιμές που δεν αντιπροσώπευαν καθόλου την αξία τους.

Όπως πολύ σωστά είχε δηλώσει ο κ. Costa, είναι μεγάλο λάθος να θεωρεί κανείς πως είναι δυνατόν να εξυγιανθεί η οικονομία ενός κράτους, με δραστικές μειώσεις μισθών, με υπερβολικές περικοπές του κράτους προνοίας και με το ξεπούλημα των ασημικών του – κάτι που ισχυρίζονται οι δανειστές της Ελλάδας και συνεχίζει να εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, παρά το ότι με τη συγκεκριμένη πολιτική οδήγησε μετά το 2012 την Ελλάδα στο γκρεμό.

Το θέμα βέβαια δεν είναι τι δήλωσε, αλλά τι τελικά κατάφερε – ξεκινώντας από το ΑΕΠ της χώρας που αυξήθηκε (γράφημα), ενώ το 2016 κατέγραψε τον ισχυρότερο ρυθμό ανάπτυξης του παρόντος αιώνα (αρκετά πάνω από το 3% σε σχέση με το 2016). Περαιτέρω, στον τουρισμό η Πορτογαλία άρχισε να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, με σημαντικές διαφορές από την Ελλάδα – αφού με πολύ χαμηλότερες αφίξεις (12,8 εκ. το 2018) επιτυγχάνει υψηλό τζίρο (17 δις €), όταν η Ελλάδα με 33,5 εκ. μόλις 18,2 δις € (2019).

Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της είναι πλεονασματικό (γράφημα), από ελλειμματικό προηγουμένως (-10,4% του ΑΕΠ το 2009), το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υποχώρησε στο -3% και η βιομηχανική της παραγωγή ανέκαμψε.

 

Τέλος, το δημόσιο χρέος της άρχισε να μειώνεται (γράφημα). Όλα αυτά παρά το ότι η κυβέρνηση επένδυσε ακόμη περισσότερα στο κοινωνικό κράτος, έχοντας καταφέρει σε χρόνο ρεκόρ και με την αντίθετη ακριβώς οικονομική πολιτική, από αυτήν που επιβάλλει η Γερμανία, να μετατρέψει ένα προβληματικό κράτος της Ευρωζώνης σε υποδειγματικό – με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να ανακτήσουν οι Πορτογάλοι την εθνική τους υπερηφάνεια, ενώ είναι σήμερα η μοναδική ίσως χώρα που δεν έχει κανένα ακροδεξιό κόμμα, πόσο μάλλον φασιστικό.

Εύλογα, αφού η κυβέρνηση της έχει υιοθετήσει μία έμπρακτη πατριωτική πολιτική, η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό – ενώ, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός της, «όταν οι νεαροί Ευρωπαίοι επαναστατούν σε απομονωμένες και φτωχικές γειτονιές, στα γκέτο, εμείς πρέπει να αντιδράμε με κοινωνικά μέτρα – όχι με βία».

Συνεχίζοντας, η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της Πορτογαλίας, δεν είναι άλλη από τη δημιουργία συνθηκών επιστροφής των νέων της – οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει μαζικά τη χώρα, ειδικά οι καλύτερα εκπαιδευμένοι, αναζητώντας αλλού την τύχη τους (κάτι που δεν συμβαίνει τυχαία στην Ευρώπη αλλά αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής που επιβάλλεται από τη Γερμανία, το παιδομάζωμα, με στόχο μεταξύ άλλων την υφαρπαγή των ικανών νέων άλλων κρατών – το κόστος εκπαίδευσης των οποίων τοποθετείται στα 200.000 € ανά άτομο).

Συνολικά 2.300.000 Πορτογάλοι μετανάστευσαν και ζουν πλέον στο εξωτερικό, επειδή η οικονομία συρρικνωνόταν, η ανεργία αυξανόταν, ενώ δεν φαινόταν να υπάρχει καμία μελλοντική προοπτική – κάτι που η κυβέρνηση της χώρας θέλει πλέον να διορθώσει, έχοντας σήμερα τοποθετήσει ως πρώτη προτεραιότητα της την επιστροφή των νέων.

Όπως άλλωστε έχει δηλώσει το υπουργείο εσωτερικών της, μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπισθεί το δημογραφικό πρόβλημα, να συνεχίσει να αναπτύσσεται η οικονομία και να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα – χωρίς όμως να μένει στη θεωρία, αλλά δρομολογώντας προγράμματα επαναπατρισμού των Πορτογάλων που μένουν σε άλλα κράτη, καθώς επίσης σχεδιάζοντας χρονικά περιορισμένες φορολογικές ελαφρύνσεις για αυτούς που επιστρέφουν (πηγή). Με δεδομένο δε το ότι, η ανεργία μειώθηκε στο 8% από 17% με την προηγούμενη κυβέρνηση (γράφημα), χωρίς να αυξηθεί όμως η μερική απασχόληση όπως στην Ελλάδα και χωρίς την πτώση των μισθών, οι προοπτικές επιστροφής των νέων της είναι πολύ καλές.

Συνεχίζοντας, το πορτογαλικό θαύμα που συντελέσθηκε μετά το 2015, παρά το ότι η χώρα είναι μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, δεν θα σταματήσει, αποτελώντας μόνο την αρχή – αφού τα δημόσια έσοδα που προέρχονται από την ανάπτυξη και όχι από τη ληστεία των Πολιτών, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, σχεδιάζεται να επενδυθούν, οπότε να επιστραφούν στους Πολίτες.

Προγραμματίσθηκε να διατεθεί ένα σημαντικό ποσόν στις δημόσιες συγκοινωνίες, ενώ τα υπόλοιπα στην ενέργεια και σε περιβαλλοντικά έργα – όπου θα εκσυγχρονισθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο (το οποίο η ελληνική κυβέρνηση ξεπούλησε έναντι 40 εκ. €!), τα υπόγεια τραίνα στις πόλεις και η συγκοινωνία στις επαρχίες. Έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και η χώρα θα είναι πιο φιλική ως προς το περιβάλλον – ενώ θα τεκμηριωθεί πόσο σημαντικές είναι οι κρατικές επενδύσεις για την ανάπτυξη μίας οικονομίας, αφού προηγούνται πάντοτε των ιδιωτικών όπως γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν βασικές οικονομικές γνώσεις. 

 
Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, από τα παραπάνω αποδεικνύεται πως υπάρχουν πάντοτε λύσεις για την οικονομία ενός κράτους, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, καθώς επίσης εντός της Ευρωζώνης – αρκεί η κυβέρνηση του να είναι ικανή, να έχει ένα δικό της σχέδιο και να μη σκύβει συνεχώς το κεφάλι, ενδιαφερόμενη μόνο για τον εαυτό της και τα δικά της προνόμια.

Λύσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά καμία απολύτως εάν παραμείνουμε στη συνταγή των μνημονίων που υποστηρίζουν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς επίσης το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ – ενώ έχει τεκμηριωθεί δεκάδες φορές το πού μας οδηγεί, με τελικό στάδιο την αλλαγή ιδιοκτησίας της Ελλάδας, τον εδαφικό διαμελισμό και την αλλοίωση του πληθυσμού της, για να είναι ευκολότερα ελεγχόμενη.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή :  https://analyst.gr