Η θεωρία του εφικτού διδάσκει πως οι άνθρωποι πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να επιτύχουν – τα κράτη επίσης. Εμείς επεκτείναμε το θέμα, περιγράφοντας τις τεράστιες εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί σήμερα, με στόχο να τονίσουμε πως οι συνθήκες δεν είναι πλέον οι ίδιες – καθώς επίσης για να αναδείξουμε τις ουτοπίες που επικρατούν. Εάν δεν υπάρξουν λοιπόν μεγάλες διορθωτικές κινήσεις, το σημερινό μας σύστημα θα εκραγεί – από πολλές διαφορετικές πλευρές. Εάν η έκρηξη αυτή προκληθεί από χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία, από τις εξεγέρσεις των Πολιτών που αδυνατούν να αναπνεύσουν πλέον, βυθισμένοι στα χρέη, ή από εκείνους τους νέους ανθρώπους που δεν θα θελήσουν να ανεχθούν την καταδίκη τους στην ανεργία, στην περιθωριοποίηση, στη φτώχεια και στην αφάνεια, κανένας δεν το γνωρίζει. Σε κάθε περίπτωση, η καταιγίδα των καταιγίδων που έχει ήδη ξεκινήσει, αλλά κρύβεται πίσω από τον COVID 19, θα ξεσπάσει πολύ σύντομα – προκαλώντας τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις.
Ανάλυση
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο παρελθόν ο κ. HIRSCHMAN, γνωστός οικονομολόγος (1915-2012, Εβραίος γερμανικής καταγωγής, εγκατεστημένος στις Η.Π.Α.), είχε την πεποίθηση πως αφενός μεν τα προβλήματα, αφετέρου οι ελαττωματικές προσδοκίες (= αυτές που κατά κάποιον τρόπο στηρίζονται σε εσφαλμένα δεδομένα ή/και δεν εκπληρώνονται), αποτελούν τους σημαντικότερους παράγοντες της ανθρώπινης εξέλιξης, καθώς επίσης της δημιουργικότητας.
Ειδικότερα, συνέκρινε μεταξύ τους τις προκλήσεις των Ευρωπαίων αποίκων στη Βόρεια Αμερική, οι οποίοι έπρεπε να πολεμήσουν τους Ινδιάνους για να επιβιώσουν, με τις αντίστοιχες αυτών που εγκαταστάθηκαν στην έρημη, χωρίς ανθρώπους Βραζιλία. Σύμφωνα με την ανάλυση του λοιπόν, κάτω από τη μεγάλη πίεση των αυτοχθόνων Ινδιάνων, οι Η.Π.Α. υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν σταθερούς Θεσμούς και να κατασκευάσουν σοβαρότατες εθνικές υποδομές – ενώ οι αποικιοκράτες στη Βραζιλία κατέλαβαν τεράστιες εκτάσεις γης, χωρίς να συνεργάζονται στενά μεταξύ τους, επειδή δεν υπήρχαν εντόπιοι εχθροί. Όπως είναι δε γνωστό, οι Η.Π.Α. αναρριχήθηκαν στην κορυφή ενώ, αντίθετα, η Βραζιλία ευρίσκεται συνεχώς στα όρια της χρεοκοπίας, ακόμη και σήμερα – παρά τον τεράστιο φυσικό πλούτο της.
Τη σύγκριση αυτή ο οικονομολόγος τη μετέφερε αυτούσια στην «αναπτυξιακή πολιτική» -απορρίπτοντας την παροχή εξωτερικής βοήθειας στις αναπτυσσόμενες χώρες (κατασκευή υποδομών, κεφάλαια, δάνεια κλπ.), για να ξεπεράσουν τα οικονομικά τους προβλήματα. Έναντι αυτής πρότεινε την απ’ ευθείας βοήθεια των ανθρώπων – τους οποίους ήθελε να διδάξει πώς θα μπορούσαν να επιλύσουν τα συγκεκριμένα προβλήματα τους επί τόπου και μόνοι τους.
Εδώ μας θυμίζει σε κάποιο βαθμό την Ελλάδα, μετά την είσοδο της στην ΕΕ – όπου όλες οι επιδοτήσεις που έλαβε προκάλεσαν ή εξέθρεψαν, μεταξύ άλλων, την τεράστια πολιτική διαφθορά, τη διαπλοκή, το πελατειακό κράτος, καθώς επίσης την αναξιοκρατία που μεσουράνησε. Επίσης τα αποτελέσματα της υπαγωγής της στην Ευρωζώνη (αποβιομηχανοποίηση, αύξηση του βιοτικού επιπέδου επί πιστώσει, χρεοκοπία), όπως και της «διάσωσης» της με τη διάθεση μεγάλων ποσών – τα οποία όμως δεν άλλαξαν καθόλου τα δεδομένα της οικονομίας της και δεν την οδήγησαν στην έξοδο από την κρίση ή σε βιώσιμα οικονομικά μεγέθη (ανάπτυξη, διατηρήσιμα πλεονάσματα κλπ.).
Το παράδοξο της σήραγγας
Συνεχίζοντας, τα παραπάνω ενέπνευσαν έναν άλλο γνωστό οικονομολόγο (PIKERTY), ο οποίος αναφέρθηκε μεταφορικά στο παράδοξο της σήραγγας (tunnel effect). Ειδικότερα, όταν οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο αυτοκίνητο τους σε ένα μεγάλο τούνελ, λόγω ενός μποτιλιαρίσματος και διαπιστώνουν πως η διπλανή τους λωρίδα κυκλοφορίας αρχίζει σιγά-σιγά να κινείται, νιώθουν αρχικά ένα συναίσθημα ευφορίας να τους κυριεύει – προσδοκώντας πως και η δική τους λωρίδα θα κινηθεί με τη σειρά της, οδηγώντας τους στην έξοδο από τη σκοτεινή σήραγγα.
Όταν όμως μετά από κάποιο χρονικό διάστημα διαπιστώνουν ότι, μόνο η διπλανή τους λωρίδα κινείται, ενώ η δική τους παραμένει μποτιλιαρισμένη, η ευχάριστη προσδοκία μεταβάλλεται σε απογοήτευση – η οποία με τη σειρά της τους δημιουργεί το συναίσθημα πως εξαπατήθηκαν, με αποτέλεσμα η απογοήτευση να μετατρέπεται σε έναν συνεχώς κλιμακούμενο θυμό. Για παράδειγμα, σε κοινωνικές εξεγέρσεις όταν συνεχίζει να υποφέρει μία χώρα παρά τα μέτρα λιτότητας που λήφθηκαν, όταν βλέπει όπως η Ελλάδα τα άλλα κράτη να βγαίνουν από τα μνημόνια ενώ η ίδια παραμένει εγκλωβισμένη κοκ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με την αρχική αποδοχή των εισοδηματικών ανισοτήτων η οποία, κατ’ αναλογία με την ελπίδα στο μποτιλιάρισμα, δημιουργεί στους ανθρώπους την προσδοκία πως και αυτοί με τη σειρά τους θα κερδίσουν, όπως οι υπόλοιποι – αυτοί της διπλανής λωρίδας.
Η συγκεκριμένη ελπίδα υπάρχει και έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία στις Η.Π.Α., συγκριτικά με την Ευρώπη – επειδή η απόρριψη κάθε είδους ισότητας εκ μέρους των αμερικανών βασίζεται κυρίως στο ότι, η ανισότητα αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία ανέλιξης (επαγγελματική καριέρα, απόκτηση πλούτου κλπ.), η οποία υπάρχει νομοτελειακά για όλους.
Απλούστερα πιστεύουν ότι, όποιος εργάζεται περισσότερο, παράγει πιο πολύ, έχει τύχη ή/και είναι ικανός και δημιουργικός, μπορεί να φτάσει στην κορυφή της εισοδηματικής ιεραρχίας – επομένως, πως όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να πετύχουν αυτά που φιλοδοξούν στη ζωή. Η αισιόδοξη αυτή εκτίμηση φαίνεται πια, με κριτήριο τις ακόλουθες διαπιστώσεις και σκέψεις, να αλλάζει – ξεκινώντας από τις Η.Π.Α. Ειδικότερα τα εξής:
(α) Το μερίδιο των εισοδηματικά ισχυρότερων στο συνολικό εισόδημα (ΑΕΠ) έχει αυξηθεί δραματικά στις Η.Π.Α., μετά το 1980 και την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού – αφού το ποσοστιαίο μερίδιο του 10% των πλουσιοτέρων αμερικανών μετά το 2000, αυξήθηκε σχεδόν πέντε φορές παραπάνω, σε σχέση με το μέσο εισόδημα (κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ευρώπη, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό).
(β) Η αύξηση των εισοδημάτων του πλουσιοτέρου 10% του πληθυσμού, οφείλεται κυρίως στην πολύ μεγαλύτερη αύξηση των εισοδημάτων του 1% του πληθυσμού, το οποίο εισπράττει το 20% των συνολικών εισοδημάτων – κάτι που σημαίνει πως κερδίζει τα εικοσαπλάσια, σε σχέση με το μέσο αμερικανό. Το μερίδιο αυτό, στο οποίο συνυπολογίζονται τα κεφαλαιακά κέρδη και οι ζημίες, ανερχόταν στο 10% το 1970 – έχοντας έκτοτε διπλασιαστεί.
(γ) Σύμφωνα με την οικονομική θεωρεία, η εργασία στις λειτουργικές αγορές θα έπρεπε να αμείβεται ανάλογα με την οριακή παραγωγικότητα της – δηλαδή, ανάλογα με την επί πλέον αξία που δημιουργεί.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της επί πλέον αξίας που δημιουργεί η εργασία τα τελευταία χρόνια, αφενός μεν δεν μοιράζεται εξ ολοκλήρου, αφετέρου δεν είναι δίκαιη η κατανομή του – αφού το μεγαλύτερο μέρος του οδηγείται στο ανώτατο στελεχιακό δυναμικό των επιχειρήσεων. Τίποτα όμως δεν τεκμηριώνει πως η απόδοση αυτών των στελεχών έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, συγκριτικά τουλάχιστον με τους υπολοίπους, το οποίο να αιτιολογεί την τεράστια αύξηση των αμοιβών τους.
Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα διαπιστωνόταν μία ανάλογη αύξηση του ΑΕΠ των Η.Π.Α. ή των άλλων χωρών τα τελευταία τριάντα έτη – κάτι που όμως δεν ισχύει. Η αιτία λοιπόν της δυσανάλογης αύξησης των αμοιβών του ανώτατου στελεχιακού δυναμικού δεν είναι η αντίστοιχη «κλιμάκωση» της παραγωγικότητας τους, αλλά το ότι έχουν αποκτήσει τη δύναμη να την επιβάλλουν – ενώ οι εργαζόμενοι έχουν χάσει την αντίστοιχη ισχύ τους, την οποία διέθεταν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το βασικότερο θέμα όμως που απασχολεί δεν είναι τα εισοδήματα, αλλά τα περιουσιακά στοιχεία – το κεφάλαιο δηλαδή, το οποίο έχει συσσωρευτεί στα χέρια ελάχιστων σχετικά ατόμων. Της ονομαζόμενης «ελίτ» η οποία, με τη βοήθεια του, επιδιώκει την επιβολή μίας παγκόσμιας δικτατορίας – μίας νέας τάξης πραγμάτων, με την έντεχνη χρήση των τεραστίων μέσων που διαθέτει έχοντας, μεταξύ άλλων, μεταβάλλει την Πολιτική σε έμμισθο, πειθήνιο όργανο της.
Τα περιουσιακά αυτά στοιχεία, το κεφάλαιο ευρύτερα, το οποίο ευρίσκεται στα χέρια των πλουσιοτέρων ανθρώπων, είναι μεγαλύτερο στις Η.Π.Α., συγκριτικά με την Ευρώπη. Το 10% των αμερικανών έχουν στην ιδιοκτησία τους το 70% των συνολικών περιουσιακών στοιχείων – ενώ το 35% των πλουσιοτέρων κατέχουν το 100% όλων των περιουσιακών στοιχείων.
Στην Ευρώπη, το 10% κατέχει το 60% των περιουσιακών στοιχείων και το 1% το 25% – ενώ το κεφάλαιο επηρεάζει, καθορίζει καλύτερα σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο τις οικονομικές αλλά, έμμεσα, και τις πολιτικές συνθήκες ισχύος. Οι τελευταίες εξαρτώνται λιγότερο από τα εισοδήματα, την αποδοτικότητα ή τις ικανότητες των ανθρώπων και περισσότερο από τα περιουσιακά τους στοιχεία – τα οποία κληρονομούνται, παραβιάζοντας τους κανόνες της Φύσης. Περαιτέρω τα εξής:
(α) Η σημασία των περιουσιακών στοιχείων διαπιστώνεται κυρίως από τις Η.Π.Α., όπου τα μεγαλύτερα εισοδήματα των Πολιτών προέρχονται από τα κεφαλαιακά κέρδη και όχι από την εργασία. Ειδικότερα, το πλουσιότερα αμειβόμενο 0,01% του πληθυσμού, κερδίζει το 70% περίπου των εισοδημάτων του από τα περιουσιακά του στοιχεία – ενώ κυρίαρχο σήμερα (2007) είναι το 0,1% του πληθυσμού, όταν το 1929 ήταν το 1% (πηγή).
(β) Το σημαντικά υψηλότερο μερίδιο των εισοδημάτων των πολύ πλουσίων έχει την τάση να αυξάνεται συνεχώς, οδηγώντας σε μία πολύ μεγαλύτερη συσσώρευση των περιουσιακών στοιχείων – όπου όλο και λιγότεροι άνθρωποι κατέχουν όλο και περισσότερα, όπως συμβαίνει επίσης με τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, μέσω της απορρόφησης ή εξαγοράς της μίας από την άλλη. Η αιτία είναι φυσικά το ότι, τα πολύ υψηλά εισοδήματα δεν μπορούν να δαπανηθούν – οπότε μετατρέπονται, μέσω των αποταμιεύσεων, σε περιουσιακά στοιχεία.
(γ) Όπως τεκμηριώνουν οι οικονομικές μελέτες, η κοινωνική κινητικότητα στις Η.Π.Α. είναι πλέον πολύ χαμηλή – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν αλλάζουν συνεχώς αυτοί που καταφέρνουν να αποκτήσουν υψηλά εισοδήματα και μεγάλη περιουσία. Απλούστερα, οι ίδιοι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι, ενώ όλο και λιγότεροι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη φτώχεια.
(δ) Η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα δηλαδή απόκτησης μεγάλων εισοδημάτων, θα μπορούσε να εξασφαλισθεί από την πρόσβαση σε μία εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Η θέση αυτή στηρίζεται σε μία μελέτη (πηγή), η οποία αποδεικνύει πως η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική για την δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που εξασφαλίζουν υψηλότερο εισόδημα.
Την ίδια στιγμή όμως τεκμηριώνεται πως οι «απόγονοι» των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικών τάξεων δεν έχουν πρόσβαση στα κορυφαία πανεπιστήμια – επειδή αδυνατούν οι γονείς τους να τη χρηματοδοτήσουν. Βέβαια, η ποιοτική εκπαίδευση είναι σημαντική για να φτάσει κανείς να ανήκει στο 10% των πλουσιοτέρων – αλλά όχι για την άνοδο του στις πολύ υψηλές εισοδηματικές και κεφαλαιακές τάξεις.
(ε) Εξαιρετικά σημαντική είναι επίσης η διαπίστωση ότι, η αποδοτικότητα των περιουσιακών στοιχείων μελλοντικά θα είναι πολύ υψηλότερη, από το ρυθμό ανάπτυξης – κάτι που συνέβαινε το 19ο αιώνα και προηγουμένως (φεουδαρχία), αλλά όχι τον 20ο. Το γεγονός αυτό θα εντείνει μελλοντικά τη συγκέντρωση των περιουσιακών στοιχείων σε λίγους – πόσο μάλλον όταν τεκμηριώνεται πως, όσο μεγαλύτερα είναι τα περιουσιακά στοιχεία, τόσο πιο υψηλή είναι η αποδοτικότητα τους.
Το αμερικανικό όνειρο
Περαιτέρω, οι αμερικανοί πιστεύουν πως παρά τις τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες που υπάρχουν στη χώρα τους, ενδεχομένως ακριβώς επειδή υπάρχουν, μπορεί ο καθένας να αναρριχηθεί στην υψηλότερη εισοδηματική τάξη – πως έχει την ευκαιρία δηλαδή ο φτωχός να γίνει πλούσιος, αρκεί να το θέλει και να εργαστεί σκληρά για να το επιτύχει. Επομένως δεν αποδέχονται την ύπαρξη «διαφορετικών τάξεων», οι οποίες οικονομικά και πολιτικά θα μπορούσαν να απομονωθούν από τις υπόλοιπες (να θαφτούν ζωντανές), μη έχοντας καμία αντικειμενική δυνατότητα να αμυνθούν ή να το αποφύγουν.
Μία τρομακτική κοινωνία, στην οποία δεν θα υπήρχαν ίσες ευκαιρίες, αντιπροσωπευόταν από την ηπειρωτική Ευρώπη για τις Η.Π.Α. – όπως ήταν πριν από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός ήταν ουσιαστικά ο λόγος που η υπερδύναμη είχε επιβάλλει εξωπραγματικά υψηλούς φόρους στα μεγάλα εισοδήματα, οι οποίοι ξεπερνούσαν ακόμη και το 90% – κάτι που όμως αποτελεί πλέον παρελθόν, πόσο μάλλον μετά τη φορολογική νομοθεσία του προέδρου Trump (πηγή).
Ο λόγος της επιβολής αυτών των φορολογικών συντελεστών στις Η.Π.Α. πριν το 1980, λιγότερο στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και τη Γαλλία, δεν ήταν η ανάγκη μεγαλύτερων φορολογικών εσόδων εκ μέρους του δημοσίου. Στόχος ήταν να εμποδιστούν οι υπερβολικά μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων – έτσι ώστε να διατηρείται το «αμερικανικό όνειρο» και να υπάρχει εκείνη η κοινωνική κινητικότητα, η οποία εξασφαλίζει την πρόοδο.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι Η.Π.Α. μοιάζουν περισσότερο με την παλαιά Ευρώπη – με αυτήν δηλαδή πριν το 1900, η οποία οδηγήθηκε σε δύο παγκοσμίους πολέμους, καθώς επίσης σε αιματηρές «ταξικές εξεγέρσεις». Εάν λοιπόν δεν συμβεί κάτι άμεσα, οι Η.Π.Α. θα οδηγηθούν σε δυσάρεστα μονοπάτια, παρασύροντας ολόκληρο τον πλανήτη – το αργότερο όταν οι αμερικανοί πολίτες κατανοήσουν ότι, το «αμερικανικό όνειρο» είναι πλέον μακρινό παρελθόν.
Η εξέλιξη άλλωστε εκείνων των δαπανών, οι οποίες αφορούν τα κουπόνια διατροφής (γράφημα) τεκμηριώνει πως όλο και περισσότεροι αμερικανοί επιβιώνουν μόνο από την «ελεημοσύνη» του κράτους τους – κάτι που σίγουρα δεν τους φέρνει πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων τους. Οι δαπάνες αυτές ήταν υπερδιπλάσιες το 2012, σε σχέση με το 2008 (σε τέσσερα χρόνια), ενώ του 2008 ήταν διπλάσιες του 2001 (σε επτά χρόνια) – γεγονός που σημαίνει πως το καζάνι συνεχίζει να βράζει, αλλά με όλο και μεγαλύτερη φωτιά. Μειώθηκαν βέβαια μετά την επιστροφή των Η.Π.Α. σε πορεία ανάπτυξης, αλλά η ανάπτυξη αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό τεχνητή – οπότε θα μπορούσε να καταλήξει σύντομα σε μία πολύ πιο βαθιά ύφεση, από αυτήν του 2008, όπως ήδη διαπιστώνεται αλλά αποδίδεται στον COVID 19.
Σε κάθε περίπτωση, κάποια στιγμή το καπάκι στο καζάνι που βράζει θα εκτοξευθεί στα ύψη – με την καταστροφικότητα της έκρηξης να είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο αργεί. Εκτός εάν βέβαια επιλυθεί το οικονομικό πρόβλημα των Η.Π.Α., με τη βοήθεια της επιδιωκόμενης σύγκρουσης της με τη Ρωσία. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα που παραμένει μόνη της πια μποτιλιαρισμένη στο σκοτεινό τούνελ, με τους Πολίτες της να διατηρούνται σχετικά ήρεμοι μέσω της διασποράς ψευδών ελπίδων, οι προβλέψεις δεν είναι οι καλύτερες – ειδικά εάν επιμείνει η γερμανική κυβέρνηση στην ίδια πολιτική, γεγονός που θα σηματοδοτούσε το τέλος των ψευδαισθήσεων τους.
Επίλογος
Η θεωρία του εφικτού διδάσκει πως οι άνθρωποι πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να επιτύχουν – τα κράτη επίσης. Εμείς επεκτείναμε το θέμα, περιγράφοντας τις τεράστιες εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί σήμερα, με στόχο να τονίσουμε πως οι συνθήκες δεν είναι πλέον οι ίδιες – καθώς επίσης για να αναδείξουμε τις ουτοπίες που επικρατούν.
Εάν δεν υπάρξουν λοιπόν μεγάλες διορθωτικές κινήσεις, το σημερινό μας σύστημα θα εκραγεί – από πολλές διαφορετικές πλευρές. Εάν η έκρηξη αυτή προκληθεί από χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία, από τις εξεγέρσεις των Πολιτών που αδυνατούν να αναπνεύσουν πλέον, βυθισμένοι στα χρέη, ή από εκείνους τους νέους ανθρώπους που δεν θα θελήσουν να ανεχθούν την καταδίκη τους στην ανεργία, στην περιθωριοποίηση, στη φτώχεια και στην αφάνεια, κανένας δεν το γνωρίζει.
Αυτό που όλοι γνωρίζουμε ή διαισθανόμαστε είναι πως έχουν μαζευτεί πολλά σκοτεινά σύννεφα στον ουρανό, ειδικά στον ελληνικό – γεγονός που σημαίνει πως πλησιάζει η «καταιγίδα των καταιγίδων», η οποία δεν πρέπει να μας βρει εντελώς απροετοίμαστους. Το πιθανότερο δε είναι να ξεκινήσει από τις Η.Π.Α. – όταν οι Πολίτες εκεί κατανοήσουν πως έχει πεθάνει πια το «αμερικανικό όνειρο», οπότε θα πρέπει να πολεμήσουν για να μην θαφτούν μαζί του.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, η ελίτ δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ότι, επιμένοντας να δίνει μόνο το 1 € από τα 100 € που κερδίζει, σκάβει μόνη της τον τάφο της – ο οποίος θα είναι τόσο βαθύς, όσο περισσότερο συνεχίζει να το κάνει. Αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για τις Η.Π.Α., αλλά επίσης για την Ευρώπη και την Ελλάδα – στην οποία ανάλογα οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, σήμερα με τη βοήθεια της κρίσης.
Προφανώς, η μετατροπή της πολιτικής σε έμμισθο υποχείριο και υπηρέτη της οικονομικής εξουσίας, ειδικά του χρηματοπιστωτικού τέρατος, έχει ημερομηνία λήξης – αφού κάποια στιγμή θα πάψουν να πιστεύουν ανόητα οι Πολίτες ότι, δημοκρατία είναι οι εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια ή πως μπορούν να αλλάξουν τις συνθήκες προς όφελος τους, απλά και μόνο με την (χειραγωγημένη συνήθως) ψήφο τους. Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε πως στις ελίτ δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο άτομα και επιχειρήσεις αλλά, επίσης, κράτη – όπως η Γερμανία και ορισμένοι δορυφόροι της στην Ευρώπη σήμερα. Επίσης πως η καταιγίδα των καταιγίδων που έχει ήδη ξεκινήσει, αλλά κρύβεται πίσω από τον COVID 19, θα ξεσπάσει πολύ σύντομα – προκαλώντας τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου