Το Αλκατράζ της Δανίας

Οι σοσιαλδημοκράτες της Δανίας συνειδητοποίησαν πως ο αριστερός διεθνισμός τους γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης των ελίτ οπαδών της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, της κατάργησης των εθνικών συνόρων και της Δημοκρατίας – από οργανώσεις τύπου «Ανοιχτής Κοινωνίας» του G. Soros, οι οποίες δεν υποκινούνται βέβαια από τον ανθρωπισμό τους, αλλά από τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Άλλαξαν λοιπόν αμέσως πορεία, εφάρμοσαν μία εξαιρετικά αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, κλείνοντας τα σύνορα τους υπό το φόβο της δημιουργίας συνθηκών εμφυλίου πολέμου όπως στη Σουηδία και έπαψαν επί πλέον να έχουν στόχο την υιοθέτηση του ευρώ – αφού διαπίστωσαν τα τεράστια προβλήματα του. 

“Ένας τρομοκρατημένος λαός, όπως οι Έλληνες, χωρίς ελπίδα και προοπτική για το μέλλον του, είναι ένας λαός επικίνδυνος για τον εαυτό του. Μία κυβέρνηση χωρίς όραμα είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία, ακόμη και αν διαθέτει τα ικανότερα άτομα του πλανήτη. Μία κοινωνία χωρίς πρότυπα, είναι καταδικασμένη όσο πλούτο και αν διαθέτει”.

Ανάλυση

Υπάρχουν διάφορα οικονομικά μοντέλα, τα οποία πρέπει να ερευνάει κανείς όχι για να τα μιμηθεί, αφού είναι προσαρμοσμένα στις κοινωνίες που τους ταιριάζουν, αλλά για να πάρει τα καλύτερα στοιχεία τους – αυτά που είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν στη δική του χώρα. Ένα από αυτά, το πιο επιτυχημένο τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο – το οποίο δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε ουσιαστικά από τη Σουηδία, ενώ σήμερα λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία κυρίως στη Δανία. 

Ειδικότερα, λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης που βίωσαν όλες οι σκανδιναβικές χώρες στις αρχές του 1990, δρομολογήθηκαν μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μεταξύ των ετών 1994 και 2000 – οι οποίες ανανέωσαν εκ βάθρων το κράτος προνοίας, ενώ καθορίσθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Δανίας κ. P.N. Rasmussen. 

Ο Δανός έδωσε έμφαση σε μία καινούργια εργατική και κοινωνική πολιτική, η οποία είχε βασικό στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας – ενώ ονομάσθηκε Flexicurity, από τις δύο αγγλικές λέξεις Flexibility (ευελιξία, ελαστικότητα) και Security (ασφάλεια). Η πολιτική αυτή είχε στόχο να αναμορφώσει την αγορά εργασίας μέσω μίας συμβιβαστικής λύσης, η οποία θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τόσο των εργοδοτών, όσο και των εργαζομένων – όπου οι μεν εργοδότες επιθυμούσαν τη «χαλάρωση» της προστασίας των απολύσεων, ενώ οι εργαζόμενοι την ασφάλεια της θέσης εργασίας τους, οπότε τη διατήρηση της απασχόλησης τους. 

Στα πλαίσια αυτά, η χαλάρωση της προστασίας των απολύσεων συνδέθηκε με ένα βραχυπρόθεσμα υψηλό επίπεδο υλικής υποστήριξης των απολυμένων (επίδομα ανεργίας κλπ.), καθώς επίσης με την υποστήριξη για την ταχεία επανένταξη τους στην αγορά εργασίας – ενώ η εφαρμογή του μοντέλου δεν έγινε μόνο από τη Δανία αλλά και από την Ολλανδία, αποτελώντας στη συνέχεια βασικό δομικό στοιχείο του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. 

Επρόκειτο προφανώς για μία έντιμη λύση, η οποία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αντίστοιχη της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και των νόμων προστασίας των εργαζομένων από τις απολύσεις που επιβάλλει η Τρόικα στην Ελλάδα – αφού προστατεύονται μονομερώς τα συμφέροντα των εργοδοτών, ενώ εφαρμόζεται σε μία χρονική περίοδο που η ανεργία παραμένει στη στρατόσφαιρα. 

Περαιτέρω, το βασικό στοιχείο αυτού του μοντέλου είναι η ρύθμιση από έναν ισχυρό και αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό – ενώ επιτυγχάνεται μέσω ενός σταθερού πολιτικού, οικονομικού και φορολογικού πλαισίου, μία υψηλής παιδείας των Πολιτών, μίας συνεχούς επιχειρηματικής καινοτομίας, καθώς επίσης της πρόσβασης σε νέες τεχνολογίες. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εν προκειμένω είναι η χρησιμοποίηση των σκουπιδιών για ενέργεια, όπου η Δανία έχει φτάσει σε σημείο να εισάγει πλέον σκουπίδια, καθώς επίσης οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – όπου το μερίδιο τους πλησιάζει πλέον το 50% (γράφημα 2017), με κέντρο βάρους την αιολική ενέργεια λόγω των ισχυρών ανέμων που πνέουν στην περιοχή (πηγή) στην οποία, αντίθετα, η ηλιακή ενέργεια διαδραματίζει ελάχιστο ρόλο. 

Επίσης με τη βοήθεια ενός πολύ χαμηλού δημοσίου χρέους (γράφημα), το οποίο καθιστά εύκολο και φθηνό τον κρατικό δανεισμό, εγγυώμενο την εθνική κυριαρχία της χώρας – αν και το ιδιωτικό χρέος της είναι υψηλό, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες με χαμηλό δημόσιο χρέος, αφού οι φόροι είναι συνήθως αυξημένοι. Οφείλει όμως εδώ να συνειδητοποιήσει κανείς ότι, είναι προτιμότερο να έχει ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο σε μία ασφαλή χώρα, το δημόσιο της οποίας έχει περιορισμένα χρέη δηλαδή, από ένα υψηλότερο σε μία ανασφαλή λόγω της υπερχρέωσης της – όπως είναι η Ελλάδα. 

Τέλος η Δανία, η μοναδική χώρα σήμερα στην ΕΕ που δεν είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει το ευρώ (η δεύτερη ήταν η Μ. Βρετανία που όμως αποφάσισε το BREXIT), ενώ έχει πλεόνασμα τόσο στον προϋπολογισμό της (γράφημα, μπλε στήλες αριστερή κάθετος), όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της – το οποίο το 2014 είχε εκτοξευθεί στο 9% του ΑΕΠ της. Επομένως το νόμισμα της έχει τις προϋποθέσεις να διατηρεί την ισχύ του – αν και είναι προσδεμένο στο ευρώ. 

Συνεχίζοντας, η χώρα αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα από το μεταναστευτικό, ιδίως λόγω της γειτνίασης της με τη Σουηδία – στην οποία έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει πόλεμος (ανάλυση). Επέλεξε λοιπόν να επιβάλλει ελέγχους στα σύνορα της, όπως επίσης η Νορβηγία, φοβούμενη μήπως δημιουργηθούν αντίστοιχες καταστάσεις στο εσωτερικό της – ενώ εφάρμοσε μία πολύ αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, με τον καθορισμό ορισμένων περιοχών της ως γκέτο για να μπορεί να τις ελέγχει καλύτερα, με δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι μετανάστες δεν είναι καλοδεχούμενοι, καθώς επίσης με τη δια νόμου κατάσχεση των τιμαλφών των αιτούντων άσυλο (το 2016, μιμούμενη την Ελβετία και τη νότια Γερμανία). 

Εκτός αυτού ανακοίνωσε τα σχέδια της για τη μετατροπή ενός μικρού νησιού σε χώρο εγκλεισμού παράνομων μεταναστών – σημειώνοντας πως το νησί αυτό, το οποίο χρησιμοποιούταν ως ερευνητικό κέντρο για επιδημίες ζώων, χαρακτηρίσθηκε ως το Αλκατράζ της Δανίας (πηγή, βίντεο). 

Παραδόξως τώρα, στις πρόσφατες εκλογές κέρδισε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα – το οποίο όμως, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα στην Ευρώπη, τάχθηκε υπέρ μίας πολύ πιο αυστηρής μεταναστευτικής πολιτικής, σε συνδυασμό με τη μείωση των μεταναστευτικών εισροών, λαμβάνοντας αρκετά σοβαρά υπ’ όψιν τα προβλήματα της γειτονικής Σουηδίας που απειλείται με το ξέσπασμα ενός εμφυλίου πολέμου (πηγή). Σε σύγκριση βέβαια με την Ελλάδα ή με ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες (γράφημα), οι αιτούντες άσυλο στη Δανία το 2017/2018 ήταν ελάχιστοι – κάτι που όμως δεν καθησύχαζε τους Πολίτες της, κυρίως λόγω των προβλημάτων της Σουηδίας. 

Εν προκειμένω οι σοσιαλδημοκράτες της Δανίας συνειδητοποίησαν πως ο αριστερός διεθνισμός τους γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης των ελίτ οπαδών της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, της κατάργησης των εθνικών συνόρων και της Δημοκρατίας – από οργανώσεις τύπου ανοιχτής κοινωνίας του G. Soros, οι οποίες δεν υποκινούνται βέβαια από τον ανθρωπισμό τους, αλλά από τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Άλλαξαν λοιπόν αμέσως πορεία, παύοντας επί πλέον να έχουν στόχο την υιοθέτηση του ευρώ – αφού διαπίστωσαν τα τεράστια προβλήματα του, με τελικό αποτέλεσμα να καταρρεύσει εντελώς η ακροδεξιά στη χώρα. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί να παραδειγματισθεί από τη Δανία – με το μη βιώσιμο δημόσιο και με το κόκκινο ιδιωτικό χρέος της εκτός ελέγχου, με χαμένη την εθνική της κυριαρχία και με τον κρατικό της μηχανισμό (ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, ΑΑΔΕ, Υπουργείο Οικονομικών, Τράπεζα της Ελλάδος κλπ.) στο έλεος της Γερμανίας. 

Πόσο μάλλον όταν εκτός από τα θηριώδη οικονομικά της προβλήματα, μαίνονται τα εθνικά και το μεταναστευτικό – όπου ευρίσκεται σε εξέλιξη ο βίαιος εποικισμός της, ενώ ηχούν τα τύμπανα του πολέμου από την πλευρά της Τουρκίας. Δυστυχώς δε τα κόμματα δεν κατανοούν τους κινδύνους, ειδικά τα αριστερά από τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις τους, όπως το συγγενικό τους στη Δανία. 

Εν τούτοις η χώρα έχει ακόμη λύσεις στη διάθεση της, από το μεταναστευτικό (κήρυξη της σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ανάλυση), έως τα εθνικά και την οικονομία (επίλογος στο άρθρο μας) – αρκεί να βρεθεί μία ικανή κυβέρνηση, η οποία να θέλει και να μπορεί να τις δρομολογήσει, στηριζόμενη από όλους τους Έλληνες. 

Όταν όμως οι Πολίτες ψηφίζουν ξανά και ξανά αυτούς που τους κατέστρεψαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν την ίδια αποτυχημένη πολιτική των μνημονίων, ξεπουλώντας τα πάντα, στηρίζοντας τις αφελληνισμένες τράπεζες, σκύβοντας το κεφάλι στην Τουρκία και χωρίς να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τις μαζικές μεταναστευτικές εισροές, τότε ασφαλώς δεν υπάρχουν λύσεις – κάτι για το οποίο δεν πρέπει να κατηγορούμε κανέναν άλλο, εκτός από τον κακό εαυτό μας. 

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr