Η δικτατορία των αγορών

Η πέμπτη εξουσία είναι αυτή που βασιλεύει σήμερα στη Δύση, διοικώντας την απολυταρχικά – ενώ ο σκοπός της είναι η καταστροφή της μεσαίας τάξης, για να μην ηττηθεί από τη Δημοκρατία, με στόχο την κυριαρχία του πλανήτη από την ελίτ

“Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν” (πηγή).

Ανάλυση

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν στην πέμπτη εξουσία, στις αγορές δηλαδή, οι οποίες κυβερνούν σήμερα απολυταρχικά τον πλανήτη – απαντώντας στην εξής κλασσική ερώτηση πολλών ανθρώπων: “Ποιές είναι αυτές οι αγορές, από τις οποίες εξαρτώνται όλες οι χώρες;”

Προφανώς οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν πως είναι κυρίως τα δικά τους χρήματα, οι αποταμιεύσεις τους δηλαδή – με τη μορφή των καταθέσεων, των συντάξεων ή των ασφαλειών ζωής. Τα χρήματα αυτά, μαζί με τα χρήματα της ελίτ των ελίτ και όλα τα υπόλοιπα, έχουν γεννήσει και εκθρέψει ουσιαστικά το αχόρταγο τέρας των χρηματοπιστωτικών αγορών – τις παγκόσμιες τραπεζικές καταθέσεις, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια, τα κερδοσκοπικά (Hedge funds) κοκ.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας είναι λοιπόν εκείνο που χρηματοδοτεί το συσσωρευμένο, τεράστιο παγκόσμιο χρέος (πάνω από 200 τρις $), το οποίο διογκώνεται είτε φυσικά με τις νέες «αποταμιεύσεις», είτε τεχνητά – μέσω των παραγώγων προϊόντων (μόχλευση) ή της παροχής ρευστότητας εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών. Στόχος του είναι μεταξύ άλλων η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η οποία στήριζε ανέκαθεν το μεγαλύτερο του εχθρό και ανταγωνιστή στην κατάκτηση της εξουσίας: τη Δημοκρατία.

Παράλληλος στόχος του είναι η κυριαρχία του πλανήτη από την ελίτ – όπου όμως η άνοδος των χωρών της Ασίας, όσον αφορά τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ, καθώς επίσης στο ρυθμό ανάπτυξης, δεν είναι τόσο εύκολο να αντιμετωπισθεί. 

Ειδικότερα, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η Κίνα ναι μεν συμμετέχει με 20% στο ΑΕΠ του πλανήτη (38% η Ασία), αλλά με 42% στο ρυθμό ανάπτυξης (74% η Ασία). Οι Η.Π.Α. συμμετέχουν με 17% και 7% αντίστοιχα, ενώ η Ευρωζώνη μόλις με 11% και 6%. Εύλογα λοιπόν λέγεται πλέον πως όταν φτερνίζεται η Κίνα, ο πλανήτης αρρωσταίνει βαριά – όπως κάποτε λεγόταν για τις Η.Π.Α.

Περαιτέρω, όσον αφορά το ρόλο του χρηματοπιστωτικού τέρατος στην Ευρωζώνη, έχει ενδιαφέρον η θέση ενός από τους βασικούς υποστηρικτές των αγορών – του Γερμανού κ. Issing, από τη θέση του ως εκπροσώπου του λόμπι της Goldman Sachs στην Ευρώπη, η οποία είναι η παρακάτω: 

“Ο ευρωπαϊκός έλεγχος της εκάστοτε εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή η τήρηση του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, έχει αποτύχει. Είναι λογικό να φοβάται κανείς πως δεν θα γίνει καλύτερος στο μέλλον. Απαιτείται λοιπόν ένας φρουρός, ένας Θεματοφύλακας, ο οποίος να είναι ανεξάρτητος από την πολιτική. 

Εν προκειμένω, οι χρηματαγορές θα έπρεπε να αποκτήσουν έναν σημαντικό ρόλο – δηλαδή, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, έτσι ώστε να αναλάβουν και να εκπληρώσουν καλύτερα την αποστολή τους, ως Θεματοφύλακες της Ευρώπης. Ο ευρωπαϊκός έλεγχος της πολιτικής των εθνικών κρατών θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρός – επαναλαμβάνοντας πως οι χρηματαγορές, στο ρόλο του μη πολιτικού ελεγκτή, είναι απαραίτητες” (πηγή: ΗΒ 21.2.2014). 

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ενός πρώην διοικητή της Deutsche Bank, η οποία είχε δημοσιευθεί ήδη από το 2000 – πολύ πριν την κρίση λοιπόν που ως εκ τούτου θα μπορούσε να θεωρηθεί σκόπιμη, προσχεδιασμένη, με στόχο την κατάληψη από τις αγορές του θρόνου της Ευρώπης. Ο τίτλος του άρθρου του Γερμανού τότε ήταν «Η πέμπτη εξουσία», ενώ τα σημαντικότερα σημεία του τα εξής (πηγή): 

“Η πολιτική θα πρέπει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να διαμορφωθεί με το βλέμμα της στραμμένο στις χρηματαγορές. Είτε το θέλει κανείς είτε όχι, οι χρηματαγορές έχουν αναλάβει, ως η πέμπτη εξουσία κατά κάποιον τρόπο δίπλα στα ΜΜΕ, στην τέταρτη εξουσία, έναν σημαντικό ρόλο – όσον αφορά την περιφρούρηση των κρατών, την κηδεμονία τους προς όφελος τους. 

«Σέρνεται» η πολιτική από τις χρηματαγορές; θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Υπό αυτήν την οπτική γωνία, θα υπήρχε μία διάσταση συμφερόντων μεταξύ των στόχων αυτών που συμμετέχουν στις αγορές, καθώς επίσης των αντίστοιχων της πολιτικής. Όμως, δεν επικρατεί και στους δύο, στην πολιτική και στις αγορές, η επιθυμία για μία πιο σταθερή ανάπτυξη και άνοδο της ευημερίας; 

Οι φιλελεύθερες χρηματαγορές αποτελούν ένα σημαντικό εργαλείο για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι. Η υπεροχή του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας, σε σχέση με τον κομμουνισμό, το έχει τεκμηριώσει. Εάν λοιπόν η πολιτική του 21ου αιώνα, υπό αυτήν την έννοια, «σέρνεται» από τις χρηματαγορές, τότε δεν θα ήταν τόσο κακό. 

Λόγω της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, δεν υπάρχει πλέον καμία προνομιακή πρόσβαση των κρατών στις εκάστοτε εθνικές αποταμιεύσεις. Οι επενδυτές δεν είναι υποχρεωμένοι να καθορίζουν τις ενέργειες τους, με κριτήριο τις επενδυτικές δυνατότητες που τους επιτρέπουν οι κυβερνήσεις – αντίθετα, οι κυβερνήσεις καθορίζουν την πολιτική τους, με βάση τις επιθυμίες των επενδυτών“. 

Ο ίδιος Γερμανός, σε ένα επόμενο κείμενο του (7.1.15), είχε συμπληρώσει τα εξής: “Οι κεντρικές τράπεζες αφενός μεν στηρίζουν ανεπιφύλακτα τη θέση, σύμφωνα με την οποία οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις επιθυμίες των επενδυτών, αφετέρου την επιβάλλουν στα κράτη (ανάλογα προφανώς και η Τράπεζα της Ελλάδας που ανήκει επίσης πλειοψηφικά στη χρηματοπιστωτική ελίτ του πλανήτη). 

Σύμφωνα με τον κεντρικό τραπεζίτη της Γερμανίας, κατά την ομιλία του το 2013 στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας, «για να εξασφαλίσουμε την τήρηση του συμφώνου σταθερότητας, καθώς επίσης για να εμποδίσουμε τη διάδοση των σαθρών, μη υγιών δημοσιονομικών ενός μέλους της Ευρωζώνης στα υπόλοιπα, θα πρέπει να υιοθετηθούν κανόνες – έτσι ώστε να απαγορεύεται η ανάληψη της ευθύνης της ένωσης για το εκάστοτε μέλος της. Επί πλέον, η ανάγκη χρηματοδότησης των κρατών από τις αγορές, είναι η μοναδική δυνατότητα δημιουργίας κινήτρων εξυγίανσης των οικονομικών». 

Με βάση τον πρώην Γερμανό διοικητή της Deutsche Bank λοιπόν, δεν υπάρχει καμία συμβατική ή νόμιμη υποχρέωση, σύμφωνα με την οποία τα κράτη πρέπει να χρηματοδοτούνται από τις αγορές ομολόγων. Το μόνο που υπάρχει είναι η ομοφωνία των διοικητών των εθνικών κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης, η οποία επιβάλλεται στα κράτη απολυταρχικά – με την έννοια πως οι κεντρικές τράπεζες είναι αυτές που τελικά αντιτίθενται στην έκδοση ευρωομολόγων, καθώς επίσης στη χρηματοδότηση των χωρών της Ευρωζώνης απ’ ευθείας από την ΕΚΤ.

Οι επενδυτές 

Ποιοί είναι όμως αυτοί οι επενδυτές, οι οποίοι τελικά χρηματοδοτούν τα κράτη; Κρίνοντας από το ότι, τα περισσότερα ομόλογα αγοράζονται από τις εμπορικές τράπεζες, αυτές είναι οι επενδυτές – οπότε οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, φρόντισαν και συνεχίζουν να φροντίζουν έτσι ώστε οι προστατευόμενοι τους, οι τράπεζες, να αναρριχηθούν στην εξουσία, εκδιώκοντας την πολιτική από το θρόνο. Περαιτέρω, ξανά κατά το Γερμανό της Deutsche Bank τα εξής: 

“Η παρούσα δομή των παγκόσμιων χρηματαγορών αντικατοπτρίζει του κανόνες των αξιών των δυτικών βιομηχανικών κρατών. Η συμβατική ελευθερία, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και η προστασία των υφισταμένων συμβάσεων σε διεθνές επίπεδο, συνιστούν τα θεμέλια της Δημοκρατίας: της ελευθερίας του ατόμου και της νομικής εξασφάλισης, με τη μορφή της υιοθέτησης των αντίστοιχων εργαλείων. 

Είναι επομένως επείγον και απαραίτητο να σκέφτεται, καθώς επίσης να ενεργεί η Πολιτική συνειδητοποιώντας τους κανόνες της παγκοσμιοποίησης – δηλαδή, να δημιουργεί εκείνους τους κανονισμούς και τους Θεσμούς που εξασφαλίζουν τη σταθερότητα, τους καθαρούς όρους του παιχνιδιού και τους μηχανισμούς επίλυσης συγκρούσεων. 

Η συνδεδεμένη με όλα αυτά εν μέρει παράδοση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών σε υπερεθνικούς οργανισμούς, υπηρετεί το στόχο της καλύτερης εκπλήρωσης των κυβερνητικών υπευθυνοτήτων – οι οποίες δεν μπορούν να επιτευχθούν σωστά σε εθνικό επίπεδο. 

Η Ευρωζώνη αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα της αυτονομίας των κρατών, μέσω της ολοκλήρωσης τους. Ταυτόχρονα πρέπει οι εκάστοτε κυβερνήσεις, λόγω της σημερινής πολυπλοκότητας, να εμπιστεύονται την εξειδίκευση του ιδιωτικού τομέα – ενώ ο χρηματοπιστωτικός κλάδος τεκμηριώνει πως η αυτορρύθμιση της βιομηχανίας είναι η περισσότερο αποτελεσματική λύση”. 

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, όλοι γνωρίζουν πλέον πού μας έχει οδηγήσει η αυτορρύθμιση των χρηματαγορών, την οποία εγκωμιάζει ο Γερμανός τραπεζίτης – όπως επίσης όλοι οι υπόλοιποι κεντρικοί τραπεζίτες της Δύσης, κυρίως της Fed και της ΕΚΤ: 

στη μοναδική στα χρονικά υπερχρέωση του πλανήτη, σε συνεχείς, άκρως επικίνδυνες φούσκες, σε καταστροφικά κραχ, στην κοινωνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών όταν την ίδια στιγμή ιδιωτικοποιούν τα κέρδη τους, καθώς επίσης στην καταιγίδα των καταιγίδων που διαγράφεται πλέον καθαρά στον ορίζοντα (ανάλυση). 

Εν τούτοις, οι αγορές έχουν πάρει πια τα ηνία από την πολιτική, ενώ προσπαθούν να συνδέσουν ακόμη περισσότερο τη Δύση, δρομολογώντας νέες συμφωνίες μεταξύ των διαφόρων περιοχών της. Ο μεγάλος εχθρός εν προκειμένω είναι αφενός μεν η μεσαία τάξη στο εσωτερικό της Δύσης, αφετέρου η Κίνα και η Ρωσία στο εξωτερικό – οπότε εύλογα προβλέπει κανείς που θα μας οδηγήσει η δικτατορία των αγορών, εφόσον δεν υπάρξουν υγιείς αντιστάσεις εκ μέρους των Πολιτών. 

Στη λεηλασία της μεσαίας τάξης από την ελίτ του 1%, η οποία άλλωστε ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, καθώς επίσης σε πολλαπλούς πολέμους με τους εξωτερικούς ανταγωνιστές και «εχθρούς» της Δύσης – σε οικονομικό, χρηματοπιστωτικό, νομισματικό, ενεργειακό και στρατιωτικό επίπεδο.

Επίλογος 

Μέχρι στιγμής, νικητής σε όλες τις μάχες είναι η ελίτ – ενώ τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να αμυνθούν αποτελεσματικά. Όσον αφορά τη Δημοκρατία, υποχωρεί άτακτα – αφού οι αγορές κρατούν σφικτά τα γκέμια του χρέους, μη επιτρέποντας να αυτονομηθεί κανένας. 

Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το συνολικό χρέος, το δημόσιο και το ιδιωτικό δηλαδή των περισσοτέρων κρατών, είναι εκτός ελέγχου – οπότε δεν είναι σε θέση να αντισταθούν καθόλου, απέναντι στις αγορές. 

Κόσμος, χρέος – η κατάταξη της κάθε χώρας με βάση το συνολικό χρέος. Οι γαλάζιες στήλες αντιπροσωπεύουν το δημόσιο χρέος (ως % επι του ΑΕΠ), οι πράσινες το χρέος των επιχειρήσεων (πλην του χρηματοπιστωτικού κλάδου) και οι πορτοκαλή στήλες το χρέος των νοικοκυριών.

Επομένως, πρόκειται για μία άνιση μάχη, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα – το οποίο δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων και των κρατών της υφηλίου. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι κανείς απαισιόδοξος αλλά απλά και μόνο ότι, δεν είναι σωστό να εθελοτυφλεί – ενώ ο χρόνος που περνάει ανεκμετάλλευτος εκ μέρους μας δεν είναι προς όφελος μας.

Πηγή : https://analyst.gr